Review - The Raven: Legacy of a Master Thief

''Δώρον άδωρον''

Το The Raven είναι ένα point and click παιχνίδι αστυνομικής κατά βάση περιπέτειας, το οποίο αναπτύχθηκε εν μέρει από την KING Art Games, γνωστή για τον τίτλο περιπέτειας της, «The Book of Unwritten Tales», η οποία απέσπασε καλές κριτικές

από το κοινό και τους ειδικούς. Σε αντίθεση με τον τελευταίο τίτλο, η μορφή του The Raven αποτελείται από μια ιστορία χωρισμένη σε τρία επεισόδια που κυκλοφόρησαν αργότερα του ντεμπούτου του τίτλου, του οποίου την κυκλοφορία έχει αναλάβει η Telltale Games.

Campaign

Ο The Raven (Το Κοράκι ελληνιστί) είναι ένας κακόφημος διαρρήκτης, διαβόητος για τις υψηλού προφίλ ληστείες του, ο οποίος δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμά του, παρά μόνο ένα φτερό κορακιού. Στο Παρίσι, ένας νεαρός αστυνομικός με προοπτικές, ο Nicholas Legrand, πυροβολεί και σκοτώνει τον υποτιθέμενο Raven. Ο Legrand έτσι χτίζει το όνομα και την καριέρα του από την εξουδετέρωση αυτή του περιβόητου ληστή. Όμως, τέσσερα χρόνια μετά τον υποτιθέμενο θάνατό του «Κορακιού», ένας πολύτιμος λίθος με ανεκτίμητη αξία, το μάτι της Σφίγγας, ληστεύεται και στη θέση του, υπάρχει ένα φτερό από κοράκι. Έτσι ξεκινά η φημολογία ότι ο διάσημος αυτός ληστής έχει επιστρέψει. Η ιστορία όπως προαναφέρθηκε χωρίζεται σε τρία μέρη, κι εσείς λοιπόν ξεκινώντας απ’ το πρώτο παίρνετε το ρόλο του αστυφύλακα Anton Jakob Zellner, ενός ελβετού αστυνομικού που έχει αναλάβει τη συνοδεία του ντετέκτιβ Legrand και τον βοηθά με την μεταφορά ενός αντίστοιχου πολύτιμου λίθου, μέσω ενός τρένου.

Gameplay

Κάπως έτσι λοιπόν η περιπέτεια ξεκινά! Έχοντας την κάμερα πάντα σε τρίτο πρόσωπο, σκοπός σας είναι να λύσετε κάθε φορά το μυστήριο που σας παρουσιάζεται. Αυτό γίνεται μιλώντας με όλους τους ανθρώπους γύρω σας, συλλέγοντας στοιχεία από το χώρο που βρίσκεστε κάθε φορά και λύνοντας «γρίφους» (πχ το πώς θα φτιάξετε μια δάδα σε ένα τρένο που εγκλωβίστηκε σε τούνελ), με βάση τα όσα έχετε δει και έχετε ακούσει. Όλα αυτά μπορείτε να τα κάνετε με το ποντίκι σας και μόνο αυτό –αν και μερικές φορές λόγω κακού σχεδιασμού θα εύχεστε να χρησιμοποιούσατε κι άλλα κουμπιά. Κάθε φορά που συζητάτε με κάποιον ή ερευνάτε ένα αντικείμενο, η ιστορία του παιχνιδιού ρέει με αποτέλεσμα να απαιτείται η συνεχής κίνησή σας στο χώρο και η διαρκής αναζήτηση του «επόμενου βήματος». Αυτό σημαίνει ότι το παιχνίδι βάζει τον εκάστοτε παίκτη σε μια διαρκή σκέψη και οξύνει την παρατηρητικότητα και τη μνήμη. Απογοήτευση φέρνει βέβαια το γεγονός ότι συχνά θα πρέπει να εξετάζετε κάποιο αντικείμενο περισσότερο από μία φορά μέχρι να συνειδητοποιήσει ο χαρακτήρας σας κάτι σημαντικό γι’ αυτό, κι έτσι δημιουργείται η συνήθεια να κλικάρετε πάνω σε ότιδήποτε μπορείτε, είτε μέχρι να αρχίσει ο αστυνόμος Zellner να επαναλαμβάνεται, είτε μέχρι να εξαφανιστεί η επιλογή να αλληλεπιδράσετε με το όποιο αντικείμενο.

