Κινηματογραφικά Soundtracks Ηλεκτρονικής Μουσικής Μέρος Α’

Ιδού 30 Soundtracks που περιέβαλλαν ισάριθμες και πλέον κινηματογραφικές παραγωγές με συναρπαστικά ηλεκτρονικά ηχοτοπία. Από το 1932 έως και τις μέρες μας…

Μουσική και εικόνα λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, με τρόπο καθηλωτικό, δημιουργώντας εν κατακλείδι ένα ενιαίο σώμα. Μέσα του, θεατές και ακροατές θα γίνουν κοινωνοί μιας ολοκληρωμένης και πολύπλευρης εμπειρίας, η οποία θα τους τροφοδοτεί με παραστάσεις ακόμη και μακριά από τη ζωντανή επαφή με την ταινία ή το ακουστικό της περιεχόμενο.

Καθώς, λοιπόν, επισκέπτεσαι νοερά εκείνες τις κινηματογραφικές σκηνές που κάποτε

σε τάραξαν συθέμελα, ανασύρεις σταδιακά και τις μουσικές που τις διέσχιζαν. Σε ορισμένες δε περιστάσεις δεν απαιτείται επανάληψη της θέασης ώστε να σε διαπεράσουν τα επί της οθόνης δρώμενα, παρά μόνο εκείνες οι νότες, τα μελωδικά μοτίβα, οι ρυθμοί, οι βόμβοι, οι εν γένει συχνότητες που χαρτογραφούν ένα ποικιλόμορφο σύμπαν ψυχαγωγίας. Πόσες φορές δεν επανέρχεται κανείς στα όσα βίωσε στη διάρκεια ενός έργου για το σινεμά αποκλειστικά μέσα από το ηχητικό πλαίσιο αυτού;

Μεταβαίνοντας, τώρα, στα σάουντρακ τα οποία περιέβαλαν τις παραγωγές για τη Μεγάλη Οθόνη με ακροάματα εστιασμένα στην αξιοποίηση των ηλεκτρονικών εργαλείων (αναλογικών και ψηφιακών), διαπιστώνουμε πως υφίστανται πληθώρα περιπτώσεων που χρήζουν εμπεριστατωμένης αναφοράς και εκτενούς ανάλυσης. Με σημείο εκκίνησης το σημαδιακό 1932, όπου ο μουσικοσυνθέτης εκμεταλλεύεται για πρώτη φορά τις ευεργετικές ιδιότητες του ηλεκτρονικού ήχου προς όφελος των εξελίξεων στο πανί, μέχρι και τις ημέρες μας που έχουν ως υπόβαθρο ένα καθόλα αξιομνημόνευτο πακτωλό κινηματογραφικών επενδύσεων με κυρίαρχο το electro πρόθεμα. Με ή δίχως την παρουσία στίχων και φωνητικών μερών, υπηρετώντας ως επί το πλείστον μια οργανική διάλεκτο παρά προσανατολισμούς τραγουδοποιίας, κάποιες ξεδιπλώνονται μέσα από λιτή και φειδωλή ροή, ενώ ορισμένες άλλες μέσα από πλούσια και πολυσύνθετη. Άλμπουμ που διαρθρώνονται, είτε σαν μεμονωμένες και στοχευμένες προσπάθειες με γνώμονα την επίτευξη ενιαίας αισθητικής ώστε να συνηγορήσουν στο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα, είτε αποτελώντας συλλογές πονημάτων διάφορων καλλιτεχνών που αποπειρώνται να καταλήξουν σε ένα συνεκτικό και λειτουργικό σύνολο.

