Shadow Gambit: The Cursed Crew | Review

Κάποτε υπήρχε ένα πλοίο φάντασμα, με κάτι ναύτες σκελετούς και ένα πλήρωμα απέθαντων πειρατών με μαγικές ιδιότητες. Αν αυτό σας θυμίζει κάτι από «Πειρατές της Καραϊβικής» ή ένα σκηνικό που πρωταγωνιστής θα ήταν ο Guybrush Threepwood, δεν απέχετε και πολύ από την πραγματικότητα. Γιατί αυτή την φορά, η πολυαγαπημένη μας Mimimi, με το Shadow Gambit: The Cursed Crew σάλπαρε προς εξωτικά νησιά, άρπαξε στο ένα χέρι το cutlass και στο άλλο το ρούμι (με ολίγη από lime, για το σκορβούτο) και έκανε το τελευταίο ρεσάλτο, φωνάζοντας

Νιώθουμε ελαφρώς συγκινημένοι γιατί αυτό το παιχνίδι είναι το κύκνειο άσμα της εταιρίας που από μόνη της τράβηξε τον δύσβατο δρόμο του niche genre των stealth strategy games. Το genre που κατέχει το ρεκόρ της καλύτερης αναλογίας παιχνιδάρας/ σύνολο τίτλων. Μετρημένα στα δάχτυλα των δύο χεριών, όλα ένα και ένα, συνυφασμένα με πολύ σημαντικές στιγμές της gaming και προσωπικής ζωής του γράφοντος. Και πριν μας πάρουν τα «κολυβόζουμα», Mimimi, σε ευχαριστούμε από καρδιάς και ευχόμαστε σε όσους συμμετείχαν, όλα αυτά τα χρόνια, στη δημιουργία των τίτλων,καλή ξεκούραση, μιας και βαρέσανε μπιέλα από τον όγκο δουλειάς που απαιτούσαν οι τίτλοι. Θα μας λείψετε!!

Στα του παιχνιδιού τώρα, ο πυρήνας του gameplay είναι γνωστός και τεσταρισμένος. Έχουμε κάθε φορά τρεις χαρακτήρες με μοναδικές ικανότητες και ο σκοπός είναι να καθαρίσουμε τον κάθε χάρτη από τους εχθρούς που περιπολούν, ολοκληρώνοντας τα όποια objective μας έχει βάλει ο αφηγητής. To κλειδί και η γοητεία του τίτλου βρίσκεται στο πώς θα καταφέρουμε να συνδυάσουμε αρμονικά αυτές τις ικανότητες των χαρακτήρων, ώστε να κάνουμε εντυπωσιακά multikills, χωρίς να σημάνει ο συναγερμός από τους αντιπάλους. Είναι μια τέχνη την οποία η Mimimi την κατέχει και παραδίδει άψογο αποτέλεσμα, ούσα ακόμα μία φορά πολύ εφευρετική με τα abilities των 8 πειρατών.

Ας πάμε όμως να εξετάσουμε τι διαχωρίζει το εν λόγω παιχνίδι από τους προκατόχους του. Πέραν του setting, αυτή τη φορά η Mimimi άφησε πίσω της ξεχωριστές αποστολές και γραμμικό σενάριο, δίνοντας μία νότα sandbox στο παιχνίδι, όπου ο παίκτης μπορεί να διαλέξει ο ίδιος τη σειρά που θα εκτελέσει τις αποστολές στα νησιά.

Οι αποστολές είτε προχωράνε το main quest, είτε είναι τύπου «μάζεψε» τα απαραίτητα δύο υλικά που χρειάζονται για να αναστήσεις το πτώματα του πληρώματός σου. Εδώ να σημειώσουμε πως το παιχνίδι δίνει την επιλογή για τους ποιους πειρατές θα «σηκώσουμε» πρώτα, βάζοντας μια πολύ ευχάριστη σπαζοκεφαλιά στον παίκτη. Να πούμε την αλήθεια, όσο μαγευτικά και ταξιδιάρικα ήταν τα σκηνικά στην Καραϊβική, η επανάληψη των ίδιων settings (μιας και θα χρειαστεί να επισκεφτούμε ξανά και ξανά τα ίδια νησιά) αφαιρεί κάτι από τον τίτλο, και παρόλο που οι εχθροί έχουν διαφορετική διάταξη όταν επιστρέφουμε στις ίδιες πίστες, προτιμούμε τη γραμμική και πιο story-focused λογική των δύο προηγούμενων τίτλων.

Δυστυχώς, αυτό το ευχάριστο grinding, αποπροσανατολίζει τον παίκτη από την κεντρική ιστορία και κάνει πολλές αποστολές να μοιάζουν ακόμη μία μέρα στη δουλειά. Βέβαια, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους δημιουργούς την προσπάθειά τους να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, σε ένα genre το οποίο, όση ελευθερία προσφέρει στον παίκτη, τόσο δεσμευτικό είναι για τον designer. Πέτυχε δεν πέτυχε τον σκοπό της, η αλλαγή αυτή ήταν καλοπροαίρετη και δεν θυσίασε κάτι από το gameplay.

H εισαγωγή της μαγείας σαν μέρος του κόσμου και της καθημερινότητας αυτής της πραγματικότητας, έδωσε αφορμή για να εισαχθεί μία από τις πιο ευφάνταστες χρήσεις του quick save/ reload, μιας και το πλοίο μας (η μυθική «Red Marley»), μας δίνει τη δυνατότητα μέσω μαγείας να διορθώσουμε τα παλιά μας λάθη. Φανταζόμαστε ότι πολλοί θα το θέλαμε αυτό στη ζωή μας. Bάζοντάς το στο πλαίσιο μιας ιστορίας, που αγγίζει το διόρθωμα των παλιών λαθών των πειρατών, συνυφασμένο με το occult του κόσμου, έχουμε μία από τις πετυχημένες εισαγωγές quick save σε παιχνίδι (και διάολε, φάγαμε όλο τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριό μας σε quick saves και quick loads με το Shadow Gambit και το Baldur’s Gate 3).