Αν και το background του παιχνιδιού είναι στατικό, τόσο χωρικά όσο και στο ΑΙ, οι NPCs (χαρακτήρες του παιχνιδιού) κινούνται μέσα στο χώρο ορισμένες φορές –με χρονικά σημεία ενεργοποίησης συγκεκριμένα πάνω στο σενάριο. Συχνά όμως η κίνηση αυτή γίνεται εκτός του οπτικού σας πεδίου, έτσι ώστε μια προηγουμένως διερευνημένη περιοχή μπορεί να έχει τώρα ένα νέο περιθώριο εξερεύνησης. Κάτι τέτοιο ανανεώνει το σκεπτικό και τη συμπεριφορά του παίκτη, κρατώντας τους χώρους και το περιβάλλον ανανεωμένα.

Η πλοκή κινείται προς τα εμπρός μεν, με σπασμωδικούς ρυθμούς δε. Κάθε φορά που το σενάριο φαίνεται σαν να είναι έτοιμο να αποκτήσει ταχύτητα και να γίνει καθηλωτικό, επιβραδύνει, και πάλι από την αρχή. Μπορεί να κινείται από τα κομψά βαγόνια του Orient Express στα ντελικάτα καταστρώματα και τις καμπίνες ενός πολυτελούς ατμόπλοιου, αλλά ακόμα και μετά από μια δολοφονία που λαμβάνει χώρα, θα εξακολουθεί να δαπανά όλο το χρόνο σας για να κάνετε ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Για παράδειγμα, συμμετέχετε σε μια απλή συνομιλία με ένα χαρακτήρα που σας λέει να πάτε να πάρετε κάτι από έναν άλλο, έτσι ώστε να πάτε να μιλήσετε με τον τελευταίο και πάλι πίσω στον πρώτο. Ξανά και ξανά μέχρι να προχωρήσετε στο σενάριο. Τα mechanics είναι τα ίδια με εκείνα που υπάρχουν σε τόσα πολλά point-and-click παιχνίδια περιπέτειας, αλλά ποτέ δεν έφτασαν στο σημείο να χαλάσουν το παιχνίδι αυτό καθαυτό. Είναι τομείς όπως οι προσωπικότητες των χαρακτήρων, ο ενθουσιασμός της ιστορίας και η εξυπνάδα των γρίφων που ο συγκεκριμένος τίτλος αποτυχαίνει να εντυπωσιάσει.

Καθώς στα δύο πρώτα επεισόδια η κατάληξη είχε την αίσθηση του βιαστικού και ξαφνικού, το πρόβλημα με το φινάλε του τίτλου είναι ότι απλά δεν έχει νόημα. Το τελικό σημείο πλοκής είναι σημασιολογικά γελοίο. Οι εξηγήσεις που δίνονται είναι κάπως ρηχές και ακυρώνουν πλήρως πολλές από τις προηγούμενες αλληλεπιδράσεις σας με τους άλλους χαρακτήρες. Εάν το τέλος ήταν λογικό θα ήταν υπέροχο, αλλά δυστυχώς το παιχνίδι αποτυγχάνει να διατηρηθεί και αμαυρώνει την όλη ιστορία εκ των υστέρων.

Απ’ την άλλη, έξω από την κύρια περιπέτεια, μπορείτε να έχετε πρόσβαση σε πράγματα όπως concept art και μουσική από μια επιλογή στο αρχικό μενού, τα οποία σας ξεκλειδώνονται καθώς προχωράτε μέσα στην ιστορία. Είναι μια πολύ ωραία προσθήκη που δίνει μια κάποια βαρύτητα στο παιχνίδι. Επίσης μπορείτε να δείτε τα εναλλακτικά σκίτσα των χαρακτήρων, μια γεύση του τι θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό και τα χειροποίητα σχέδια των σκηνικών πριν αυτά ψηφιοποιηθούν.

