Dead Space | Review

Κάτι έχει αλλάξει στην ΕΑ. Ίσως γκρεμίστηκε ο φούρνος που έφτιαχνε τα bagel όλων των μανατζαρέων. Ίσως έσπασε το ράφι που κρατούσε όλα αυτά τα βραβεία «Χειρότερη Εταιρία για το 20ΧΧ». Ίσως ένας εξωγήινος οβελίσκος ανακαλύφθηκε κατά τύχη στα θεμέλιά του νέου θησαυροφυλακίου για τα κέρδη των microtransactions του Ultimate Team. Ό,τι και αν συνέβη, η εικόνα της μισητής και αγελαδοαρμέχτρας ΕΑ δείχνει να αλλάζει.

Όχι ότι άφησε στην άκρη το άρμεγμα, τουναντίον, η παραγωγή γαλακτοκομικών

σε συγκεκριμένες σειρές χτυπάει limit up χρόνο με τον χρόνο. Απλά, πέρα από αυτή την ανακύκλωση, τα τελευταία 2-3 χρόνια έχουμε δει συναρπαστικές μεμονωμένες κινήσεις που δείχνουν ότι κάτι έχει αλλάξει και ότι η εταιρία άρχισε να θυμάται πως κάποτε έβγαζε και άλλα παιχνίδια. Μέσα σε 2-3 χρονάκια είδαμε υπέροχα παιχνίδια όπως τα C&C Remastered, Star Wars: Squadrons, It Takes Two, Mass Effect Legendary Edition και Star Wars Jedi: Fallen Order, ενώ μέσα στους επόμενους μήνες περιμένουμε τα εξίσου ενδιαφέροντα Wild Hearts και Star Wars Jedi: Survivor. Καθόλου άσχημα για μια εταιρία που την προηγούμενη δεκαετία την είχαμε ξεγράψει.

Και με την ΕΑ να έχει είδη κάνει remaster δύο από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια όλων των εποχών για τον γράφοντα, έπρεπε κάπως να τριτώσει το “κακό” και να κάνει αυτή τη φορά ολάκερο remake το πρωτότυπο Dead Space. Γιατί για έναν παίκτη που αγαπάει τις ιστορίες διαστημικής, επιστημονικής φαντασίας αλλά και τις ιστορίες τρόμου, καλύτερο παιχνίδι που να τα συνδυάζει αυτά τα δύο στοιχεία δεν έχει βγει από το Dead Space (άντε και το Alien Isolation). Καταφέρνει όμως το Motive Studio να επαναφέρει στο προσκήνιο αυτό το λατρεμένο franchise, ή όπως οι ίδιοι οι δημιουργοί του, σκοντάφτει και τρώει τα μούτρα του (βλέπε The Callisto Protocol);

Για όποιον βρισκόταν σε λήθη τα τελευταία 15 χρόνια και δεν ξέρει ήδη την ιστορία, το Dead Space αντλεί βαθιά έμπνευση από τις ταινίες Alien και Event Horizon και πραγματεύεται την ιστορία του Isaac Clark, ενός μηχανικού ο οποίος μαζί με την ομάδα του δέχθηκε ένα σήμα εκτάκτου ανάγκης από το διαστημόπλοιο USG Ishimura. Με το σήμα να μην εξηγεί πολλά, το σύστημα επικοινωνίας να μη δουλεύει αλλά και με την κοπέλα του Isaac να ζει σε αυτό το διαστημόπλοιο, η ομάδα αποφασίζει να διερευνήσει την κατάσταση. Κυριολεκτικά όμως από τη πρώτη στιγμή, τα πράγματα πάνε πάρα πολύ στραβά καθώς γίνεται αμέσως κατανοητό ότι το πλοίο έχει καταληφθεί από μια ιδιαίτερα επιθετική εξωγήινη απειλή, η οποία δεν θα διστάσει να μακελέψει οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά της.

