Κάρπαθος: Πως η φιλία ενός Έλληνα κι ενός Γερμανού άλλαξαν την εικόνα του Αφιάρτη

Ένας Έλληνας κι ένας Ιταλός… παιδιά παλαιών σέρφερς συνεχίζουν την παράδοση, σχίζοντας τα νερά με τις σανίδες τους.

Τριάντα χρόνια πριν… Κοντά στο αεροδρόμιο της ακριτικής Καρπάθου υπάρχει μια περιοχή ξεχασμένη κι από τους ίδιους τους Καρπάθιους. Είναι η περιοχή Αφιάρτης, όπου παλαιότερα είχε την ονομασία Εφιάλτης λόγω του σφοδρού αέρα που σχηματίζεται σε εκείνο το σημείο.

Οι ντόπιοι έχουν μόνο έναν λόγο να περνούν από εκεί… τον κεντρικό δρόμο που τους συνδέει με το αεροδρόμιο. Κάποιοι Γερμανοί έχουν ανακαλύψει το σημείο και αρχίζουν να δημιουργούν σταθμούς (ξύλινες παράγκες) για windsurf.

Το

1993 ο Κουρτ φτιάχνει το Χάπι Σερφ (Happy Surf). Tο 1994 ακολουθεί ο Κρις με τον σταθμό F2 στο Ντέβιλς Μπέι (Devils Bay) και στη συνέχεια έρχεται ο Αλεξ Αλαβένα με την Αλεξάνδρα Χάουγκ και δημιουργούν το 1996 το Μιστράλ Κλαμπ (Mistral Club). Όλοι Γερμανοί. 

Μόνο ένας Έλληνας αρχίζει να ενδιαφέρεται για το γουίντ σερφ. Ένας πολίτης του κόσμου, μεγαλωμένος στη Νότια Αφρική και με καταγωγή από Κάρπαθο έρχεται στον Αφιάρτη και χαζεύει για ώρες τα σερφ των Γερμανών. Αρχίζει να ρωτάει στους σταθμούς για να κάνει μαθήματα. Δεν του δίνουν σημασία. «Εδώ κάνουμε σοβαρό σερφ» του λένε. «Δεν έχουμε τον χρόνο να δείξουμε σε Έλληνες… ή ξέρεις ή δεν ξέρεις».  Απογοητευμένος πηγαίνει στον τελευταίο σταθμό που δεν είχε ρωτήσει, στο Μιστράλ Κλαμπ.  Συναντάει τον Αλεξ και την Αλεξάνδρα. Ο Αλεξ του λέει «Έλα τον Σεπτέμβριο και θα σου μάθω εγώ».

Κι εκεί, στο Chicken Bay, στην παραλία που οι ντόπιοι αποκαλούσαν Μακρύ Γυαλό, τον Σεπτέμβριο του ’96 o Μανώλης Κριτσιώτης παίρνει το πρώτο σερφίστικο βάφτισμα και γίνεται λάτρης μιας θρησκείας με μόνο ευαγγέλιο τα μποφόρ … «Πόσο δυνατά θα είναι για να απολαύσουμε το σερφ».

Ο αέρας στην περιοχή είναι ιδανικός για γουίντ σερφ

Καθώς προχωρούν τα μαθήματα αναπτύσσεται μια φιλία μεταξύ του Έλληνα και του Γερμανού. Αρχίζουν οι συζητήσεις για το πως θα αξιοποιήσουν το μέρος, ώστε να εξυπηρετούνται οι σέρφερ. Ο Μανώλης αποφασίζει να χτυπήσει την πόρτα του γείτονα του, του αείμνηστου αρχιτέκτονα Ηλία Χατζηνικόλα. Τον πείθει να αγοράσουν οικόπεδο στην ξεχασμένη περιοχή για να φτιάξουν έναν «γερό» σταθμό, που να μπορούν οι σέρφερ να ξεκουράζονται. Ο Χατζηνικόλας ήταν ωραίος άνθρωπος.