Το παρόν άρθρο εξετάζει και παραθέτει τριάντα τέτοια εγχειρήματα, με κύριο στόχο να προβληθούν συγκεντρωμένα, σύντομα και περιεκτικά, μουσικά άλμπουμ και συνθέσεις που χαρακτήρισαν ετερόκλητες ταινίες και ντοκιμαντέρ στην πάροδο των ετών. Η σύλληψη και εξωτερίκευση των οποίων οφείλεται σε μοναχικούς καλλιτέχνες και σχήματα, που ενίοτε συνεπικουρούνταν από ομοϊδεάτες δημιουργούς, οργανοπαίκτες, ορχήστρα, και αμφότεροι με πολιορκητικό κριό την ηλεκτρονική τους φιλοσοφία γραφής και συναρτήσει της αλματώδους τεχνολογικής ανάπτυξης, καταθέτουν το δικό τους διαχρονικό στίγμα στο ίδιο το σινεμά. Από τον πρωτοστάτη Arthur Honneger και την μετρ των Moog synthesizers Wendy Carlos, στον ντίσκο-καθοδηγητή Giorgio Moroder και τον «δικό μας» tech-νουργό Vangelis, και από τους σινεματικούς αντιήρωες της ambient Tangerine Dream και τους «ευθραύστους» κομψοτεχνίτες Air, στο εκλεκτικά πειραματικό ντουέτο των Plaid και τον μινιμαλιστή «ενδοσκόπο» Simon Fisher Turner. Προσμετρήστε και δυο ακόμα ελληνικές συμμετοχές, αυτές των Σταύρου Λογαρίδη και Δημήτρη Παπαδημητρίου, οι οποίες υπογραμμίζουν με θαυμάσιο τρόπο τα λαογραφικά μας γνωρίσματα.

Δίχως τον χαρακτηρισμό «καλύτερα» και κάποια αξιολογική σειρά παρουσίασης, παρά μόνο χρονολογική, με πιθανή την εμφάνιση ελλείψεων και την πρόκληση ενστάσεων, αφήνονται στις διαθέσεις σας σύνολα στιγμιότυπων κατά τα οποία συμπορεύτηκαν έξοχα κινούμενες εικόνες και μουσική.

** Ακούτε το εκάστοτε soundtrack κλικάροντας στον υπογραμμισμένο τίτλο του
——————————————————————————————————————————————————-

Arthur Honegger – L’ Idee
[1932, μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων του Berthold Burtosch]

Ως εφαλτήριο ηχητικών επιδιώξεων, η μουσική για την ταινία του Berthold Burtosch δια των εμπνεύσεων του Arthur Honegger συγκροτεί το πρώτο κινηματογραφικό soundtrack ηλεκτρονικής μουσικής. Κι αυτό διότι υπήρξε η αφετηρία αξιοποίησης ενός ηλεκτρονικού οργάνου για τις ανάγκες του σινεμά και πιο συγκεκριμένα του ondes Martenot. Πλάι στις συχνότητες του τελευταίου, ο Honegger θα τοποθετήσει την κλασική παιδεία μιας ορχήστρας δωματίου, αποτελούμενης από έγχορδα και πνευστά, κατορθώνοντας να επεκτείνει τη σύγκλιση των δύο πλευρών στη σφαίρα του ιδεατού. Εδώ η λέξη καινοτομία φέρει αναμφισβήτητα στιβαρό περιεχόμενο, το οποίο συμπληρώνει κατάλληλα το αντίστοιχο του ασπρόμαυρου animated φιλμ-ωδή στον ιδεαλισμό, δημιουργώντας ένα καλλιτεχνικό επιστέγασμα που αφομοίωσε τις ζυμώσεις του παρελθόντος, βαδίζοντας σταθερά στο παρόν και ατενίζοντας ευοίωνα το μέλλον.

Louis and Bebe Barron - Forbidden Planet
[1956, ταινία του Fred McLeod Wilcox]

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 και δυο αδέρφια από τη Minneapolis θα χριστούν σκαπανείς του ηλεκτρονικού ονείρου. Ο Louis και ο Bebe Barron, θα εσωκλείσουν την πεμπτουσία του αναλογικού ήχου εκείνης της εποχής σε μια επιχείρηση σύμπλευσης με τις διαστημικές πτυχές της περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας που μόνταρε ο Fred McLeod Wilcox. Επεμβαίνουν, λοιπόν, καίρια στο μυστήριο του Forbidden Planet που εκτυλίσσεται σε έναν απομακρυσμένο από τη γη πλανήτη και που θέλει ένα επανδρωμένο σκάφος να μεταβαίνει εκεί ούτως ώστε να ερευνήσει την ύπαρξη επιζώντων από μια προηγούμενη αποτυχημένη αποστολή. Το νήμα μεταφέρεται από το σκηνοθέτη στους μουσικοσυνθέτες και τούμπαλιν, για να πιάσουν την άκρη αυτού οι πρωταγωνιστές (με τον Leslie Nielsen να ξεχωρίζει) και να ωθήσουν το σενάριο σε αξιοζήλευτα επίπεδα ροής. Τα δε τελευταίας τεχνολογίας οπτικά εφέ της ταινίας, συμβαδίζουν καταπληκτικά με τα αντίστοιχα ηχητικά που «εκλύουν» με τις ηλεκτροσυσκευές τους οι Barrons. Και το πρώτο ολότελα ηλεκτρονικό score είναι γεγονός!

