77 Χρόνια από το τέλος του Β΄ΠΠ – Άραγε θυμούνται …..μερικοί ;

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Διονύσιος Ι. Θεοδωρίτσης (*)

Στο έτος που διανύουμε συμπληρώθηκαν 78 έτη από την D-DAY      ( 6 Ιουνίου 1944 ) και 77 έτη από το τέλος του Β΄ΠΠ ( 08/09  Μαΐου 1945 η άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας στους Συμμάχους) .

Η σημασία της συνεισφοράς της Ελλάδας στη νικηφόρο έκβαση του Β΄ΠΠ, είναι γνωστή. Επί αυτού, θα αρκεστούμε να αναφέρουμε  τα ακόλουθα

–Το γεγονός ότι η μικρή Ελλάδα αντιμετώπισε, σχεδόν ταυτόχρονα, ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις χωρών του Άξονα. 

–Τον χαρακτηριστικά μεγάλο χρόνο αντίστασης της χώρας μας στις δυνάμεις του Άξονα, υπερβαίνοντα κατά πολύ τον αντίστοιχο χρόνο άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως π.χ. της Γαλλίας, της Πολωνίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας, του Λουξεμβούργου, της  Δανίας (όλες χώρες της Ε.Ε. σήμερα). Με την ευκαιρία, εδώ πρέπει να θυμηθούμε και να αναφέρουμε και τον «επιτήδειο ουδέτερο» στην περιοχή μας, την Τουρκία. 

–Τις συνολικές απώλειες της Ελλάδας σε ανθρώπινο δυναμικό, ανερχόμενες σε μεγαλύτερο ποσοστό – αναλογικά με τον πληθυσμό της – από το αντίστοιχο ποσοστό των άλλων χωρών, που αντιμετώπισαν τη λαίλαπα του φασισμού και του ναζισμού. Σε αυτές, πλέον των απωλειών λόγω πολεμικών ενεργειών και  δραστηριοτήτων, καθώς  και των απορρεουσών  από αυτές κοινωνικών και λοιπών καταστάσεων, συμπεριλαμβάνονται και απώλειες προκληθείσες από ειδεχθείς πράξεις, χαρακτηριζόμενες διεθνώς ως «εγκλήματα πολέμου». Εάν στις απώλειες αυτές προστεθούν, η μεγάλη καταστροφή των όποιων υλικών – μέσων – υποδομών και η υφαρπαγή όλου του οικονομικού και μέρους του αρχαιολογικού θησαυρού της χώρας, σχηματίζεται εύκολα η εικόνα της ολικής καταστροφής, της λεηλασίας και του «εξανδραποδισμού», που υπέστη  η Ελλάδα κατά το Β΄ΠΠ από   τις δυνάμεις του Άξονα. Δεν αναφερόμεθα στον εμφύλιο πόλεμο που – δυστυχώς – ακολούθησε, και στα δεινά που αυτός δημιούργησε στα «αντίπαλα» μέρη, δηλαδή σε όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες  και στη Xώρα μας. Από τα δεινά αυτά και μόνο, δεινά με επακολουθήσασες δυσμενείς προεκτάσεις, αντιλαμβάνονται σήμερα όλοι, είτε τυχόν έζησαν – είτε μελέτησαν/μελετούν αυτά τα γεγονότα, το τι πραγματικά σημαίνει για μια χώρα ο «εμφύλιος – αδελφοκτόνος σπαραγμός». 

–Τα πλείστα όσα λεκτικά εύσημα για τη χώρα μας, πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών και από τα δύο εμπόλεμα μέρη (Συμμαχικές χώρες και χώρες Άξονα), πρωταγωνιστών του πολέμου αυτού, είναι ευρέως γνωστά. Τα υπόψη λεκτικά εύσημα ( και στο σημείο αυτό  αναφερόμαστε αποκλειστικά και μόνο στους τότε και στους νυν Συμμάχους και Εταίρους μας ), παρέμειναν τελικά  «μόνο λόγια», δεδομένου ότι η Ελλάδα έκτοτε αντιμετωπίζει ακατάπαυστα και με ιδιαίτερα έντονο τρόπο μέχρι και σήμερα       τον τουρκικό αναθεωρητισμό, με πολλές ενέργειες/πράξεις και δηλώσεις, οι οποίες και  παραβιάζουν ασύστολα το επικαλούμενο διαρκώς από  όλους  «Διεθνές Δίκαιο».  