Εντελώς διαφορετική είναι και η προσέγγιση αναφορικά με το crew μας. Αυτή τη φορά έχουμε ένα κεντρικό hub, το πλοίο Red Marley, όπου μπορούμε να συνομιλούμε και να κάνουμε διάφορα side-quests των πολύχρωμων χαρακτήρων του παιχνιδιού, τα οποία όμως μένουν εκεί. Δεν υπάρχουν δηλαδή quests των συνοδοιπόρων μας στους ανοικτούς χάρτες, αλλά και πάλι η Mimimi μάς δίνει έστω και έτσι την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε καλύτερα.

Μια από τις μεγαλύτερες παγίδες του παιχνιδιού είναι να «βολευτούμε» με τους ίδιους και ίδιους 3-4 χαρακτήρες, οι οποίοι έχουν καλό synergy και ουσιαστικά να περάσουμε όλο το παιχνίδι χρησιμοποιώντας τα ίδια κόλπα και τις ίδιες τακτικές. Κάντε μία χάρη στον εαυτό σας και πειραματιστείτε, ακόμα και αν η σύνθεση της ομάδας δεν είναι η βέλτιστη, ώστε να ξεφύγετε από τη λούπα του κάνω τα «ίδια και τα ίδια». Παιδευτείτε, ρισκάρετε, σιχτιρίστε αλλά μην στερήσετε από το playthough σας τον πειραματισμό. Στο τέλος της ημέρας, όλα είναι ένα F8 μακριά.

Το παιχνίδι διαθέτει ένα τρομερά ποικίλο καστ πειρατών για να διαλέξετε, με πρώτη και καλύτερη την Afia Manicato, η οποία συνάπτει συμβόλαιο με το μαγικό πλοίο-φάντασμα Red Marley και, πέραν της «τραχιάς» προφοράς, αποτελεί και έναν από τους πιο ικανούς επιθετικά χαρακτήρες.

Έχουμε τη Suleidy, μια vooodo γιατρό που μπορεί να δημιουργεί κάλυψη και να αποσπά την προσοχή των εχθρών. Την Teresa la Ciega, μια θρυλική sniper που πυροβολεί με… την ψυχή της (δεν μπορούμε να το μεταφέρουμε καλυτέρα). Τον επιστάτη του πλοίου, Pinkus Von Presswald, τον μάγειρα Toya of Iga, τον ναυπηγό John Mercury και το «ντούκι» Gaelle Le Bris, πυροβολήτρια που συντηρεί τα κανόνια του Red Marley και τα όπλα του πληρώματος.

Τεράστια προσπάθεια των δημιουργών να προσφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερες επιλογές, και παρόλο που τα αρχέτυπα θα φανούν κλασικά και εικονογραφημένα στους βετεράνους του είδους, οφείλουμε και πάλι να τους αναγνωρίσουμε πως το τερμάτισαν. Η πρώτη μας αποστολή, όπως είπαμε, είναι η ανάσταση του απέθαντου πληρώματος του Marley, οι οποίοι έχουν όλοι πέσει θύματα της τυραννικής Ιεράς Εξέτασης, ενός θρησκευτικού τάγματος που έχει αναλάβει να εξαγνίσει τις Timeless Shores.

Παράλληλά τρέχει και το μυστήριο/ θησαυρός του πρώην καπετάνιου του Marley, του διαβόητου Mordechai, το οποίο «προστατεύεται» από τρία ισχυρά «Relics», πληροφορία που δυστυχώς έχει στην κατοχή και η επικεφαλής της Ιεράς Εξέτασης, Ignacia. Εξυπακούεται πως σε κάθε βήμα σας προς την ολοκλήρωση της αποστολής, η Ιερά Εξέταση είναι παρούσα και θα σας κυνηγήσει με λύσσα.

H Ignacia αποτελεί μια υπέροχη και γραφική arch-villain και στις περίπου 40 ώρες που θα περάσετε αραιώνοντας τις δυνάμεις τους τάγματός της, δεν θα υπάρξει στιγμή που θα νιώσετε άσχημα για τις πράξεις σας. Well played. Πατήστε pause, δοκιμάστε πράγματα έξω από το κουτί, μελετήστε τις κινήσεις των εχθρών, ρισκάρετε και μη φοβηθείτε την αποτυχία. Εδώ τα πάντα διορθώνονται.

Σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα, στην έκδοση PC τουλάχιστον που έχουμε την άνεση και την ακρίβεια του mouse, και σκεφτείτε πως μπορεί να είναι και το κύκνειο άσμα του stealth-puzzle-strategy genre. Ακόμα και αν υπήρξαν αστοχίες ή δεν βγήκαν όλα όπως τα περιμέναν οι δημιουργοί, αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση του τέλους, μας αφήνει με μία φοβερή μελαγχολία και είμαστε σίγουροι πως το gaming ραντεβού με τη Mimimi θα μας λείψει.

“Ahoy, matey! We are abandoning the ship”

Το Shadow Gambit: The Cursed Crew κυκλοφορεί από τις 17/8/23 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC, με review code που λάβαμε από τη Mimimi Games.

The post Shadow Gambit: The Cursed Crew | Review first appeared on GameOver.

The post Shadow Gambit: The Cursed Crew | Review appeared first on GameOver.