Vladimir Ussachevsky – Film Music
[No Exit-1962, ταινία του Tad Danielewski και Line Of Apogee-1967, ταινία του Lloyd Michael Williams]

Εμβαθύνοντας στο έργο του Vladimir Ussachevksy, έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με μια άκρως ουσιαστική και συνειδητοποιημένη παραγωγικότητα εικοσαετίας. Οι πειραματισμοί του Ρώσου μουσικοσυνθέτη ακουμπούσαν στην musique concrete φιλοσοφία, που είχε στο επίκεντρο της την καταγραφή μη προβλέψιμων-ακουσματικών ήχων προερχόμενων τόσο από ηλεκτρακουστικά όργανα και από διάφορες ηλεκτρονικές συσκευές, όσο και από πηγές του φυσικού περιβάλλοντος. Αυτές οι τάσεις ευοδώθηκαν και στην προσπάθειά του να συνδράμει στο ηχητικό σκέλος κινηματογραφικών αποπειρών. Στη συλλογή Film Music που κυκλοφόρησε το 1990, ένα χρόνο προτού ο Ussachevksy εγκαταλείψει τα εγκόσμια, περικλείονται δυο δουλειές του για τα No Exit και Line Of Apogee του ’62 και ‘67 αντίστοιχα. Σε αμφότερες παρέδωσε ένα κράμα κλασικής μουσικής και ηλεκτρονικών αυτοσχεδιασμών, εφοδιάζοντας το δραματικό νουάρ σκηνικό που κατέστρωσαν οι Tad Danielewski και Lloyd Williams με πλειάδα οξυμένων εκφραστικών μέσων.

Gil Mellé - The Andromeda Strain
[1971, ταινία του Robert Wise]

Όντας πιστός συνοδοιπόρος παραγωγών για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ο Gil Mellé παράλληλα με τα τζαζ εγχειρήματά του έχει συμβάλλει σε αναρίθμητες μουσικές επενδύσεις ταινιών και σειρών από τα ‘60s, όποτε και μετοίκησε στο Λος Άντζελες. Μια από τις πλέον ιδιάζουσες καλλιτεχνικές του καταθέσεις ακούει στο όνομα The Andromeda Strain και αφορά την καθηλωτική ηχητική πλαισίωση της ομώνυμης ταινίας που έστησε ο Robert Wise, εμπεριέχοντας θαυμάσια τον φόβο και την αβεβαιότητα σχετικά με τις εξωγήινες μορφές ζωής. Κι εκεί που ο σκηνοθέτης ιχνηλατεί τον μόχθο μιας ομάδας επιστημόνων που αποπειράται να εντοπίσει το αντίδοτο σε έναν ιό που προέκυψε από πτώση ενός δορυφόρου και απειλεί με εξαφάνιση κάθε είδος ζωής στον πλανήτη γη, ο Mellé αποδεικνύεται ιδανικός ηχητικός επιμελητής υποβάλλοντας τον αποδέκτη σε ένα αγωνιώδες ψυχεδελικό τριπ άνευ προηγουμένου. Με απόκοσμα bleeps, ασπόνδυλα ρυθμικά μέρη και ανεπαίσθητες μελωδικές ενέσεις… Ο Wise είχε ήδη πετύχει διάνα με την τοποθέτηση του Bernard Herrmann στο τιμόνι του μουσικοσυνθέτη για το The Earth Stood Still και εδώ ξεπερνάει κάθε προσδοκία.

Wendy Carlos - A Clockwork Orange
[1971, ταινία του Stanley Kubrick]

