Η αντίφαση της ψήφου

Είναι κοντά είκοσι, (ίσως και παραπάνω), χρόνια που «γκρινιάζουμε» πως μας κυβερνούν οι διεφθαρμένοι, τα λαμόγια και οι ανίκανοι, όμως όσες φορές κληθήκαμε να ψηφίσουμε σ’ αυτό το διάστημα, ως δια μαγείας η κάλπη έβγαλε ξανά μανά διεφθαρμένους, λαμόγια και ανίκανους. Και κάτι μου λέει πως, αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά τα ωραία που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες στον τόπο μας (τα σκληρά μέτρα που μας επέβαλε η Τρόικα κ.λ.π.), αν καλούμασταν να το πράξουμε, πάλι διεφθαρμένους, λαμόγια και ανίκανους θα ψηφίζαμε, πολύ δε περισσότερο

αν μας έσταζαν και καμιά αυξησούλα, έστω κι αν μαθαίναμε πως, συν όλα τ’ άλλα ανομήματά τους, έχουν σκοτώσει και την ίδια τους τη μάνα.

 Ποτέ δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε και άρα να αναλύσουμε σε βάθος αυτή την τεράστια αντίφασή μας, δηλαδή το βράδυ της παραμονής των εκλογών, (πολύ σωστά και σοφά πράττοντες), να περνάμε τους πολιτικούς μας (των δυο μεγάλων κυρίως κομμάτων) γενεές δεκατέσσερις, και το άλλο πρωί να ψηφίζουμε μονοκούκι αυτούς ακρ