Πρόκειται για μια απλή, συμβατική και κλασική ιστορία παρασιτικού εξωγήινου οργανισμού που εξολοθρεύει το πλήρωμα σιγά σιγά, με την αναμενόμενη αφέλεια πίσω από τα αίτια της καταστροφής αλλά και τους λόγους που καθοδηγούν μπροστά τους φιλικούς αλλά και τους εχθρικούς χαρακτήρες. Αλλά είναι τίμια δοσμένη, με την κατάλληλη ροή και γραφή, ενώ το remake έχει κάνει το ένα βήμα παραπάνω για να ενισχύσει το lore με αρκετό περιφερειακό υλικό, «αρωματίζοντας» πιο έντονα την περιπέτειά μας.

Από εκεί και πέρα, το gameplay του τίτλου παραμένει στη βάση του έτσι όπως ήταν και παλιά. Βαθύτατα επηρεασμένο από το Resident Evil 4, το Dead Space ήταν και είναι ένα action survival-horror παιχνίδι, όπου ο παίκτης προσπαθεί να επιβιώσει έναντι «διαστημικών zombies» ή όπως λέγονται στο lore, Necromorphs. Σε αντίθεση με τα RE και τα περισσότερα αντίστοιχα παιχνίδια όμως, το Dead Space έδωσε πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα στο gore, ανταλλάζοντας το κλασικό headshot με ένα σύστημα διαμελισμού των άκρων των εχθρών ως το αδύνατο σημείο τους. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι και ανάλογα με τον εχθρό, στοχεύετε άλλα άκρα (που κουνιούνται και πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ένα κεφάλι) αλλά και όταν τα κόψετε, το μακέλεμα που θα γίνει θα είναι πολύ πιο άγριο απ’ ό,τι ένα shotgun headshot στο RE. Kαι όπως και στο 2008, έτσι και σήμερα, δουλεύει περίφημα και ως σήμα κατατεθέν της σειράς παραμένει σαγηνευτικά άρρωστο και απολαυστικό.

Επειδή όμως κινδυνεύουμε να ξαναπούμε τα ίδια πράγματα που είχαμε πει και στο αρχικό review μας, ας μιλήσουμε καλύτερα για το τι έχει αλλάξει (και τι όχι) από τότε σε αυτό το remake τoυ Motive Studio. Γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα remake-reimagining όπως τα RE2 & RE3, ούτε και με 1:1 καθολική αντιγραφή με νέα textures όπως το Demon’s Souls. Η βάση είναι σίγουρα πολύ πιο κοντά στην προσπάθεια της Bluepoint με το DS, αλλά εδώ υπάρχει μια ξεκάθαρη και πολύ πιο τίμια προσπάθεια για μικρές βελτιώσεις, προσθήκες και αλλαγές που θεωρητικά φρεσκάρουν το παιχνίδι και το κάνουν πιο προσιτό για το σημερινό κοινό, αν και σε κάποιες περιπτώσεις ίσως να αλλοιώνουν κάπως την ατμόσφαιρα του αρχικού τίτλου. Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους όμως.

Η πρώτη και τεράστια αλλαγή είναι φυσικά ο καθολικός επανασχεδιασμός όλου του παιχνιδιού με την Frostbite Engine. Σκουριά, φωτιά, γλίτσα, σπλάχνα και αίμα όπως δε θα έχετε ξαναδεί ποτέ στη σειρά, φέρνουν το Dead Space στη νέα εποχή (ακόμα και αν αντικειμενικά μιλώντας, η έκδοση του 2008 παίζεται και σήμερα με άνεση) και συνθέτουν μια μοναδικά υποβλητική ατμόσφαιρα. Οι δε νέοι φωτισμοί είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί, με ορισμένες zero G σκηνές να παραδίδουν ένα από τα πιο φαντασμαγορικά σκηνικά που έχουμε δει μέχρι σήμερα σε βιντεοπαιχνίδι.

Βέβαια, υπάρχουν και ορισμένα σημεία που το παιχνίδι ίσως μένει λίγο πιο πίσω απ’ ό,τι θα θέλαμε, ίσως γιατί το παραπλήσιο και πρόσφατο Calisto Protocol δείχνει εμφανώς πιο εντυπωσιακό τεχνικά σε διάφορα σημεία. Τα ragdoll physics είναι από άλλη δεκαετία, ο σχεδιασμός των ανθρώπων και το animation τους θα μπορούσαν να είχαν λίγη δουλίτσα παραπάνω, το Quality mode δε δείχνει να κρατάει σταθερά τα 30fps ενώ το performance κρατάει καλά τα 60fps αλλά με εμφανείς εκπτώσεις στον τεχνικό τομέα. Παραπονάκια, μάλλον μικρής ουσιαστικής σημασίας, αλλά θεωρούμε σωστό να αναφερθούν. Χαλάλι, τουλάχιστον εξαφανίστηκαν τα loading screens (ή τουλάχιστον κρύφτηκαν πολύ καλύτερα).

