Marvel’s Spider-man 2 | Review

Στην αέναη συζήτηση και διαμάχη για το ποιο είναι το καλύτερο video game βασισμένο σε super ήρωα (μια κατηγορία στην οποία προφανώς και ανήκει το Spider-man 2 που θα δούμε σε αυτό το κείμενο), πολλοί έχουν ρίξει το καπέλο ή τη μάσκα τους μέσα στο ρινγκ, αλλά για το mainstream κοινό η μάχη ήταν και θα είναι πάντα η ίδια όπως και στα κόμιξ, DC ή Marvel. Injustice Gods Among Us

Με το Spider-Man του 2018, η Insomniac αναθέρμανε τα κάρβουνα αυτής της διαμάχης και έφερε επιτέλους τη Marvel στη θέση να κονταροχτυπηθεί με το, ως τότε σχεδόν αδιαφιλονίκητο best super hero game, τη σειρά Batman Arkham. Απόλυτα αναμενόμενη η σύγκριση, με το Spider-Man να αντλεί τεράστια έμπνευση σε σχεδιασμό και μάχη από τα Arkham, o τίτλος του 2018 και το mini spin-off/ sequel Miles Morales έδωσαν όχι μόνο ένα ποιοτικό αντίπαλο δέος στην Marvel, αλλά και μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες στην ιστορία του PlayStation brand. Όπως ήταν αναμενόμενο λοιπόν, η κυκλοφορία του Spider-Man 2 στο PS5 αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα του 2023, ακόμα και όταν μιλάμε για μια χρονιά σταθμό για το gaming με άπειρες ΑΑΑ κυκλοφορίες. Καταφέρνει λοιπόν να σκαρφαλώσει παραπάνω στο βάθρο;

H ιστορία του παιχνιδιού εξελίσσεται περίπου ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του Miles Morales και τα δραματικά συμβάντα που σημάδεψαν τις ζωές και του Peter Parker και του Miles, με τις ζωές τους πλέον να περνούν στο επόμενο επίπεδο. Ο Peter προσπαθεί (και πάλι) να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στην εργασία, την προσωπική του ζωή και στο να είναι ο Spider-Man, και ο Miles ετοιμάζεται να αποφοιτήσει από το σχολείο του και ψάχνει να δει πώς θα κάνει το επόμενο βήμα στην εκπαίδευσή του. Σε κλασικό κόμιξ τροπάριο, η ηρεμία και η καθημερινή αραχνορουτίνα τους ξαφνικά διαταράσσεται από μια μεγάλη επίθεση, η οποία τους στέλνει και τους δύο βαθιά μέσα στο λαγούμι του κουνελιού για να ανακαλύψουν το τι πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτήν.

Η Insomniac είχε ήδη δείξει ότι κατέχει τον παλμό του Spider-Man και ότι κατανοεί σε βάθος τα παραδοσιακά στοιχεία των κλασικών Spider-Man κόμιξ, και να αποφύγει τη διαφορετική γραμμή των κινηματογραφικών μεταφορών. Ναι, ίσως έχει επιλέξει να δώσει έναν πολύ πιο «γλυκό» και χαρούμενο Peter Parker από ό,τι είμαστε μαθημένοι από τα κόμιξ, καταφέρνει όμως να δώσει και πάλι μια πλούσια ιστορία, γεμάτη κλασικούς χαρακτήρες (με μπόλικες χαλαρότερες στιγμές για εκβάθυνση μέσα σε αυτούς).

Ο ρυθμός ίσως είναι πιο πεσμένος και το ρίσκο λίγο μικρότερο από ό,τι θα περιμένατε στην αρχή, αλλά αυτό είναι 100% στοχευμένο για να χτίσει το σκηνικό και να δώσει μία εξαιρετική κορύφωση στο τελευταίο μεγάλο τμήμα του παιχνιδιού. Πρόκειται για μια ωραία και καλογραμμένη ιστορία, η οποία παρά τη διάσπασή της σε σημεία λόγω των δύο ηρώων, καταφέρνει καλά στο μεγαλύτερο βαθμό να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο.

