Metroid Dread | Review

Πάνε σχεδόν 20 ολόκληρα χρόνια από τη τελευταία φορά που είδαμε νέο τίτλο Metroid στις ορθόδοξες, δύο διαστάσεις. Της τετραλογίας εκείνης παιχνιδιών που ξεκίνησε με το Metroid του NES, συνέχισε στο Gameboy με το Metroid II: Return of Samus, έγινε τίτλος-ορόσημο με το Super Metroid στο SNES, και σίγησε με το Metroid Fusion του Gameboy Advance. Πέρασε η σπουδαία τριλογία των Prime, σε Gamecube και Wii, επανακυκλοφορίες στη μορφή των Zero

H MercurySteam του Castlevania: Lords of Shadow δεν είναι άγνωστη με τα καμώματα της Samus, καθώς η ίδια πήρε την κρυάδα της στο remake του δεύτερου τίτλου, του Samus Returns, που κυκλοφόρησε το 2017 στα Nintendo 3DS/ 2DS. Για τους νεότερους, η σειρά Metroid της Nintendo -κυρίως μέσα από το Super Metroid, καθώς και το Castlevania: Symphony of the Night της Konami- είναι εκείνη η σύμπραξη των δύο τίτλων που επηρέασαν και έπλασαν με την αφηγηματική και gameplay δομή τους το υπό-είδος των Metroidvania, εκείνης της κατηγορίας παιχνιδιών που ήκμασε και συνεχίζει να παραδίδει εξαιρετικούς τίτλους μέχρι σήμερα, έχοντας ως βασικό εκπρόσωπό τους την indie σκηνή.

Τίτλοι όπως τα Hollow Knight, Ori and the Blind Forest, Guacamelee! και πολλοί ακόμα, οφείλουν την ύπαρξή τους στη σχεδιαστική φόρμουλα των δύο αυτών ιαπωνικών δημιουργιών, με στοιχεία τους να βρίσκονται απλωμένα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ακόμα και σε μεγαλύτερες παραγωγές, όπως τα Batman: Arkham Asylum και Star Wars Jedi: Fallen Order.

Στην προκειμένη περίπτωση σκοπός δεν είναι να ψάξουμε να βρούμε τη μύγα μέσα στο γάλα, ούτε να υπάρξει αναθεώρηση μιας φόρμουλας που τρέχει με επιτυχημένες σχεδιαστικές παρεμβάσεις και απόλυτο σεβασμό στη σκυτάλη που παρέλαβε, αλλά πρωτίστως προσδοκάμε στην εύρεση ενός αξιόλογου τίτλου. Η πολύχρονη απουσία της bounty hunter Samus Aran, από μόνη της είναι ικανή να θέσει υπό αμφισβήτηση το σύνολο της κυκλοφορίας ενός νέου κεφαλαίου της σειράς. Είναι επομένως τουλάχιστον ευχάριστο – και ταυτόχρονα ανακουφιστικό, να κάνουμε ταμείο και να βρίσκουμε ότι τόσο για εκείνον με χρόνιο σύνδρομο λατρείας στο πρόσωπο της Samus, όσο για αυτόν που παίζει γενικότερα Metroidvania τίτλους, το Metroid Dread πρόκειται για ένα σύγχρονο, ποιοτικό και γεμάτο εκπλήξεις παιχνίδι.

Το καλωσόρισμα της εμβληματικής μουσικής των τίτλων αρχής δίνει τη σειρά του σε μια ανακεφαλαίωση των γεγονότων της σειράς, γνωστοποιώντας παράλληλα τη ταυτότητα των Metroid και Parasite X, εκείνες τις εξωγήινες μορφές ζωής με την ιδιότητα της εξαγωγής και αποθήκευσης ενέργειας και της μίμησης άλλων ζωντανών οργανισμών αντίστοιχα. Το Metroid Dread διεξάγεται μετά τα γεγονότα του Fusion, που σημαίνει ότι o γαλαξίας πλέον δεν κινδυνεύει από τις δύο αυτές απειλές, έως ότου η θέαση ενός ύποπτα αδέσποτου Parasite X οργανισμού στον πλανήτη ZDR θέτει τη Galactic Federation σε κίνηση. Επτά ειδικά διαμορφωμένα και άτρωτα ρομπότ, με την κωδική ονομασία “Extraplanetary Multiform Mobile Identifiers”, ή E.M.M.I. εν συντομία, εξαπολύονται στον ZDR προς αναγνώριση και συλλογή στοιχείων, όταν ξαφνικά χάνεται οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί τους.

