Πώς μπορώ να βάλω όρια στο παιδί μου!

Σε όλους μας έχει τύχει να καθόμαστε στην παραλία και να τσιρίζουν παιδιά δίπλα μας ή να τρώμε σε μια ταβέρνα και να παίζουν κυνηγητό παιδάκια γύρω από τα τραπέζια κάνοντας τους σερβιτόρους να κάνουν διπλό σλάλομ.

Το συμπέρασμα απλό: Σε αυτά τα παιδιά δεν μπήκαν όρια δηλαδή δεν τα διαπαιδαγώγησαν πρωτίστως οι γονείς πως να συμβιώνουν αρμονικά με τους γύρω τους, πως να εκφράζουν τα συναισθήματα τους λειτουργικά και φυσικά πως αντιλαμβάνονται τον προσωπικό τους χώρου αλλά και των άλλων.

Τα όρια είναι απαραίτητα για τα παιδιά γιατί έτσι νιώθουν ασφάλεια και δε νιώθουν χαμένα. Ξέρουν

τι και πως και κυρίως αντιλαμβάνονται ότι ανάλογα με τις πράξεις τους υπάρχουν συγκεκριμένες λογικές συνέπειες.

Τα όρια δεν ταυτίζονται με την τιμωρία, ούτε με αυστηρούς κανόνες ούτε με σκληρές απαγορεύσεις.

Πάρα πολλές φορές συνάντησα παιδιά «αγρίμια» στο σπίτι τους αλλά «γατάκια» στο μάθημα. Αυτή η μεγάλη διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι μέσα στο προγραμματισμένο μάθημα τα παιδιά είχαν μια ρουτίνα, ένα πρόγραμμα.

Ήταν ξεκάθαρος ο ρόλος τους και αναμενόμενες οι συνέπειες, δηλαδή αν δεν είχαν κάνει τις ασκήσεις ξέραν ότι θα φορτώνονταν με περισσότερες ασκήσεις την επόμενη φορά.

Μέσα όμως στην οικογένεια που δεν είμαστε μόνο μια ώρα και δεν είναι μάθημα πώς θέτουμε τα όρια;

Αρχικά οι ίδιοι οι γονείς αποτελούν πρότυπα για τα παιδιά τους. Τα παιδιά μιμούνται συμπεριφορές οπότε πρέπει να είμαστε παραδειγματικός καθρέφτης για τα παιδιά μας.

Άμα εγώ μιλάω δυνατά στο κινητό ενώ είμαι σε ένα δημόσιο χώρο το παιδί δεν κατανοεί άμα του κάνω παρατήρηση να μην φωνάζει για παράδειγμα σε ένα μαγαζί.

Τα όρια πρέπει να είναι κανόνες εφικτοί που τηρούνται πάντα με συνέπεια. Δε λέμε δε βαριέσαι, δεν πειράζει για μια φορά.

Αυτό δε σημαίνει ότι ανάλογα τις περιστάσεις δεν μπορεί να υπάρξει ευελιξία αλλά πρέπει το μήνυμα πάντοτε να είναι ξεκάθαρο. Αυτό επιτυγχάνεται με επικοινωνία, διάλογο και επεξήγηση.

Δεν χρησιμοποιούμε υποθέσεις «αν κάνεις αυτό θα πάθεις εκείνο» γιατί το παιδί δεν μπορεί να συλλάβει την έννοια της υπόθεσης.

Αντιθέτως άμα αρχίζεις να περιγράφεις και επιλέξεις το όταν καταλαβαίνει το πότε και σε ποια περίπτωση θα έρθουν οι λογικές συνέπειες.

Τα παιδιά δεν είναι τα στρατιωτάκια μας και δεν πρέπει να απαιτούμε την τυφλή υπακοή. Ό,τι κανόνες έχουμε στο σπίτι ισχύουν για όλους. Ο αλληλοσεβασμός είναι η λέξη κλειδί.

Τέλος δεν μπορούμε να έχουμε τρελές απαιτήσεις από τα παιδιά μας. Όλα έχουν να κάνουν με την ηλικία τους και το αναπτυξιακό τους στάδιο.

Θα ήταν παράλογο να απαιτήσω από το μωρό μου μόλις 8 μηνών να μην κάνει το ένα και να μην κάνει το άλλο. Όταν κάνει κάτι που δεν είναι σωστό πχ να πιάνει ένα επικίνδυνο αντικείμενο της αποσπώ την προσοχή και ασχολούμαστε με κάτι άλλο μέχρι να απομακρύνω το αντικείμενο.

Τα όρια είναι αγάπη, φροντίδα, τρυφερότητα. Όλοι οι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους αλλά οφείλουν με κόπο και τρόπο να διδάξουν, διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους γιατί έτσι θα νιώθουν και αυτά δυνατά και ικανά να ενταχθούν στην κοινωνία, να συναναστραφούν ομαλά με τους γύρω τους, να αποκτήσουν όλη τη δυναμική για να ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις της ζωής.

Μια ματιά ακόμα:

Messy play στο σπίτι!