Βάφοντας μια καταρρέουσα καθημερινότητα με σουρεαλιστικές αποχρώσεις, ο δημιουργικός οίστρος του Stanley Kubrick εντυπωσιάζει αβίαστα, φυσικά και απέριττα. Στο αλλόκοτο σύμπαν του Κουρδιστού Πορτοκαλιού παίρνει αγκαζέ την ειδήμων των Moog synthesizers Wendy Carlos (πρώην Walter Carlos) και παρέα μεγαλουργούν τυλίγοντας το κοινό σε μια ψυχεδελική και καθ’ ολοκληρία απάνθρωπη δίνη. Η Carlos, που μέσα από την εκτελεστική οδό και την εν γένει τεχνοτροπία της τόσο στο Switched-On Bach όσο και στο The Well Tempered Synthesizer είχε προηγουμένως προκαλέσει ισχυρό αντίκτυπο διασκευάζοντας με Μοοg modular synthesizers Bach, Monteverdi, Handel κλπ «κλασικούς», κομίζει για λογαριασμό της Μεγάλης Οθόνης πρωτότυπα μουσικά θέματα που μεταβαίνουν από δεκαετία σε δεκαετία δίχως να νοτίζουν. Αποτελεσματικότητα, διαχρονικότητα και επιδραστικότητα, είναι μερικές λέξεις που θα συνοδεύουν εσαεί τις νότες του εν λόγω score… Carlos και Kubrick θα ανταμώσουν εκστατικά και στο Shining, οκτώ χρόνια μετά.

Giorgio Moroder – Midnight Express
[1972, ταινία του Alan Parker]

Η παρακαταθήκη του Giorgio Moroder έχει καταγραφεί με εμφατικό τρόπο στους τόμους της «Μουσικής Ιστορίας». Προσηλωμένος στην όσο το δυνατόν πιο εύστοχη και ελκυστική αξιοποίηση των synthesizer και διάφορων άλλων πληκτροφόρων εργαλείων που είχαν αποκτήσει προσιτή χρησιμότητα, ο Ιταλός «μαέστρος» της ντίσκο και της ηλεκτρονικής ποπ με απαρχή τα σπάργανα των ‘70s οδήγησε με ασφάλεια τη χορευτική μουσική από τις πίστες στα σπίτια και τούμπαλιν. Το 1972, δε, αναλαμβάνοντας να «ντύσει» τις αμείλικτες σκηνές του Alan Parker θα κατορθώσει να ευθυγραμμίσει τον αμιγή ρομαντισμό με τον κυνικό ρεαλισμό. Το εν λόγω φουτουριστικό ακρόαμα θα συμβαδίσει με τα καρέ τραγικής ειρωνείας του Εξπρές του Μεσονυκτίου και μαζί θα αντανακλούν εσαεί τον νευρικό κλονισμό, την ψυχική και πνευματική κατάπτωση, την εξάλειψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Έτσι, ο ήρωας του σεναρίου εξυψώνεται με τη βοήθεια ήχου και εικόνας σε μια μορφή ολότελα συμβολική, σχεδόν βιβλική… Το ντισκο-τρεχαλητό “Chase” και το ομώνυμο θέμα παραμένουν συγκλονιστικά αναλλοίωτα.

Edward Artemyev – Solaris, The Mirror, Stalker
[1972, 1975, 1979 - ταινίες του Andrei Tarkovsky]

Επισκοπώντας την κινηματογραφική σταδιοδρομία του Andrei Tarkovsky, είναι αδύνατο να μην ανατρέξει κανείς στα απόκοσμα electro-ηχοχρώματα με τα οποία υπηρέτησε κατάλληλα την τελευταία ο Edward Artemyev. Ο Ρώσος συνθέτης, βρέθηκε στο πλευρό του σπουδαίου κινηματογραφιστή για λογαριασμό τριών έργων αυτού που διέγραψαν την ολόδική τους τροχιά στην ιστορία του σινεμά. Αρχής γενoμένης από το ανθρωποκεντρικό sci-fi πνεύμα του Solaris (Solyaris), όπου εγκαινιάστηκε το καλλιτεχνικό τους αλισβερίσι, ο Tarkovsky παραχωρεί τα ενδοσκοπικά, γεμάτα συλλογισμούς πλάνα του, κι ο Artemyev τοποθετεί στα όρια τους μια επιπρόσθετη εικονοπλαστική αίσθηση, παρουσιάζοντας έναν ψυχισμό υπερβατικό όπως ακριβώς πράττει κι ο Tarkovsky στο δικό του εσωτερικό ταξίδι συνειδητοποίησης. Θα ξανασυναντηθούν έπειτα από μια τριετία, στο επίσης υπαρξιακής φύσης Mirror (Zerkalo) και θα θέσουν ποίκιλλα ερωτήματα μέσα από έναν ποιητικό λυρισμό εικόνας, ήχου και λόγου. Και το αποκορύφωμα των κοινών τους βιωμάτων, εντοπίζεται στη διαχρονική σειρά αινιγμάτων του Stalker.

