Το χάσμα των φύλων

Συνήθως χρησιμοποιούμε τον όρο «γενιά» για να περιγράψουμε μία ηλικιακή ομάδα που διακρίνεται από σχετική ομοιογένεια των μελών της ως προς τις κοινωνικές αντιλήψεις, την πολιτισμική και πολιτική τοποθέτηση. Και πράγματι, μέχρι σήμερα αυτή η, αρκετά γενική, ανάλυση ήταν κατά βάση σωστή. Ομως αυτό μάλλον πρέπει να διαφοροποιηθεί. Το Ινστιτούτο Gullop έκανε μία έρευνα, σε όλες τις ηπείρους, αναζητώντας το ιδεολογικό πρόσημο της ηλικιακής ομάδας ανάμεσα στα 18 και στα 29 χρόνια. Εξετάστηκαν χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία, η Νότια

Κορέα, αλλά και αφρικανικά κράτη. Το αποτέλεσμα εξέπληξε. Δεν μας αποκάλυψε μία γενιά, αλλά δύο. Και ένα ιδεολογικό χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα. Η έρευνα έδειξε ότι οι νέες γυναίκες αρχίζουν και υιοθετούν όλο και πιο προοδευτικές θέσεις σε κοινωνικά θέματα, όπως τα δικαιώματα, οι έμφυλες ταυτότητες και η μετανάστευση. Ομως οι νέοι άνδρες ακολουθούν εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Γίνονται συντηρητικότεροι, δημιουργώντας μία μεγάλη, μάλλον τεράστια, απόσταση από τις θέσεις των γυναικών.

Υπάρχει εξήγηση. Το κίνημα του MeToo αφύπνισε τις γυναίκες ανά τον κόσμο, έδωσε νέα πνοή και μορφή στο φεμινιστικό κίνημα. Από την άλλη οι άνδρες, ειδικά οι straight λευκοί, αισθάνονται απειλούμενοι από τη woke κουλτούρα. Αυτή η συνθήκη γέννησε ένα πλήθος από sites, Podcasts και κανάλια στο YouTube που ουσιαστικά προάγουν τον μισογυνισμό, προτρέποντας τους άντρες να αναζητήσουν τη «χαμένη αρρενωπότητά» τους. Αλήθεια είναι.

Κάθε μέρα βλέπω στο TikTok βίντεο από κάτι μουσάτους με φουσκωμένα μπράτσα που δίνουν οδηγίες για όλα όσα πρέπει να κάνει ο άνδρας ο «σωστός», ο αυθεντικός. Και κάπως έτσι, η γενιά που ετοιμάζεται να πάρει στα χέρια της τον κόσμο εμφανίζεται διχασμένη με βάση το φύλο. Δεν είναι παράλογο. Οι νέοι άνδρες είναι οι κληρονόμοι της πατριαρχίας, δίνουν, ακόμα και ασυνείδητα, τη μάχη για να διατηρήσουν το κοινωνικό τους προβάδισμα. Και οι νέες γυναίκες, που και σήμερα υφίστανται διακρίσεις, βρίσκονται στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Πώς θα εξελιχθεί αυτή η συνθήκη στο μέλλον; Λογικά όπως και οι άλλες κοινωνικές αντιθέσεις. Με συμβιβασμούς.

Υπάρχει μόνο ένας κίνδυνος

Ο μοναδικός κίνδυνος που θα αντιμετωπίσει το δημόσιο πανεπιστήμιο από τη δημιουργία των ιδιωτικών, είναι η υφαρπαγή στελεχών. Ο καθηγητής, δηλαδή, που έχει απηυδήσει στο δημόσιο ΑΕΙ και βλέπει μπροστά του την προοπτική για καλύτερα χρήματα και πιο σύγχρονες συνθήκες εργασίας. Ναι, ασφαλώς και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα αποτρέψουν ακαδημαϊκούς από τη φυγή στο εξωτερικό, ενώ θα επαναπατρίσουν και αρκετούς. Ομως το δημόσιο πανεπιστήμιο οφείλει να βρει τρόπους ώστε να συγκρατήσει τα στελέχη του από τη φυγή στον ανταγωνισμό. Για να το πω αλλιώς, το δημόσιο πανεπιστήμιο πρέπει να μας πείσει όλους ότι τα πτυχία του έχουν μεγαλύτερο κύρος και ισχυρότερη αξία στην αγορά σε σχέση με το ιδιωτικό. Τα υπόλοιπα θα τα ρυθμίσει η ζωή. Αδικα βγαίνουν σήμερα τα παιδιά στους δρόμους. Ο κύβος ερρίφθη στα λιμνάζοντα νερά και είναι αναβράζων.

Ο Νέστορας της Αριστεράς

Είναι ωραίο που κυκλοφορούν σενάρια για ενεργοποίηση ή και «επιστροφή» Τσίπρα καθώς ο συγκεκριμένος χώρος δεν παράγει εδώ και καιρό ρεπορτάζ, αλλά παρατράγουδα. Εκείνο που δεν απαντάται στα σενάρια είναι τι ακριβώς εννοούν όταν αναφέρονται σε επιστροφή Τσίπρα. Θα ζητήσει, δηλαδή, το κόμμα πίσω; Θα ήταν αστείο. Και ούτε πρόκειται να το έπαιρνε, φυσικά. Θα μπει «επικεφαλής» στο ευρωψηφοδέλτιο; Μεγάλο ρίσκο, ειδικά αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις. Θα ιδρύσει καινούργιο κόμμα; Ακούγονται χάχανα. Πόσοι, στ’ αλήθεια, θα τον ακολουθήσουν; Εξ όσων γνωρίζουμε, μόνο ένας πρώην πρωθυπουργός, ο Γιώργος Παπανδρέου, επιχείρησε να επανακάμψει, ως αρχηγός, στην πολιτική σκηνή και το εγχείρημα δεν πήγε και τόσο καλά.

Οσα και αν λέγονται, όσα και αν γράφονται, ο Τσίπρας θα πρέπει να απολέσει την επαφή με την πραγματικότητα για να επιχειρήσει επιστροφή στην πρώτη γραμμή. Ας χαρεί την ανεμελιά του, τα ταξίδια και τα ξεκούραστα πρωινά στο Σούνιο. Και ας περιμένει να γκριζάρει λίγο το μαλλί για να παριστάνει τον Νέστορα της Αριστεράς.