«Θα πιστέψω στο πάθος σου για το σερφ, γιατί αν όλοι έχουν το ίδιο πάθος με εσένα θα πάει καλά» του είπε. Το 1997 στο αγορασμένο οικόπεδο από τον Μανώλη και τον Ηλία τοποθετείται ένα τροχόσπιτο, το τροχόσπιτο του Αλεξ και της Αλεξάνδρας, το οποίο είχε ταξιδέψει από τη Γερμανία για να λειτουργήσει ως σταθμός… φυσικά … χωρίς νερό και ρεύμα. 

Η αρχή όμως είχε γίνει…  Έναν χρόνο μετά βγήκαν οι άδειες και δόθηκε η έγκριση για να δημιουργηθεί ο «Άνεμος» ο πρώτος σερφίστικος σταθμός με τούβλα, που στην ταράτσα του έγινε και το ομώνυμο εστιατόριο. Μεγαλεία για τους σέρφερ! Πάνω στην ταράτσα υπήρχε ένα τραπεζάκι με κυάλια για να ελέγχουν την πορεία των φίλων τους.

Τα βράδια ο «Άνεμος» έγινε το σημείο συνάντησης όλων των κυματοχτυπημένων, όπου συζητούσαν τις επιδόσεις στους στο σπορ και διασκέδαζαν παίζοντας ένα επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι. Κάποιοι έπαιζαν και οι υπόλοιποι χάζευαν το παιχνίδι, φωνάζοντας και γελώντας, παραταγμένοι στις δύο άκρες του τραπεζιού. Κάποιες φορές εμφανιζόταν μια κιθάρα που την γρατσούνιζαν και τραγουδούσαν ευτυχισμένοι. Όταν είχε πανσέληνο ξάπλωναν όλοι στην παραλία μπροστά από τον «Άνεμο» και μετρούσαν τα αστέρια που φαίνονταν πεντακάθαρα μια και δεν υπήρχε άλλο φως. Δεκαπέντε άτομα ήταν όλοι κι όλοι. Δεκαπέντε άτομα με το ίδιο πάθος. Γερμανοί και μια μικρή παρέα Ελλήνων που είχε ανακαλύψει τυχαία το σημείο. Όλοι μαζί μια παρέα…

Οι Έλληνες είχαν βρεθεί εκεί χάρη στον Γιώργο. Πιλότος πολεμικής αεροπορίας έκανε άσκηση πάνω από το αεροδρόμιο της Καρπάθου. Επιστρέφοντας στην Αθήνα διηγείται σε δυο φίλους του, λάτρεις του σερφ, ότι είδε πανιά στην Κάρπαθο. Οι τρεις τους αποφασίζουν να κλείσουν εισιτήρια για να δουν το μέρος.

Αυτό ήταν! Οι Έλληνες είχαν μπει στον χάρτη της περιοχής. Το γουίντ σερφ ήταν το κοινό ενδιαφέρον όλων και ο «Άνεμος» είχε γίνει το κοινό σημείο συνάντησης τους. Όταν τα Σάββατα ο «Άνεμος» έκλεινε έπαιρναν τηλέφωνο τέσσερα ταξί και πήγαιναν στη χώρα του νησιού, στα Πηγάδια για «ούφο» και «Γαλιλαίο». Ήταν το καθιερωμένο Σαββατιάτικο πρόγραμμα. Το «ούφο» ένα σάντουιτς που περιέχει κοτόπουλο και λαχανικά και ονομάστηκε έτσι επειδή το σχήμα του ψωμιού θυμίζει ούφο κι ο «Γαλιλαίος»το μπαράκι του Νικ, του αδερφού του Μανώλη, που έπαιζε μόνο ξένη ψαγμένη μουσική…. 

