Metroid: The Diaries of Samus Aran – Part 1

To 2021 αποτελεί ιδιαίτερα σημαντική χρονιά για πολλά franchises της βιομηχανίας, τα οποία συμπληρώνουν μια στρογγυλή επέτειο και γιορτάζουν τα γενέθλιά τους. Πολλές εταιρείες γιόρτασαν ήδη τα γενέθλιά τους με διάφορες δράσεις και ανακοινώσεις (λ.χ. Pokémon, Tomb Raider). Υπήρχε όμως και ένα franchise, το Metroid, με μια ηρωίδα που φέτος γιορτάζει 35 χρόνια παρουσίας και περιπέτειας. Και αυτή δεν είναι άλλη από την γαλαξιακή κυνηγό επικηρυγμένων, την Samus Aran. Στα 30 της χρόνια γιορτάσαμε την επιστροφή της

Ποια είναι αυτή η ιστορία, όμως; Πόσο μεγάλη είναι; Τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια; Πώς συντελεί στην εξέλιξη της Samus Aran σαν προσωπικότητα, σαν γαλαξιακή πολεμίστρια; Με το παρόν κείμενο, το οποίο βασίστηκε εν μέρει στα γεγονότα των παιχνιδιών, κανονικών και remakes, δίνουμε στη Samus την ευκαιρία να μας μιλήσει με τη δική της φωνή και να μας αφηγηθεί τις περιπέτειές της, την ιστορία της. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, πριν βουτήξουμε όλοι στη νέα της περιπέτεια, το Metroid Dread.

Δεύτερος Κύκλος, Κοσμικό Ημερολόγιο έτος 20Χ5
–Καταχώρηση υπ’ αριθμόν 1 από: Samus Aran

Ξεκινάω την καταγραφή του συγκεκριμένου ημερολογίου καθώς βρίσκομαι ήδη λίγο πριν την ανάθεση μιας πολύ σημαντικής αποστολής. Ο γαλαξίας βρίσκεται ήδη σε αναταραχή και εγώ πρέπει να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου πριν πάρω και επίσημα το πράσινο φως από την Ομοσπονδία για να ξεκινήσω. Δεν είμαι γνωστή για το πόσο καλά αφηγούμαι μια ιστορία, ή πόσο καλά γράφω. Ωστόσο, αυτά που αναφέρω μπορεί να χρησιμοποιηθούν κάπου, κάποτε και από κάποιους, ακόμα και αν εγώ δεν βρίσκομαι πια εδώ για να τα επιβεβαιώσω.

Πριν από λίγο καιρό, οι Διαστημικοί Πειρατές επιτέθηκαν σε ένα διαστημικό σκάφος έρευνας στο αχανές διάστημα. Δυστυχώς, παρά τις προσπάθειες της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας να τους ελέγξει, αυτά τα αποβράσματα του διαστήματος συνεχίζουν να δημιουργούν προβλήματα. Αυτή τη φορά δημιούργησαν το μεγαλύτερο απ’ όλα. Το σκάφος στο οποίο επιτέθηκαν μετέφερε δείγματα από ένα άγνωστο είδος, το οποίο ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά στον πλανήτη SR388. Επομένως, όποιος διαβάζει την παρούσα ανάρτηση, μπορεί εύκολα να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα στο οποίο αναφέρομαι.

Τα έμβια όντα του SR388 είναι γνωστά με την ονομασία Metroid. Είναι πολύ επικίνδυνα λόγω της τρομακτικής τους ικανότητας να προσκολλώνται επάνω σε άλλους, έμβιους οργανισμούς και να παρασιτούν εις βάρος τους, απορροφώντας τη ζωτική τους ενέργεια. Λόγω, μάλιστα, της ικανότητάς τους αυτής, δεν είναι λάθος να θεωρούνται ως οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την ολοκληρωτική εξαφάνιση της ζωής στον SR388.

Εικάζεται ότι οι Διαστημικοί Πειρατές θα εκθέσουν τα Metroid σε ακτινοβολία beta, με σκοπό να τα πολλαπλασιάσουν πάρα πολύ γρήγορα. Εάν αυτό το εγχείρημα επιτύχει και χρησιμοποιήσουν τα Metroid ως βιολογικό όπλο, τότε όλες οι διαγαλαξιακές κοινωνίες θα εξαφανιστούν από τον αστρικό χάρτη. Αυτός είναι και ο λόγος που η Ομοσπονδιακή Αστυνομία, επιδεικνύοντας γρήγορα αντανακλαστικά, κατάφερε να ανακαλύψει τη βάση επιχειρήσεων των Πειρατών στον πλανήτη Zebes, εξαπολύοντας μια μανιασμένη επίθεση εναντίον τους. Εύχομαι ειλικρινά να τα είχαν καταφέρει. Δυστυχώς, η αντίσταση των Πειρατών ήταν πολύ ισχυρή και ανάγκασε τις δυνάμεις της Αστυνομίας σε άτακτη φυγή. Και όπως είναι φυσικό, οι προετοιμασίες για τον γρήγορο πολλαπλασιασμό των Metroid συνεχίζεται απρόσκοπτα.