Πριν προχωρήσουμε παρακάτω, να προσθέσουμε απλά πως τo παιχνίδι θεωρεί ότι έχετε δει και έχετε παίξει τα προηγούμενα δύο μέρη της σειράς. Περιέχει ένα μικρό ολιγόλεπτο recap για τα παρελθόντα γεγονότα, αλλά αυτό είναι υποτυπώδες και δύσκολα θα σας βοηθήσει να καταλάβετε τι είχε συμβεί ή έστω να θυμηθείτε τα βασικά. Αυτό σημαίνει πως θα χρειαστεί σίγουρα ή να παίξετε ξανά πρώτα τους προηγούμενους τίτλους ή τουλάχιστον να δείτε κάποιο ενδελεχές recap στο YouTube για να πάρετε μια καλή ιδέα του τι έχει συμβεί, ποιοι χαρακτήρες επιστρέφουν, γιατί συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται και την πηγή πίσω από βασικά προβλήματα και τους ενδοιασμούς των πρωταγωνιστών μας.

Στον οπτικό τομέα, το πινέλο της Insomniac ξεχωρίζει και η καλλιτεχνική διεύθυνση που είχε επιλέξει η ομάδα από το πρώτο παιχνίδι του 2018 επιστρέφει και εδώ. Αποφεύγοντας τον απόλυτο ρεαλισμό και δίνοντας μια πιο απαλή γραμμή στο σχεδιασμό της πόλης και των χαρακτήρων, το παιχνίδι προσφέρει μια υπέροχη αισθητική ισορροπία ανάμεσα σε comic book/ animation και real time, καταφέρνοντας καταφέρνει εύστοχα έτσι να κρατάει το υλικό πιο κοντά στο πρωτότυπο από ό,τι το MCU.

Κοιτώντας το καθαρά από τεχνικής άποψης, οι διαφορές δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλες σε σχέση με αυτό που είδαμε στο Miles Morales, με την Insomniac να επιλέγει, σοφά κατά την άποψή μας, την αναβάθμιση και βελτίωση του υλικού παρά τον ολικό ανασχεδιασμό. Η οπτική βελτίωση σίγουρα υπάρχει σε όλα τα επίπεδα, αλλά η επιλογή αυτή ελευθέρωσε τους δημιουργούς να δώσουν χρόνο και πόρους σε άλλα σημεία που βελτιώνουν την εμπειρία πολύ περισσότερο από ό,τι μια καθολικά ανασχεδιασμένη πόλη. Το animation των Spider-Men δεν έχει ξαναφτιαχθεί από το μηδέν, αλλά έχει γίνει αρκετά πιο ομαλό, με ορισμένες νέες μανούβρες και πιο «γλυκιά» κίνηση (που φαίνεται ιδιαίτερα έντονα στο web slinging).

Το ray tracing δεν πλησιάζει τα επίπεδα που έχουμε δει σε τίτλους σαν το Jedi Survivor ή το Cyberpunk, αλλά η έντονη χρήση του σε συγκεκριμένα στοιχεία (όπως ο νυχτερινός φωτισμός της πόλης) βοηθάει τα γραφικά να «πετάγονται» από την οθόνη και την πόλη να ζωντανεύει. Τα δε cinematics, είναι απλά τα καλύτερα που έχει δώσει ως τώρα η Insomniac, με το παιχνίδι να μπαίνει πάρα πολύ συχνά σε κινηματογραφικές σκηνές με εξαιρετικές λήψεις και πλούσια διάρκεια για να χτίσει την ιστορία και να δώσει παραπάνω σασπένς. Οι δε μάχες με τα μεγάλα bosses είναι συχνά εκπληκτικές (σε αισθητική), γεμάτες εφέ και πλούσια, καλοστημένη καταστροφή.