Ύστερα από την άφιξη της Samus στον πλανήτη, ακολουθεί μια σύγκρουση με έναν μυστηριώδη χαρακτήρα, και τη βρίσκουμε να ξυπνά ζαλισμένη, με κενό μνήμης και χωρίς τις δυνάμεις της στα έγκατα του ZDR. Σε αντίθεση με το Super Metroid, όπου έπρεπε να φτάσει στο βάθος του πλανήτη για να εξολοθρεύσει τη Mother Brain, εδώ πρέπει να βγει στην επιφάνεια που βρίσκεται το σκάφος της και να το σκάσει. Από κυνηγός, η Samus βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα άγνωστο και εχθρικό μέρος, όπου πολύ σύντομα θα βρεθεί στον ρόλο του κυνηγημένου.

Τα αγνοούμενα Ε.Μ.Μ.Ι. έχουν αυτομολήσει και καταλάβει περιοχές κάτω από τον αυστηρό έλεγχό τους, όντας απόλυτα εχθρικά στην παρουσία της Samus. Οι ανταγωνιστές του παιχνιδιού κινούνται σαρώνοντας με το ραντάρ τους τον χώρο, με τον παραμικρό δυνατό θόρυβο να τραβά αμέσως την προσοχή τους. Άπαξ και εντοπίσουν τη Samus, ξεκινά ένα ανθρωποκυνηγητό ζωής και θανάτου, αφού έτσι και βρεθεί στην αγκαλιά τους το “Game Over” είναι σίγουρο -ή, έστω, σχεδόν σίγουρο- μιας και δίνεται ένα απειροελάχιστο παράθυρο ευκαιρίας να ξεφύγουμε έτσι και καταφέρουμε να πετύχουμε το πολύ σφιχτό timing της αποφυγής.

Το Ε.Μ.Μ.Ι. της κάθε περιοχής παρουσιάζει μια νέα, κλιμακούμενη σε δυσκολία και περιπλοκότητα πρόκληση για τη Samus. Η ωμή δύναμη εδώ δεν έχει καμία τύχη. Θα χρειαστούν γρήγορες σε σκέψη αντιδράσεις, σχεδιάζοντας μια πιθανή διέξοδο διαφυγής, επιστρατεύοντας την οξυδέρκειά και τις δυνάμεις που σταδιακά αποκτά η Samus.

Εντελώς νέα πράγματα για τη σειρά, όπως η δύναμη του Phantom Cloak, εισάγει gameplay μηχανισμούς όπου η Samus μένει ακίνητη ή περπατά αργά ώστε να ξεγελάσει και να ξεφύγει από τον διώκτη της, με τα ψευδο-stealth στοιχεία να χτίζουν ακόμα ένα επίπεδο στην ένταση και την αίσθηση επιβίωσης που δημιουργούν οι σκηνές καταδίωξης. Τα E.M.M.I. , ως άλλος Terminator, είναι άτρωτα έως ότου η Samus κατορθώσει να βρει την άκρη του μίτου στο λαβύρινθο και αποκτήσει το Omega Cannon, το μοναδικό όπλο που μπορεί να τα καταστρέψει.

Η επιβίωση τότε δίνει τη θέση της στην εκδίκηση, όπως πολύ επιτυχημένα θέτει η σκηνοθεσία με την αλλαγή στη μουσική, το παιχνίδι με τους φωτισμούς και τη γωνία θέασης της κάμερας κατά την αναμέτρηση, με τη Samus πλέον να πρέπει να παρασύρει το διώκτη της σε σημείο ιδανικό ώστε να εξαπολύσει την επίθεση με το Omega Cannon. Με το E.Μ.Μ.Ι. να κείτεται νεκρό, το ειδικό όπλο απενεργοποιείται και η Samus πλησιάζοντάς το αποκτά μια νέα δύναμη. Το ψυχρό, αφιλόξενο τοπίο των δωματίων όπου εξελίσσονται οι σκηνές καταδίωξης βγαίνει εκτός συναγερμού και τα πάντα γύρω ξανά σιωπούν, με την υπόκωφη μουσική υπόκρουση να θέτει πάλι τον τόνο της μοναξιάς στο άγνωστο.