Και κάπου εδώ μπαίνω και εγώ στο προσκήνιο. Περιμένω την επίσημη ανάθεση και την έγκριση της μετάβασής μου στον Zebes, όπως ανέφερα και προηγουμένως. Η Ομοσπονδιακή Αστυνομία αναγνωρίζοντας το…ιστορικό επιτυχιών μου, από την εποχή που δούλευα ήδη για εκείνους, με προσέγγισε και συζητήσαμε το αρχικό τους σχέδιο. Θέλουν αποκλειστικά έναν κυνηγό κεφαλών να διεισδύσει στη βάση των Πειρατών και να εξουδετερώσει τον Μητρικό Εγκέφαλο (Mother Brain), το μηχανικό ον που είναι υπεύθυνο για τις λειτουργίες της βάσης τους – και κυρίως για τους αμυντικούς μηχανισμούς της. Είναι μια δύσκολη και επικίνδυνη αποστολή. Ελπίζω πως θα μπορώ να κάνω μια επόμενη καταχώρηση σχετικά με το πως κατάφερα και ολοκλήρωσα την αποστολή.

Τρίτος Κύκλος, Κοσμικό Ημερολόγιο έτος 20Χ5
-Καταχώρηση υπ’ αριθμόν 2 από: Samus Aran

Έχοντας επιστρέψει πια στη βάση μου, νομίζω πως μπορώ να αφηγηθώ όλα όσα διαδραματίστηκαν στον πλανήτη Zebes. Καθώς άρχισα να πλησιάζω, ένιωθα ένα παράξενο αίσθημα οικειότητας. Και ήταν απόλυτα λογικό. Κάτι που δεν γνωρίζει σχεδόν κανείς είναι ότι εγώ, σαν παιδί, μεγάλωσα εδώ, σε αυτόν τον πλανήτη, όταν εδώ ζούσαν ακόμα οι Chozo. Όταν χωρίστηκα από τους γονείς μου, οι Chozo με έφεραν στον Zebes, με μεγάλωσαν, με εκπαίδευσαν και με ενδυνάμωσαν έτσι ώστε να μπορώ να επιβιώσω στον γαλαξία μόνη μου. Έχει περάσει πολύς καιρός που έφυγα από αυτόν τον πλανήτη, τον οποίο και γνώριζα με διαφορετικό όνομα. Όταν έμαθα πως οι σκληροτράχηλοι Chozo εξαφανίστηκαν για πάντα από τον πλανήτη, σχεδόν τον έσβησα από τις αναμνήσεις μου. Καθώς πλησίαζα ωστόσο, όλα άρχισαν να επανέρχονται στη μνήμη μου. Και ήταν σαν να ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Άρχισα τη διείσδυση μέσα από τις σπηλιές του πλανήτη, μεταβαίνοντας από περιοχή σε περιοχή και προσπαθώντας να εξουδετερώσω κάθε εμπόδιο που ερχόταν στο διάβα μου. Ο Μητρικός Εγκέφαλος μπορούσε να αισθανθεί τον κίνδυνο που τον κύκλωνε και έτσι επιστράτευσε τους Στρατηγούς του. Έχω την ικανοποίηση να αναφέρω πως κατάφερα να νικήσω τον τερατώδη Kraid…και τον Ridley. Όσοι με ξέρουν έστω και λίγο ξέρουν τι σημαίνει μια νίκη μου απέναντι σε αυτό το πλάσμα. Και η νίκη μου εναντίον του σημαίνει πολλά για μένα. Και μετά τον Ridley, τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει από τον να φτάσω στον Μητρικό Εγκέφαλο και να τον εξουδετερώσω οριστικά. Όταν ξεμπέρδεψα μαζί του, τότε ένιωσα πραγματικά ότι η αποστολή μου είχε ολοκληρωθεί επιτέλους. Το έδαφος είχε πλέον προετοιμαστεί έτσι ώστε η Ομοσπονδιακή Αστυνομία να αναλάβει, επιτέλους, δράση κατά των Πειρατών. Έχοντας ηρεμήσει, επέστρεψα στο σκάφος μου και άναψα τις μηχανές, έτοιμη να επιστρέψω σπίτι.