Πάνω από όλα όμως, στέκεται το συγκλονιστικό loading σύστημα του παιχνιδιού. Έχοντας ξεκλειδώσει μια περιοχή, μπορείς πλέον να κάνεις άμεσο fast travel σε (περίπου) όποιο σημείο θέλεις. Το loading ξεκινάει όταν αρχίζεις να πατάς το κουμπί για να «εγκριθεί» το fast travel και μετά ακαριαία βρίσκεσαι στο σημείο που θες, με το loading να τρέχει για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα όσο είσαι «κλειδωμένος» σε glide mode. Είναι εφάμιλλο με το loading τρικ του να φορτώνει το παιχνίδι την επόμενη περιοχή όσο, για παράδειγμα, είσαι μέσα σε κινούμενο ασανσέρ (Cyberpunk) ή περνάς μέσα από ένα σχίσμα ενός βράχου (God of War Ragnarök), εφαρμοσμένο πλέον σε fast travel με έναν τόσο ομαλό τρόπο που θέτει νέα standards στα open-world videogames.

Για το θέμα της απόδοσης του τίτλου, δοκιμάσαμε να παίξουμε σε Performance mode (60fps) και Fidelity (30fps) και μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι το παιχνίδι πρέπει να παιχτεί με το πρώτο. Ναι, η πτώση στα γραφικά σε σχέση με το δεύτερο είναι εμφανής, μιας και βλέπετε την αναμενόμενη πτώση στο τι φαίνεται σε απόσταση, τη βλάστηση, τη ζωή της πόλης, την ανάλυση και σε φωτισμούς, σκιάσεις και αντανακλάσεις.

Όμως, λόγω της πάρα πολύ γρήγορης κίνησης μέσα στον χάρτη και την μάχη, τα 30fps ζορίζονται πάρα πολύ να ακολουθήσουν την περιστροφή της κάμερας όσο θα χρειαζόταν. Επίσης, το motion blur εκεί είναι από τα πιο επιθετικά που έχουμε συναντήσει (παραπλήσιο με αυτό του FF16), με την οθόνη να θολώνει πολύ έντονα κατά την περιστροφή. Προτείνουμε λοιπόν Performance Mode, επιστρέφοντας στο fidelity μόνο όταν θέλετε να τραβήξετε κάποιο screenshot ή να χαζέψετε κάποια περιοχή.

Στο αιώνιο ερώτημα των bugs, ως τώρα (με Day 0 patch) το παιχνίδι θα λέγαμε πως τρέχει πολύ καλά, με ένα μικρό περιθώριο βελτίωσης. Μικρά glitches, pop-in και λοιπά θεματάκια υπάρχουν σε όλα τα παιχνίδια και δεν είναι άξια αναφοράς. Αυτά που αξίζει να αναφερθούν είναι ορισμένα (6 στο σύνολο για εμάς) crashes/ quest breaks που χρειάστηκαν reload/ restart για να ξεμπλοκάρουν το παιχνίδι. Ευτυχώς το autosave system είναι πάρα πολύ γενναιόδωρο και σπάνια χάσαμε παραπάνω από 5-10 λεπτά παιχνιδιού.

Το άλλο πρόβλημα που παρατηρήσαμε ήταν ένα περίεργο θέμα με τον υποτιτλισμό (αγγλικό -υπάρχει βεβαίως και ελληνικός υποτιτλισμός) του παιχνιδιού, στον οποίο είδαμε διάφορες καθυστερήσεις, λάθη στο κείμενο, μη εμφάνιση του κειμένου ή ακόμα και διάλυση του κειμένου (με πολλά γράμματα να λείπουν), ειδικά στο πρώτο μισό του παιχνιδιού. Αυτά είναι πολύ πιθανό να βελτιωθούν με το Day1 patch ή με κάποιο από τα αμέσως επόμενα, αλλά θεωρούμε σωστό να τα αναφέρουμε στο review μας.

Ηχητικά, η Insomniac παραδίδει ένα εύηχο και ισχυρό αποτέλεσμα, με το voice acting να αποτελεί και πάλι την κορωνίδα της εμπειρίας. Τα εφέ και η μουσική είναι σίγουρα ωραία και δένουν καλά με την εμπειρία, αλλά για άλλη μια φορά είναι το voice acting που εκτοξεύει την εμπειρία. Όλοι οι ηθοποιοί κάνουν απλά εξαιρετική δουλειά και μεταφέρουν τους χαρακτήρες τους με υπέροχο τρόπο, φτάνοντας επίπεδα που μόνο στα καλύτερα καρτούν του Σαββατοκύριακου θα έβλεπε κανείς. Θα λέγαμε μάλιστα πως οι αποδόσεις τους είναι ξεκάθαρα ανώτερες από αυτές που έχουμε δει ως τώρα στον κινηματογράφο, δίνοντας περισσότερο άρωμα και χαρακτήρα και λιγότερο μεταεφηβικό στρες και «είμαι κακός για να είμαι κακός επειδή ήταν όλοι κακοί μαζί μου».

