Listen Up: The Boy – “Then Don’t Change Me God”

Την επόμενη εβδομάδα, στις 23 Σεπτεμβρίου, κυκλοφορεί το νέο, τέταρτο πια, σόλο album – αγγλόφωνο αυτή τη φορά – του The Boy, του ασταμάτητου Αλέξανδρου Βούλγαρη.

Το album θα έχει τίτλο “American Unicorn” με δισκογραφική στέγη την Inner Ear και διατίθεται ήδη προς προπαραγγελία σε διπλό 10ιντσο βινύλιο (με bonus cd) και digital album μέσω του site

της ανεξάρτητης εταιρίας. Η μουσική, οι στίχοι, η ερμηνεία και η παραγωγή είναι του The Boy, ενώ η ηχογράφηση και η μίξη είναι του callmelazy και το mastering του Γιάννη Χριστοδουλάτου. To artwork της Βανέσσας Φερλέ με την βοήθεια των φωτογραφιών της Νίκης Νικολακάκου.

Πρώτο δείγμα που ακούμε από σήμερα, το “Then Don’t Change Me God”

Λίγα λόγια για το άλμπουμ από τον The Boy, οπως αντιγράφουμε από το site της Inner Ear:

Ο Αμερικάνος Μονόκερος είναι μια ποπ διαστρέβλωση.
Είναι ο Alex De Large που διασκεδάζει το Singin’ In the Rain εξασκώντας την ούλτρα-βια στο Κουρδιστό Πορτοκάλι.
Είναι ο Buffalo Bill που λικνίζεται ντυμένος με ανθρώπινα δέρματα υπό τους ήχους του Goodbye Horses στην Σιωπή Των Αμνών.
Είναι η αμαρτωλή Mimi Rogers που είδε το αγόρι-προφήτη στο όνειρό της.
Είναι οι Applegates, μια οικογένεια από κατσαρίδες που μεταμορφώνονται σε ανθρώπους με σκοπό να κατακλύσουν τα αμερικάνικα προάστια.
Είναι η Catherine O’Hara που ξέχασε τον Macaulay Culkin μόνο στο σπίτι.
Είναι η Brittany και η Santana που φιλιούνται κάτω απ’ τις φήμες των Fleetwood Mac.
Είναι ο clay animation Σατανάς του Mark Twain που απαγορεύτηκε από το NBC.
Είναι ο Jesus που προσπάθησε να σε φιλήσει και σε πληρώνει για να του χαμογελάς.
Είναι ο ατάλαντος stand up comedian, Marty Malt που έχει ένα χέρι στην πλάτη του και ο γιατρός του είπε να βάλει χάνζαπλαστ.
Είναι τα ξυρισμένα παιδιά του Πρίγκηπα του Σκότους που ξύπνησε η πανούκλα του 1999.
Είναι ο Max Headroom που γελάει ακόμα σπασμωδικά στα όνειρά μου.
Είναι η αποτρόπαια ομοιομορφία των cheerleaders.
Είναι το Last House On The Left όπου σκοτώνουμε την ομορφιά και την ευμάρεια.
Είναι τα Lost Boys της Σάντα Κάρλα που παρακαλούν τον Θεό να μην τους αλλάξει.
Είναι ο Bret Easton Ellis που έχει το κλειδί για τα λάθος δωμάτια.
Είναι η Mia Sara που θέλει να σκοτώσει το Μονόκερο και ας βυθιστούμε όλοι μετά στο σκοτάδι.
Είναι αυτός που όταν ήμουνα μικρός με άγγιξε περίεργα.
Είναι το να μεγαλώνεις το 1981 στην γκρι Αθήνα και να την νιώθεις σαν το Κίτρινο Λος Άντζελες.
Λες ότι αφού ο Αμερικάνος Μονόκερος είναι όλα αυτά τότε πως μπορεί να μην υπάρχει; Σου απαντώ “αναρωτιέσαι ποτέ πως θα ήμασταν αν δεν βλέπαμε τα λάθος όνειρα;”