Ο εφιάλτης του Αττίλα στοιχειώνει ακόμα την Κύπρο

Τις τελευταίες δεκαετίες συντελέστηκε στην Κύπρο ένα μικρό οικονομικό θαύμα. Αν κρίνει κανείς από την γιγαντιαία ανάπτυξη του νησιού, είτε αυτή αφορά στον κατασκευαστικό τομέα, είτε στις ξένες επενδύσεις, είτε στον τουρισμό, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, όπως λ.χ. το 12,5% που καταγράφηκε το 2021.

Ωστόσο, πόσο περήφανη μπορεί να αισθάνεται μια χώρα για την οικονομία της, όταν εδώ και 48 χρόνια έχει μια ανοικτή εθνική πληγή στα σπλάχνα της;

Μπορούν τα ποσοστά

ανάπτυξης, όσο υψηλά και να είναι, να καλύψουν το κενό στην αγκαλιά της μάνας και της συζύγου που έχασαν το παιδί ή τον άντρα τους κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος ή των δυο διαδοχικών τουρκικών εισβολών τον Ιούλιο του 1974;

Κρύβεται η απόγνωση δεκάδων χιλιάδων προσφύγων που πέθαναν ή πρόκειται να πεθάνουν στους προσφυγικούς συνοικισμούς ή στα ξένα, εκεί δηλαδή που οδηγήθηκαν με την προσφυγιά;

Είναι δυνατόν οι ουρανοξύστες, οι μαρίνες και τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία να σκεπάσουν τις κραυγές απόγνωσης των συγγενών των αγνοουμένων, που ξεκίνησαν μετά από 40 χρόνια αγωνίας και αναμονής να παραλαμβάνουν κάποια από τα οστά των δικών τους μέσα σε θλιβερά κασελάκια;

Θα κουραστεί άραγε ποτέ ο Πενταδάκτυλος να θρηνεί τα θύματα της διπλής τραγωδίας που συντελέστηκε στο νησί, επειδή κάποιοι, ωφελούμενοι από την εισβολή, πλούτισαν με την υπεραξία που απέκτησε η γη τους στην ελεύθερη περιοχή;

Η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα είναι ένα συντριπτικό όχι.

Το 1974 βιώσαμε μιαν εθνική καταστροφή. Την δεύτερη μεγαλύτερη μετά από την μικρασιατική. Κανένα οικονομικό θαύμα στις ελεύθερες περιοχές δεν επιτρέπεται να αντισταθμίσει την «αξία» των κατεχόμενων εδαφών μας.

Αντιθέτως, αυτή η βιτρίνα της ευμάρειας και του γρήγορου πλουτισμού –που αφορά σε ένα μέρος του πληθυσμού όπως και τα χρυσά διαβατήρια, το ξέπλυμα χρήματος, οι διαπλεκόμενες σχέσεις και τα σκάνδαλα που ξεκινούν ή καταλήγουν σε πολιτικές και πολιτειακές περσόνες μπορούν να εκμαυλίσουν τις συνειδήσεις των Κυπρίων και κυρίως των νέων που δεν έχουν βιωματική σχέση με την προ του 1974 Κύπρο. Τραγικό αποτέλεσμα είναι η αδιαφορία για το εθνικό μας πρόβλημα, η συναισθηματική αποξένωση από την κατεχόμενη γη μας και η αδιαφορία να βρεθεί λύση που θα αποτρέψει τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με τις μονίμως αδιέξοδες συνομιλίες για λύση του Κυπριακού αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες που οδηγούν το εθνικό πρόβλημα στην λήθη και στο τέλος της μέρας οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι η Τουρκία και οι εγκάθετοί της στην Κύπρο που επιδιώκουν την αλλαγή της πολιτισμικής φυσιογνωμίας των Τουρκοκυπρίων και την προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία.

Πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες ακούμε ότι το κυπριακό ζήτημα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και ενώ οι ελπίδες του προσφυγικού κόσμου αναζωπυρώνονται, οι αποτυχίες των συνομιλιών τους οδηγούν ξανά στην απογοήτευση.

Σήμερα, είναι ίσως από τις φορές που πραγματικά βρίσκεται το εθνικό πρόβλημα της Κύπρου σε κρίσιμη καμπή γιατί ο αναθεωρητισμός που επιδεικνύει ο Ερτογάν τα τελευταία έτη ενισχύεται από τον αναθεωρητισμό και τις ενέργειες του Πούτιν τόσο πολύ που οι προοπτικές για την Κύπρο να είναι δυσοίωνες. Το άνοιγμα της κλειστής πόλης της Αμμοχώστου, το πρωτόκολλο οικονομικής συνεργασία μεταξύ Άγκυρας και ψευδοκράτους στο βόρειο μέρος του νησιού και η διακυβέρνηση των κατεχομένων από έναν αχυράνθρωπο του «σουλτάνου» είναι μόνο κάποιες από τις ενδείξεις ότι είναι θέμα χρόνου να κλείσουν όλα τα παραθυράκια ελπίδας για να βρεθεί μια δίκαιη και βιώσιμη λύση.

Όπως συνηθίζεται να λέγεται, μια κρίση μπορεί να δίνει και ευκαιρίες.

Στην προκειμένη περίπτωση, η κρίση που δημιουργήθηκε από τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου ΕΕ, ΝΑΤΟ και ΗΠΑ καταδικάζουν μετά βδελυγμίας την εμπρηστική πρακτική του Βλαντιμίρ Πούτιν και αντιλαμβάνονται τις ενέργειές του ως καταπάτηση της κυριαρχίας ενός ανεξάρτητου κράτους, η Κύπρος και Ελλάδα πρέπει να αρπάξουν την ευκαιρία και να αναδείξουν διπλωματικά την εισβολή και την κατοχή των Τούρκων και την δημιουργία της πράσινης γραμμής ως σύνορο μεταξύ ελεύθερης και κατεχόμενης Κύπρου.

Τώρα οφείλει η Ελλάδα να υψώσει τη φωνή της και να καταδείξει στους εταίρους σε ΝΑΤΟ και ΕΕ την αντιστοιχία που υπάρχει μεταξύ Κύπρου και Ουκρανίας. Να απαιτήσει ότι έφτασε ο καιρός να μην υπάρχουν στην Ευρώπη δυο μέτρα και δυο σταθμά όπως ούτε και επιλεκτικές ευαισθησίες. Όταν μιλά ο Ερντογάν για αποστρατικοποίηση των Ελληνικών νησιών να τους αντιτείνει την αποχώρηση των κατοχικών τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο.

Σήμερα κλείνουν 48 χρόνια εισβολής και κατοχής του 37% του κυπριακού εδάφους από την Τουρκία.

Για πόσο ακόμα θα περιμένουμε να βρεθεί μια βιώσιμη και δίκαιη λύση για την Κύπρο ώστε να μπορέσουν οι νόμιμοι κάτοικοί της να ζήσουν μαζί ελεύθερα και αλληλέγγυα σε συνθήκες ειρήνης;

Η εθνική πληγή όσο περνούν τα χρόνια κακοφορμίζει, αυτό πρέπει να έχουν κατά νουν τόσο οι κυβερνήσεις της Ελλάδα όσο και αυτές της Κύπρου.

Είναι πολύ καλή η οικονομία και η ανάπτυξη, αλλά πολύ καλύτερη είναι μια Κύπρος ελεύθερη από κατοχικό στρατό, στην οποία θα ευημερούν και θα προοδεύουν όλοι οι πολίτες της, είτε είναι Ελληνοκύπριοι είτε Τουρκοκύπριοι.

Κατερίνα Αυξεντίου

Μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής

Γραμματέας Τομέα Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