Προχωρώντας στον τομέα του gameplay, θα το διαχωρίσουμε σε δύο τμήματα. Το ένα αφορά τον σχεδιασμό της μαχης και της κίνησης στην πόλη, και το άλλο στον σχεδιασμό των quests αλλά και της ίδιας της πόλης. Ξεκινώντας λοιπόν από τα βασικά, το Spider-Man 2 συνεχίζει με τους ίδιους περίπου μηχανισμούς μάχης που είχαμε δει στα προηγούμενα παιχνίδια.

Η υπερταχύτητά μέσα στη μάχη είναι το βασικό όπλο, και όπως παλιά, η μάχη βασίζεται στην ικανότητά σας να διαβάζετε τις καταστάσεις και τα button prompts γρήγορα και να κάνετε dodge και άλματα σαν να μην υπάρχει αύριο. Οι βασικές κινήσεις ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες είναι ίδιες, καθώς και τα μηχανικά skills που έχετε (5 σε σύνολο, από web shot μέχρι concussion bomb), με τη διαφοροποίηση μεταξύ των δύο ηρώων να έρχεται στα special abilities του καθενός.

Στην πορεία της ιστορίας θα ξεκλειδώσετε 8 για τον καθένα, από τα οποία θα μπορείτε να έχετε ενεργά 4 ανά πάσα στιγμή. Η «μεγάλη» αλλαγή θα λέγαμε πως είναι ο μηχανισμός του Parry, που επιτρέπει να αντικρούσετε ένα πολύ ισχυρό χτύπημα από μεγάλους εχθρούς που θα ήταν αδύνατον να κάνετε dodge. Αυτό δεν είναι πολύ συχνό, αλλά προσθέτει μια καλοδεχούμενη διαφοροποίηση σε έναν μηχανισμό μάχης που από ένα σημείο και μετά αρχίζει να επαναλαμβάνεται αρκετά.

H μεγάλη αλλαγή είναι πως αυτή τη φορά μπορείτε σε αρκετά τμήματα του παιχνιδιού να αλλάξετε γρήγορα ανάμεσα σε Peter και Miles και να παίξετε με αυτόν τον χαρακτήρα. Η αλλαγή μπορεί να γίνει εν μέσω μάχης, και πλην συγκεκριμένων στιγμών στην ιστορία, στον υπόλοιπο χάρτη είναι πολύ σπάνιο το σκηνικό στο οποίο θα εμφανιστούν και οι δύο μαζί, αλλά επιτρέπει στον παίκτη να παίζει μεγαλύτερο τμήμα του παιχνιδιού με τον χαρακτήρα και το gameplay που του ταιριάζει.

Η κίνηση μέσα στο πεδίο της μάχης είναι και πάλι αστραπιαία, με τον εκάστοτε Spider-Man να πετάγεται δεξιά αριστερά σαν ελατήριο και να χτυπάει τους αντιπάλους του από παντού, δίνοντας μια απολαυστική αίσθηση υπερ-ηρωικής κλωτσοπατινάδας, όπου «σπας στο ξύλο» τη μισή Νέα Υόρκη. Και τα έξτρα abilities του κάθε ήρωα δίνουν μια παραπάνω φρεσκάδα στο gameplay (βοηθάει στο ότι ξεκλειδώνονται σταδιακά με την ιστορία και φρεσκάρουν την κατάσταση κάθε τόσο). Και φυσικά τα stealth attacks (από τοίχους/ υψώματα) επιστρέφουν από τα παλιά, μαζί με μια έξτρα web line ability για όποιον θέλει να «καθαρίζει» τον χώρο πιο χαλαρά.

