Τότε που η ανθρωπότητα άλλαξε. Για πάντα… (video)

Twitter@EmOikonomidis

Κάθε γενιά έχει τις στιγμές της. Που τη χαρακτηρίζουν, την οριοθετούν, ενίοτε “γκριζάρουν” τη διαδρομή του μέλλοντος, που λόγω ακριβώς αυτών των στιγμών επαναπροσδιορίζεται και αρνείται να ακολουθήσει προσδοκίες, ευχές, όνειρα.

Για τις… τρέχουσες ενεργές γενιές, η επέτειος της 11ης Σεπτεμβρίου είναι η πιο εκκωφαντική ίσως “τέτοια” στιγμή. Ένα tipping point μετά το οποίο τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Και πολύ δύσκολα θα αλλάξει, για να επιστρέψει στο πριν, τουλάχιστον όχι

Το διαρκές σοκ που προκάλεσε η βαρβαρότητα της κατάρρευσης των Δίδυμων Πύργων, αφαίρεσε “μονομερώς” ίσως το σημαντικότερο κεκτημένο της ανθρωπότητας στις δεκαετίες που είχαν προηγηθεί: Το αίσθημα της ασφάλειας, όσο μπορούσε τουλάχιστον κανείς να το βιώνει στην καθημερινότητά του, και σε κάθε περίπτωση σε πληθυντική δοσολογία σε σχέση με ένα παρελθόν αιματηρών συγκρούσεων και φονικών πολέμων.

Όσα ακολούθησαν την 11η Σεπτεμβρίου ωστόσο, λειτούργησαν ως η σπονδυλική στήλη αυτής της νέας ανασφαλούς πραγματικότητας. Το αυθόρμητο χάθηκε, η επισταμένη προσοχή, η συστολή και οι δεύτερες σκέψεις κυριάρχησαν, η ανθρωπότητα έχασε τον “ανθρωπισμό” και την αλληλεγγύη της.

Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, και σε πείσμα της επιστημονικής προόδου, οι γενιές που ακολουθούν κληρονομούν έναν κόσμο χειρότερο από αυτόν που παρέλαβαν οι “κομιστές” του. Λες και σταμάτησε η πρόοδος, στις βαθιά ουσιαστικές παραμέτρους και διαστάσεις της.

Για την 11η Σεπτεμβρίου, η Ιστορία έχει να γράψει και να αφηγηθεί πολλά. Να… υποψιαστεί, ακόμη περισσότερα. Ήταν εκείνο το εθνικό σοκ που υπέστη η Αμερική, το οποίο ουσιαστικά εδραίωσε στην Προεδρία τον Τζορτζ Μπους τον νεώτερο, που σχεδόν έναν χρόνο πριν είχε ηττηθεί στη λαϊκή ψήφο από τον Αλ Γκορ, και είχε περάσει το κατώφλι του Λευκού Οίκου ως οικοδεσπότης, χάρη στη σχετική απόφαση του Δικαστηρίου και τους… εκλέκτορες της Φλόριντα, εκεί όπου Κυβερνήτης ήταν ο αδελφός του, Τζεμπ Μπους.

Η 11η Σεπτεμβρίου στάθηκε η “φυσική αφορμή” για επιθετικούς πολέμους στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και… μικροπαρεμβάσεις αλλού στον πλανήτη, που άλλαξαν την πολιτική ατζέντα στις ΗΠΑ, επέβαλαν “έξωση” στη συζήτηση περί των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών, και φυσικά θησαύρισαν την πολεμική βιομηχανία της υπερδύναμης, που βίωσε “μήνα του μέλιτος” με το “λόμπι των γερακιών” (Μπους, Τσέινι, Ράμσφελντ).

Η αμέσως προηγούμενη διάσταση εξηγεί εν πολλοίς και τα… ανέμελα (οικονομικά) χρόνια που προηγήθηκαν στις ΗΠΑ, και οδήγησαν στην κρίση του 2008, με την ετσιθελική χρεοκοπία της Lehman Brothers, ως επιλογική αφήγηση της εποχής του τρόμου που ξεκίνησε την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Και φτάνει μέχρι τις μέρες μας, με την ανθρωπότητα να αδυνατεί να ανακαλέσει από την ιστορική μνήμη της τη λέξη “ανάκαμψη”, ως απάντηση στη βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη ύφεση.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, και για… πλείστους περισσότερους, την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 δεν θα την ξεχάσει κανείς. Με το διαρκές ερώτημα “εσύ που ήσουν τότε”, να χαρακώνει μοιραία την προσωπική μνήμη. Ιδιαίτερα όταν η απάντηση είναι εξίσου μελαγχολική και στο ερώτημα που ακολουθεί: “Εσύ τι έκανες μετά από τόσα χρόνια, για να ξαναβρεθεί ο κοινός βηματισμός των κοινωνιών;”. Σιωπή. Και θλίψη…