Δεν πρόλαβα, όμως, να πετάξω ούτε μερικά μίλια όταν δέχτηκα μια απρόσμενη επίθεση από σκάφη των Πειρατών, που εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά μου. Έχασα τον έλεγχο του σκάφους μου, το οποίο και προσέκρουσε ξανά στον Zebes, πολύ κοντά στο Μητρικό Σκάφος των Πειρατών του Διαστήματος. Αν και η πρόσκρουση ήταν φρικτή, κατάφερα να επιβιώσω. Δυστυχώς, όμως, το σκάφος μου, αλλά και η Πανοπλία Ενέργειάς μου, καταστράφηκαν ολοσχερώς. Ειδικά η απώλεια της πανοπλίας μου ήταν μεγάλη – τώρα πια ήμουν ολομόναχη, κυριολεκτικά απροστάτευτη σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Κατευθύνθηκα με χίλιες δύο προφυλάξεις στο μητρικό σκάφος, προσπαθώντας να ανακαλύψω έναν τρόπο να διαφύγω.

Ευτυχώς, η φυλή των Chozo για μια ακόμα φορά θα με προστάτευε…ακόμα και αν δεν ήταν πια στον κόσμο μας. Καθώς περιπλανιόμουν μέσα στους διαδρόμους του σκάφους, βρήκα μια διέξοδο σε έναν αρχαίο, εγκαταλελειμμένο ναό της φυλής που με μεγάλωσε, στην περιοχή Chozodia. Έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με μια σειρά προκλήσεων των Chozo, αλλά η ανταμοιβή μου ήταν αρκετά σημαντική, καθώς μπόρεσα να αποκτήσω μια νέα Πανοπλία Ενέργειας, πολύ πιο ισχυρή από την προηγούμενη. Η νέα πανοπλία μου εμφύσησε κουράγιο και μου έδωσε τη δύναμη να στραφώ ενάντια στους ίδιους τους Πειρατές.

Επέστρεψα με θάρρος στο μητρικό σκάφος για να δώσω ένα τέλος. Ακόμα και αν το τέλος έπρεπε να με φέρει αντιμέτωπη με τον Mecha Ridley, μια μηχανική εκδοχή της προσωπικής μου νέμεσης, το ίδιο απεχθής και το ίδιο επικίνδυνη με την οργανική εκδοχή της. Παρά το γεγονός όμως ότι ο Mecha Ridley είχε τον έλεγχο του σκάφους, αυτό δεν μπόρεσε να με εμποδίσει να τον εξολοθρεύσω. Ούτε και όταν ενεργοποίησε τον μηχανισμό αυτοκαταστροφής του μητρικού σκάφους, στην τελική του προσπάθεια να με πάρει μαζί του στον όλεθρο. Κινήθηκα γρήγορα, τρύπωσα σε ένα σκάφος διαφυγής και έφυγα από τον πλανήτη, αφήνοντας πίσω μου τη βάση των Πειρατών, η οποία έγινε στάχτη. Και μαζί της, η προσπάθεια των Πειρατών να αναπαράγουν μαζικά τα Metroid. Αποστολή εξετελέσθη!

Δεύτερος Κύκλος, Κοσμικό Ημερολογιακό έτος 20Χ5
-Καταχώρηση υπ’ αριθμόν 3 από: Samus Aran

Έχει περάσει κάποιος καιρός μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της αποστολής μου στον Zebes. Για την ακρίβεια, περίπου 10 χρόνια. Πολλές περιπέτειες και ταξίδια με περίμεναν μέσα σε αυτό το διάστημα. Ωστόσο, παρά τα χρόνια που πέρασαν, η Γαλαξιακή Ομοσπονδία αποφάσισε ότι δεν έχει ακόμα τελειώσει με τις έρευνές της σε αυτόν τον πλανήτη. Αυτός είναι και ο λόγος που την οδήγησε στο να οργανώσει μια τελευταία αποστολή: να στείλει μια ομάδα στρατιωτών στον μητρικό πλανήτη των Metroid, τον SR388 και να αφανίσει όλα τα εναπαμονείναντα Metroid, έτσι ώστε να μην μπορέσουν ποτέ ξανά να τα χρησιμοποιήσουν οι Πειρατές για τους δόλιους σκοπούς τους.

Δυστυχώς, όμως, τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Η πρώτη ομάδα δεν επέστρεψε ποτέ από τον πλανήτη, όπως και όλες οι άλλες που στάλθηκαν μετά, σε διάστημα μόλις λίγων ημερών. Έτσι, η Ομοσπονδία μου ανέθεσε για ακόμα μια φορά μια αποστολή που φαίνεται λιγότερο επικίνδυνη σε σχέση με την προηγούμενη φορά: να ταξιδέψω στον μητρικό πλανήτη των Metroid, τον SR3888, να ολοκληρώσω το έργο των αφανισμένων ομάδων και να επαναφέρω την ισορροπία στο γαλαξία… Ευγενείς στόχοι και ελπίζω να μπορέσω να ανταποκριθώ. Εάν καταφέρω να επιστρέψω σώα από τον Zebes, σκοπεύω να περιγράψω την περιπέτειά μου σε επόμενη καταχώρηση.

