Λέξεις

Δύο είναι τα σενάρια για την προχθεσινή ρωσική πυραυλική επίθεση στην Οδησσό. Το ένα είναι το Κρεμλίνο να έβαλε σκοπίμως στο στόχαστρο τις αποστολές Ζελένσκι και Μητσοτάκη. Τον πρώτο έτσι κι αλλιώς προσπαθεί να τον δολοφονήσει εδώ και χρόνια. Στον δεύτερο, ήθελε να στείλει ένα μήνυμα ότι δεν ξεχνά. Θεωρούσε την Ελλάδα σύμμαχο, ως ομόθρησκη χώρα, και αιφνιδιάστηκε από την καθαρή και αταλάντευτη θέση της κυβέρνησής της κατά της εισβολής στην Ουκρανία.

Το άλλο σενάριο είναι να επρόκειτο για άλλη μια επίθεση ενός «τρομοκρατικού

κράτους», όπως δήλωσε η εκπρόσωπος της νότιας διοίκησης της Ουκρανίας. Να μην είχε δηλαδή άμεση σχέση με την επίσκεψη του έλληνα Πρωθυπουργού, αλλά να στόχευε πράγματι μια κοντινή αποθήκη με drones. Ακόμη κι έτσι βέβαια, με δεδομένο το περιθώριο λάθους που έχει πάντα ένας πύραυλος αλλά και την πιθανότητα εκτροπής του από την ουκρανική αντιαεροπορική άμυνα, θα μπορούσε να υπάρχουν θύματα στην ελληνική αποστολή. Στην περίπτωση αυτή, θα έπρεπε να συνεδριάσουν αμέσως οι ηγέτες της Ατλαντικής Συμμαχίας για να αποφασίσουν αν θα ενεργοποιήσουν το άρθρο 5 που προβλέπει την υπεράσπιση μιας χώρας-μέλους που δέχεται επίθεση. Αυτό να ήθελε άραγε ο Πούτιν;

Ο,τι κι αν ήθελε, όποιο σενάριο κι αν ισχύει, δεν δικαιούται να αμφιβάλλει κανείς για το πραγματικό πρόσωπο του ρωσικού καθεστώτος. Και χρειάζεται πραγματικά μεγάλη διαστροφή, πολύ βαθιά διαστροφή, είτε για να κάνεις πλάκα εδώ με την «γκαντεμιά» του Μητσοτάκη είτε για να υπαινιχθείς ότι η πολύνεκρη επίθεση ήταν προβοκάτσια των Ουκρανών.

Αλλά οι διεστραμμένοι δεν λείπουν ποτέ από μια κοινωνία. Ούτε αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί τους. Η ουσία της επίσκεψης του Μητσοτάκη στην Οδησσό δεν είναι η διαπίστωσή του ότι «εδώ γίνεται πραγματικός πόλεμος, κάθε μέρα, ο οποίος δεν επηρεάζει μόνο το μέτωπο». Είναι ότι σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την Ουκρανία, όταν οι ρώσοι εισβολείς προελαύνουν στο πεδίο των μαχών και η χώρα δέχεται βοήθεια από τη Δύση με το σταγονόμετρο, ο ηγέτης μιας ευρωπαϊκής χώρας συναντά τον πρόεδρό της, τον αγκαλιάζει, του εκφράζει τη συμπαράστασή του, επισκέπτεται μαζί του βομβαρδισμένους τόπους, αποθέτει λουλούδια δίπλα στα παιχνίδια σκοτωμένων παιδιών και δίνει μια συνέντευξη Τύπου όπου δεν στρογγυλεύει, δεν φείδεται χαρακτηρισμών, αλλά μιλά ευθέως για «βιαιότητα και βαρβαρότητα» της μιας πλευράς και «ανθεκτικότητα και γενναιότητα» της άλλης.

Και την επομένη, από το βήμα του συνεδρίου του ΕΛΚ, στέλνει εκ μέρους των εταίρων του ένα μήνυμα στο Κρεμλίνο ότι «δεν πρόκειται να φοβηθούμε, αλλά θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε την Ουκρανία και τους γενναίους πολίτες της για όσο χρειαστεί».

Εχουν σημασία, τη μέγιστη σημασία, τα όπλα. Εχει σημασία η αρωγή προς τα θύματα των βομβαρδισμών και τους πρόσφυγες. Αλλά έχουν σημασία και οι λέξεις. Ακόμη κι αν τις πάρει ο άνεμος.