Αστροναυτόπιτα (ή αλλιώς πατσαβουρόπιτα): take me to the loon

Έψαχνα να βρω ταιριαστή με τις περιστάσεις συνταγή φωτογραφημένη, κάποια νάχει μια σχέση τέλος πάντων με τα δρώμενα -που ανά δύωρο με ξεπερνούν σε κοινή λογική και φαντασία-, να κάνει ραπόρτο στα τεκταινόμενα, στα πρόσωπα και τα αποτελέσματα των εκλογών, να μην είναι ξεκάρφωτη αλλά κάπως μέσα στην μοναδικότητα του πνεύματος των ημερών.

Όλες οι υποψήφιες (συνταγές) πολύ χάι-χούι μού έκαναν, υπερβολικές και το χειρότερο, υπερσυγκροτημένες. Πού να κολλήσουν με το πολιτικό δειγματολόγιο και πώς να σταθούν δικαίως ισάξιες σε τέτοιες αναλογίες της ισχύουσας αναλογικής;

Και πού να συγκριθούν

με τα ευφάνταστα επιχειρήματα και τις καινοτόμες λύσεις που εφευρίσκονται, εξετάζονται επισταμένως και ανακοινώνονται; Για πρώτη φορά δέχομαι πως η εξουσία έχει και παραέχει φαντασία και δη τόσο καλπάζουσα που μένω άναυδη.

Έχει και φαντασιώσεις, το υπογράφω κι αν θέλετε το στέλνω και στο ΔΝΤ μεταμελώντας (ιλάσθητί μοι τη αμαρτωλή, που λέγανε με τη δοτική) για την πρότερη διαφορετική μου πεπποίθηση. Αφήστε πια εκείνο το 6,97 της χρυσαυγής, με το μίγμα ‘εγέρθουτου-εγέρθητι και veni-vidi-vici», που το βλέπω σαν ιλουστρασιόν αχταρμά στο όνειρό μου από προχθές, με υπόκρουση ατσαλοπαιγμένου heavy metal σε εμφανισιακή παρωδία των Kiss.

Το τελευταίο σχετικό που ήξερα ήταν το New Moon του Twilight Saga με τον σούπερ-μπέλο Robert Pattinson ως Edward Cullen, τον ονειρευόσουσα με πανσέληνο και χωρίς, μουσική υπόκρουση το Take me to the moon and back των Savage Gardens και έβγαζες άχρηστα όλα τα ξυπνητήρια και τα ‘εγέρθητι’ με τη μία -πού να εγερθείς. Τέτοια άκρως κοινά τερπνά συγκαταλέγονταν στις πτωχές μου μουσικές γνώσεις, μόνον, τα οποία ωστόσο ουδεμία συνάφεια ραπορτάρουν με την extreme makeover επικαιρότητα.

Πώς να συσχετιστούν επιπλέον με συνταγή; Και ξαφνικά (φωτεινός γλόμπος) θυμήθηκα την περίφημη …αστροναυτόπιτα, συνταγή της αδελφής μου (αυθεντική συγγένεια εξ αίματος) και νονάς, την οποία, κατά καιρούς οι νεότεροι της οικογένειας λόγω της ετερόκλητης πολυμάθειας, αποκαλούν ‘wikipedia’. Και μου φάνηκε μάλλον καλή ιδέα, συνειρμικά σε ταξιδεύει να διερευνήσεις το φεγγάρι, το οποίο επικίνδυνα γεμάτο ήταν στις εκλογές και όπου νάναι, θα το ακούσουμε κι αυτό το μαγικό, το ανόητο full moon φταίει! Να το καταγγείλουμε και να το κρατικοποιήσουμε πάραυτα, να το ακυρώσουμε σαν τις δανειακές συμβάσεις ή να το στείλουμε σαν το μπαλάκι που πάει εδώ κι εκεί βόλτα, σε άλλο γαλαξία. Μπλέξιμο.

Η αστροναυτόπιτα οφείλει το όνομά της στην απολύτως στιγμιαία έμπνευση (η φαντασία που λέγαμε). Κανένας μύθος και καμιά μεγαλεπήβολη ιστορία, ούτε καν ανέκδοτο την υποστηρίζουν. Μια απλή ερώτηση της είχε κάνει κάποτε ο junior γιός στο τραπέζι, κάτι του τύπου «τί πίτα είναι αυτή μαμά;» και η απάντηση της αδελφής μου ήταν «πίτα των αστροναυτών» (τόχουμε με τους τίτλους στην οικογένεια μάλλον ). Αλλά αυτό προφα- νώς δεν είναι όλο το έργο, όπως άλλωστε και το αντίστοιχο με τις εκλογές.

Διότι, όπως έσπευσε να με πληροφορήσει η ίδια, η καθ’ ημάς ‘αστρο- ναυτ