Why don’t you love me?

Ήταν ψηλός, με φαρδιές πλάτες, ελάχιστη κοιλίτσα, κανονικά γυμνασμένος, γκριζοπράσινα μάτια που πέταγαν φλόγες και μια γοητεία ατέρμονη. Όπως ήταν λογικό, γοητεύτηκε. Και πώς θα μπορούσε να ξεφύγει άλλωστε, αφού αυτό το παιχνίδι εκείνος ήξερε να το παίζει καλά. Λίγους μήνες μετά, βρισκόμαστε να πίνουμε καφέ και να τρώμε σοκολατένια μπισκότα (η σοκολάτα πάντα βοηθάει, τέλος). Δύο καπουτσίνο αργότερα, πέφτει η ερώτηση που καιγόταν να κάνει: «Μα γιατί δεν μπορεί να αγαπήσει;»

Στο μυαλό μου τριγυρίζει ένας μύθος

απ’ τα παλιά, για το Νάρκισσο και την Ηχώ. Εκείνος, παιδί της νύμφης Λειριώπης και του Κηφισού, εκείνη μια νύμφη που ο φθόνος της Ήρας την έκανε να μιλά πάντα δεύτερη, επαναλαμβάνοντας  πάντα μόνο τη τελευταία λέξη από όσα είχε πει κάποιος άλλος. Ο Νάρκισσος, μεγαλώνοντας, έγινε ένα πανέμορφο πλάσμα. Όσο λαμπερή ήταν όμως η ομορφιά του, τόσο παγερή ήταν η συμπεριφορά του. Αγόρια και κορίτσια είχε μαγέψει, μα εκείνος κανέναν δεν μπορούσε ν’ αγαπήσει, γιατί σαν κοιτούσε τον εαυτό του δεν έβρισκε κάτι πιο τέλειο. Μέχρι που, μια μέρα όταν αντίκρισε το είδωλό του σε μια λίμνη, το ερωτεύτηκε τόσο πολύ, που καθηλώθηκε στην ίδια θέση μέχρι που τελικά πέθανε θύμα του ίδιου του αυτοθαυμασμού του.

Τώρα θα αναρωτιέσαι τι θέλει να πει ο ποιητής. Ο ποιητής θέλει να πει ότι η μυθολογία μας όπως και η παράδοση του λαού μας (όπως και όλες οι μυθολογίες και οι παραδόσεις των λαών) είναι σοφή και κυρίως διαχρονική. Κοινώς ο Νάρκισσος μπορεί να μας άφησε χρόνους ή καλύτερα αιώνες, αλλά υπάρχουν πολλοί επάξιοι διάδοχοί του, τόσο στο ανδρικό όσο και στο γυναικείο φύλο.

Είναι συνήθως πολύ εντυπωσιακά πρόσωπα, με έναν αέρα μποέμ και ζαμάν φου και μια γλυκιά (στην αρχή) αδιαφορία που σε ιντριγκάρει. Μην ξεγελιέσαι, αυτό το τείχος δεν υπερπηδείται, εκτός αν κάνεις πρωταθλητισμό στα άλματα μετ’ εμποδίων. Διότι το πρόσωπο-Νάρκισσος είναι τόσο ικανοποιημένο και γοητευμένο από τη δική του εικόνα, που μόνο ως θαυμαστής- πιστός ικέτης θα σταθείς στο πλάι του. Αν λοιπόν σού έτυχε αυτή η κατηγορία, απλώς προχώρα παρακάτω. Next please!

Βέβαια, υπάρχουν και δύο άλλες υποκατηγορίες που δεν είναι τόσο… «κλινικές περιπτώσεις».

Υπάρχει ο παροδικός Ναρκισσισμός, που έρχεται συνήθως μετά από μια βαρβάτη ερωτική απογοήτευση σε ένα ήδη ανασφαλές άτομο, ως μορφή άμυνας του Εγώ του το οποίο έχει υποστεί πλήγμα. Πιο απλά: ζητά την επιβεβαίωση ως μέσο να νιώσει ότι «μετράει» ούτως ώστε να αντισταθμιστεί η πρόσφατη απόρριψη. Δύσκολη περίπτωση, αλλά ευτυχώς όχι ακατόρθωτη.

Έπειτα υπάρχει και ο γονεϊκός Ναρκισσισμός: Σύμφωνα με την κα. Aμίνα Μοσκώφ, συμβουλευτική ψυχολόγο: «Eάν κοιτάξουμε τη μικρή ιστορία του κάθε ανθρώπου που δυσκολεύεται να αγαπήσει, πιθανότατα θα διαπιστώσουμε την απουσία μιας σταθερής, ουσιαστικής και προστατευτικής γονικής φροντίδας. Συνήθως, ένα τέτοιο ιστορικό προκύπτει σε δύο εκδοχές: στη μια περίπτωση υπάρχει μια ξεκάθαρη απουσία πρακτικής και συναισθηματικής φροντίδας, όπου ο γονέας ουσιαστικά απέχει από το μεγάλωμα των παιδιών