Δεύτερος Κύκλος, Κοσμικό Ημερολογιακό έτος 20Χ5
-Καταχώρηση υπ’ αριθμόν 4 από: Samus Aran

Δεν περίμενα να επιστρέψω στο αρχείο καταγραφών τόσο σύντομα. Κυρίως γιατί περίμενα ότι η διάρκεια της παραμονής μου στον SR388 θα ήταν αρκετά μεγαλύτερη – ίσως για δύο, ή τρεις κύκλους. Ωστόσο, το ταξίδι μου ήταν πολύ σύντομο – και, κυρίως, πολύ πιο ενδιαφέρον απ’ όσο θα περίμενα.

Φτάνοντας στον SR388 ξεκίνησα αμέσως την εξερεύνηση του κόσμου, κατεβαίνοντας στις υπόγειες στοές και τα διαζώματα του πλανήτη. Η είσοδος στα υπόγεια ήταν και το κοντινότερο σημείο στο σκάφος μου. Θεώρησα, επίσης, πως η υπόγεια εξερεύνηση ήταν η καλύτερη εναλλακτική, καθώς οι σαρωτές του σκάφους δεν μπορούσαν να ανιχνεύσουν κάποια μορφή ζωής, ή ίχνη των ομάδων έρευνας της Ομοσπονδίας. Για ακόμα μια φορά, το ένστικτό μου αποδείχτηκε αλάνθαστο. Γρήγορα ανακάλυψα πως το υπέδαφος ήταν πλούσιο σε ζωή – τα Metroid. Μάλιστα, καθώς τα παρατηρούσα, διαπίστωσα πως τα Metroid εμφανίζονται σε διαφορετικά μεγέθη και σχηματισμούς. Η ποικιλία των διαθέσιμων ειδών μπορεί να περιλαμβάνει άκακα, μεδουσοειδή όντα μέχρι και γιγαντιαία, ιπτάμενα και άκρως επικίνδυνα θηρία. Metroid Zeta, Metroid Omega…και ο κατάλογος εξακολουθεί να είναι μεγάλος.

Όσο και αν ήθελα να τα παρατηρήσω πιο προσεκτικά, δεν μπορούσα να αγνοήσω την αποστολή μου. Έτσι, άρχισα να εξολοθρεύω τα Metroid ένα προς ένα, χωρίς να αφήσω τίποτα πίσω μου. Δεν μπορώ να πω πως η αποστολή μου δεν είχε εμπόδια. Τα Metroid έκαναν τα πάντα για να αμυνθούν. Παράλληλα, ένα μηχανικό ον, το Diggenraut, το οποίο σε τεχνολογία θύμιζε αρκετά την παράδοση που άφησαν πίσω τους οι Chozo, έκανε και αυτό πολλές προσπάθειες για να με εμποδίσει να συνεχίσω παρακάτω. Περιττό να αναφέρω, βέβαια, πως και το Diggernaut αποτελεί παρελθόν για τον γαλαξία μας.

Συνεχίζοντας την περιπλάνησή μου στο υπέδαφος, και αποφεύγοντας κάθε μορφής φυσικές παγίδες, έφτασα σε μια περιοχή που ήταν γεμάτη από κατασκευές και ερείπια των Chozo. Όσο οικεία και αν αισθανόμουν αντικρίζοντας αυτά τα κτίσματα, τόσο μεγάλωνε το συναίσθημα του κινδύνου μέσα μου. Τα Metroid που φρουρούσαν την περιοχή ήταν από τα πιο επικίνδυνα που είχα συναντήσει μέχρι τώρα. Αυτό από μόνο του μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα – ότι πλησιάζω στην φωλιά τους, ή τουλάχιστον σε κάποιο πολύ σημαντικό σημείο για τα Metroid. Αυτό το σημαντικό σημείο αποδείχτηκε ότι ήταν ένα ερειπωμένο εργαστήριο των Chozo. Ιπτάμενες προνύμφες Metroid περιφέρονταν στην ατμόσφαιρα, γύρω από τη θανάσιμη Βασίλισσα Metroid, το γιγαντιαίο πλάσματα που γεννούσε τα αυγά Metroid.

Είχα εξαφανίσει κάθε Metroid που είχε βρεθεί στο δρόμο μου. Σειρά είχε η ίδια η Βασίλισσα. Ο ολοκληρωτικός αφανισμός της θα σήμαινε την απελευθέρωση του γαλαξία από την απειλή των Metroid. Ακολούθησε μια σκληρή μάχη τόσο ενάντια στη Βασίλισσα, όσο και στις ιπτάμενες προνύμφες. Το ευτύχημα είναι ότι βγήκα αλώβητη από αυτή τη μάχη. Κάπου εδώ, ωστόσο, συνέβη το παράξενο που ανέφερα προηγουμένως, αυτό για το οποίο δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη. Στην επιστροφή μου στο έδαφος συνάντησα ένα αυγό Metroid, τη στιγμή που εκκολαπτόταν. Η προνύμφη που εκκολάφθηκε αιωρήθηκε προς το μέρος μου, χωρίς ωστόσο να προσκολληθεί πάνω μου και χωρίς να μου προκαλέσει κάποια ζημιά.