Σταύρος Λογαρίδης – Η Φόνισσα
[1974, ταινία του Κώστα Φέρρη – αποσπασματικά κυκλοφορημένο]

Σαν ευκαιρία που απωλέσθηκε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, μοιάζει τούτη η μη πλήρως κυκλοφορημένη μουσική επέμβαση στην κινηματογραφική μετοίκιση της σημαίνουσας νουβέλας του Παπαδιαμάντη. Ο εικοσιενάχρονος τότε Σταύρος Λογαρίδης, που ποτέ δεν εκτιμήθηκε μαζικά στο βαθμό που του έπρεπε, παραδίδει ένα ακόμα προϊόν ιδιοσυγκρασιακής καλλιτεχνίας. Είχε προηγηθεί το φερώνυμο LP των Ακρίτας, το οποίο και γεφύρωνε καταπληκτικά την ελληνική παράδοση με ψυχεδελικό, προοδευτικό και τζαζ ροκ δυτικής προέλευσης… Κομίζοντας φουτουριστικά ηχητικά μηνύματα από το πρόσφατο παρελθόν και απολύτως ευρισκόμενος εντός εποχής, ο Λογαρίδης επαναδραστηριοποιείται προς χάριν των δυσχερειών και της βασανισμένης καθημερινότητας της Φραγκογιαννούς, η οποία έχει τον εξέχοντα ρόλο στη Φόνισσα. Το σινεμά του Κώστα Φέρρη θα σμίξει αναπάντεχα με τις «κοσμικές» και kraut ηλεκτρονικές επιδόσεις του Λογαρίδη, αποκτώντας ένα δυνατό σύμμαχο στην προσπάθειά του να ξετυλίξει το δράμα μιας δυστυχισμένης γυναίκας που εκτός από τα δεινά της δεν δύναται να ξεφύγει ούτε από τη θεία δίκη… Δυο μόλις κομμάτια θα εκδοθούν, στις συλλογές του Λογαρίδη Μουσική για Εικόνα και Προσεχώς.

Popol Vuh – Aguirre: The Wrath Of God
[1975,ταινία του Werner Herzog – αποσπασματικά κυκλοφορημένο]

Αψηφώντας κάθε είδους στεγανά μεταξύ μουσικών τάσεων και ιδιωμάτων, η γερμανική κολεκτίβα των Popol Vuh αποτέλεσε ένα από τα πιο ιδιάζοντα μέλη αυτού που καταχρηστικά αποκαλείται krautrock, διαμορφώνοντας ένα προσωπικό στίγμα που διοχετεύτηκε θαυμάσια σε δυο κινηματογραφικές πλαισιώσεις. Αμφότερες προϊόν της ευφυούς ματιάς τους, που με τη σειρά της συνάντησε αυτήν του ομοεθνούς τους σκηνοθέτη Werner Herzog προς όφελος των ταινιών Nosferatu και Aguirre: The Wrath Of God. Στην τελευταία από αυτές, προηγηθείσα χρονικά, οι Popol Vuh θα εμφυσήσουν έναν τελετουργικό χαρακτήρα στην εκστρατεία του παραστρατημένου Ισπανού αξιωματικού Αγγίρε προς την ανεύρεση του μυθικού βασιλείου του Ελ Ντοράντο στην Νότια Αμερική. New Age μεγαλοπρέπεια, πομπώδες ηλεκτρακουστικό ύφος και μυστικισμός από choir organ και moog synths, χαρακτηρίζουν την εκφραστική οδό που ακολουθούν, βυθίζοντας θεατές και ακροατές σε ένα απύθμενο πηγάδι συλλογισμών σχετικά με την απληστία και την ματαιοδοξία της ανθρώπινης φύσης.

Goblin – Suspiria
[1977, ταινία του Dario Argento]