Εκεί που δεν υπάρχει κανένα παράπονο πάντως, είναι στον τομέα του ήχου. Το Dead Space όχι μόνο έχει εμπλουτιστεί στον υπερθετικό βαθμό από νέους περιβαλλοντικούς θορύβους, αλλά έχει ξαναμιξαριστεί όλο από το μηδέν για να μπορεί να δώσει έναν καλό και χρησιμότατο spatial ήχο με Dolby Atmos/ DTSx. Eξίσου καλή δουλειά έχει γίνει και στο voice acting, καθώς οι δημιουργοί κάλεσαν πίσω διάφορους από τους ηθοποιούς για να ηχογραφήσουν και νέο υλικό και να εμπλουτίσουν ακόμα περισσότερο τους χαρακτήρες του παιχνιδιού.

Η σημαντικότερη αλλαγή εδώ είναι φυσικά η αναβάθμιση του Isaac από τον μουγκό κλώνο του Link στο πρώτο παιχνίδι, σε ένα άνθρωπο που είναι “ζωντανός” και πλέον μιλάει. Προσοχή, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα τίτλο όπου ο πρωταγωνιστής απλά μονολογεί συνεχώς, πετάει Marvel-ικά αστειάκια και γενικά καταστρέφει εντελώς την ατμόσφαιρα. Ο Isaac παραμένει ο ίδιος στωικός ήρωας που ξέραμε τόσα χρόνια, απλά στις λίγες φορές που συναναστρέφεται με κάποιον άλλο άνθρωπο, μπορεί και μιλάει πλέον!

Πακέτο με αυτά είναι φυσικά ένας ελαφρύς εμπλουτισμός που έχει γίνει στην ιστορία και στο lore του τίτλου. Οι έξτρα ομιλίες δίνουν λίγο παραπάνω χρώμα στους χαρακτήρες του Dead SPace, και πέραν αυτών, το παιχνίδι έχει και ένα νέο, alternative ending για όποιον το τελειώσει στο νέο, New Game+. Υπάρχουν και νέα datapads/ audio logs/ video logs που δίνουν και παραπάνω υλικό για το τι συνέβη στο Ishimura πριν φτάσουμε εμείς. Μαζί με αυτά, θα δείτε και μικροαλλαγές στον χάρτη όπως δωμάτια/ντουλάπια που ξεκλειδώνεις μόνο όταν βρεις το ανάλογο access key αργότερα στο παιχνίδι (ψήγμα metroidvania), διαφορετικές στροφές/ διάδρομοι προς συγκεκριμένους προορισμούς και κάποιες αλλαγές στα objectives. Και μαζί με αυτά, υπάρχει και η προσθήκη ορισμένων απλών side quests που (συχνά μέσω κάποιου απλού περιβαλλοντικού γρίφου) θα βρείτε και από εκεί κάποιες παραπάνω πληροφορίες αλλά και νέο εξοπλισμό/ πυρομαχικά.

Και μιας και μιλήσαμε για πυρομαχικά, ας περάσουμε στον τομέα της μάχης και ας μιλήσουμε για τον εξοπλισμό μας. Πέραν λοιπόν από την πολυδιαφημισμένη προσθήκη του booster στο zero G περιβάλλον (μηχανισμός που ήρθε από το DS2), όπως παλιά ο Isaac θα βρει στην πορεία του παιχνιδιού διάφορα όπλα και στολές, τα οποία θα μπορεί με ειδικά nodes να τα αναβαθμίσει σιγά σιγά στο κατάλληλο bench, ενώ αν έχετε αρκετά χρήματα, από το store του διαστημοπλοίου θα μπορέσετε να βρείτε αναβαθμίσεις, πυρομαχικά, ιατρικά αντικείμενα κ.λπ. Το σύστημα παραμένει ίδιο με παλιά και αποφεύγει σιχαμερούς microtransaction μηχανισμούς όπως στο DS3. Τα όπλα τα ίδια όμως, έχουν κάπως αλλάξει.