“Αγάλι, αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι“ μαρτυρούν σήμερα οι  ενέργειές του  κ. Ερντογάν. Και το πιστεύει όλο και περισσότερο, αρκεί να ακούει και από κάποιους άλλους (συμμάχους – εταίρους – φίλους μας, και μη) να συμπληρώνουν : “ Και Εμάς τι μας      μέλει ; Έχει  Ζώνες …. η Θάλασσα, όπως και το Βαρέλι. “

Σαφώς και δεν είναι απλώς προεκλογικά ή – εάν θέλετε – μόνο προεκλογικά τα «κoλπάκια» του κ. Ερντογάν, όπως αυτό αναφέρεται με έμφαση  από  κάποια  ΜΜΕ και δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι κυρίως η επί πάρα πολλά έτη επιδεικνυόμενη 

«Εμμονή στο Σκοπό του “Ροκανίσματος” της Ελλάδας» από τους εξ ανατολών Γείτονές μας – ανεξάρτητα σαφώς από την όποια πολιτική κατάσταση στην Τουρκία – η οποία και μας έγινε συνήθεια (και σε μερικούς – κάποιους / όποιους, ακόμα και ανάκουστη άκρατος φιλία.)  

Και για να μην ξεχνάμε και τους προγόνους μας (που τους διαβάζουμε , αλλά εκτιμάται ότι μάλλον δεν τους μελετάμε) :

« Δεν υπάρχει ισχυρότερος δεσμός μεταξύ πόλεων ή ιδιωτών από το κοινό συμφέρον » μας λέγει ο μέγας Στρατηγιστής ( όχι απλώς ιστορικός !) και πατέρας του Πολιτικού Ρεαλισμού, Θουκυδίδης. 

Το σημερινό διεθνές σύστημα είναι στην πραγματικότητα άναρχο, πλήρως ανταγωνιστικό και έντονα συγκρουσιακό, με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρεται ουσιαστικά για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, αλλά για την εξυπηρέτηση κρατικών – κλπ συμφερόντων. Δεν ακολουθείται παγκοσμίως – στις πλείστες των περιπτώσεων – το δίκαιο και η ηθική. Η αρχή του δικαίου υποτάσσεται συνήθως στην αρχή της εξυπηρέτησης συμφερόντων.

Επί πολλά χρόνια σύμμαχοι – εταίροι και φίλοι, μας συνιστούν «αυτοσυγκράτηση» και «ψυχραιμία» στις τουρκικές προκλήσεις    και μας προτρέπουν μάλιστα ( όπως και πρόσφατα  επίσης ) να  επιλύσουμε τις όποιες διαφορές μας με την Τουρκία μέσω διαλόγου, κοινώς «Βρείτε τα, στη Βάση του Διεθνούς Δικαίου». Μόνο που δεν κατονομάζουν Ποιό ;;; ακριβώς  Διεθνές Δίκαιο εννοούν, αυτό που ανεμπόδιστα παραβιάζει συστηματικά και δεν το αποδέχεται (π.χ. Διεθνές Δίκαιο Θάλασσας / ΔΔΘ – Διεθνής Σύμβαση Montego Bay 1982) η Τουρκία, το οποίο επίσης και οι «μεγάλες Χώρες – Δυνάμεις» το ερμηνεύουν και το εφαρμόζουν εκάστοτε κατά το δοκούν, με επιδίωξη βεβαίως την ικανοποίηση των δικών τους συμφερόντων.

Ο “διάλογος των Μηλίων“ από το Θουκυδίδη, είναι το καλλίτερο ίσως δείγμα παγκοσμίως για τη σχέση μεταξύ ισχύος και ηθικής. Η δημηγορία αυτή του Θουκυδίδη αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο τη συμπεριφορά της όποιας « ισχυρής Χώρας – μεγάλης Δύναμης» προς τον κάθε αδύναμο, με βασικό πρόσχημα την επικράτηση της Ειρήνης και του Δικαίου.