Εκεί που θα θέλαμε να δούμε λίγη παραπάνω βελτίωση ήταν στο βάθος της απλής «καθημερινής» μάχης. Αφήνοντας τα abilities στην άκρη, οι βασικές κινήσεις στη μάχη είναι σχεδόν όλες όπως παλιά και σχεδόν η κάθε mob μάχη από τη στιγμή που θα αρχίσει, στριφογυρνά γύρω από τα ίδια πρότυπα. Ρίξε 4-5-6 μπουνιές, κάνε dodge/ websling σε άλλο σημείο/ εχθρό και ξανά το ίδιο, με περιστασιακή χρήση των δυνάμεων όταν έχουν φορτώσει. Ναι, πάλι έχεις τη δυνατότητα μια στο τόσο να τραβήξεις/ πετάξεις έναν εχθρό, να είσαι στο κατάλληλο σημείο για να πετάξεις αντικείμενο ή να κολλήσεις με ιστό τον αντίπαλο, αλλά αυτό που απουσιάζει είναι κάτι σαν ένα βαθύτερο combo σύστημα για την απλή μάχη.

Όλο το βασικό χτύπημα του παιχνιδιού περιορίζεται στο square button, με τον παίκτη να κάνει στην ουσία ανελέητο button mash ενός κουμπιού καθώς χοροπηδάει και πετάει και το περιστασιακό όπλο/ ability.

Αυτό γίνεται πιο εμφανές από τον τρόπο με τον οποίο είναι στημένες αυτές οι μάχες. Συνήθως σημαίνει ότι θα βρεθείτε αντιμέτωποι μέσα σε μια μικρή/ μεγάλη αρένα, στην οποία θα υπάρχουν 10-20 εχθροί (και πιθανότατα θα έρθουν άλλοι 10-20-30 αν καλέσουν ενισχύσεις). Οι εχθροί αυτοί ως επί το πλείστον είναι παραπλήσιοι σε μηχανισμούς (αλλάζουν απλά skins/ όπλα) για το μεγαλύτερο τμήμα του παιχνιδιού Με εξαίρεση τα bosses που είναι καλοσχεδιασμένα και τα περισσότερα αρκετά διασκεδαστικά, η πλειοψηφία της μάχης είναι με άμυαλα mobs που απλά ή τρέχουν πάνω σας ή πυροβολούν από απόσταση.

Ακόμα και στις stealth καταστάσεις, μπορείτε πολύ εύκολα να βγάλετε εχθρό εκτός μάχης δίπλα σε έναν άλλο εχθρό. Ή και ακόμα και αν βρουν κάποιον αναίσθητο και φωνάζουν «ο Spider-Man είναι τριγύρω, κοιτάξτε ψηλά!», στην πραγματικότητα κανείς δεν κοιτάει πουθενά και δεν κάνει τίποτα πέρα από μια μικρή, αργή περιπολία.

Αυτή η κλωτσοπατινάδα των mobs σε superhero παιχνίδια είναι κάτι πολύ σύνηθες στο είδος και ήταν κάτι που είδαμε στη σύγχρονή του μορφή στα Batman Arkham, αλλά θεωρούμε πως μετά από 14 χρόνια και δύο γενιές κονσολών, η συνταγή θα μπορούσε να βελτιωθεί. Ίσως με το να έχεις λιγότερους αντιπάλους αλλά πιο έξυπνους; Μια ενδιαφέρουσα ερώτηση για το μέλλον.

Εκεί που η Insomniac θα πάρει σίγουρα το βραβείο φέτος πάντως, είναι ο τομέας του accessibility. Για άλλη μια φορά, η Sony δείχνει τεράστια σημασία σε αυτό το τόσο σημαντικό και νευραλγικό στοιχείο για ένα παιχνίδι, προσφέροντας μια πραγματικά συγκλονιστικά πλούσια γκάμα ρυθμίσεων γύρω από το παιχνίδι. Γραφικά, ήχος, gameplay, UI, βοηθήματα, εξτραδάκια για άτομα με ειδικές ανάγκες και ένα βουνό επιλογές και ρυθμίσεις για να φέρετε το παιχνίδι στα μέτρα σας και για να σας προσφέρει την καλύτερη δυνατή εμπειρία. Πρόκειται για ένα φωτεινό παράδειγμα του πώς οφείλει ένας μεγάλος publisher να κυκλοφορεί ένα παιχνίδι το 2023 και αξίζουν κάθε έπαινο και βραβείο για αυτή τους την δουλειά.