Καταρχάς, πέραν των Plasma Cutter, Pulse Rifle, Ripper, Flamethrower, Contact Beam και Line Gun, τώρα έχουμε και το Force Gun του Dead Space 2. Πέραν αυτού όμως, τα όπλα όχι μόνο έχουν καλιμπραριστεί λίγο διαφορετικά στα specs τους, αλλά διάφορα από αυτά έχουν και αλλαγές στο secondary fire τους. Για παράδειγμα, το Line Gun ρίχνει τώρα μια laser παγίδα, το Pulse Rifle μια proximity mine και το Flamethrower ένα τοίχο φωτιάς που παραμένει εκεί για κάποια ώρα. Πρόκειται για αλλαγές που σίγουρα φρεσκάρουν το gameplay σε ωραίο βαθμό και ταυτόχρονα ανοίγουν ξανά τη συζήτηση για το ποια όπλα θα κουβαλάει ο καθένας σε ένα playthrough. Απλά να έχετε στο νου σας ότι τα όπλα που δεν χρησιμοποιείτε, καλύτερα να τα αφήσετε στο store σας, αλλιώς το παιχνίδι θα σας δίνει πυρομαχικά και για αυτά και έτσι ποτέ δε θα έχετε αρκετά για τα βασικά σας όπλα.

Μια ακόμα αλλαγή στο gameplay έχει να κάνει με το νέο “pealing” σύστημα damage πάνω στους εχθρούς. Όλα τα necromorphs έχουν επανασχεδιαστεί πλέον, με το να έχουν τρία διαφορετικά στρώματα (layers) επάνω τους, έτσι ώστε όταν τους χτυπάτε, να βλέπετε αυτομάτως τη ζημιά που έχετε κάνει, το σημείο που έγινε αλλά και το πόσο βαθύ ήταν το χτύπημα. Δέρμα, μυς και κόκκαλο, πρέπει και τα τρία να κοπούν για να μπορέσετε να κόψετε ένα άκρο.

Το σύστημα αυτό είναι πραγματικά εμπνευσμένο γιατί όχι μόνο κάνει πολύ πιο ξεκάθαρο το πού πετύχατε έναν αντίπαλο ή πόση ζημιά του κάνατε, αλλά και γιατί είναι πραγματικά πρωτοποριακό για το gaming και δείχνει τον δρόμο για το πόσο πιο διαδραστική μπορεί να γίνει μία μάχη. Το «μειονέκτημα»; Για να φανούν αυτά τα στρώματα πιο καθαρά, πλέον κάποιοι εχθροί θέλουν παραπάνω χτυπήματα και άρα το παιχνίδι θα δώσει και παραπάνω πυρομαχικά.

Και θα δώσει αρκετά παραπάνω πυρομαχικά απ’ ό,τι στο παρελθόν, κυρίως λόγω της μίας και μεγαλύτερης αλλαγής στο παιχνίδι: της προσθήκης μίας ΑΙ με το όνομα “Intensity Director”. Ξεκάθαρα εμπνευσμένη από το Alien Isolation, η ΑΙ αυτή έχει σχεδιαστεί για να κρατάει τον παίκτη σε εγρήγορση και σε ένα μόνιμο αγχωτικό συναίσθημα. Βλέπει ότι τα πάτε καλά; Θα σας πετάξει random encounter μερικά έξτρα necromorph. Έχετε πάει από μάχη σε μάχη και έχετε ζοριστεί; Ίσως σας δώσει δύο λεπτά χωρίς αντίπαλο αλλά και πάλι θα σας κάνει τα νεύρα κρόσια με ξαφνικούς περιβαλλοντικούς ήχους και συμβάντα που μπορεί να μην είναι επικίνδυνα, αλλά μόνιμα θα σας κάνουν να τρέξετε μπας και πετάχτηκε νέος εχθρός από το πουθενά.