Επί της διαχρονίας των Ε/Τ σχέσεων έχουμε εκφράσει λεπτομερώς  τις απόψεις μας, μέσω  άρθρου στο Μilitaire  τον Απρ 2021, υπό τον τίτλο : “Ενέργεια, ελληνοτουρκικές σχέσεις, ελληνικός αγνωστικισμός και τουρκικές επιδιώξεις“. Από τα αναφερθέντα διαχρονικά στο εν λόγω άρθρο γεγονότα, θεμελιώδης  προϋπόθεση  δικής μας επιτυχούς αντιμετώπισης  του επί χρόνια καλλιεργούμενου διαρκώς εις βάρος της Χώρας μας τουρκικού αναθεωρητισμού, χαρακτηριζόμενου από διάφορες προκλητικές ενέργειες, δυσμενείς καταστάσεις / επεισόδια, ενεργειακά – οικονομικά θέματα και λοιπά άλλα γεγονότα στη γειτονιά μας, είναι η Ενότητα.

Μια σταθερή, σεβαστή και ακολουθούμενη από όλους τους εκάστοτε κυβερνώντες Εθνική Στρατηγική/ΕΣ (ουσιαστικά ανύπαρκτη διαχρονικά μέχρι και σήμερα στη Χώρα μας), και η θεσμική δημιουργία ενός  Συμβουλίου Εθνικής  Ασφαλείας/ΣΕΑ     (ή όπως αυτό ήθελε – κοινοβουλευτικά βεβαίως – ονομαστεί και θεσπιστεί), αποτελούν κατά την άποψή μας τα αναγκαία πρωταρχικά «εργαλεία». 

Αναφέροντες ΕΣ, εννοούμε σαφώς τη σύζευξη των πολιτικών στόχων με τα διπλωματικά, οικονομικά, στρατιωτικά, ενεργειακά, και άλλα μέσα που έχει στη διάθεσή της η Χώρα μας, και τον καθορισμό του πλέον αποτελεσματικού συνδυασμού αυτών, ώστε να επιτευχθεί η μεγιστοποίηση των όποιων δυνατοτήτων μας  και συνωδά  η  ελαχιστοποίηση των όποιων επίσης αδυναμιών μας.

 Το ΣΕΑ αποτελεί ένα λίαν αξιόπιστο συντονιστικό και συμβουλευτικό όργανο, έναντι των όποιων άλλων συναφών οργάνων και Συμβουλίων διατίθενται σήμερα στη Χώρα μας, τα οποία και δεν μπορούν να έχουν τη συνεχή θεσμική δράση και αποτελεσματικότητα ενός ΣΕΑ. Τα συναφή όργανα και τα Συμβούλια αυτά λειτουργούν διαχρονικά – όπως προκύπτει εκ των μέχρι σήμερα αποτελεσμάτων σε περιόδους κρίσεων, κλπ – ασύνδετα, ασυντόνιστα και υποτονικά. 

Ένα θεσμικό όργανο “Προμηθέας” απαιτείται στη Χώρα. Από όργανα “Επιμηθείς” είναι πλήρης. Μερικοί ισχυρίζονται ότι – υπό τις διαμορφούμενες σήμερα συνθήκες – είναι αργά για τη δημιουργία ΣΕΑ. Πλανώνται  κατά τη γνώμη μας μεγάλη πλάνη. Αργά είναι η πλήρης υλοποίηση των όποιων αποφασισμένων αρμοδίως εξοπλιστικών προγραμμάτων και η παραλαβή διαφόρων μέσων και υλικών, προς ενίσχυση των ΕΔ της Χώρας. 

