«Ποια αυτοκριτική αναμέναμε από τον Α.Τσίπρα»-Δημ. Σκουτέρης

Γράφει ο Δημήτρης Σκουτέρης

Τόσο ο Τσίπρας όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ από την περίοδο που ανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας μέχρι και σήμερα αυτάρεσκα χαρακτηρίζουν την  κυβέρνηση  ως «η κυβέρνηση της… πρώτη φορά Αριστεράς». Θα επιδιώξουμε νηφάλια και αντικειμενικά να κρίνουμε τα πεπραγμένα, τα λάθη και τις παραλείψεις τόσο την περίοδο της διακυβέρνησής ΣΥΡΙΖΑ όσο και την περίοδο

Επειδή θέλουμε να είμαστε παραγωγικοί θα προσεγγίσουμε το θέμα υπό το πρίσμα της «αριστερής προσέγγισης». Δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε έναν επιθετικό προσδιορισμό που έντονα χαρακτήριζε τόσο την κυβερνητική πολιτική, όσο και την μορφή της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ ως οπορτουνιστική πολιτική . Η μαρξιστική προσέγγιση του όρου οπορτουνισμός  τον συσχετίζει με την  συμμόρφωση του πολιτικού υποκειμένου προς την αστική νομιμότητα. Οπορτουνιστής είναι αυτός που, σπαταλά χρόνο και δυνάμεις για να ΜΗΝ πετύχει τον στόχο που στα λόγια έχει διακηρύξει.

Για παράδειγμα ακόμα περιμένουμε τα νταούλια που θα βαράγαμε και να χορεύουν οι αγορές. Ορθά από το 2014 ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν ότι «Στόχος της τρόικας δεν είναι τα δανεικά, είναι τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, ο δημόσιος πλούτος της χώρας... Τη χώρα θέλουν να μετατρέψουν σε αποικία χρέους…». Τι συνέβη, όμως, το 2015; Κατά τους Τσίπρα-Δραγασάκη-Τσακαλώτο: «υποχρεωθήκαμε  λόγω υπέρτερων αντίπαλων δυνάμεων με τις λοιπές συστημικές πολιτικές δυνάμεις να συνυπογράψουμε το νέο μνημόνιο».

Έτσι με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η χώρα παρέμεινε αποικία χρέους, την δε διαγραφή -έστω και μέρους του περίφημου Χρέους- δεν τόλμησαν να θέσουν υπό διαπραγμάτευση. Έφτασαν να παραδώσουν μέχρι και τις μαρίνες (μέσω ΤΑΙΠΕΔ) και όχι μόνον τα λιμάνια και τα αεροδρόμια. Ορατός επομένως ο οπορτουνισμός. Ο οπορτουνιστής, λοιπόν, υποτάσσεται στο συσχετισμό δύναμης, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι λόγους τακτικής, ενώ πολύ συχνά αναγορεύει την τακτική ως στρατηγική.

Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό; Είναι ανικανότητα; Σχετίζεται με ιδεολογικοπολιτική μειονεξία; Θεωρούμε ότι η μέθοδος ανάλυσης και προσέγγισης του ελληνικού-του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου γίγνεσθαι (και από εδώ ξεκινά η λάθος θεώρηση του ΣΥΡΙΖΑ) αν δεν λάβει υπόψη της τις σχέσεις «βάσης και εποικοδομήματος», θα οδηγηθεί σε λανθασμένες ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές. Δεν θα διακρίνει το αίτιο από το αιτιατό, δεν θα προσδιορίσει τη σημερινή κυρίαρχη αντίθεση σε παγκόσμιο-περιφερειακό-τοπικό επίπεδο, στην ουσία δεν θα διαμορφώσει στρατηγική εξόδου από την κρίση.  Υπενθυμίζουμε ότι ο Μαρξ χαρακτήριζε «βάση» της κοινωνίας τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, ενώ  ονόμαζε «εποικοδόμημα» το πολιτικό της σύστημα, τους νόμους, τους θεσμούς, την εκπαίδευση, τη θρησκεία, την ηθική, την τέχνη, και άλλα χαρακτηριστικά της πνευματικής και κοινωνικής ζωής των ανθρώπων.

