«Ο απεσταλμένος της τελειότητας» της Άννας Γρίβα

ΙΟΥΔΑΣ

Αγαπούσε τ’ αστέρια
τους αριθμούς
και την ακρίβεια των γλωσσών
Ήξερε πως ο δάσκαλός του
ήταν ο απεσταλμένος της τελειότητας
και τον λυπούσε να βλέπει
πόσο φθειρόταν
να εξηγεί
να πράττει
να δείχνει
με παραμύθια ευτελή
τη μακρινή αλήθεια.
«Μη γίνεσαι ο γελωτοποιός των αμαθών
τούτος ο κόσμος
είναι πληγή
είναι αγχόνη»
του έλεγε την τελευταία νύχτα
Μα ο δάσκαλος αρκέστηκε να του δείξει
την Άρκτο
κι έπειτα τον Σκορπιό
αρκέστηκε να καταμετρά
τις αποστάσεις των ουρανίων σωμάτων.

Κι έτσι η νύχτα παρέκκλινε
απ’ το αρχικό της σκότος
ακολούθησε την ομορφιά
κολύμπησε στον γαλαξία
η νύχτα εκείνη της άνοιξης
έγινε σιωπηλή παραβολή
μέχρι που είδε μπροστά του
ο Ιούδας
όλους τους δάσκαλους
να διδάσκουν ματαίως
το φως.

ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

Πώς να ήταν τα μάτια σου;
Τα μαλλιά σου που έρρεαν στης ράχης το κύμα
ποιο χρώμα να είχαν;
Γιατί να αγάπησες εκείνον τον ξένο
τον μόνο
τον άπατρι;
Τα κορμιά σας να έσμιξαν;
Οι πνοές σας να έγειραν
η μία επάνω στην άλλη;
Χόρεψες δίχως ρούχα
στου στέρνου του
την απαλή επιφάνεια;
Του χάρισες
τα πέπλα που τύλιγαν
τα ωραία σου στήθη;
Μείνατε απόλυτοι;
Μείνατε φως;
Εκείνο που απλώνεται
σαν φτερούγα στις λύπες του κόσμου;

Τώρα εσύ ένα πλάσμα της αιώνιας νιότης
επιστρέφεις γελώντας
καθώς με βοστρύχους
και κοτσίδες που λάμπουν
τα κορίτσια αρπάζονται
απ’ τα πόδια
αυτού που αγαπούν
να ρουφήξουν αχόρταγα
το νερό που γλιστρά
στ’ ακροδάχτυλα
το ελάχιστο εκείνο νερό
του ανίκητου έρωτα.

ΕΥΑ ΚΑΙ ΟΦΙΣ

Θυμάσαι πώς μ’ αγκάλιαζες και πώς μου μάθαινες τ’ αστέρια;
Εσύ παιδί της γνώσης κι εγώ δικό σου τέκνο.
Μου έδωσες μήλα και βολβούς
και ρίζες ολοζώντανες από την έκσταση της γης.
Ήμουν το λάθος και γευόμουν την ορθότητα
το τετμημένο που γινόταν όλο.
Τώρα πληγή η απουσία σου.

Αν γίνω κάποτε καρπός θα ’ρθεις να με ορίσεις;
Θα με ονομάσεις;
Θα αισθανθώ το δέντρο το κλαδί
το ράμφος του αθάνατου πουλιού
στην τρυφερή μου σάρκα;

Αγαπημένε όφι έλα και πάλι να με βρεις.
Συνέτριψα την εξορία:
ο σκοτεινός λαβύρινθος του σώματός μου
είναι πατρίδα αχανής.
Κατέχω της γέννησης την επικράτεια
έρπω βαδίζω τραγουδώ
καθώς μου δίδαξες.

Αυτόχθων πια είμαι παντού.

Η Άννα Γρίβα γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα. Σπούδασε Φιλολογία στην Αθήνα και Ιστορία της Λογοτεχνίας στη Ρώμη. Γράφει ποίηση, διήγημα και ιστορικό μυθιστόρημα. Μεταφράζει ιταλική λογοτεχνία. Έχει δημοσιεύσει πολλές εργασίες για τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία της Ιταλικής Αναγέννησης σε διεθνή και ελληνικά επιστημονικά περιοδικά. Διδάσκει Ιταλική Λογοτεχνία στο ΕΑΠ και Ποίηση στο ΕΚΠΑ. Για το ποιητικό βιβλίο της Δαιμόνιοι τιμήθηκε με το Βραβείο «Γ. Αθάνας» της Ακαδημίας Αθηνών. Ποιήματα και πεζά της έχουν μεταφραστεί σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες. Μόλις κυκλοφόρησε η έκτη ποιητική της συλλογή, Η χαμένη θεά (Εκδόσεις Μελάνι, Δεκέμβριος 2023).