The Wanderer: Frankenstein’s Creature | Review

Τι να πει κανείς για το Frankenstein της Mary Shelley, ένα από τα καλύτερα και πιο διάσημα βιβλία όλων των εποχών, που δεν έχει ειπωθεί; Κυκλοφόρησε το 1818, αρχικά χωρίς να αναφέρεται το όνομα της συγγραφέως, ίσως γιατί την εποχή εκείνη δεν ήταν ακόμα συνηθισμένο για μια γυναίκα να ασχολείται με τη συγγραφή -πόσo μάλλον ενός βιβλίου με το περιεχόμενο του Frankenstein. Στις μέρες μας η δημοφιλία του βιβλίου είναι τέτοια που το όνομά του είναι γνωστό σχεδόν σε όλους, ενώ οι μεταφορές του τίτλου σε άλλα μέσα, μεταξύ αυτών και στα βιντεοπαιχνίδια, είναι πάμπολλες. Το The Wanderer:

Frankenstein’s Creature είναι μια ιδιαίτερη προσέγγιση στην ιστορία, δημιουργημένο από τη La Belle Games σε συνεργασία με το τηλεοπτικό και διαδυκτιακό κανάλι Arte.

Στο βιβλίο, ένας ιδιοφυής ιατρός, παθιασμένος να ανακαλύψει τα μυστικά της ζωής και του θανάτου, δίνει ζωή σε ένα πλάσμα φτιαγμένο από τα μέλη πολλών πτωμάτων. Η ζέση του τον τυφλώνει, και μόνο όταν καταφέρνει τον απίστευτο στόχο του αντιλαμβάνεται πως το δημιούργημά του είναι ένα έκτρωμα, μια φρικαλεότητα. Αηδιασμένος και φοβισμένος, εγκαταλείπει το πλάσμα και τρέπεται σε φυγή. Από το σημείο αυτό και έπειτα ξεκινά η ιστορία του παιχνιδιού, με τον παίκτη να αναλαμβάνει τον ρόλο του δημιουργήματος, το οποίο αρχικά δεν έχει καμία ανάμνηση, ούτε συναίσθηση του εαυτού του.

Παρατημένο και χωρίς καμία καθοδήγηση από τον δημιουργό του, ξεκινά να μαθαίνει και να εξερευνά μόνο του τον γύρω κόσμο. Το παιχνίδι ξεκινά με έναν άσπρο καμβά, εντελώς άδειο, όπως δηλαδή και το μυαλό του πλάσματος. Μόλις αυτό κάνει τα πρώτα του βήματα, η οθόνη γεμίζει σιγά σιγά χρώμα και αντικρίζουμε το περιβάλλον γύρω μας: ένα δάσος. Ο παίκτης καλείται λοιπόν να καθοδηγήσει το πλάσμα και να γράψει την ιστορία του όπως αυτός επιθυμεί, σε ένα παιχνίδι που στοχεύει περισσότερο στο να εξιτάρει τα συναισθήματα του παίκτη μέσω του οπτικοακουστικού τομέα και της αφήγησης και λιγότερο στο να προσφέρει βαθείς gameplay μηχανισμούς.

Σε μεγάλο τμήμα του το παιχνίδι ακολουθεί την προσέγγιση των walking simulators, με ολόκληρα κεφάλαια να ολοκληρώνονται απλώς με τη μετακίνηση του χαρακτήρα μας από ένα σημείο σε άλλο. Σε άλλα κεφάλαια θα χρειαστεί να αλληλεπιδράσουμε με κάποια σημεία του περιβάλλοντος, να μιλήσουμε με κάποιους χαρακτήρες και να διαλέξουμε τις απαντήσεις μας ή τέλος να λύσουμε κάποιους πολύ απλούς γρίφους. Βλέπουμε λοιπόν ότι από πλευράς gameplay αυτό περιορίζεται σε ένα απλό μείγμα walking simulator με απλά point and click interactions. Δεν είναι κάτι απαραίτητα κακό, αν τα υπόλοιπα στοιχεία είναι αξιόλογα. Ευτυχώς, όπως θα δούμε παρακάτω, αυτό ισχύει.

Όπως προείπαμε, η φήμη και η λογοτεχνική αξία του βιβλίου είναι τεράστια. Εξαιρετικά καλογραμμένο, μεστό, πλούσιο, πολύ μα πολύ μπροστά από την εποχή του, μπορεί να χαρακτηριστεί καταρχάς τόσο ως horror όσο και ως επιστημονική φαντασία. Οι θεματικές του επικεντρώνονται πρωτίστως στην ύβρι της ανεξέλεγκτης και ανήθικης ανάπτυξης της τεχνολογίας (πόσο επίκαιρο θέμα, δεμένο φυσικά με το horror υπόβαθρό της ύπαρξης του πλάσματος) αλλά δεν περιορίζονται εκεί.

Η αντιμετώπιση του πλάσματος με ακραίο μίσος και φόβο από όλους λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης και η εγκατάλειψη από το δημιουργό – Θεό του ουσιαστικά – πάντα θα γεννά παραλληλισμούς με τους απόκληρους, τους παρίες της κοινωνίας, τους αθώους που βρίσκονται στο περιθώριο χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Το παιχνίδι επιχειρεί να καταστήσει κοινωνό τον παίκτη σε όλους αυτούς τους προβληματισμούς και εν πολλοίς το καταφέρνει.