Ο χρόνος επί μισόν αιώνα περίπου μέχρι και σήμερα τρέχει πολύ γρήγορα, και ως συνήθως Εμείς οι Έλληνες δεν κοιτάζουμε ποτέ το ρολόι, καίτοι στο βάθος γίνεται όλο και πιο πιθανή η πλήρως απρόβλεπτη ετυμηγορία ενός διεθνούς διαιτητικού οργάνου, του οποίου μια απόφαση ενδεχόμενα δυσμενής για Εμάς, θα είναι  μεσο-μακροπρόθεσμα καταστροφική για την Ελλάδα. Υπενθυμίζεται απλώς ότι, κατά την προσφυγή της Χώρας μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης / ΔΔΧ το έτος 1976 για τις έρευνες τουρκικού ερευνητικού σκάφους επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, το δικαστήριο με το σκεπτικό της απόφασής  του δεν καταδίκασε  την Τουρκία, γεγονός που συνέβαλε βεβαίως και στην περαιτέρω αύξηση   της  προκλητικότητάς της  Γείτονος στο μέλλον. 

Η αποφασιστικότητα από όλα τα μέρη, η μέγιστη  δυνατή  πολιτική συναίνεση, η υπέρβαση στερεότυπων και «περιχαρακωμένων θέσεων», η ανιδιοτέλεια, ο πατριωτισμός,  η πίστη στη δημοκρατία, η αμείωτη προσπάθεια για την ανάταξη της Χώρας μας και συναφώς την ωφέλεια των πολιτών της, και πρωταρχικά η Ενότητα, αποτελούν “το σωστό κοκτέιλ / το σωτήριο εμβόλιο”, έναντι των όποιων επερχόμενων, αργά ή γρήγορα, “ενδεχόμενων καταστάσεων” στην ευρύτερη περιοχή μας, που φυσικά  είθε να  μην  έλθουν  ποτέ.

Συμπερασματικά, τα προαναφερθέντα δεν αποτελούν φυσικά θέμα πολιτικών συμπαθειών/επιλογών, πολιτικών/κομματικών γραμμών–εξαγγελιών–αντιπαραθέσεων–συμπορεύσεων–διαιρέσεων–διενέξεων–κλπ.                                                                Αποτελούν απλά, κατά την άποψή μας, μια προσέγγιση των πραγμάτων υπό το πρίσμα του πολιτικού ρεαλισμού που επικρατεί παγκοσμίως, τον οποίο όλοι ανεξαιρέτως      επικαλούνται και στη Χώρα μας, χωρίς όμως να τον  λαμβάνουν υπόψη τους σε βασικές εκφάνσεις των  όποιων συναφών αποφάσεων και ενεργειών τους.                                                                            

Είναι θέμα ρεαλισμού / πραγματικότητας, επί του γεγονότος ότι : Οι ισχυροί επί της Γης επηρεάζουν εκάστοτε πολιτικές αποφάσεις, αντίστοιχες παντοειδείς ενέργειες/δράσεις, και φυσικά επιβάλλουν τους όρους τους αποκλειστικά και μόνο για το δικό τους συμφέρον. 

Στον απόηχο των προαναφερθέντων και με την ευκαιρία και της εφετινής επετείου της D-Day και της λήξεως του Β΄ΠΠ κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούμε στην ιστορία ενός Έλληνα, ο οποίος και αποτελεί αναμφισβήτητα το πρόσωπο του Β΄ΠΠ, όπως η ιστορία αυτή ελήφθη από την Πηγή : Περιοδικό ESQUIRE, τεύχος Νοεμβρίου 2004, σελ.152-160 (από το Θοδωρή Γεωργακόπουλο). Είναι μια ιστορία γνωστή ίσως σε πολλούς συμπατριώτες μας (στην Ελλάδα και στην ελληνική διασπορά), η οποία θεωρείται καλό  να αναφέρεται,  προς γνώση  όσων τυχόν την αγνοούν και μάλιστα (πλην ημών των Ελλήνων) συμμάχων – εταίρων – φίλων μας, καθώς και εχθρών μας : 

 (*) Ο Αντιστράτηγος ε.α. Διονύσιος Ι.  Θεοδωρίτσης, είναι Αρχηγός της Τάξεως ΣΣΕ/1975 και απόφοιτος της Ανωτάτης Στρατιωτικής Ακαδημίας Νάσσερ της Αιγύπτου, ονομασθείς και εταίρος αυτής.

The post 77 Χρόνια από το τέλος του Β΄ΠΠ – Άραγε θυμούνται …..μερικοί ; appeared first on Militaire.gr.