Αποκωδικοποιώντας το κλάμα του μωρού -Ο Γολγοθάς κάθε μανούλας!

Θεωρώ ότι για τους πρωτάρηδες γονείς το κλάμα του μωρού είναι ένας μικρός Γολγοθάς.

Από το μαιευτήριο κιόλας επειδή το δωμάτιο μου ήταν δίπλα στην αίθουσα νεογνών κάθε φορά που άκουγα να κλαίει κάποιο μωράκι έλεγα «Πωωω ελπίζω να μην είναι το δικό μου». Κάτι που στεναχωριόμουν, κάτι που ένιωθα ανήμπορη εεε το κλάμα ήταν ο τρόμος μου και μονολογούσα «μακάρι να υπήρχε ένας αποκωδικοποιητής κλάματος».

Μετά από 7 μήνες και φυσικά έχοντας την Κωνσταντίνα σαν τσιρότο πάνω μου σας λέω εγγυημένα ότι όταν κλαίει 99% των φορών ξέρω πια γιατί κλαίει. Θα μου πείτε στερνή μου γνώση να σε είχα

Γι ‘αυτό είμαι εδώ για να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις για το κλάμα του μωρού και να σας πω πρακτικά εγώ πως το αντιμετωπίζω, γιατί φυσικά εξακολουθεί κάποιες φορές να κλαίει.

Αρχικά το μωρό χρησιμοποιεί το κλάμα ως το μοναδικό μέσο επικοινωνίας, αυτή είναι η μόνη γλώσσα που ξέρει οπότε εμείς οι γονείς πρέπει να αρχίσουμε ταχύρρυθμα μαθήματα.

Στη δική μας περίπτωση, εμένα όταν ήταν πολύ μωράκι, νεογέννητο δηλαδή τις περισσότερες φορές που έκλαιγε ήταν γιατί πείναγε. Επειδή πείναγε, δεν κοιμόταν άρα ήταν κουρασμένη και είχε ιδιοτροπία.

Στην πορεία ανακάλυψα ότι έπρεπε να έχω μεγαλύτερη υπομονή και να αφιερώνω περισσότερη ώρα στο ρέψιμο γιατί συσσωρεύονταν αέρια και την ενοχλούσαν στην κοιλίτσα.

Τα πόδια της κάναν πάρτυ πάνω κάτω, όπως και συχνά το σώμα της σχηματίζει ένα τόξο. Πάντα παίζει το μωρό να έχει ενοχλήσεις από βρεγμένη πάνα όπως επηρεάζεται πάρα πολύ και από τις καιρικές συνθήκες.

Διαπίστωσα λοιπόν από τις αποτυχημένες μου φασιονίστικες επιλογές ότι όλα τα ρούχα που είχα πάρει για νεογέννητο και ενώ βγήκαμε με χιόνια από το μαιευτήριο (εντάξει δεν το ‘χα προβλέψει) ήταν λάθος.

Φυσικά και ήθελε τα γνωστά, παραδοσιακά, ολόσωμα, βελουτέ φορμάκια που τα είχα σνομπάρει. Κάτι επίσης που βοήθησε πολύ ήταν το φάσκιωμα με τις γνωστές φλις κουβερτούλες. Την ηρεμούσε πάντα, όπως και η πιπίλα.

Αυτό όμως που πάντα μα πάντα λειτουργούσε ήταν η αγκαλίτσα. Και ειδικά στους κολικούς που το κλάμα ξεφεύγει και θα το καταλάβετε γιατί χτυπάει άλλα επίπεδα ντεσιμπέλ με βοήθησε πάρα πολύ η επαφή κοιλίτσα με κοιλίτσα, η αγκαλιά και το τραγούδι μαζί με ρυθμικές κινήσεις και απαλό χτύπημα στην πλάτη.

Η μουσική όπως και οι λευκοί ήχοι επίσης βοηθάνε. Εμείς είχαμε το πιστολάκι για τα μαλλιά.

Για το τέλος σας φύλαξα κάτι αστείο. Ο άνδρας μου την ηχογράφησε όταν γκάριζε και της το έβαζε συνέχεια να το ακούει με αποτέλεσμα να σταματά ακαριαία το κλάμα. Δαιμόνιο;; Χα χα χα.

Δεν υπάρχουν μαγικά κόλπα ούτε τρελές συμβουλές αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι πρέπει να είμαστε οπλισμένοι με απίστευτη υπομονή, με πολλή αγάπη (που αλίμονο ποιος δεν έχει) και με την σκέψη ότι περνά ο καιρός νεράκι και ότι όλα αυτά φαντάζουν απίστευτα σύντομα μακρινό παρελθόν.

Εμένα π.χ. πια κλαίει γιατί δεν καταφέρνει να μπουσουλήσει και νευριάζει ή γιατί θέλει να δίνω τις κουταλιές φαγητού σαν ταχυδακτυλουργός.

Γι ‘αυτό σας λέω η φάση είναι μια τρέλα και καταλήγουμε ότι η λέξη κλειδί είναι ΥΠΟΜΟΝΗ!!!

Μια ματιά ακόμα:

Πρώτη φορά Μαμά!

Σχολείο: Αυτός ο «μπελάς»