Η σκηνοθεσία στο Metroid Dread είναι εκπληκτική. Η σειρά πάντα είχε έμφυτο το αίσθημα του space horror, και η MercurySteam υπερθεματίζει χτίζοντας γερά πάνω σε αυτές τις βάσεις. Φόβος και ένα αίσθημα αποστροφής έρχονται κάθε φορά που στεκόμαστε στο κατώφλι μιας πύλης εισόδου με ασπρόμαυρους κύβους. Τα δωμάτια που αποτελούν το πεδίο δράσης ενός E.M.M.I. βρίσκονται συνήθως στο κέντρο του χάρτη κάθε περιοχής, διαθέτοντας πολλαπλά σημεία εισόδου και εξόδου.

Η συχνότητα δε που μπαινοβγαίνουμε σε αυτόν τον χώρο είναι δοσμένη με μαεστρία ώστε να αλλάζει τον τόνο και τον ρυθμό όταν και όποτε χρειάζεται χωρίς να γίνεται ενοχλητικά κουραστική. Οι αναμετρήσεις με τους διώκτες μας και ο τρόπος που τα διαχειρίζεται το παιχνίδι στο πλαίσιο της πλοκής κρύβουν εκπλήξεις. Όπως εκπλήξεις κρύβει και το υπόλοιπο παιχνίδι καθώς οι σκηνές καταδίωξης είναι μόνο ένα μικρό μέρος του gameplay, με ένα παιχνίδι Metroid να περιμένει καρτερικά να το ανακαλύψουμε. Και εδώ είναι που ξεκινά η παράνοια.

Ωθούμενοι από τις μνήμες της τελευταίας μας συνάντησης με τη σειρά, η απόλυτα γραμμική εξέλιξη και προσπέλαση του χάρτη μέσα από ζητούμενα που έδινε το Metroid Fusion στην αρχή κάθε νέας περιοχής ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμόμασταν σχεδιαστικά για το Metroid. Το δε Other M έχει αφήσει νωπά τα κατακάθια ενός αμφιλεγόμενου τίτλου που κινούταν έξω από τα σχεδιαστικά νερά της σειράς, γυμνό από στοιχεία που έδιναν προσωπικότητα στην ταυτότητα του gameplay.

Η MercurySteam από την πλευρά της έδειξε κάποια καλά στοιχεία με το remake του δεύτερου τίτλου, όμως κατά βάση το δείγμα δεν είναι αντιπροσωπευτικό καθώς μιλάμε για έναν de facto απλό σε σχεδιασμό τίτλο. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Εκείνο που άρχισε δειλά να ξεδιπλώνεται μπροστά μας όχι απλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία, ήρθε σαν ξεγυρισμένο χαστούκι από την έξω πλευρά της παλάμης να μας επαναφέρει στη πραγματικότητα.

Από τις πρώτες κιόλας στιγμές, καθώς και όσο προχωρά σιγά σιγά το παιχνίδι, μοιάζει αρκετά σουρεαλιστική η ύπαρξη ενός ολοκαίνουριου Metroid στην οθόνη της τηλεόρασης. Η κίνηση και αναπαράσταση της Samus στον χώρο είναι γρήγορη και οι χώροι με ελάχιστο φωτισμό τονίζουν τη δυναμική στάση του σώματός της. Τα 60 fps δίνουν μια απόλυτα ρευστή ροή στις κινήσεις της, με τα animations και τους φωτισμούς της στολής της να είναι υπέροχα, με τη σιωπηλή πρωταγωνίστρια να εκφράζει έντονα τα πάντα με μια της κίνηση ή ένα της βλέμμα.

