Η δεύτερη κατοχή

Του Ανδρέα Παράσχου

Τετάρτη και Πέμπτη τα δελτία ειδήσεων μετέφεραν στα σπίτια μας τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, στάσεις εργασίας και απεργίες κατά της λιτότητας σε χώρες της Ευρώπης.

Ήταν μια κίνηση της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, η οποία κήρυξε τη 14η Νοεμβρίου ως Πανευρωπαϊκή Ημέρα Δράσης ενάντια στη Λιτότητα.

Συνολικά σε 23 χώρες ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Οι πλέον δυναμικές

κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν στις χώρες του Νότου, όπου τα προβλήματα του κοσμάκη έφτασαν στο «μη παρέκει».

Κάπου βρίσκανε απέναντί τους και την αστυνομία. Στην Ιταλία και στην Ισπανία φοιτητές συγκρούστηκαν με ροπαλοφόρους αστυνομικούς κι έπεσε το ξύλο της αρκούδας. Είναι τρομακτικό άμα σκεφτείς ότι στη Γηραιά Ήπειρο, που πλήρωσε τον βαρύτατο φόρο αίματος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με πέραν των 40 εκατομμυρίων νεκρών, 60 χρόνια μετά, την επομένη της καθιερωμένης μέρας τιμής των βετεράνων πολεμιστών, ο κόσμος τρώει ξύλο στους δρόμους επειδή διαμαρτύρεται ενάντια σε μια δεύτερη κατοχή, τύποις αναίμακτη.

Κι είναι και ανατριχιαστικό, άμα σκεφτείς ότι όντως, κατά πως είπε ο Μαρξ, «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα», καθώς και αυτή η κατοχή στην Ευρώπη έχει ως άξονα τη Γερμανία της συντηρητικής και σκληροτράχηλης Άνγκελα Μέρκελ.

Στόχος του Βερολίνου, αυτή τη φορά, να καθυποτάξει οικονομικά την υπόλοιπη Ευρώπη, υποθηκεύοντας όσο το δυνατόν περισσότερα κράτη, και διά του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), τον έλεγχο του οποίου παλεύει τώρα να διασφαλίσει, θα ανακεφαλαιοποιήσει όλες τις τράπεζες που κρατικοποιήθηκαν ή βρίσκονται στα πρόθυρα, με αποτέλεσμα στα επόμενα χρόνια να τις έχει υπό τον πλήρη έλεγχό της.

Όταν τελειώσει αυτή η κρίση, η περιβόητη Deutsche Bank θα αποτελεί το μέγα τραπεζικό θηρίο της Γηραιάς Ηπείρου, όπως ακριβώς έγιναν και μερικές από τις αμερικανικές τράπεζες μετά την κρίση του 2007-8. Έτσι, σε πεντέξι χρόνια, θα κατανοήσουμε όλοι με τον πιο σκληρό τρόπο τι είναι η παγκοσμιοποίηση. Τουτέστιν, η τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων θα έχουν χάσει έως και τα δύο τρίτα του μισθού τους δουλεύοντας ταυτόχρονα περισσότερες των 8 ωρών ημερησίως (1886, κατάκτηση του 8ωρου στο Σικάγο), θα συνταξιοδοτούνται στα 68-70, με συντάξεις που θα φτάνουν ίσα-ίσα για ψωμί και τσάι, και θα πεθαίνουν εξουθενωμένοι και στην ανέχεια. Θα πρέπει δε να είναι και ευγνώμονες γιατί τους «έσωσαν» τα μνημόνια.

Την ώρα λοιπόν που στην υπόλοιπη Ευρώπη ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και διαδήλωνε κατά των μνημονίων της λιτότητας, σε μας οι συνδικαλιστές έβαλαν τα κοστουμάκια τους και πήγαν στο Προεδρικό όπου επέδωσαν σχετικό υπόμνημα! Μην κουραστούμε! Μη τσαλακωθούμε!

Ή μήπως το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι αν αποφάσιζαν διαδήλωση ή απεργία δεν θα τους ακολουθούσε κανείς; Διότι την ώρα που η Τρόικα ήταν εδώ και με τις απαιτήσεις της έφτυνε πρώτους και καλύτερους εκείνους, οι συνδικαλιστές μας εκλάμβαναν το φτύσιμο για ψιχάλισμα και πήγαν περίπατο στο Προεδρι