Ελαστικό ωράριο εργασίας και δίκαιη αμοιβή

Πολλές είναι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που στις σημερινές συνθήκες έχουν υιοθετήσει ένα ελαστικό ωράριο εργασίας για τους εργαζομένους ενώ στα πλαίσια της νέας εργασιακής πραγματικότητας έχουν επιτύχει μείωση στους μισθούς. Για αρκετές από αυτές είναι δεδομένο πως υπάρχει πτώση του τζίρου, άρα και των κερδών. Υπάρχουν όμως και ορισμένες, και δεν είναι λίγες, που απλά εκμεταλλεύτηκαν τη δυνατότητα που τους παραχωρήθηκε από το κράτος, περιόρισαν σημαντικά τις μισθολογικές δαπάνες, χωρίς να ήταν απαραίτητο, παρόλο που ο όγκος δουλειάς δεν μεταβλήθηκε, ενώ παράλληλα σημείωσαν αύξηση

Το ελαστικό ωράριο όταν εφαρμόζεται χωρίς προειδοποίηση ή όταν απλά φέρεται σαν τετελεσμένο γεγονός δημιουργεί παρενέργειες μέσα σε μια επιχείρηση. Σε αρκετές περιπτώσεις, περισσότερα είναι τα μειονεκτήματα παρά τα πλεονεκτήματα που επιδιώκονται με την εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου. Κύριος γνώμονας του εργοδότη είναι ο περιορισμός του κόστους χωρίς να θίγεται το ωράριο λειτουργίας της επιχείρησης. Το μέτρο όμως αυτό λαμβάνεται αρνητικά από τους εργαζόμενους που καταλαβαίνουν πως η εταιρεία έχει σαν κίνητρο μόνο την βελτίωση της οικονομικής θέσης και όχι τον άνθρωπο, τον βαθμό ικανοποίησής του και τις ανάγκες του. Αυτό έχει αντίκτυπο στην εργασία του και επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα. Την ποιότητα και τον επιδιωκόμενο σκοπό. Ας μην ξεχνάμε πως κάθε νέα αλλαγή αντιμετωπίζεται καχύποπτα στον εργασιακό χώρο αφού ανατρέπει την ρουτίνα.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τις μειώσεις αποδοχών που πλέον επιβάλλονται από τον εργοδότη σε έναν εργαζόμενο υπό την απειλή της απόλυσης. Έτσι οι επιχειρήσεις φέρνουν τους εργαζόμενους μπροστά στο δίλημμα να παραμείνουν στη θέση τους με χαμηλότερη ανταμοιβή για την εργασία τους, συμβάλλοντας στη βιωσιμότητα της επιχείρησης άρα και της θέσης τους, ή να αποχωρήσουν μετά από ένα προβλεπόμενο διάστημα με ότι αυτό συνεπάγεται σε ότι αφορά την αποζημείωση. Οι τελευταίες τροπολογίες άλλωστε τους έχουν δώσει αυτά τα δικαιώματα. Πολλές φορές οι προτάσεις για μειώσεις των αποδοχών των εργαζομένων αγγίζουν το 50% (κι όταν μιλάμε για μισθούς 700 ευρώ κάνουμε λόγο για επίπεδο μισθού στα 350 ευρώ). Στην απορία αν μπορεί κάποιος να ζήσει οικογένεια με αυτά τα μισθολογικά επίπεδα πολλοί είναι εκείνοι που απαντούν ειρωνικά ή περιπαιχτικά οδηγώντας στα όριά του όποιον εργαζόμενο αντιμετωπίζει το πρόβλημα.

Δεν τίθεται καν το θέμα αν οι αμοιβές αντιστοιχούν στον κόπο, τον χρόνο και το επίπεδο σπουδών. Αυτό το κριτήριο έχει εξαληφθεί, ειδικά για τους νέους. Επομένως δεν τίθεται καν ζήτημα δίκαιης αμοιβής, κάτω από τις σημερινές εργασιακές συνθήκες. Η αγορά εργασίας έχει μεταβληθεί, προς το χειρότερο, και μόνο ορισμένα επαγγέλματα έχουν ακόμα κάποιο συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι άλλων. Ο καθένας λοιπόν θα πρέπει να αισθάνεται δικαιοσύνη ως προς την αμοιβή συγκρίνοντας τον εαυτό του με κάποιον άλλο στο ίδιο αντικείμενο και όχι με τις ίδιες γνώσεις. Δυστυχώς!

Ορισμένοι πάντως καταγράφουν περισσότερες προσλήψεις από απολύσεις. Πώς προκύπτει αυτό και από πού δεν μπορώ να το καταλάβω. Μακάρι να κάνω εγώ λάθος.