Το melee counter (ή parry στη κοινή γλώσσα) επιστρέφει από το Samus Returns ως κίνηση του βασικού ρεπερτορίου, όπως είναι το άλμα ή τα πυρά εξ αποστάσεως, ενώ η νέα slide κίνηση για ξεγλίστρημα κάτω από στενές επιφάνειες και εχθρούς θα ορκιζόταν κάποιος ότι πάντα ήταν εκεί. Περιδιαβαίνοντας τους διαδρόμους των χώρων της Artaria, της πρώτης περιοχής του πλανήτη, ήδη κάτι μοιάζει γνώριμα οικείο αλλά ταυτόχρονα διαφορετικό. Οι υγρές σπηλιές, δίνουν τη θέση τους σε χώρους εξαγωγής γεωθερμικής ενέργειας, σε πλημμυρισμένα δωμάτια, ξέφωτα, ή μέρη όπου οι θερμοκρασίες είναι απαγορευτικές για προσπέλαση, σε έναν πλανήτη που δείχνει ζωντανός και αφιλόξενος, με τα εφέ και τους φωτισμούς να κάνουν εξαιρετική δουλειά στην απόδοση ατμόσφαιρας στο περιβάλλον και τα πράγματα που συμβαίνουν στο φόντο να δίνουν ζωντάνια με την κίνησή τους.

Δεν ήταν παρά μόνο όταν φτάσαμε στη δεύτερη περιοχή όταν άρχισε να γίνεται συνείδηση του τι ακριβώς παίζεται εδώ πέρα. Με το που άνοιξε ο χάρτης να δούμε που βρισκόμαστε αμέσως έσκασε το σοκ του πόσο τεράστιος είναι και ο απόλυτος αποπροσανατολισμός του «πώς στο καλό βρέθηκα εδώ πέρα;». Το level design παντρεύει τους δύο κόσμους της δαιδαλώδους περιπλάνησης και γραμμικής εξέλιξης, δίνοντας έναν οικείο μα ταυτόχρονα φρέσκο αέρα. Τα δωμάτια τερματικών δίνουν μόνο μια αόριστη κατεύθυνση του τι ψάχνουμε χωρίς ποτέ να μας καθοδηγεί πού και πώς θα το βρούμε.

Ο σχεδιασμός των περιοχών του χάρτη είναι δαιδαλώδης, γεμάτος εμπόδια, μυστικά περάσματα και εναλλακτικές οδούς, παίρνοντας τα καλύτερα στοιχεία της σειράς για να τα συνδυάσει με μια εξέλιξη που ενώ είναι γραμμική, καταφέρνει να περνά τελείως απαρατήρητη ως τέτοια και να αποπροσανατολίζει. Ο αποπροσανατολισμός αυτός προέρχεται από την οπτική πληροφορία που επικοινωνεί ο πλανήτης ZDR καθώς και τις χειρουργικές παρεμβάσεις στον σχεδιασμό των επιπέδων. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο Super Metroid ή το Metroid Prime, όπου κάθε περιοχή είχε διακριτά οπτικά ερεθίσματα και συγκεκριμένα gameplay μοτίβα, ο ZDR του Dread παρουσιάζεται ποικιλόμορφος, πολύχρωμος και πολυσχιδής, συνδυάζοντας και αναμειγνύοντας διαφορετικά στοιχεία και παραστάσεις εντός της ίδιας περιοχής.

Στο Super Metroid γνώριζες ότι η Maridia είναι η «περιοχή της θάλασσας» ή στο Metroid Prime τα Phedrana Drifts είναι «η περιοχή με τα χιόνια». Το Dread υιοθετεί μια γενικότερη θεματική ομπρέλα για τις περιοχές του, ποτέ όμως αυτές δεν έχουν τη λογική ξεχωριστών, διακριτών biomes.

Ας μην υπάρξει όμως κάποια παρανόηση. Το Metroid είναι η εξερεύνηση, οι μάχες, τα boss fights και η σταδιακή ενδυνάμωση και πρόσβαση σε απροσπέλαστες περιοχές, και το DNA αυτό βρίσκεται ίδιο και απαράλλαχτο στο gameplay του Metroid Dread. Η εξερεύνηση είναι πανταχού παρούσα σε κάθε γωνιά, κι εάν η σκηνοθεσία δημιουργεί τεχνητά απροσπέλαστα σημεία ή αλλάζει με διάφορους τρόπους τα σημεία εξερεύνησης, η παρατηρητικότητα και η χρήση δυνάμεων της Samus δημιουργούν μικρές αποκαλύψεις με μεγάλες επιβραβεύσεις. Κάθε νέα αναβάθμιση είναι ευτυχία και ταυτόχρονα κατάρα, με το πλήθος επιλογών που ανοίγονται να κάνει τον χάρτη σημείο προσεκτικής μελέτης για αδιάβατα μέρη εάν υπάρξει η επιθυμία για προαιρετική συλλογή ρουκετών και energy tanks, καθώς και τον τρόπο να προχωρά μπροστά το παιχνίδι.