Από τη μία η προσθήκη αυτή έχει ενδιαφέρον, καθώς κρατάει την ατμόσφαιρα μόνιμα τεταμένη, ενώ για κάποιον που κάνει πολλαπλά playthrough ή εξερεύνηση σε παλιές περιοχές για να βρει υλικό που του ξέφυγε, πλέον τίποτα και κανένα μέρος (ούτε καν τα save points) δεν είναι ασφαλή και μπορεί σε κάθε γωνία η εκδικητική αυτή AI να σας φέρει σε δύσκολη θέση.

Από την άλλη όμως, ο μηχανισμός αυτός προσθέτει αυτομάτως και έναν αρκετά μεγαλύτερο αριθμό εχθρών σε σχέση με το αρχικό παιχνίδι, με αποτέλεσμα ο τίτλος να γίνεται αισθητά πιο action όπως ήταν το DS2 (ευτυχώς όχι το DS3!), περιορίζοντας σε ένα βαθμό τον πιο μοναχικό και υποβλητικό χαρακτήρα του πρωτότυπου DS. Υπάρχουν φυσικά ακόμα αυτές οι μοναχικές στιγμές, απλά έχουν λιγοστέψει και θεωρούμε ότι θα λείψουν από ορισμένους παλαιότερους παίκτες.

Καλά αναφέραμε ως εδώ όλες τις μεγάλες αλλαγές του remake, πριν κλείσουμε το review μας όμως, ας κάνουμε και μερικά μικρά παραπονάκια για τις αλλαγές που δεν έγιναν και θα θέλαμε να είχαν γίνει. Με το παιχνίδι να έχει ντουζίνες save points, ήταν άραγε ανάγκη να κρατηθούν και να μην αντικατασταθούν από ένα κανονικό save system; Τα πτώματα των εχθρών έχουν rag doll physics από το 2008 και σπαρταράνε σαν φρέσκα μπαρμπούνια μέσα σε textures. O χάρτης που βγαίνει από το datapad, αν και ευδιάκριτος, είναι αρκετά δύσχρηστος σε έλεγχο.

Το 2023 σε action survival horror, το κουμπί που επιτρέπει στον παίκτη να κάνει αμέσως περιστροφή 180 μοιρών είναι απόλυτα απαραίτητο, ειδικά όταν η νέα ΑΙ διασκεδάζει να σας κάνει συχνά necromorph σάντουιτς μέσα σε στενούς διαδρόμους. Τα bosses θα μπορούσαν να είχαν γίνει λίγο πιο ενδιαφέροντα σε gameplay. Και μιας και βελτιώθηκε η εξιστόρηση, θα μπορούσε να είχε διορθωθεί λιγάκι ο υποκείμενος κατευθυντήριος λόγος για τις πράξεις των villains πέρα από το «τρελοί φανατικοί είμαστε, ό,τι θέλουμε κάνουμε». Και πάλι, μικρές λεπτομέρειες που πιθανά να μην ενοχλούν καθόλου κάποιους παίκτες, αλλά για να είμαστε αντικειμενικοί, θέλαμε να τις αναφέρουμε.

Γιατί όπως είπαμε και στην αρχή, παρά την παλαιότητά του (στοιχεία της οποίας έχουν παραμείνει και στο remake) το Dead Space ήταν και είναι ένα εκ των καλύτερων action survival horror τίτλων που έχουν κυκλοφορήσει στην ιστορία του gaming.

Με εξωπραγματική ατμόσφαιρα, αγριότατες καταστάσεις και συναρπαστικούς «κλασικούς» πλέον gameplay μηχανισμούς, παραδίδει μαθήματα σχεδιασμού και σαδομαζοχιστικής απόλαυσης όσο λίγοι άλλοι τίτλοι. Δεν αποτελεί το τέλειο remake, αλλά είναι ένα ωραίο φρεσκάρισμα ενός εξαιρετικού τίτλου που θα σας προσφέρει μια πλουσιότατη εμπειρία 12-16 ωρών.

Το Dead Space κυκλοφορεί από τις 27/1/23 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5 με review code που λάβαμε από τη Bandai Namco Entertainment Greece.

The post Dead Space | Review appeared first on GameOver.