Στον τομέα του questing και του σχεδιασμού της πόλης, η Insomniac είχε πει πως άκουσε τα (δίκαια) παράπονα του κοινού από τον πρώτο τίτλο και πως είχε αποφασίσει να δώσει παραπάνω προσοχή στο περιφερειακό υλικό και στα side quests. Και η αλήθεια είναι ότι είδαμε όντως ένα βήμα μπροστά σε αυτόν τον τομέα (πάνε πλέον οι τεράστιες βάσεις που έπρεπε να καθαρίσεις τρεις φορές στη διάρκεια του παιχνιδιού, πάει το κυνήγι των περιστεριών και πάει το σκαρφάλωμα σε κεραίες για να ανακαλύψεις τον χάρτη). Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι έχει εξαφανιστεί εντελώς το filler ή ότι όλο το νέο υλικό είναι της ίδιας ποιότητας. Για να τα δούμε πιο επιγραμματικά, το περιφερειακό υλικό του παιχνιδιού χωρίζεται σε συγκεκριμένες κατηγορίες.

Πρώτον, τα εντελώς περιστασιακά εγκλήματα στον χάρτη (κλοπή αυτοκινήτου, ληστεία μαγαζιού, σωτηρία ανθρώπου) που αυτά είναι πάνω-κάτω τα ίδια με το πρώτου παιχνιδιού και δίχως βελτίωση. Λύνονται μέσα σε 1-2 λεπτά και δίνουν λίγα tech parts για upgrades (του εξοπλισμού σας) και XP για levelling (skill points).

Δεύτερον, έχουμε τα μαρκαρισμένα side quests του χάρτη που ξεκλειδώνουν σιγά σιγά. Αυτά είναι παραπλήσια με του Spider-man, και σας στέλνουν, για παράδειγμα, σε 10 σημεία όπου θα χρειαστεί να λύσετε 10 puzzles/ να καταστρέψετε 10 βάσεις/ να νικήσετε 10 φορές συγκεκριμένους αντιπάλους/ να κυνηγήσετε συγκεκριμένου τύπου εχθρό. Ή και να βρείτε 40 collectibles. Ένα εξ αυτών θα δώσει καλή ιστορία και supervillain. Ορισμένα θα δώσουν ψηγματάκια από κουβέντες στην πορεία, αλλά και λίγη ιστορία στο τέλος, και άλλα θα δώσουν ένα μικροσκοπικό ψήγμα στο τέλος ή και τίποτα το ουσιώδες.

Υπάρχει βελτίωση μεν, καθώς σε ορισμένα από αυτά (π.χ. στα puzzles) μπαίνει λίγη ποικιλία, αλλά και πάλι χάνεται η ευκαιρία για ένα πιο πλούσιο και βαθύ side quest line πίσω από τα περισσότερα από αυτά. Η τρίτη κατηγορία και αυτή η οποία είχε τη μεγαλύτερη βελτίωση είναι τα story side quests. Αυτά επικεντρώνονται στη ζωή του εκάστοτε Spider-Man και δίνουν ενδιαφέρον υλικό, lore και σκηνικά που είναι σχεδόν εφάμιλλα με αυτά της κεντρικής ιστορίας. Αυτά είναι πολύ περιορισμένα σε αριθμό μεν, αλλά δείχνουν τον δρόμο τον οποίο πρέπει να επιλέξει η Insomniac για το μέλλον καθώς αυτά είναι τα side quests που χρειάζεται το παιχνίδι.

