Ψευδαισθήσεις στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων

Σώζουν ζωές τα κατά συνθήκη ψεύδη;  

Ξεκινώντας να πάω στο θέατρο της οδού Κυκλάδων και ξέροντας πολύ λίγα για το έργο του Ρώσου συγγραφέα Ιβάν Βιριπάγεφ σκεφτόμουν πως, αυτή την περίοδο, αν βάλεις σε μία πρόταση τις λέξεις «Κυκλάδες» και «Ψευδαισθήσεις» έχεις μια πολύ καλή ιδέα για το επερχόμενο καλοκαίρι της κρίσης στο οποίο τα νησιά των Κυκλάδων και η ανεμελιά τους μόνο ψευδαίσθηση θα μπορούσε να είναι. Αλλά αυτό δεν είχε καμία σχέση

Όπως ήξερα πως επρόκειτο να παρακολουθήσω τέσσερις ηθοποιούς επί σκηνής να μιλούν για δύο παντρεμένα ζευγάρια -ούτε καν τους εαυτούς τους- και να μας αφηγούνται τις ιστορίες τους, γεμάτες από ψευδαισθήσεις, προσπαθώντας να ανακαλύψουν το νόημα της ζωής -που είναι, άλλωστε, ταυτόσημο με το νόημα της αγάπης- χωρίς πολλά πολλά σκηνοθετικά ευρήματα και εξάρσεις.

Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είχε αυτό που είχα κατά νου πως θα έβλεπα; Η εμπιστοσύνη μου στη σκηνοθετική ματιά της Κατερίνας Ευαγγελάτου δεν ήταν αρκετή για να με πείσει πως ο μονόλογος, ουσιαστικά, τεσσάρων ανθρώπων θα μπορούσε να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Όταν διαψεύστηκα, όμως, πραγματικά ενθουσιάστηκα. Η αλήθεια είναι πως ένα μικρό αλλά χρήσιμο σκηνοθετικό εύρημα υπήρχε. Οι ηθοποιοί μιλούσαν για την αγάπη μοιράζοντας τα στοιχεία που τη συνθέτουν σε τρεις πίνακες από πίσω τους όπου ως άλλοι καθηγητές του έρωτα και αυτό είχε το χιούμορ που χρειαζόταν σε μια τόσο συγκινητική, κατά τα άλλα, διήγηση.

Η Αλεξία Καλτσίκη στα καλύτερά της δίνει ένα ρεσιτάλ φυσικότητας στο οποίο τη συναγωνίζεται άξια ο Παντελής Δεντάκης και η Ηλέκτρα Νικολούζου ακολουθεί -αν και μας έκανε να αναρωτηθούμε αν κάνει κάποιο channeling της Αμαλίας Μουτούση εξαιτίας της τονικότητάς της, της εκφοράς του λόγου αλλά και των εκφράσεων του προσώπου της- μαζί με τον κάπως πιο έντονο αλλά εξίσου ενδιαφέροντα Βασίλη Κουκαλάνι.

Στα πρότυπα των Forced Entertainment που χωρίς πολλά υλικά βασίζονται στο κείμενο οι τέσσερις πολύ καλοί ηθοποιοί (που, αν δεν ήταν καλοί θα μιλούσαμε, εν τέλει, ανεξαρτήτως σκηνοθεσίας για ένα πολύ βαρετό θέαμα) αφηγούνται τις ιστορίες τους με μια εσάνς από Βερολινέζικο θέατρο και μανιασμένη χρήση μικροφώνων που, πάντως, δεν ενοχλούν ούτε κακοφαίνονται στην συγκεκριμένη παράσταση.

«Η αγάπη είναι ένα απλό πράγμα, προσιτό σε λίγους. Η αγάπη δεν έχει κανόνες και ορισμούς. Η αγάπη είναι μεγάλη δύναμη. Η αγάπη νικάει το θάνατο». Αυτές και άλλες θεωρίες αναπτύσσουν οι τέσσερις ηθοποιοί μέσα από την ιστορία των δύο παντρεμένων ζευγαριών που μας διηγούνται, από τη στιγμή που συναντήθηκαν μέχρι το θάνατό τους.

Ψέμα ή αλήθεια; Σώζουν τα κατά συνθήκη ψεύδη ζωές; Πώς μπορείς να διαχειριστείς την προδοσία; Τι γίνεται όταν η ελπίδα γίνεται απόγνωση; Προβληματισμοί δύσκολοι που τρέχουν αστραπιαία από την κωμωδία στην τραγωδία και παρουσιάζονται με την απαραίτητη ελαφρότητα και σαρκασμό χωρίς να μας βαραίνουν, εν τέλει.

Μετάφραση: Ελένη Μπακοπούλου
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σκηνικά/ Κοστ