Ο «Άνεμος» σήμερα. Το εστιατόριο μεγάλωσε, το σερφ κλαμπ απέκτησε και κατάστημα με είδη για σερφ. Δεξιά του «Ανέμου» υπάρχουν παραταγμένες σανίδες έτοιμες να μπουν στο νερό.

Τριάντα χρόνια μετά… Ένας διεθνής οικισμός έχει αναπτυχθεί σε όλη την περιοχή του Αφιάρτη. Γερμανοί, Αυστριακοί, Ιταλοί, Γάλλοι, Σλοβένοι, Τσέχοι, Πολωνοί και φυσικά Έλληνες, όλοι λάτρεις του γουίντ σερφ. Γύρω στους 5.000 τουρίστες επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι τον Αφιάρτη. Πολλοί έχουν αγοράσει οικόπεδα και έχουν φτιάξει τα δικά τους σπίτια.

Το μέρος που περιφρονήθηκε από τους ντόπιους μετατράπηκε σε επίγειο παράδεισο των Βορειοευρωπαίων σέρφερ. Φτιάχτηκαν δρόμοι, χτίστηκαν ξενοδοχεία, άνοιξαν εστιατόρια και μίνι μάρκετ, λειτουργούν τέσσερις κανονικοί σταθμοί για σέρφερς κάθε κατηγορίας (φτιαγμένοι από τούβλα!!!) …

Οι Γερμανοί και οι Έλληνες, εκείνη η παρέα νεαρών που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του ’97 συνεχίζει να έρχεται με το ίδιο πάθος. Μεγάλωσε κι έχτισε τα θεμέλια για τις επόμενες γενιές που δημιουργούν κι αυτοί δυνατές σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και με τον τόπο που κάθε καλοκαίρι τους ενώνει. Κάθε χρόνο έρχονται οι ίδιοι και προσκαλούν φίλους για να γνωρίσουν το μέρος που τους κέρδισε την καρδιά… και το επόμενο καλοκαίρι έρχονται ξανά και οι φίλοι τους και φέρνουν κι άλλους φίλους και κάθε χρόνο η περιοχή αναπτύσσεται…

Το μέρος έγινε ακόμα γνωστότερο μετά το 2006, όπου για τέσσερα χρόνια πραγματοποιούνταν οι παγκόσμιοι αγώνες ταχύτητας σερφ. Παγκοσμίου φήμης αθλητές επισκέφτηκαν τον Αφιάρτη για να λάβουν μέρος. 

Σέρφερ μεταφέρουν τον εξοπλισμό τους πίσω στη βάση.

Σύμφωνα με τον Μανώλη Κριτσιώτη, αυτό που συμβαίνει στην περιοχή δεν συμβαίνει σε κανένα άλλο σημείο της Καρπάθου. Το 80% είναι επαναλαμβανόμενος τουρισμός. Κάθε καλοκαίρι, μια μέρα πριν φύγουν κλείνουν δωμάτια για την επόμενη καλοκαιρινή περίοδο με τον φόβο μήπως δεν βρουν. Είναι όλοι μια τεράστια παρέα.

Είναι αξιοσημείωτο ότι τα χρόνια του κορονοϊού και παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις και τη δυσκολία του ταξιδιού ήρθαν όλοι για καλοκαίρι στον Αφιάρτη. Κανείς δεν έλειψε. Από όλη την Ευρώπη είχαν κλείσει εισιτήρια πολλούς μήνες πριν για να μπορέσουν να είναι στον τόπο «τους». Όπως ο ίδιος μας λέει, η αυξημένη επισκεψιμότητα του Αφιάρτη είχε σαν αποτέλεσμα να αυξηθούν και οι τιμές των οικοπέδων στην περιοχή κατά 500% σε σχέση με παλαιότερα. Όσοι είχαν προνοήσει και αγόρασαν εγκαίρως υπήρξαν τυχεροί. 

Πινακίδες που επιβεβαιώνουν στους νεοφερμένους ότι έφτασαν στο σωστό μέρος.