Οι σκέψεις του πλάσματος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του μας παρουσιάζονται μέσω της αφήγησης από το ίδιο με υπότιτλους στο κάτω μέρος της οθόνης, στο σύνολό τους πολύ καλογραμμένοι. Δυστυχώς, το παιχνίδι δεν περιλαμβάνει ομιλίες. Μάλιστα, σε κάποια σημεία θα κληθούμε να κάνουμε ορισμένες επιλογές, είτε όσον αφορά την αντιμετώπιση των δρώμενων είτε σε κάποιους διαλόγους. Οι επιλογές αυτές θα επιτρέψουν στον παίκτη να πλάσει τη δική του ιστορία, φωτεινή ή σκοτεινή, και να κατευθύνει το πλάσμα σε ένα ξεχωριστό φινάλε. Με άλλα λόγια, το παιχνίδι διαθέτει εναλλακτικά τέλη, πράγμα πολύ ευπρόσδεκτο.

Όσο καλή και να είναι η αφήγηση του τίτλου, το περιορισμένο gameplay μάλλον απαιτεί έναν τουλάχιστον καλό οπτικοακουστικό τομέα. Ευτυχώς και εδώ τοThe Wanderer: Frankenstein’s Creature τα καταφέρνει μάλλον περίφημα. Όλα τα περιβάλλοντα του παιχνιδιού είναι πανέμορφα και η τεχνοτροπία που επιλέχθηκε από τους δημιουργούς του τίτλου είναι αυτή των πινάκων ζωγραφικής με λαδομπογιές.

Ο χαρακτήρας μας δεν εμφανίζεται ποτέ με τη γκροτέσκα μορφή του, αλλά σαν ένα πλάσμα ντυμένο με άσπρο μανδύα, χωρίς εμφανή χαρακτηριστικά. Άλλωστε, το ίδιο το πλάσμα δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν τέρας… Τα γραφικά και οι φωτισμοί δεν μένουν στατικά, αλλά πολλές φορές αλλάζουν αντανακλώντας τη διάθεση του χαρακτήρα και επηρεάζουν και τη διάθεση του παίκτη. Όταν αυτό ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω του και την ομορφιά της φύσης, θα δούμε φωτεινά χρώματα με απαλές, πανέμορφες γραμμές. Όταν από την άλλη του συμβαίνουν δυσάρεστα πράγματα, τα χρώματα ξαφνικά χάνονται και η οθόνη γεμίζει με αποχρώσεις του μαύρου ή του γκρίζου.

Από κοντά και η πολύ όμορφη μουσική συνοδεύει ιδανικά τα γραφικά. Ηχογραφημένη με αληθινά όργανα όπως πιάνο, τσέλο κ.λπ., είναι είτε μελωδική και χαρούμενη είτε σκοτεινή και απειλητική. Σε γενικές γραμμές ο οπτικοακουστικός τομέας μάς άφησε απόλυτα ικανοποιημένους και μαζί με την αφήγηση είναι βασικότατος λόγος ενασχόλησης με τον τίτλο.

Βαδίζοντας σιγά σιγά προς το τέλος αυτού του κειμένου, γίνεται φανερό ότι το The Wanderer: Frankenstein’s Creature είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση παιχνιδιού, ένα αρτιστικό, ηλεκτρονικό δημιούργημα που τείνει περισσότερο στην καλλιτεχνική πρόταση και λιγότερο στο παιχνίδι. Η περιορισμένη αλληλεπίδραση θα πρέπει να απασχολήσει τον παίκτη που ψάχνει κάτι περισσότερο ενεργητικό.

Από την άλλη, ο πολύ όμορφος και με καλλιτεχνικές καταβολές οπτικοακουστικός τομέας, η καλογραμμένη αφήγηση, που επιτρέπει στον παίκτη να λάβει τις δικές του αποφάσεις, το κέντρισμα των συναισθημάτων όποιου ασχοληθεί και εν τέλει η επιτυχημένη οπτικοποίηση του βιβλίου σίγουρα θα κερδίσουν το ενδιαφέρον των gamers που θέλουν να ζήσουν μια όμορφη ιστορία χωρίς να τους απασχολεί το gameplay. Πρόκειται άλλωστε για μια σύντομη εμπειρία, με ένα playthrough να απαιτεί περί τις 2 ώρες.

Αυτό είναι λοιπόν το The Wanderer: Frankenstein’s Creature. Μια καλλιτεχνική δημιουργία με περιορισμένο gameplay αλλά πιστή στο πνεύμα του βιβλίου που θα αρέσει σε όλους πιστεύουμε τους αναγνώστες του – χωρίς μάλιστα να περιορίζεται σε αυτούς, καθώς η ιστορία είναι αρκετά ξεκάθαρη και δεν απαιτεί την ανάγνωσή του, αν και υποπτευόμαστε ότι μάλλον ελάχιστοι από όσους δεν το έχουν διαβάσει θα ασχοληθούν με το παιχνίδι. Σε αυτούς προτείνουμε να πιάσουν το βιβλίο άμεσα και έπειτα όσοι πιστοί ας προσέλθουν να δουν και την αρτιστική του μεταφορά στο χόμπι μας.

Το The Wanderer: Frankenstein’s Creature κυκλοφορεί για PS4 και Xbox από τις 15/3/22. Οι εκδόσεις του για PC και Switch είχαν γίνει διαθέσιμες το 2019 και το 2020 αντίστοιχα. To review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS4 με review code που λάβαμε από την Jaleo.

The post The Wanderer: Frankenstein’s Creature | Review appeared first on GameOver.