Γραφικά και ήχος

Τα γραφικά του The Raven: Legacy of a Master Thief, είναι κατά κόρον τρισδιάστατα με έντονα χρώματα. Δυστυχώς λείπει το βάθος σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και η σχεδίαση των λεπτομερειών είναι επιεικώς φτωχή έως ανύπαρκτη. Η κίνηση των χαρακτήρων είναι καθαρά μηχανική με αφύσικο τρόπο, πράγμα που ξενίζει το μάτι του εκάστοτε παίκτη. Αν και το παιχνίδι είναι βασισμένο στις συζητήσεις μεταξύ ανθρώπων, η κίνηση και τα σχήματα των χειλιών κατά την ομιλία δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες ενίοτε αιωρούνται και επαναλαμβάνουν ενέργειες ή περιστρέφονται επιτόπου και μερικές φορές μιλούν στους τοίχους αντί του ανάλογου χαρακτήρα. Παρότι όλα έχουν βασιστεί στο χειρισμό με το ποντίκι, η σχεδίαση των χώρων και η δυνατότητα κίνησης σε αυτούς αλλά και ειδικότερα μεταξύ υποχώρων (πχ σε συνεχόμενα βαγόνια), είναι αρκετά άσχημη με κίνδυνο να χάσετε την ψυχραιμία σας.

Αν και με μερικά προβλήματα σίγασης, ο ήχος είναι αρκετά ικανοποιητικός. Οι διάλογοι είναι ένα εξαιρετικά σχεδιασμένο σενάριο, με αρκετή συλλαβική ελαστικότητα και καθαρότητα ώστε οι ηθοποιοί να μπορούν να αποδώσουν ποιοτικές και ακριβείς αναπαραστάσεις: συνθέτοντας τις προτάσεις τους, έτσι ώστε να είναι ευχάριστες στο αυτί του παίκτη και όχι να έχουν εκνευριστική άρθρωση. Εδώ βλέπουμε μια ποιότητα που είναι σπάνια στην φωνητική ηθοποιία της Δύσης, καθώς είναι απολαυστικό να ακούσει κανείς τις μακριές στιχομυθίες των διαλόγων που είναι γεμάτοι χρώμα. Το soundtrack του παιχνιδιού είναι μεν από ένα σημείο και μετά επαναλαμβανόμενο αλλά δένει όμορφα με το περιβάλλον και την κατάσταση σε κάθε σημείο της ιστορίας. Τα ηχητικά εφέ δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο, με τα περισσότερα από αυτά να τείνουν να έχουν έντονο ρεαλιστικό χαρακτήρα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ο ήχος ξεπερνά σε ποιότητα τα γραφικά του εν λόγω τίτλου.

Συμπέρασμα

Το The Raven: Legacy of a Master Thief είναι ένα παιχνίδι με πολλές προοπτικές, αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία και ευχάριστα in-game περιβάλλοντα, αποτυγχάνει όμως να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του ή τουλάχιστον να σταθεί αξιοπρεπώς απέναντι από τον εκάστοτε παίκτη. Με μέτρια γραφικά, προβληματικό gameplay, ιστορία που τραβάει την περιέργεια και ανέλπιστα καλό ήχο, πρόκειται για ένα «δώρον άδωρον» αφού αφήνει μια γεύση πικρίας σε όποιον καταπιάνεται με αυτό το παιχνίδι.

{youtube}VWyVZiNnsek{/youtube}

Δημήτρης Αθανασόπουλος

Θετικά:Ευχάριστοι και γλαφυροί διάλογοιΕνδιαφέρουσα ιστορίαΩραία τοπίαΑρνητικά:Μέτρια γραφικά εν έτη 2013Αλλοπρόσαλλη κατάληξηBugs και glitches που καταστρέφουν το παιχνίδιΣτατικό παρασκήνιοΕύκολοι γρίφοιΚουραστικός ρυθμός σεναρίου