Ταυτόχρονα θεωρούσε ότι το εποικοδόμημα αποτελούσε παράγωγο της βάσης. Η παραγωγική διαδικασία, οι παραγωγικές σχέσεις, που αναπτύσσονται στο πλαίσιο της και ο τρόπος που διανέμεται το παραγόμενο προϊόν (άνισα ή δίκαια) είναι αυτά που προσδιορίζουν τα χαρακτηριστικά του εποικοδομήματος. Η συνειδητή ή και ασυνείδητη εγκατάλειψη αυτής της προσέγγισης οδηγεί τον οπορτουνιστή  να αναγορεύει ως κυρίαρχη διαδικασία την «πολιτική» (που βρίσκεται στο εποικοδόμημα), να επιδιώκει με ψευδό μεταρρυθμίσεις να συγκεράσει αντικρουόμενα συμφέροντα.

Σταδιακά διολισθαίνει προς συστημικές επιλογές, επιλογές που οδήγησαν και την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία στην εντυπωσιακή συρρίκνωσή της. Κάτι που με μαθηματική ακρίβεια συμβαίνει και στην Ελλάδα, ελέω επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των λοιπών Δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, των δυνάμεων δηλαδή του πραγματικού δημοκρατικού τόξου. Στο τελευταίο δεν συμπεριλαμβάνονται αρκετοί από τους κατά Καρατζαφέρη κατοικοεδρεύοντες στην πολυκατοικία της δεξιάς, καθότι, όχι μόνον δεν διαθέτουν ίχνος πατριωτικής συνείδησης (συχνά την υποκαθιστούν με εθνικιστικό και εν πολλοίς φασίζοντα λόγο), αλλά είναι και οι ιδεολογικοί-πολιτικοί-οικονομικοί μεταπράτες (μεσάζοντες) αλλοδαπών συμφερόντων, που τα πλήρωσε και πληρώνει ο Ελληνισμός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και ο Τσίπρας ως ο φυσικός και ιστορικός του ηγέτης   δεν αξιοποίησαν τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν και οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους. Δεν διαμόρφωσαν σχέδιο εξόδου από την κρίση με πατριωτικά-δημοκρατικά, στην ουσία εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά. Απεμπόλησαν αξίες, δικαιώματα της Ελληνικής πολιτείας, λαϊκές κατακτήσεις και επεδίωξαν (ενίοτε με θαυμαστή επιτυχία) να χειραγωγήσουν τις δίκαιες αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας στην μετατροπή της σε αποικία χρέους.

Δεν διαπραγματεύθηκαν ουσιαστικά, με συνέπεια να συμπράξουν στην πράξη με τη πολιτική των προηγούμενων συστημικών (συν) κυβερνήσεων στην κατάλυση της κυριαρχίας της χώρας, στην υποτίμηση της, σε πλήρη απώλεια της αυτονομίας της πολιτικής έναντι της νεοαποικιακής υποταγής στις επιδιώξεις της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και μέρος των πολιτικών ελίτ της Γερμανίας. Για παράδειγμα αποδέχθηκαν τον ρόλο του Euro group ως αποφασιστικού οργάνου, που μάλιστα με τις αποφάσεις του παράγει δίκαιο, ενώ κατά την Συνθήκη της Λισσαβόνας ο ρόλος του είναι μόνον συμβουλευτικός. Ουδέποτε έθεσαν σε οποιοδήποτε όργανο της Ε.Ε. θέμα επιβολής ποινής στην Γερμανία, όταν τα πλεονάσματα της συγκρούονταν με τις Συνθήκες της Ε.Ε.