Να πούμε και πάλι ότι όπως και στο πρώτο παιχνίδι, έτσι και εδώ θα χρειαστεί όντως να κάνετε όλο το περιφερειακό υλικό αν θέλετε να αναβαθμίσετε όλα τα skills σας, τις δυνάμεις σας και τον εξοπλισμό σας, αφού τα διάφορα materials, hero tokens κ.λπ. που δίνουν αυτά τα quests (τα καλά και τα filler) είναι απαραίτητα για να το καταφέρετε. Για κάποιον που θα τρέξει μόνο την κεντρική ιστορία, θα μείνει εκτός από πάρα πολλές αναβαθμίσεις και εξοπλισμό (καθώς αυτός ξεκλειδώνει μόνο με materials, όχι με την ιστορία) και θα κάνει το playthrough του πολύ δυσκολότερο.

Όσον αφορά τη διάρκεια του παιχνιδιού, θα πούμε ότι είναι εφάμιλλη με το πρώτου, παρά τον διπλασιασμό σε έκταση του χάρτη. Σε 26 ώρες καταφέραμε να τελειώσουμε το παιχνίδι, να κάνουμε το 100% των δραστηριοτήτων και μυστικών του χάρτη και να ξεκλειδώσουμε το 89% των trophies. Θεωρούμε άρα ότι αν κάποιος ασχοληθεί κυρίως με την κεντρική ιστορία, κατά πάσα πιθανότητα θα ολοκληρώσει το παιχνίδι σε περίπου 15 ώρες.

Αυτό ίσως είναι «περίεργο» για έναν open-world τίτλο, αλλά η πραγματικότητα είναι πως το Spider-Man δεν ήταν και ούτε είναι στη βάση του εντελώς open-world. To Manhattan είναι μεν πολύ μεγάλο, αλλά πέρα από τα σημεία που υπάρχει κάποιο main/ side story quest, όλα δουλεύουν απλά σαν ένα φόντο για τη βύθισή σας μέσα στην ατμόσφαιρα του κόσμου καθώς ταξιδεύετε από το ένα σημείο στο άλλο. Ως τίτλος δηλαδή, είναι πολύ πιο κοντά σε σχεδιασμό σε ένα παιχνίδι σαν το Last of Us 2, με απλά μεγαλύτερο χάρτη (που τον ταξιδεύετε πολύ γρήγορα λόγω του νέου glide, του fast travel και του web slinging) από ότι για παράδειγμα το Grand Theft Auto V.

Αλλά κατά τη δική μας άποψη, αυτό δουλεύει προς όφελος του παιχνιδιού για να σας δώσει μία πιο πλούσια και γεροδεμένη περιπέτεια, αντί να ξοδεύεις 10-20-30 ώρες σε ταξίδια. Σε μια εποχή που το open-world έχει κατακλύσει την αγορά και πνιγόμαστε σε τίτλους 100 ωρών με 30% ουσία και 70% αποστάσεις, είναι αναζωογονητικό να βλέπεις τέτοιες προσπάθειες, που δίνουν έμφαση στη ροή και την εμπειρία και όχι απλά στο παραφούσκωμα.

Εν κατακλείδι, θα λέγαμε πως η Insomniac αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως δίκαια πήρε τα σκήπτρα της παραγωγής για ένα εκ των δημοφιλέστερων franchises της εποχής μας, προσφέροντας μια γεμάτη, κομιξάδικη εμπειρία. Υπάρχουν ακόμα αρκετά περιθώρια βελτίωσης στο περιφερειακό υλικό και στον τομέα της μάχης, αλλά ο πήχης της διασκέδασης που προσφέρει ο τίτλος είναι υψηλότατος.

Με εκπληκτικά ομαλή κίνηση και χορογραφία μέσα στον κόσμο, πλούσιους χαρακτήρες και έξυπνη διαφοροποίηση στα origin stories τους, ωραίες εκπλήξεις και ανατροπές, και γενικά έναν κόσμο που στάζει mid 2000’s Spiderman, το Marvel’s Spider-Man 2 είναι μια ευχάριστη και προσβάσιμη εμπειρία για όλους όσους τους άρεσαν οι προηγούμενοι τίτλοι της σειράς.

Το Marvel’s Spider-man 2 κυκλοφορεί από τις 20/10/23 για PS5. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από το PlayStation Greece.

The post Marvel’s Spider-man 2 | Review first appeared on GameOver.

The post Marvel’s Spider-man 2 | Review appeared first on GameOver.