Κινούμενο σε έναν απολαυστικό ρυθμό, συνεχώς συμβαίνουν νέα πράγματα και εμφανίζονται νέες παραστάσεις, με τους υψηλούς παλμούς της δράσης να διαδέχονται τους πιο χαλαρούς της εξερεύνησης σε απόλυτη σύμπραξη και αρμονία. Το Metroid Dread ξεκινά με κάποιες νέες δυνάμεις, όπως το Phantom Cloak, για την αντιμετώπιση των E.M.M.I ενώ σταδιακά εισάγει περισσότερες, τόσο σε οπλισμό για αντιμετώπιση των αντιπάλων και χρήση τους σε περιβαλλοντικά παζλ όσο και σε δυνάμεις που δίνουν πρόσβαση σε απροσπέλαστα σημεία, όπως τη Morph Ball και το Space Jump.

Η αίσθηση του ελέγχου της ολοένα ενδυναμωμένης Samus είναι καταπληκτική, κι αν οι περισσότερες από αυτές είναι κλασικές για τη σειρά, από τις καινούριες ξεχωρίζει σίγουρα η Flash Shift, που της δίνει τη δυνατότητα ακαριαίου dodge. Η επιστροφή του melee counter από το Samus Returns δίνει τη δυνατότητα για απόκρουση και άμεση εκκαθάριση ενός εχθρού, με το παράθυρο ευκαιρίας για εκτέλεση να ποικίλει από εχθρό σε εχθρό. Άλματα και ξεγλιστρήματα πάνω και κάτω από τους εχθρούς και ακατάπαυστες ριπές είναι ο δαιμονιώδης ρυθμός της μάχης, φέρνοντας τη νοσταλγία του παλιού κοντά στις επιταγές του σύγχρονου.

Σε καμία, μα καμία όμως περίπτωση δεn περιμέναμε αυτή τη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε στο παιχνίδι. Το Dread, ύπουλα και χωρίς καμία προειδοποίηση, αγκαλιάζει τηn πρόκληση σύγχρονων Metroidvania τίτλων και χαρίζει πλουσιοπάροχα θεαματικές, αξιομνημόνευτες μονομαχίες, με τις οθόνες του Game Over να σκάνε πιο γρήγορα και από τις καρπαζιές του Κωσταντάρα στον Τζανετάκο. Τα mini bosses και bosses του τίτλου είναι το πεδίο εφαρμογής φοβερών αναμετρήσεων, που τεστάρουν νευρικό σύστημα και αντανακλαστικά. Πρωτοφανές για Metroid τίτλο να χρειαστεί να κάνουμε διάλειμμα επειδή το γλεντοκόπι που τρώγαμε ήταν συνεχές και ανελέητο.

Η φόρμουλα είναι η γνωστή: Πρώτες και δεύτερες φάσεις στην αναμέτρηση, καλό διάβασμα και αποστήθιση των κινήσεων του αντιπάλου, αντίδραση και σωστή χρήση των δυνάμεων της Samus για αντιμετώπιση. Το Dread υιοθετεί τα μεγάλα, επιβλητικά bosses όπου το διάβασμα των μηχανισμών και τα παράθυρα ευκαιρίας είναι ο δρόμος για τη νίκη, κατά βάση όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με μονομαχίες θανάτου. Μια εναντίον ενός, σε άγριο ξυλίκι, και όποιος μείνει όρθιος.

Αυτή η στροφή του Metroid σε μια περισσότερο ευκίνητη και μαχητική Samus είναι εκείνο το σημείο που ο τίτλος κάνει το απόλυτο “κλικ”. Μπορεί να γίνεται λίγο άκομψα λόγω υπερφορτωμένου χειρισμού, ενδεχομένως λίγο άτολμα μιας και κάποιοι εχθροί ανακυκλώνονται, γεγονός είναι πάντως πως οι συνθήκες που η Samus στεκόταν ως τανκ και απορροφούσε τα πυρά των εχθρών, έχουν αλλάξει. Η σκηνοθεσία και εδώ δείχνει τα δόντια της, με κοντινά πλάνα κατά την επιτυχημένη εκτέλεση των melee counters να δίνουν μια φοβερή αίσθηση των χτυπημάτων της αναμέτρησης, μέσα από μικρές, γρήγορες cut-scenes όπου μπορούμε να συνεχίζουμε την εξαπόλυση ρουκετών στα μούτρα του Boss.