Τούτοι εδώ οι Ιταλοί μορφοποίησαν εντυπωσιακά κάθε τους φιλμικό εγχείρημα. Για τον καμβά τρόμου στο Suspiria του Dario Argento, το τετραμελές σύνολο επικαλέστηκε τις γοτθικές art rock εκφάνσεις του, φτάνοντας σε ένα ανεπανάληπτα κλειστοφοβικό αποτέλεσμα. Τα αιματοβαμμένα giallo πλάνα του συμπατριώτη τους Argento – με τον οποίο «συγκατοίκησαν» καλλιτεχνικά και στο Profondo Rosso – θα αποτελέσουν το αρμοστό έναυσμα για εκείνους, ούτως ώστε να ξεδιπλώσουν σε οκτώ αλληλεπιδρόμενα μέρη τις σκιαχτικές αρμονίες τους. Οι Goblin διαδραματίζουν, λοιπόν, καθοριστικό ρόλο στο αποπνικτικό splatter τερέν του Suspiria, όπου βασανιστήρια, τελετουργίες μαύρης μαγείας και εν γένει αποτρόπαια συμβάντα κάνουν εκκωφαντικά την εμφάνισή τους. Μάλιστα για τις ανάγκες της ταινίας, θα χρησιμοποιήσουν πέρα από synthesizers, ποικίλα μουσικά όργανα διαφόρων εθνικοτήτων, μεταξύ των οποίων και μπουζούκι… Το προκείμενο OST θα σχηματίσει για τους Goblin τον κορυφαίο κόμβο της σταδιοδρομίας τους που σχετίζεται με τη Μεγάλη Οθόνη. Είναι, πάραυτα, από τα άλμπουμ που διεκδικούν επαναληπτικές ακροάσεις και αυτόνομα, δίχως κινηματογραφικό έρεισμα.

Carmine Coppola & Francis Coppola - Apocalypse Now
[1979, ταινία του Francis Ford Coppola]

Με μια αστραπιαία στροφή του βλέμματος στο παρελθόν, αντιλαμβάνεσαι άμεσα πως η σφραγίδα ορισμένων μουσικών για εικόνα δεν θα μπορούσε να παραληφθεί καθώς η τελευταία κινείται απέναντί σου. Μια τέτοια περίπτωση συγκροτεί η υποδειγματική συνεύρεση καταβολών από την κλασική μουσική και εξελιγμένης ηχητικής έκφρασης από συνθετητές, στη νοοτροπία του Carmine Coppola που γέμισε τα πλάνα επικής πολεμικής δράσης του αδερφού του Francis Ford, στο εμβληματικό Αποκάλυψη Τώρα. Προτού διαβούμε το κατώφλι των ‘80s κι η κινηματογραφική μουσική αφομοιώσει και εγκαθιδρύσει σταδιακά τον προαναφερθέν συγκερασμό στυλ, τα αδέρφια Coppola τον απογειώνουν εντείνοντας ακόμη περισσότερο τις ούτως ή άλλως τεταμένες στιγμές δράσης του φιλμ. Ο όλεθρος ντύνεται με έναν ελεγειακό μανδύα ηλεκτρακουστικών συχνοτήτων, προερχόμενων από έγχορδα, πνευστά, κρουστά και synths. Μαζί με τη συνεισφορά συνθέσεων άλλων καλλιτεχνών ( όπως οι Doors και ο Wagner), το συγκεκριμένο soundtrack αποτελεί ένα από τα πιο σημαίνοντα που συλλήφθηκαν ποτέ.

Queen – Flash Gordon
[1980, ταινία του Mike Hodges]

Σε μια μέτρια απόπειρα μεταφοράς των ανδραγαθημάτων ενός διαστημικού υπερήρωα στη Μεγάλη Οθόνη, το μουσικό περιεχόμενο αυτής καθίσταται το λιγότερο ενδιαφέρον. Με τούτο επιφορτίζονται οι Queen, που έχουν ήδη εκθέσει τις πιο σημαίνουσες ηχογραφήσεις τους και πλέον επιζητούν μια κάποια αλλαγή πλεύσης. Την οποία και θα πραγματοποιήσουν με απτό και ελκυστικό τρόπο, έχοντας στο ρόλο του οδηγού για το οπερετικό-αρτιστικό ροκ τους το ηλεκτρονικό φάσμα των πληκτροφόρων οργάνων, πλησίον των κιθαριστικών συνηθειών του Brian May που ως είθισται περνούν μέσα από (ηλεκτρονικά) πετάλια. Πίσω από το μικρόφωνο διαγράφεται με ενθουσιασμό μια ακόμα σπουδαία παράσταση από τον Freddie Mercury, ταυτόχρονα με τις «συμπαντικές» συμφωνίες που παιανίζουν στο φόντο. Κι όσο επιφανειακά μελετημένα είναι τα όσα βλέπουμε στο πανί, τόσο σχολαστικά δουλεμένα είναι τα μουσικά μέρη που τα συντροφεύουν, τοποθετώντας τούτες τις στιγμές στις πιο αξιόλογες που παρέδωσε το αξέχαστο βρετανικό σχήμα από γεννησιμιού του…

** ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ Β’ ΜΕΡΟΣ