Το κλιματικό δίλημμα της Ινδίας

Των Αρβιντ Σουμπραμανιάν, Ναβνιράζ Σάρμα

Η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή του 2023 (COP28) στο Ντουμπάι ολοκληρώθηκε με μια προσεκτικά διατυπωμένη δήλωση που ζητούσε τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων, αυξάνοντας τις ελπίδες ότι η διεθνής κοινότητα μπορεί τελικά να επιτύχει τους στόχους που τέθηκαν από τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα του 2015. Αλλά η επίτευξη αυτών των στόχων μείωσης του άνθρακα θα είναι δύσκολη χωρίς άμεση και αποφασιστική δράση από την Ινδία, την τρίτη μεγαλύτερη πηγή

εκπομπής αερίων θερμοκηπίου (GHG) στον κόσμο.

Η Ινδία – η οποία αντιπροσώπευε το 7,6% των παγκόσμιων εκπομπών GHG το 2022, σε σύγκριση με το 30,7% της Κίνας και το 13,6% των Ηνωμένων Πολιτειών – έχει θέσει φιλόδοξους στόχους για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και έχει αναλάβει ηγετικό ρόλο στις διεθνείς συνομιλίες για το κλίμα. Ομως, ενώ αυτές οι προσπάθειες υποδηλώνουν ότι η Ινδία έχει δεσμευτεί πραγματικά να απομακρυνθεί από τα ορυκτά καύσιμα, η χώρα αντιμετωπίζει επίσης πολιτικά εμπόδια που θα μπορούσαν να εμποδίσουν σοβαρά την ικανότητά της να επιτύχει κρίσιμους στόχους για το κλίμα.

Στην ινδική πολιτική, η οποία είναι ολοένα και πιο επιρρεπής σε λαϊκισμό, η παροχή δωρεάν ή φθηνότερου ρεύματος (μαζί με μεταφορές μετρητών) είναι ένα νόμισμα των εκλεγμένων αξιωματούχων. Η δημοτικότητα αυτής της προσέγγισης ήταν εμφανής σε αρκετές πρόσφατες εκλογές, με τα κόμματα να υπόσχονται επιδοτήσεις ηλεκτρικής ενέργειας. Κατά συνέπεια, η τιμή της ενέργειας οδεύει σταθερά προς τη λάθος κατεύθυνση: μεγαλύτερη επιδότηση άνθρακα αντί για μεγαλύτερη φορολογία.

Η κεντρική κυβέρνηση της Ινδίας προσπάθησε να ωθήσει τις τοπικές κυβερνήσεις να εξορθολογίσουν την τιμολόγηση της ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά με περιορισμένη επιτυχία. Ομοίως, μέτρα, όπως ο μηχανισμός προσαρμογής των συνόρων άνθρακα (CBAM) της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή οι απαιτήσεις αναφοράς εκπομπών, είναι απίθανο να έχουν σημαντικό αντίκτυπο.

Αλλά η βαθιά ριζωμένη δημοτικότητα των επιδοτήσεων ηλεκτρικής ενέργειας της Ινδίας και η αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οι προσπάθειες για μείωση των εκπομπών, τόσο εντός της Ινδίας όσο και παγκοσμίως, πρέπει να αποτύχουν. Ενώ η Ινδία έχει λίγες πιθανότητες να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο τιμολογείται η ηλεκτρική ενέργεια, μπορεί να αλλάξει τον τρόπο παραγωγής της. Μπορεί να μετατοπιστεί η παραγωγή από τα ορυκτά καύσιμα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και η χώρα να μπορεί να παρέχει φθηνή ενέργεια ενώ παράλληλα μειώνει τις εκπομπές άνθρακα. Για να είναι οικονομικά εφικτή αυτή η μετάβαση, η ανανεώσιμη ενέργεια και η αποθήκευση πρέπει να είναι φθηνότερες.

Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι η απλή επίκληση λύσεων σχολικών βιβλίων δεν θα μας οδηγήσει πουθενά. Αν ο ορισμός της παραφροσύνης είναι να κάνει κανείς επανειλημμένα το ίδιο πράγμα και να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα, αυτή η συγκεκριμένη τρέλα θα μας θέσει όλους σε κίνδυνο.

O Αρβιντ Σουμπραμανιάν είναι υψηλόβαθμο στέλεχος στο Peterson Institute for International Economics. Ο Ναβνιράζ Σάρμα είναι οικονομολόγος σε θέματα ενέργειας