Σάστισα και βρέθηκα μπροστά σε ένα δίλημμα. Οι εντολές μου ήταν να εξουδετερώσω όλα τα πλάσματα. Η προνύμφη, όμως, που τιτίβιζε χαρούμενα μπροστά μου, δεν ήταν απειλή. Μπορεί και να μην με θεωρούσε απειλή. Μπορεί να με θεωρούσε ισότιμο ον…ίσως και μητέρα της, μιας που ήμουν και το πρώτο έμβιο πλάσμα που αντίκρισε βγαίνοντας από το αυγό της. Έπρεπε να πάρω, όμως, μια απόφαση. Έτσι, αποφάσισα να το σκεφτώ καλύτερα, μέχρι τουλάχιστον να φτάσω στο σκάφος μου. Εκεί θα έκρινα αν το τελευταίο Metroid στον γαλαξία θα συνέχιζε το ταξίδι του μαζί μου, ή θα τελείωνε τη σύντομη ζωή του στο έδαφος.

Το να πάρω μαζί μου την προνύμφη ήταν ό,τι πιο σωστό είχα κάνει μέχρι τότε. Στο έδαφος με περίμενε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Επρόκειτο για ακόμη μια ενσάρκωση της νέμεσής μου, του Proteus Ridley, μια μετεξέλιξη του οποίου είχα πολεμήσει μερικά χρόνια πριν. Μια ακόμα σκληρή αναμέτρηση έλαβε χώρα, η οποία τελείωσε αισίως. Ο Ridley κατατροπώθηκε, ενώ η μικρή προνύμφη Metroid στάθηκε πραγματικός βοηθός σε αυτή τη μάχη, καθώς πολύ συχνά του απορροφούσε ενέργεια, την οποία και μετέφερε σε εμένα. Έτσι, αποφάσισα πως το μικρό Metroid θα συνεχίζει το ταξίδι του μαζί μου. Στόχος μου είναι να πείσω τα μέλη της Ομοσπονδίας να αναθεωρήσουν την άποψή τους και να εξετάσουν το κατά πόσο θα μπορούσε η δύναμη του Metroid να ωφελήσει αυτή τη φορά, αντί να καταστρέψει.

Τέταρτος Κύκλος, Κοσμικό Ημερολόγιο έτος 20Χ5
-Καταχώρηση υπ’ αριθμόν 5 από: Samus Aran

Συνέβησαν αρκετά πράγματα από το τελευταίο μου ταξίδι στον SR388. Αυτή τη στιγμή είμαι καθ’ οδόν για τον Zebes. Ναι, θα επιστρέψω ακόμα μια φορά σε αυτόν τον κόσμο. Αυτή τη φορά, κινούμενη από δικά μου, προσωπικά κίνητρα και φλεγόμενη από την μανία μου για εκδίκηση. Αυτή τη φορά, θα τον τελειώσω μια και καλή. Ας εξηγήσω, όμως, τι ακριβώς εννοώ.

Επιστρέφοντας μαζί με το νεογέννητο Metroid, έκανα μια στάση στη διαστημική αποικία Ceres, με σκοπό να συναντήσω μια ομάδα ειδικών στα Metroid. Ήθελα να μελετήσουν την μικρή προνύμφη και να εξετάσουν την πιθανότητα να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή της για να ωφελήσουν τις κοινωνίες του γαλαξία. Πράγματι, οι επιστήμονες φάνηκαν δεκτικοί στην πρότασή μου και αποφάσισαν να μελετήσουν τη μικρή προνύμφη. Μετά από πολλές εξετάσεις, διαπίστωσαν έκπληκτοι και χαρούμενοι πως η υπόθεσή μου είχε μια κάποια βάση.

Το μικρό Metroid μπορούσε πραγματικά να θέσει νέες βάσεις για την περαιτέρω εξέλιξη του γαλαξία. Μου ζήτησαν να τους αφήσω το μικρό πλάσμα στη φροντίδα τους, με σκοπό να το μελετήσουν ακόμα περισσότερο. Συμφώνησα, καθώς το διάστημα ήδη με καλούσε. Είχα περάσει αρκετό καιρό χωρίς να κυνηγήσω κάποιον επικηρυγμένο και ήταν θέμα χρόνου να επιστρέψω σε αυτό που ήξερα πολύ καλά να κάνω. Αποχαιρέτισα γλυκά το μικρό Metroid και μπήκα στο σκάφος μου, προς αναζήτηση του επόμενου στόχου μου.