Ίσως για τους υπερ-ορθόδοξους αυτή η στροφή να μην είναι αρεστή, ίσως για κάποιους μπαρουτοκαπνισμένους με την ευρύτερη κατηγορία να φανεί απλή η πρόκληση. Αφήνοντας τα άκρα, για τον μέσο παίκτη το Metroid Dread θα τεστάρει τις αντοχές του σε αυτές τις μάχες, με τους μηχανισμούς να είναι πάντα ορατοί και τα παράθυρα ευκαιρίας απόλυτα καθαρά και κατανοητά στο διάβασμά τους, όπου, με λίγη υπομονή και επιμονή, το αίσθημα της επιβράβευσης είναι δεδομένο.

Το Metroid Dread είναι μια εξαιρετική εμπειρία που δεν έρχεται όμως χωρίς προβλήματα. Η μουσική θέτει όμορφα τη διάθεση στην ατμόσφαιρα κάθε περιοχής, όμως κανένα κομμάτι δεν μένει στο μυαλό για σιγοτραγούδισμα όπως εκείνο του Lower Brinstar στο Super Metroid. Ο χειρισμός με τη σειρά του παρουσιάζεται αρκετά απαιτητικός σε κάποια σημεία, κυρίως όταν το platforming απαιτεί να έχουμε πατημένα δύο κουμπιά ταυτόχρονα και να προσπαθούμε να στοχεύσουμε -με τον αναλογικό- ευτυχώς όχι για πολλά σημεία.

Από την άλλη, ο χάρτης παρουσιάζεται γεμάτος πληροφορία που ένα απλό άνοιγμά του για γρήγορη ανάγνωση είναι μάλλον ανέφικτο. Το ζουμ είναι απαραίτητο για να δούμε πού είμαστε και πού θέλουμε να πάμε, με τις διαφορετικές χρωματικές παλέτες να προσδίδουν μεν τις συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρο, εύκολα όμως μπορούν να μπερδέψουν με την πρώτη ματιά. Τέλος, το art direction που εφαρμόζει η MercurySteam στις περιοχές του τίτλου είναι άλλοτε εκπληκτικό, όπως οι περιοχές αναμέτρησης με τα E.M.M.I. ή κάποιες περιοχές που ανοίγουν αργότερα στο παιχνίδι και είναι πιο σφιχτές θεματικά, σε άλλες στιγμές όμως αυτή η ανάμειξη ετερόκλητων στοιχείων που απαρτίζουν την κάθε περιοχή μπορεί να δώσει μια ουδέτερη και ίσως αδιάφορη αίσθηση.

Η τελική αναμέτρηση κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας του Metroid με απόλυτα ταιριαστό, μινιμαλιστικό τρόπο. Το πώς και εάν θα συνεχιστεί η σειρά είναι άγνωστο καθώς τα πάντα πλέον είναι λευκή σελίδα.

Βρισκόμενοι σε μια εποχή όπου ο ντόρος στα στέκια συζητήσεων είναι αρκετός για να τραβήξει την προσοχή ή να θάψει στο χώμα έναν τίτλο, και διανύοντας μια εκτεταμένη περίοδο όπου η κονσόλα της Nintendo πάει τρένο και πουλάει ακόμα και ο τελευταίος, άγνωστος τίτλος από κάθε γωνιά του πλανήτη, η επανεμφάνιση της σειράς Metroid βρίσκεται αντιμέτωπη με το ραντεβού της ιστορίας της στο δρόμο προς την επιτυχία. Τι απομένει; Ένας πραγματικά καλός τίτλος. Και το Metroid Dread είναι όντως ένα φανταστικό παιχνίδι.

Το Metroid Dread κυκλοφορεί από τις 8/10/21 για το Nintendo Switch. Το review βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη CD Media.

The post Metroid Dread | Review appeared first on GameOver.