Καίει για 11η μέρα η φωτιά στον Έβρο - Ενεργές καύσεις σε Πάρνηθα και Βοιωτία

Διάσπαρτες ενεργές καύσεις σε Πάρνηθα και Βοιωτία. Συνεχείς αναζωπυρώσεις στον ΈβροΣυνεχίστηκε η ολονύχτια μάχη με τις αναζωπυρώσεις στη Δαδιά στον Έβρο, με την φωτιά να καίει πλέον για 11η μέρα. Ενεργές καύσεις εντοπίζονται ακόμα σε Πάρνηθα και Βοιωτία. Συγκεκριμένα στον…

«Η Δαδιά δεν θα αναγεννηθεί πότε»

Η οικολογική καταστροφή στη Δαδιά είναι μη αναστρέψιμη, τονίζει ο καθηγητής και πρόεδρος του τμήματος Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του ΑΠΘ

Αλέξανδρος Δημητρακόπουλος, μιλώντας στο thesstoday.gr.

Το καταφύγιο προστατευόμενων αρπακτικών πουλιών, καθώς η χλωρίδα της περιοχής αποτελείτο από έναν σπάνιο συνδυασμό γηραιών δέντρων και ιδιαίτερου ανάγλυφου, που το πιθανότερο είναι να μην καταφέρουν ποτέ να αναγεννηθούν, αναφέρει.

Παρά την ικανότητα του φυσικού περιβάλλοντος να εμφανίζει ξανά ζωή μέσα από τις στάχτες, στην περίπτωση του Εθνικού Πάρκου Δάσους Δαδιάς – Λευκίμης – Σουφλίου, οι εκτιμήσεις των ειδικών είναι δυσοίωνες, προμηνύοντας καταστροφικές συνέπειες για τα πουλιά που φώλιαζαν στις κορφές των δέντρων αλλά και για ολόκληρο το δασικό οικοσύστημα αναλύει ο κ. Δημητρακόπουλος στο τοπικό μέσο το μέγεθος της απώλειας του καταφυγίου, χαρακτηρίζοντας το ως «τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή της φετινής αντιπυρικής περιόδου».

«Πέρσι τον Ιούνιο και φέτος τον Αύγουστο, καταφέραμε να το καταστρέψουμε»

Η εικόνα που παρουσιάζει μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές το άλλοτε μοναδικό στο είδος του δάσος της Δαδιάς και κατοικία του μαυρόγυπα, είναι αποκαρδιωτική και πόσο μάλλον αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για προστατευόμενη περιοχή. «Πέρσι τον Ιούνιο και φέτος τον Αύγουστο, καταφέραμε να το καταστρέψουμε», υπογραμμίζει ο καθηγητής. «Η φύση αποκαθίσταται μόνη της και χρειάζεται τον χρόνο της. Τα καμένα πευκοδάση και οι θαμνώνες αείφυλλων πλατύφυλλων στην Ελλάδα χρειάζονται από 10 έως 30 χρόνια μέχρι να αναγεννηθούν. Ωστόσο, η Δαδιά δε θα αναγεννηθεί ποτέ, δεδομένου ότι οι μαύρες πεύκες ήταν πολύ γηραιά δέντρα και στις κορφές τους έκαναν φωλιές πολλά αρπακτικά, χρειάζονται περισσότερα από 150 χρόνια -και αν- τα καταφέρουν». Το καταφύγιο ήταν τεράστιας περιβαλλοντικής αξίας, καθώς «ήταν μοναδικό στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Είχε το ιδανικό περιβάλλον βλάστησης, τοπογραφίας και ανάγλυφου και βόλευε πολύ τα αρπακτικά για αυτό και ήταν προστατευόμενη περιοχή», εξηγεί ο κ. Δημητρακόπουλος.