Το ταξίδι μου όμως μόλις είχε αρχίσει όταν έλαβα ένα επείγον μήνυμα από την αποικία Ceres. Ήταν ένα σήμα κινδύνου. Άλλαξα αμέσως πορεία και επέστρεψα στην αποικία. Αντίκρισα σκηνές χάους και καταστροφής. Στο πολύ σύντομο διάστημα της απουσίας μου, η αποικία δέχτηκε επίθεση από κάποια άγνωστη δύναμη. Έτρεξα αμέσως στο ερευνητικό κέντρο, όπου αντίκρισα τα άψυχα κορμιά των ερευνητών πεσμένα στο έδαφος, ενώ η κάψουλα που περιλάμβανε το μικρό Metroid είχε εξαφανιστεί. Προχώρησα πιο μέσα και ήρθα αντιμέτωπη ξανά με τον Ridley. Αυτό το άθλιο πλάσμα δεν τα είχε παρατήσει. Αυτή τη φορά επέστρεψε για το μικρό Metroid, αναγνωρίζοντας ίσως την αξία του στη μάχη…ή θέλοντας να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του για τους δικούς του, μοχθηρούς σκοπούς. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα.

Προσπάθησα σκληρά να στείλω αυτό το πλάσμα από εκεί που ήρθε. Δυστυχώς, όμως, ο Ridley κατάφερε να ξεφύγει, παίρνοντας μαζί του το μικρό Metroid και αφήνοντάς μου μόλις 60 δευτερόλεπτα να ξεφύγω από το ερευνητικό κέντρο, πριν αυτό γίνει διαστημική σκόνη. Κάπως έτσι ξεκινάει αυτή η αποστολή. Δεν μου ανατέθηκε από την Ομοσπονδία, δεν δόθηκε καμία εντολή. Αυτό είναι το δικό μου ταξίδι. Προσπαθώντας να ακολουθήσω τα χνάρια του Ridley, εικάζω ότι κατευθύνεται στον πλανήτης Zebes. Ξανά εκεί, λοιπόν, για ακόμα μια φορά. Εύχομαι, μόνο, στην επόμενη καταχώρηση, αν αυτή γίνει, να μπορέσω να γράψω ότι τα κατάφερα. Ότι νίκησα. Ότι εξολόθρευσα τον Ridley μια για πάντα και ότι το μικρό Metroid βρίσκεται και πάλι μαζί μου.

Πέμπτος Κύκλος, Κοσμικό Ημερολόγιο έτος 20Χ5
-Καταχώρηση υπ’ αριθμόν 6 από: Samus Aran

Ξανά πίσω, ξανά ζωντανή. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, όμως, νοιώθω άδεια. Μάλλον μουδιασμένη. Αν θα μπορούσε να δοθεί μια ακριβέστατη περιγραφή του όρου «πύρρειος νίκη», τότε μάλλον θα αντιπροσώπευε απόλυτα αυτό που έζησα. Τα κατάφερα…αλλά για πρώτη μου φορά δεν μπορώ να χαρώ αυτή τη νίκη, δεν μπορώ να απολαύσω τους καρπούς των κόπων μου. Νόμιζα ότι τέτοια συναισθήματα δεν είχαν χώρο να αναπτυχθούν μέσα μου. Πόσο, μα πόσο λάθος έκανα…

Θα εξηγήσω αναλυτικά τι ακριβώς έγινε. Φτάνοντας στον Zebes, συνειδητοποίησα ότι όλα όσα έγιναν πριν από δέκα περίπου χρόνια είχαν περάσει στη σφαίρα του μακρινού παρελθόντος. Η βάση των Διαστημικών Πειρατών είχε κατασκευαστεί από την αρχή από Πειρατές που μάλλον είχαν επιβιώσει. Και όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχε ξεκινήσει μια διαδικασία ανασχηματισμού των δυνάμεων των πειρατών. Για την ακρίβεια, ούτε η ίδια η Ομοσπονδία το είχε μάλλον συνειδητοποιήσει. Η βάση είχε χτιστεί επάνω στα ερείπια της προηγούμενης, αφομοιώνοντας τμήματα του εδάφους του πλανήτη και ενοποιώντας τα με τον χώρο όπου βρισκόταν το παλαιό κέντρο ελέγχου, εκεί που βρισκόταν ο Μητρικός Εγκέφαλος. Εκεί που τον πολέμησα και που πίστεψα ότι τον εξόντωσα.

Όμως ο Εγκέφαλος είχε επιβιώσει και επιστρέψει. Είχε χτίσει τη βάση του από την αρχή και είχε καταφέρει να στρατολογήσει άτομα από διάφορες φυλές του διαστήματος. Αυτό το συνειδητοποίησα όταν έπεσα επάνω σε μια ομάδα Ζεμπεσιανών – κατακτητών, δηλαδή του πλανήτη Zebes, που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την ευγενή φυλή που με ανέθρεψε. Αυτά τα εξωγήινα τέρατα είχαν σαφείς εντολές να με αιχμαλωτίσουν. Με κυνήγησαν πολύ, αν και κατάφερα να τους ξεφύγω.