Δεν αξιοποίησαν το momentum των συναντήσεων των κρατών –μελών της Ε. Ε. της Μεσογείου (συμπεριλαμβανομένης και της  Πορτογαλίας). Ήταν η περίοδος, που η Τουρκία είχε εμπλακεί στον πόλεμο της Συρίας, όταν ο Πούτιν με φωτογραφικά ντοκουμέντα απεδείκνυε την συμμαχική σχέση Τουρκίας και ISIS. Ήταν η περίοδος, που η Γερμανική ελίτ (οικονομική και η πολιτική της έκφραση δια της Μέρκελ) αντιμετώπιζε τα προβλήματα του διαφαινόμενου BREXIT και της εκλογής Τραμπ, αλλά και του στρατηγικού αδιεξόδου της.

Τότε έπρεπε να πρωταγωνιστήσουν στη συμμαχία των χωρών της Μεσογείου και όχι μόνον της Νοτιανατολικής Μεσογείου ως αντίβαρο στην Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Να προωθήσουν την δημιουργία μιας νέας γεωοικονομικής ζώνης, αυτής του συνόλου των κρατών της Μεσογείου. Τότε έπρεπε να πρωταγωνιστήσουν στον προσδιορισμό των θαλάσσιων ζωνών  των Μεσογειακών κρατών προκειμένου από κοινού να καλέσουν τους ενεργειακούς κολοσσούς για έρευνα και τυχόν αξιοποίηση των ενεργειακών αποθεμάτων. Τότε έπρεπε να εντάξουν το σύνολον των Βαλκανικών κρατών (πλην Τουρκίας) υπό την ομπρέλα του νέου γεωοικονομικού χώρου της Μεσογείου.

Τότε έπρεπε να αναδεικνύουν στην παγκόσμια κοινή γνώμη ότι στην Κύπρο βιώνουμε την εισβολή και κατοχή μέρους του ανεξάρτητου Κυπριακού κράτους από την Τουρκία. Τότε έπρεπε να αξιοποιήσουν ακόμα και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (αρμόδιο για την ποινική δίωξη προσώπων για το έγκλημα της γενοκτονίας, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου ) και να σύρουν τον Ερντογάν, για τα ζητήματα της εισβολής-κατοχής μέρους της Κύπρου, αλλά και για την γενοκτονία του Κουρδικού πληθυσμού, και για την έμπρακτη υποστήριξή του σε τρομοκρατικές οργανώσεις (όπως η al-Shabaab, οι ισλαμιστικές ομάδες ανταρτών της Λιβύης-της Χαμάς- της Νιγηρίας κλπ) αντί να ανταλλάσσουν επισκέψεις και να συναγελάζονται μαζί του προκειμένου να γίνουν αρεστοί στους Αμερικανούς.

Ο Δημοκρατικός-πατριωτικός στην ουσία εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας  απαιτεί όραμα, σχεδιασμό, πολιτική βούληση και άμεση εμπλοκή και συμμετοχή της κοινωνίας στο πολιτικό γίγνεσθαι. Δυστυχώς η πολιτική που ο ΣΥΡΙΖΑ προέκρινε ήταν η πολιτική του «ολίγου». Ακόμα… και στο εσωτερικό της χώρας. Για παράδειγμα, η Αναπτυξιακή Τράπεζα που είχε έτοιμη ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινιάστηκε από τον Γεωργιάδη με κυβέρνηση ΝΔ..

Ούτε για τις απαιτήσεις της Ελλάδας, που αφορούν το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις της εποχής της κατοχής δεν έστειλαν στη Γερμανία τον λογαριασμό. Μα τέτοια υποταγή στην κα Μέρκελ και στην λοιπή Γερμανική ελίτ; Αυτή η πολιτική δεν χαρακτηρίζεται ως περήφανη πατριωτική πολιτική.

