Οι Ελληνες τον αγάπησαν, τον διασκεύασαν, τον μετέφρασαν

Ηρεμος, κεφάτος και συγκινημένος που ήταν ξανά σε - μια ακόμη - ευρωπαϊκή περιοδεία και μάλιστα σε μέρη όπου είχε ξαναπαίξει πριν από 30 χρόνια, ο Λούτσιο Ντάλα έφυγε... τραγουδώντας. Οι φίλοι του τον άφησαν ήρεμο και κεφάτο πριν πάει για ύπνο. Αλλά και ο Ρομπέρτο Σέρα, επαγγελματίας φωτογράφος, φίλος του από παλιά, είπε ότι σε τηλεφωνική επικοινωνία τους την προηγούμενη μέρα τού φάνηκε απολύτως στα κέφια του. «Δεν μπορώ να το πιστέψω», έλεγε, «μου τηλεφώνησε την Τετάρτη το απόγευμα και ήταν σε φόρμα, χαρούμενος, ήρεμος και καλά με τον εαυτό του». Φαίνεται, όμως, ότι η καρδιά του είχε άλλα γραμμάτια προς εξόφληση... Το πιο χαρακτηριστικό και πιο δημοφιλές τραγούδι της καριέρας του ήταν το «Caruso» - η βερσιόν που ερμήνευσε ο Παβαρότι πούλησε πάνω από 9 εκατομμύρια αντίτυπα, ενώ αργότερα το ίδιο τραγούδι το συμπεριέλαβε και ο Αντρέα Μποτσέλι στον δίσκο του «Romanza» που πούλησε 16 εκατομμύρια αντίτυπα. Ηταν και στην Ελλάδα ιδιαίτερα δημοφιλής όχι μόνο στο κοινό αλλά και σε μια γενιά τραγουδοποιών που επηρεάστηκαν από το ύφος του και μετέφρασαν τραγούδια του (Διονύσης Σαββόπουλος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Σάκης Μπουλάς, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας). Γνωστός ήδη από τη δεκαετία του '70, ο Λούτσιο Ντάλα υπήρξε ισχυρή μουσική προσωπικότητα για την Ιταλία και πολλές μεσογειακές χώρες. Αν και υπήρχαν φορές που λόγω στροφής στη μουσική του κατεύθυνση, πολλοί Ιταλοί αισθάνθηκαν ιδεολογικά προδομένοι. Αλλά κανένα πρόβλημα για εκείνον. Τη στιγμή που έχανε ένα κοινό, δημιουργούσε αυτόματα ένα επόμενο, με αποτέλεσμα να φτάσει να θεωρείται ένα είδωλο της ποπ που κανείς δεν τολμούσε να αγγίξει. Γεννήθηκε στην Μπολόνια και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας στον ιταλικό Νότο και τα νησιά. Ηταν 13 ετών όταν η μητέρα του τού δώρισε ένα κλαρινέτο και από τότε δεν σταμάτησε να ασχολείται και να σκέφτεται τη μουσική. Το 1960 το κλαρινέτο του εντάχθηκε στη Rheno Dixieland Band και μαζί κέρδισαν τον πρώτο ευρωπαϊκό διαγωνισμό τζαζ στην Αντίμπ της Γαλλίας. Με το τραγούδι τον έπεισε να ασχοληθεί ο Τζίνο Πάολι - προσωπικότητα στον μουσικό χώρο στις αρχές του '60. Κομβικό πρόσωπο στη μακρόχρονη πορεία του υπήρξε ο ποιητής Ρομπέρτο Ροβέρσι από τις αρχές ώς τα μέσα του '70 (έγραφε τους στίχους των τραγουδιών του). Η συνεργασία μαζί του, αν και δεν μεταφράστηκε σε τεράστιες πωλήσεις, έδωσε ένα στίγμα στο τραγούδι του κυρίως για τη μείξη των περίεργων στίχων του Ροβέρσι με την αυτοσχεδιαστική και πολλές φορές πειραματική συνθετική ικανότητα του Ντάλα. Εμελλε όμως το φινάλε της συνεργασίας τους αυτής να γίνει η αρχή της πιο δημοφιλούς φάσης τής καριέρας του. Αποφάσισε να κάνει τους στίχους των τραγουδιών του μόνος του, απόφαση που τον ανέδειξε γρήγορα σε έναν από τους πιο έξυπνους και μορφωμένους ιταλούς τραγουδοποιούς. «Με κατέτρυχε πάντα η επιθυμία να βγω από το συγκεκριμένο. Υπήρχαν φορές που κοιταζόμουν στον καθρέφτη κι έλεγα "Λούτσιο, δεν είσαι μια πολυεδρική ευφυΐα". Πολυεδρικός. Τι λέξη! Πήγαινα ακόμα στο σχολείο όταν είχε καρφωθεί στο μυαλό της μητέρας μου