Έμεινα για πολύ ώρα κρυμμένη. Ήθελα να βεβαιωθώ πως θα απομακρυνθούν αρκετά. Ήθελα, επίσης, να αξιοποιήσω αυτόν τον χρόνο και να καταστρώσω ένα σχέδιο απελευθέρωσης του μικρού Metroid από τα νύχια των πειρατών, που μόνο για κακό θα το προόριζαν. Για μια ακόμα φορά, οι υπόγειοι διάδρομοι θα αποτελούσαν μονόδρομο ως προς την είσοδό μου στα ενδότερα της βάσης.

Πολύ γρήγορα, όμως, συνειδητοποίησα πως η πρόσβαση στο κέντρο ελέγχου δεν θα ήταν τόσο εύκολη. Τέσσερα μεγάλα εμπόδια βρίσκονταν στο δρόμο μου Τέσσερα πλάσματα που είτε έμαθα για πρώτη φορά, είτε γνώριζα ήδη. Ήταν ο Kraid, η μεγαλόσωμη σαύρα που είχα αντιμετωπίσει και παλαιότερα, ο Phantoon, το φασματικό ον, ο Draygon, ένα τέρας με κέλυφος…και, φυσικά, ο Ridley. Κάθε πλάσμα βρισκόταν στη δική του περιοχή και κάθε νίκη εναντίον τους άνοιγε το δρόμο για το κέντρο ελέγχου της νέας διαστημικής βάσης. Χάρηκα με την κάθε νίκη μου και ικανοποιήθηκα απόλυτα όταν εξουδετέρωσα, για μια ακόμα φορά, τον Ridley, ο οποίος φαινόταν πλήρως αναγεννημένος μετά από την τελευταία μας αναμέτρηση. Ούτε ίχνος, όμως, από το μικρό μου Metroid…

Τα τέσσερα αυτά τέρατα είχαν ξεκινήσει να αναπαράγουν το δικό τους όπλο – τα Mochtroids. Επρόκειτο για κακέκτυπα των Metroid, τα οποία όμως ήταν λιγότερο αποτελεσματικά και απειλητικά από το αρχικό είδος. Είχαν ξεκινήσει μια αποτυχημένη διαδικασία μαζικής κλωνοποίησης, και πολύ φοβάμαι ότι το μικρό Metroid χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο.

Συνέχισα όμως να ψάχνω και να πολεμάω ασταμάτητα όσο κατευθυνόμουν στο κέντρο ελέγχου. Τότε συνέβη. Το συνάντησα. Το πιο μεγάλο σε μέγεθος Metroid που είχα δει στη ζωή μου βρισκόταν μπροστά μου. Πριν προλάβω να αντιδράσω, πριν προλάβω καν να υψώσω το όπλο μου, το Γιγάντιο Metroid μού επιτέθηκε και άρχισε να απορροφά την ενέργειά μου. Ανίσχυρη και ανήμπορη στο να αντιδράσω, αφέθηκα, καθώς η ενέργεια της πανοπλίας μου άδειαζε. Ένιωθα το τέλος να έρχεται. Έκλεισα τα μάτια μου, ακούγοντας τον μετρητή της πανοπλίας μου να αδειάζει. 4…3…2…1…

Τότε, μέσα στο σκοτάδι που με είχε κυκλώσει, άκουσα μια έντρομη στριγκλιά και αμέσως το σώμα μου αφέθηκε ελεύθερο. Είχα μόνο μια μπάρα ενέργειας, αλλά ήμουν ακόμα ζωντανή. Το Γιγάντιο Metroid πισωπάτησε και άρχισε να τρέχει μακριά μου. Ήμουν σίγουρη. Λίγο πριν το τέλος, με είχε αναγνωρίσει. Αυτό το γιγάντιο πλάσμα ήταν το μικρό μου Metroid, το οποίο με κατάλαβε, με ελευθέρωσε και απομακρύνθηκε από τη ντροπή του.

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το πως γιγαντώθηκε τόσο πολύ. Πιθανότατα κάποιοι ανεξέλεγκτοι πειραματισμοί επάνω του ενεργοποίησαν κάποια μετάλλαξη που του έδινε αυτό το υπερφυσικό μέγεθος. Όμως, δεν με ένοιαζε. Ήταν το μικρό μου. Είχα φτάσει μέχρι εδώ και ήμουν αποφασισμένη να το απελευθερώσω από τα πειρατικά σκουπίδια και από τον Μητρικό Εγκέφαλο, που ήμουν σίγουρη ότι ήταν κοντά. Έτσι, φόρτισα την πανοπλία μου και ετοιμάστηκα για την τελική σύγκρουση.

