Αθήνα – Βαρκελώνη με το Γιώργη Χριστοδούλου

Μια βαρκελονέζικη ιστορία από τον Γιώργη Χριστοδούλου που έρχεται στην Αθήνα παρέα με τις άλλες, τις μουσικές ιστορίες του. Δεν είναι εύκολη απόφαση το να μετοικήσεις από τη χώρα σου σε μια άλλη.

Ο Γιώργης Χριστοδούλου έβαλε στη βαλίτσα του τη μουσική του, τις ελπίδες και την αισιοδοξία του και αποφάσισε να περιπλανηθεί στην Καταλανική πρωτεύουσα ως σύγχρονος flâneur. Αυτός είναι και ο τίτλος του δίσκου που κυκλοφόρησε, μέρος της παραγωγής του οποίου έγινε στο νέο του σπίτι, τη Βαρκελώνη. Με αυτά και πολλά ακόμα κομμάτια στις αποσκευές του, jazz από όλη τη Μεσόγειο, μια μικρή αναδρομή στην προσωπική του δισκογραφία και μια μικρή γεύση από το νέο δίσκο που ετοιμάζει για την Ισπανία, μετά την καλοκαιρινή περιοδεία του στην Ισπανία και στα Κανάρια νησιά, έρχεται στην Αθήνα, αυτό το Φθινόπωρο, για τέσσερις εμφανίσεις.

Προτού έρθει, μας στέλνει μια ιστορία από την καινούργια του πόλη.

“Η Βαρκελώνη είναι η πόλη του Primavera Sound και του Sonar, η αγαπημένη των «μοντέρνων», των hipsters και των new-hippies. Είναι γνωστή για την αρχιτεκτονική της, την ποδοσφαιρική της ομάδα, τους Ολυμπιακούς αγώνες, το Ευρωπαϊκό κοινωνικό φόρουμ και πολλά άλλα. Είναι η πόλη που αγαπούν οι τουρίστες και οι φοιτητές.

Είναι, ίσως, η πιο παρεξηγημένη πόλη που ξέρω. Με την καλή έννοια πάντα. Πολλοί θα βρεθούν να πουν πως είναι μια πόλη-βιτρίνα, δεν έχει βάθος. Προσωπικά δεν τους δίνω καμιά σημασία γιατί ξέρω, πια, πως η Βαρκελώνη είναι σαν ένα πολύ ενδιαφέρον αγαπημένο σου πρόσωπο και όσο γνωρίζεστε, τόσο την αγαπάς και τόσο την ανακαλύπτεις και εκτιμάς τις αμέτρητες αντιθέσεις της.

Μόλις προχτές ένας φίλος μου διηγήθηκε μια ξεχασμένη ιστορία της «πόλης των κόντηδων». Μια απλή, διασκεδαστική ιστορία ενός αστικού μύθου που δείχνει πόσο χιούμορ έχουν οι κάτοικοι της και, κατά τη γνώμη μου, λέει πολλά για μια πόλη ανήσυχη, που ξέρει να ζει και να διασκεδάζει με το κάθε τι. Έκανα την έρευνα μου στο internet αλλά δεν βρήκα τίποτε απολύτως γι αυτό τον ξεχασμένο αστικό μύθο που θα σας εξιστορήσω.

Λίγα στενά από εκεί που βρίσκεται το νέο μου σπίτι στη γειτονιά της Eixample, στη συμβολή των οδών Provenca και Viladomat, βρισκόταν ο παλιός κινηματογράφος Provenca, ένα σινεμά δεύτερης κατηγορίας, σχεδόν πάντα άδειο από θεατές. Με τα χρόνια ο κινηματογράφος έκλεισε και στη θέση του άρχισε να χτίζεται μια τεράστια οικοδομή που σύντομα θα έμενε ατελής, προφανώς λόγω έλλειψης χρημάτων.

Από εκεί και πέρα κανείς δεν ξέρει ακριβώς πώς κυκλοφόρησε η φήμη ότι ένα φάντασμα εμφανιζόταν τα βράδια στην πρόσοψη και μάλιστα κάποιος είπε ότι το είδε να τρέχει μέσα στο γιαπί ή πάνω στη στέγη. Και, έτσι, εξαπλώθηκε μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα ο αστικός μύθος: το κτίριο ήταν πλέον για όλους στοιχιωμένο από «το φάντασμα του κινηματογράφου Provenca».

Για πολλούς μήνες του 1979 (ή ’78;) πλήθος κόσμου συγκεντρωνόταν στο σταυροδρόμι περιμένοντας με τις ώρες να δουν έστω για μια στιγμή το περιβόητο φάντασμα. Ήταν τέτοια η προσέλευση τα Σαββατοκύριακα ώσπου