Mogwai

Οι Mogwai κατείχαν πάντα ένα πολύ ξεχωριστό κομμάτι της καρδιάς μου, όντας ένα εκ των συγκροτημάτων, η μουσική των οποίων κατάφερνε να με συνεπάρει, ορίζοντας – δίχως φλυαρίες και επιτηδευμένα παιξίματα - ουσιαστικά και άπαξ, την μουσική μου προσέγγιση αναφορικά με τη μελωδική εξέλιξη ενός τραγουδιού. Σήμερα οι Mogwai δείχνουν αποφασισμένοι να αλλάξουν ρώτα μερικώς και να εμπλουτίσουν τεχνηέντως τα άλλοτε βρώμικα και καθηλωτικά vibes του με μια ψευδαίσθηση συμβιβασμού. Ή τουλάχιστον αυτή είναι η προσωπική μου εκδοχή.

Κι εντάξει δε

λέω, το white noise σε βάζει από την πρώτη κιόλας ακρόαση σε εκλεπτυσμένα, εκλεκτά, post μονοπάτια με μια υπέροχη μελωδία και συνεπές, καλοστημένο ξέσπασμα αλλά έρχεται η συνέχεια να ανακατέψει κάτι από stereolab, tristeza και logh, δίνοντας τελικά στο «Hardcore will never die but you will» μια μορφή πολύ πιο εμπορική – λιγότερο αυτιστική ενδεχομένως – αλλά σίγουρα περισσότερο βατή και καταφανώς, πιο εύκολα αποδεκτή από μεγαλύτερο τμήμα του μουσικόφιλου κοινού…

Μεταξύ πολλαπλών, ενδελεχών, ακροάσεων του Mexican Grand Prix και λίγο πριν μιλήσω τηλεφωνικά με τον Stuart Braithwaite, τον βασικό άξονα των Mogwai, έρχεται η ειδοποίηση από τη Spicy – την εταιρία που διοργανώνει τις συναυλίες των Mogwai σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη – που ανακοινώνει τη μείωση των εισιτηρίων στα 28 ευρώ από την προπώληση και 35 στο ταμείο (33 για τη συναυλία της Θεσσαλονίκης). “Να γιατί αξίζουν την αγάπη μας“, συμπληρώνει ως επίλογο, η εταιρία και είναι η στιγμή που παίρνουμε τηλέφωνο τον Stuart, ο οποίος – κουρασμένος μεταξύ συναυλιών και μετακινήσεων – βρίσκεται μέσα στο τραίνο, κάπου στην Αγγλία.

Μεταξύ σοβαρού κι αστείου ακούστηκαν τα εξής:

“Τι πιστεύεις, αξίζετε την αγάπη μας, παρόλο που αφήσατε πίσω τον αγαπημένο μας ήχο; Να το εκλάβουμε αυτό ως άνοιγμα στην αγορά ή ως έκπτωση στη μετά-εφηβική μας πώρωση του βαρύ ήχου? Μας κακομάθατε στην αρχή και τώρα…”

“Κοίταξε να δεις, στους Mogwai δεν έχει επιβληθεί ποτέ τίποτα, δε γνωρίζουμε από υποχρεωτικές μουσικές κατευθύνσεις και κανείς ομολογουμένως δεν θα μπορούσε να επηρεάσει τη διαδικασία σύνθεσης ενός δίσκου μας, μιας και δεν σκοπεύαμε ποτέ σαν συγκρότημα να προσεγγίσουμε τον ήχο που εσύ βαφτίζεις εμπορικό. Η αισθητική μας δεν πατρονάρεται και δεν νουθετείται, παρά εξελίσσεται και – κατά τη γνώμη – μας προοδεύει. Τώρα αν για σένα, αυτός ο δίσκος είναι εμπορικός, είμαι σίγουρος πως για κάποιον άλλον δεν είναι.”

“Και τι απέγιναν τα νευρικά ξεσπάσματα, οι βαριές κιθάρες τα εφέ των πεταλιών σας και τα απλωμένα στο χρόνο μακρόπνοα κρεσέντο; Θυσιάζονται στο βωμό της ωρίμανσης; Επίσης εγώ θέλω να πιστεύω πως το “You’re Lionel Richie” είναι σκόπιμα στην τελευταία θέση, ως υπόσχεση για μελλοντικό comeback! είμαι τρελός;”

“Τι να σου πω, γράψαμε αυτά που νιώθαμε, χωρίς καμία πρόθεση ή προδιάθεση για αλλαγή ύφους και προοπτικής. Κάναμε αυτό που κάνουμε πάντα λίγο πολύ και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ακούτε. Η θέση του Lionel Richie είναι τυχαία και χωρίς κανένα α