Στη μάχη που ακολούθησε κατάφερα να καταστρέψω την κάψουλα ελέγχου του Εγκεφάλου, προκαλώντας του σημαντική ζημιά. Ωστόσο, ο Εγκέφαλος ξεγλίστρησε και προσκολλήθηκε σε ένα γιγαντιαίο μεταλλικό σώμα, αποκτώντας τον έλεγχό του και εξαπολύοντας μια μανιασμένη επίθεση εναντίον μου. Η επίθεση του Μητρικού Εγκεφάλου ήταν τόσο σφοδρή, που δεν μου επέτρεπε να αντιδράσω. Βρέθηκα ξανά στην ίδια δυσάρεστη κατάσταση: απόλυτα ανήμπορη και τόσο πολύ κοντά στον θάνατο.

Ήμουν έτοιμη να αφεθώ σε αυτή την παγερή αίσθηση του τέλους, που με τύλιγε ξανά. Τότε, ένιωσα το περιβάλλον γύρω μου να σείεται και ξαφνικά ένιωσα μια ζεστή αίσθηση να με τυλίγει ολόκληρη, από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Άνοιξα τα μάτια μου, χαρούμενη με αυτό που αντίκριζα. Ο Μητρικός Εγκέφαλος ακινητοποιημένος στον τοίχο της αίθουσας και αναίσθητος, ενώ το Γιγάντιο Metroid είχε απορροφήσει την ενέργειά του και με αυτήν επανέφερε τη ζωτικότητά μου. Είχε προσκολληθεί πάνω μου και με τάιζε, ενώ αυτό αιωρούνταν από πάνω μου.

Ο Μητρικός Εγκέφαλος, όμως, δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Φαίνεται πως ανέκαμψε πλήρως και άρχισε να επιτίθεται στο Γιγάντιο Metroid ξανά και ξανά. Το Γιγάντιο Metroid οπισθοχώρησε αδύναμο και ετοιμάστηκε να του επιτεθεί ξανά, αλλά μια ισχυρή επίθεση από τον Εγκέφαλο αποδείχτηκε μοιραία για εκείνο. Το Γιγάντιο Metroid χάθηκε τόσο απλά και εύκολα, όσο εύκολα μπήκε και στη ζωή μου. Χάθηκε προσπαθώντας να σώσει εμένα. Ωστόσο, η ενέργεια που είχε απορροφήσει από τον Μητρικό Εγκέφαλο είχε ενσωματωθεί στην Πανοπλία Ενέργειάς μου.

Τώρα πια, ήταν η σειρά μου να ξεκινήσω την λυσσαλέα επίθεση ενάντια στον Εγκέφαλο. Μερικά χτυπήματα με την Υπερακτίνα και ο Μητρικός Εγκέφαλος εξαφανίστηκε οριστικά από μπροστά μου. Το τέλος του, όμως, ενεργοποίησε και έναν μηχανισμό αυτοκαταστροφής της βάσης, όπως είχε γίνει και την προηγούμενη φορά που επισκέφθηκα αυτό το μέρος. Είχα τρία λεπτά στη διάθεσή μου για να απομακρυνθώ από τη βάση μέσω της διεξόδου κινδύνου. Φυσικά, ήταν παραπάνω από αρκετός χρόνος για να μπορέσω να σωθώ.

Aπομακρύνθηκα εγκαίρως, μπήκα στο σκάφος μου και αναχώρησα από τον Zebas. Για τελευταία φορά, όμως. Η έκρηξη που σημειώθηκε από την καταστροφή της βάσης ήταν τόσο ισχυρή, που διέλυσε και το υπέδαφος. Βρισκόμουν ήδη σε μεγάλη απόσταση για να μπορώ να δω ρωγμές να εμφανίζονται πάνω στο έδαφος του πλανήτη, και σταδιακά να τυλίγεται σε ένα λευκό φως και να εκρήγνυται εκκωφαντικά. Εγώ είχα σωθεί. Όμως ο Zebas, το σπίτι μου για πολλά χρόνια, δεν υπήρχε πια. Το μικρό μου Metroid, που με είχε αποδεχθεί σαν μητέρα του, δεν υπήρχε πια. Κυρίως, όμως, ο γαλαξίας θα έχανε την μοναδική ευκαιρία που είχε να αξιοποιήσει τη δύναμη του Metroid για καλό σκοπό.
Αλλά τι με νοιάζει, πια, εμένα; Εγώ δεν έχω τίποτα που να μου θυμίζει το παρελθόν, παλαιό και πρόσφατο. Τα έχασα όλα.

Τα ημερολόγια της Samus Aran θα συνεχιστούν στο δεύτερο μέρος του αφιερώματός μας.

The post Metroid: The Diaries of Samus Aran – Part 1 appeared first on GameOver.