"Η γλώσσα του σώματος"

Του Νίκου Σίμου

Ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και στη Βουλή είδαμε μία άλλη εικόνα, η οποία όντως μας ξένισε. Είχαμε συνηθίσει αλλαλαγμούς και κραυγές, ύβρεις κατά της Δημοκρατίας «μας», λοιδορίες κατά βουλευτών, κατά του Πολιτεύματος, κατά των Νόμων και του Συντάγματος. Όλοι αυτοί οι αλαλαγμοί έρχονταν από συγκεκριμένη πτέρυγα της Βουλής.

Από τα έδρανα της Χρυσής Αυγής. Αιφνιδίως τους τραμπουκισμούς διαδέχτηκε η κοσμιότητα, την ημέρα που θα συζητείτο η άρση της ασυλίας έξη βουλετών του κόμματος αυτού. Με ευπρεπή ενδυμασία και όχι με στενά μπλουζάκια που αναδεικνύουν τους Άρειους μυς. Με λόγο ενίοτε συγκινησιακά φορτισμένο, αλλά και με επιτηδευμένη διακριτική ειρωνία για να μη «υπερβαίνουμε τα εσκαμμένα» αλλά και για να μη «ξεχνάμε» την πολιτική μας καταγωγή που αρνείται τη Δημοκρατία.

Γιατί αυτή η μετάλλαξη; Μα ήταν η ύστατη προσπάθεια όλων όσων εκλιπαρούσαν την επιείκεια, κατ’ αρχάς. Από την άλλη η μετάλλαξη αυτή ήταν συλλογική ομολογία των στελεχών της Χρυσής Αυγής ότι η μέχρι τώρα στάση τους ήταν ιδιαιτέρως προσβλητική έναντι των ίδιων των θεσμών τους οποίους εκλήθησαν να υπηρετήσουν, σταλέντες στο Κοινοβούλιο από συμπατριώτες μας των οποίων η αγανάκτηση για τα δυσβάστακτα μέτρα μετέτρεψε την λογική σε αφέλεια.

Η Δημοκρατία είναι δύσκολο Πολίτευμα. Γι’ αυτό και είναι το ολιγότερο κακό από οποιοδήποτε άλλο. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της είναι η ανοχή. Την οποία εκμεταλλεύονται οι πολλοί εχθροί της. Όταν η ίδια η Δημοκρατία θέσει όρια στην ανοχή της και δεν επαφίεται στην αυτόβουλη και εκούσια τήρηση των κανόνων της, τότε δεν θα μπορούν να εμφανίζονται τα καρκινώματα που καλλιεργούν στο σώμα της επικίνδυνοι πολιτικοί ιοί. Η άρση της ασυλίας των έξη βουλευτών της ΧΑ ήταν το πρώτο όριο που έθεσε, έστω και καθυστερημένα.