Έτσι έφτασαν στις εκλογές να διεκδικήσουν ψήφο με τη λογική των επιδομάτων. Με τη λογική ότι δίνω το καλαμάκι στο φτωχοποιημένο μέσο Έλληνα για να εξακολουθεί να αναπνέει, ενώ τον κρατώ παγιδευμένο κάτω από την επιφάνεια του νερού. Ούτε κουβέντα για την άμεση συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των όποιων αποφάσεων σε τοπικό-περιφερειακό-εθνικό επίπεδο.

Για το δωράκι των 37δις των Τσακαλώτου-Δραγασάκη (αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με ευθύνη τον κύκλο της οικονομίας) στην κυβέρνηση της ΝΔ τι να πούμε; Για την αδυναμία ανάδειξης στελεχών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση-στον Συνδικαλισμό-στους μαζικούς χώρους -στα επαγγελματικά επιμελητήρια ποιοι από την συριζαίϊκη νομενκλατούρα θα απολογηθούν; Για την μη αξιοποίηση στους παραπάνω χώρους ανθρώπων που προέρχονταν από την κοινωνία των πολιτών ποιοι και πότε θα απολογηθούν;

Να θυμηθούμε την παντελή πολιτική απουσία Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ (πλην Πολάκη) τα δύο εφιαλτικά χρόνια, που (ελέω Μητσοτάκη και ΝΔ) κυριαρχούσε ο φόβος για τις όποιες συνέπειες του covid 19. Η κοινωνία φιμωμένη, φοβισμένη, χειραγωγούμενη από πετσομένα ΜΜΕ και στημένους πολιτικούς μεσσίες μάταια αναζητούσε μια ελπίδα, μια πολιτική κατεύθυνση που θα της έδινε προοπτική. Έναν στιβαρό λόγο, μια στήριξη, μια πολιτική αντίδραση, ένα κίνημα αντίστασης στα χυδαία μέτρα περιστολής των ατομικών ελευθεριών που επιβάλλονταν στο και καλά όνομα του δημοσίου συμφέροντος.  Αγρόν ηγόραζε η νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ. Άσε τον Λαό να υποφέρει, άσε τον λαό να θάβει τους περίπου 35000 νεκρούς του από τον κορωνοϊό.

Δυστυχώς αυτή η πολιτική απουσία Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ συνεχίστηκε μέχρι και τις εκλογές του 2023. Ούτε καν σε τοπικό επίπεδο δεν υπήρχε πολιτική παρουσία. «Φυσιολογικό» το εκλογικό αποτέλεσμα λοιπόν. Επειδή οι καιροί ου μενετοί, επειδή παρά τα προαναφερθέντα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ιστορικό, δημοκρατικό κόμμα καιρός για ουσιαστική- ειλικρινή- αυτοκριτική με στόχο την στροφή στην κοινωνία για αναβάπτιση και εμπλουτισμό της σχέσης κόμματος-κοινωνίας, σε τοπικό-περιφερειακό-εθνικό-διεθνές επίπεδο.

Τέλος με την ευκαιρία αυτού του άρθρου κάνω ανοιχτή πρόσκληση στα δύο εναπομείναντα εθνικά κεφάλαια , στον Αλέξη Τσίπρα και στον Γιώργο Παπανδρέου να αναλάβουν πρωτοβουλία για την ειρήνη στη γειτονιά μας. Τόσο στον πόλεμο στην Ουκρανία όσο και στο Ισραήλ-Παλαιστίνη. Εκεί που άλλοι πολιτικοί στέλνουν όπλα για να σκοτώνονται περισσότεροι συνάνθρωποι  οι δύο αυτοί πολιτικοί να συμβάλλουν με το ειδικό τους βάρος στην επιστροφή της ειρήνης.

Πολιτικός Αναλυτής, [email protected], @skouterisd1, https://www.facebook.com/dimitris.skouteris.94 

The post «Ποια αυτοκριτική αναμέναμε από τον Α.Τσίπρα»-Δημ. Σκουτέρης appeared first on Militaire.gr.