Η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών

Ήδη, από χθες το βράδυ, με την ακολουθία του Νυμφίου εισήλθαμε στην Μεγάλη Εβδομάδα. Την πιο κατανυκτική περίοδο της Ελληνορθόδοξης πίστης και παράδοσης. Την εβδομάδα που παρακολουθούμε από κοντά την ζωή του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, με τον μυστικό δείπνο, τη σταύρωση, την αποκαθίλωση, την ταφή και φυσικά την μεγαλειώδη ανάστασή του.

Οι ακολουθίες στις εκκλησίες σε ύφος πένθιμο και οδυνηρό, κορυφώνονται την Μεγάλη Πέμπτη με τη σταύρωση του Κυρίου μας και με τον επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής, για να έρθει το ξημέρωμα της Κυριακής και να φέρει το χαρμόσυνο μήνυμα

της Ανάστασης. Η συμμετοχή των χριστιανών μεγάλη, αλλά δυστυχώς, όχι από όλους. Υπάρχουν χριστιανοί που ακόμα και αυτές τις μέρες, που ενώ μπορούν, δεν πατούν το πόδι τους σε κάποιον ιερό ναό. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, έχουν απαξιώσει κάθε τι προερχόμενο από το Θεό. Αδιαφορούν για το διαχρονικό μήνυμα ζωής του Χριστού. Για τη στάση ζωής απέναντι σε κάθε τύπου κοσμική εξουσία, σε κάθε συνάνθρωπό μας, στον ίδιο μας τον εαυτό, στον Θεό. Τοποθετούν το προσωπείο των σύγχρονων γραμματέων και φαρισαίων, κλείνουν τα μάτια στα θαυμαστά και θεάρεστα έργα, επιμένουν να ρίχνουν όλο το βάρος στα υλιστικά αγαθά και τις ασκήσεις επικυριαρχίας έναντι του διπλανού.

Η τάση της εποχής, που όλοι μας οναμάσαμε κρίση, έχει σαν στόχο την αποθεοποίηση των ανθρώπων. Την απομάκρυνση του κόσμου από τις αιώνιες διδασκαλίες που πρόσφερε απλόχερα ο Χριστός κατά την παρουσία του στη γη. Την εξάρτηση, την χαλιναγώγηση, την υποτέλεια. Τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Αντίθετα με την εξύψωση που ο Χριστός θέλησε να χαρίσει στο μεγαλύτερο από όλα τα δημιουργήματά του. Τη νίκη απέναντι στη φθορά. Τη νίκη απέναντι στον θάνατο. Την μετάνοια. Την πνευματική ανάσταση.

Το αίσθημα της θρησκευτικότητας το έχουν μέσα τους όλοι οι άνθρωποι. Ακόμα και αν ονομάζουν διαφορετικά Θεό ή θεούς, ακόμα και αν ορισμένοι ψάχνονται από εδώ κι από ’κει, η αίσθηση ότι κάτι ανώτερο υπάρχει, γίνεται αποδεκτή από τους περισσότερους. Το ζήτημα είναι όμως πως η αλήθεια που χάρισε ο Θεάνθρωπος, με την ζωντανή παρουσία του στη γη, δεν βρίσκεται σε κανένα άλλο δόγμα. Ο Χριστός άνοιξε την αγκαλία του χωρίς να ζητήσει τίποτα. Θυσιάστηκε για το ανθρώπινο γένος ανιδιοτελώς. Αναγνωρίστηκε από αλλόθρησκους. Αποθεώθηκε από τον ληστή, τον τελώνη, την πόρνη. Την ίδια ώρα που «διαχειριστές» της πίστης, με θέσεις εξουσίας μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων, ένιωσαν απειλή, τον χλεύασαν, τον καταδίκασαν, τον σταύρωσαν.

Το Πάσχα της Ορθοδοξίας δεν είναι η λαμπάδα, το αρνί, το κοκορέτσι. Κανείς δεν κατακρίνει την παράδοση. Αποδεκτή και αυτή. Κυρίως όμως, είναι το πάθος που μας καλεί ο Χριστός να καταπολεμήσουμε. Τον κακό εαυτό μας. Την αρνητική σκέψη, τον προσβλητικό λόγο, την αποτρόπαια πράξη μας. Το κάλεσμα για αναγνώριση του λάθους, την αυτοκριτική και τον αυτέλεγχο που θα μας αναγεννήσει εσωτερικά και θα βελτιώσει τη συμπεριφορά μας στην κοινωνία. Την ανάσταση και την ανάταση της προσωπικότητάς μας.

Μία λέξη όλο το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Χριστού. Αγάπη. Αφετηριά και προορισμός κάθε χριστιανικής ψυχής!