Η πτώση είναι εμφανής…(stats)

Η Κολωνία θα φιλοξενήσει τον προσεχή Μάιο το Final Four της Euroleague του 2020 και μολονότι ακόμη δεν έχει γίνει ούτε καν το πρώτο τζάμπολ της σεζόν, άπαντες αντιλαμβάνονται πως η σεζόν αναμένεται να είναι πολύ δύσκολη για τους εκπροσώπους μας. Αυτό που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένο, δηλαδή μια παρουσία στο ανοιξιάτικο ραντεβού των τεσσάρων κορυφαίων, πλέον κινδυνεύει να καταστεί μακρινή (;) ανάμνηση.

«Τεμαχίζοντας» τη δεκαετία σε δύο κομμάτια, η πραγματικότητα ομιλεί από μόνη της δίχως να επιδέχεται μακιγιάζ. Από το 2010 έως το 2014 η Ελλάδα είχε παρουσία στους 4 από τους 5 τελικούς, κατακτώντας τρεις φορές την ευρωπαϊκή κορυφή: το 2011 με τον Παναθηναϊκό, το 2012 και το 2013 με τον Ολυμπιακό. Ακολούθως, σε Βερολίνο, Κωνσταντινούπολη, Βελιγράδι και Βιτόρια-Γκαστέις, η ελληνική εκπροσώπηση περιορίστηκε στο «παρών» που φώναξε ο Ολυμπιακός το 2017, φτάνοντας μέχρι τον τελικό.

Προφανώς το ζήτημα είναι πολυπαραγοντικό. Η περίοδος που μελετάται συμπίπτει χρονικά με τη μνημονιακή Ελλάδα. Τα μεγάλα πορτοφόλια δεν είναι τα ελληνικά. Ούτε την εποχή των επιτυχιών ήταν απαραιτήτως τα μεγαλύτερα, θα παρατηρήσει ο ψύχραιμος μελετητής.
Κάθε πότε όμως είναι δυνατόν μια μπασκετική γενιά να ευλογείται από την παρουσία δύο γηγενών γιγάντων, του μεγέθους Διαμαντίδη και Σπανούλη; Η συνολική παραγωγική διαδικασία του ελληνικού μπάσκετ έχει τα ίδια αποτελέσματα με το πρόσφατο παρελθόν; Η απάντηση είναι αρνητική κι έρχεται να «δέσει» με τα αποτυχημένα αποτελέσματα της εθνικής ομάδας.

Η διαφορετική φορολογία ανά χώρα –υψηλοτάτη στην Ελλάδα- έρχεται αυξήσει το βαθμό δυσκολίας. Μη λησμονούμε δε πως στην άλλη πλευρά του παρκέ υπάρχει κι ο…αντίπαλος. Κι ο αντίπαλος έχει δυναμώσει. Δίπλα στις παραδοσιακές δυνάμεις (ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ρεάλ Μαδρίτης) προστέθηκε η φιλόδοξη και «φραγκάτη» Φενέρμπαχτσε. Υπάρχουν εκείνοι που παρά τις πρόσφατες αποτυχίες, εξακολουθούν κι επενδύουν (Μπαρτσελόνα, Μιλάνο, Μακάμπι) αναζητώντας το δικό τους μερτικό από τη λεία. Κάθε χρονιά θα ξεπηδήσει και κάποια έκπληξη (Λοκομοτίβ Κουμπάν, Μπασκόνια, Ζάλγκιρις, Έφες) είτε λόγω budget είτε λόγω κατάλληλης επάνδρωσης.

Οι λόγοι είναι δεκάδες κι ο καθένας μπορεί να προσθέσει το δικό του στοιχείο. Ο αυξανόμενος ανταγωνισμός δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο, στο οποίο οι Έλληνες εκπρόσωποι πασχίζουν να παραμείνουν ανταγωνιστικοί. Η θέση του παρατηρητή των εξελίξεων δεν τους ταιριάζει. Tην προηγούμενη σεζόν ο Παναθηναϊκός πήρε την έκτη θέση κι ο Ολυμπιακός έμεινε εκτός play off, καταλήγοντας στην ένατη θέση.

Ο προβληματισμός παραμένει κοινός κι απολύτως ξεκάθαρος. Η Ελλάδα των 27 παρουσιών σε Final Four με Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, Άρη, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ και των 9 τίτλων έχει εισέρθει σε τούνελ με την έξοδο να βρίσκεται αρκετά μακριά; Μήπως ο ελληνικός στόχος του Final Four μετατραπεί σε «είσοδο στα play off και βλέπουμε»; Απαντήσεις εντός του παρκέ εν όψει της έναρξης του πιο ενδιαφέροντος πρωταθλήματος των τελευταίων ετών!