Τα πρώτα χρόνια η περιοχή ήταν ανδροκρατούμενη. Λίγες γυναίκες ερχόντουσαν κι αυτές ήταν σύντροφοι και γυναίκες των σέρφερς. Σήμερα η εικόνα έχει αλλάξει. Πολλές γυναίκες κάνουν μαθήματα σερφ, αλλά κι εκείνες που δεν ασχολούνται με το σπορ περνούν ωραία, μια και η περιοχή έχει μικρές όμορφες και ήσυχες παραλίες για κολύμπι. 

Είναι η Κάρπαθος μόνο για γουίντ σερφ; 

Το νησί έχει αναπτύξει υποδομή και για άλλα είδη αθλητικού τουρισμού. Από τον Οκτώβριο και μέχρι τον Μάιο, οι συνθήκες είναι εξαιρετικές για πεζοπορία, ποδηλασία και αναρρίχηση. Παλιά μονοπάτια του νησιού χαρίζουν μια μοναδική εμπειρία σε όποιον τα ακολουθήσει, ενώ οι βουνοκορφές του, που αγγίζουν τα 1215 μέτρα, είναι ιδανικές για αναρρίχηση. 

Εκτός όμως από αθλητικό τουρισμό η Κάρπαθος προσφέρεται και για βόλτες στα υπέροχα παραδοσιακά χωριά της, με πιο γνωστό την Όλυμπο, αλλά και για θαλάσσια εξερεύνηση στην νησίδα Σαρία, όπου ήταν η μια από τις οχυρωμένες πόλεις στην εποχή της αρχαιότητας. Οι άλλες τρεις ήταν η Αρκεσία (σημερινή Αρκάσα), Βρυκούς (Βουρκούντα) και Ποτίδεον (εκεί όπου είναι σήμερα το λιμάνι της Καρπάθου). 

Λίγα λόγια για την ιστορία των πρωταγωνιστών… 

Ο Μανώλης Κριτσιώτης είναι ο άνθρωπος που βοήθησε πολύ στην ανάπτυξη του τόπου κι ακόμα βοηθάει με πολλούς τρόπους. Δίπλα στον «Ανεμο» έφτιαξε αργότερα ένα ξενοδοχείο για να μένουν οι παλαιότεροι «πιστοί» όλοι μαζί. Φυσικά γίνεται αγώνας κάθε χρόνο για το ποιοι θα προλάβουν να κλείσουν τα δωμάτια. 

Το σουπλά που χρησιμοποιούν σήμερα στο εστιατόριο «Άνεμος» είναι μια αναδρομή στον χρόνο, έτσι όπως την θυμούνται κάποιοι από τους πρωταγωνιστές.

Ο Ηλίας Χατζηνικόλας έφυγε από τη ζωή μετά απο μια σπάνια ασθένεια, αλλά συνεχίζει να βρίσκεται στις καρδιές όλων. Ήταν ο άνθρωπος που έλεγε «ναι» σε όλα κι αν δεν είχε πει εκείνο το «ναι» στον Μανώλη, ίσως να μην είχε φτιαχτεί τίποτα… 

Ο Αλεξ και η Αλεξάνδρα πούλησαν το Μιστράλ Κλαμπ, το οποίο αγοράστηκε από τη διεθνή εταιρεία ΙΟΝ, αλλά συνεχίζουν να έρχονται τα καλοκαίρια. 

Οι παλιοί σέρφερς απόκτησαν παιδιά, τα οποία ακολουθούν τα βήματα των πατεράδων τους και η ζωή στον Αφιάρτη εξελίσσεται σύμφωνα με το νεανικό όραμα του Αλεξ και του Μανώλη. 

Related...Στοκχόλμη: Ενα στολίδι αρχιτεκτονικής και πολιτισμούΈνα εκκλησάκι οικόσημο της ΔονούσαςΗ Αλόννησος του σήμερα και η Αλόννησος του χθες σε ένα μαγευτικό οδοιπορικό