Yooka-Laylee and the Impossible Lair

Επιστροφή στις ρίζες.

Με τη Rare να ασχολείται πλέον με τις θάλασσες του Sea of Thieves, έχοντας αφήσει για τα καλά πίσω της το είδος των platforms, είτε δύο είτε τριών διαστάσεων, φαίνεται πως ορισμένοι πρώην υπάλληλοι της, πάλαι ποτέ, ταλαντούχας εταιρίας θέλησαν να καλύψουν το κενό που άφησε πίσω της. Τα αποχωρήσαντα μέλη σχημάτισαν την Playtonic Games, η οποία δείχνει να έχει ως στόχο την επαναφορά της χρυσής εποχής των platforms,

Αν και το παραπάνω παρθενικό της ξεκίνημα αποτελούσε τελικά μία αξιοπρεπή προσπάθεια από μία νεοσύστατη ομάδα ανάπτυξης, η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσε να ξεφύγει σε κανένα σημείο από τη σκιά των εμπνευστών του (προσθέστε μέσα σε αυτούς και το Super Mario 64), με την προβληματική κάμερα και τον δύστροπο χειρισμό να συμβάλλουν στην τελική αξιολόγηση του μετρίου. Για το δεύτερο παιχνίδι της η Playtonic επέμεινε στους χαρακτήρες των Yooka και Laylee, με την ιδιομορφία να αντιστρέψει τους όρους της εξέλιξης που είχαμε δει στο είδος στα μέσα των 90s, όπου βλέπαμε το πέρασμα του είδους των platforms από τις δύο διαστάσεις στις τρεις. Για τη βρετανική ομάδα ανάπτυξης η εξέλιξη φαίνεται πως σήμαινε επιστροφή στις ρίζες των platforms, αποφασίζοντας να μας μεταφέρει σε μία παραδοσιακή εμπειρία στις δύο διαστάσεις, αντλώντας πλέον την έμπνευσή της από ένα άλλο κορυφαίο παιχνίδι της Rare.

Παίρνουμε και πάλι τον έλεγχο του χαμαιλέοντα Yooka έχοντας στο πλευρό του την πιστή σύντροφό του, τη νυχτερίδα Laylee.

Είναι ξεκάθαρο ότι το Yooka-Laylee and the Impossible Lair αντλεί την έμπνευσή του σε μεγάλο βαθμό από τα Donkey Kong Country του Super Nintendo (τα εξαιρετικά platforms της Rare που είχαν κάνει ιδιαίτερη αίσθηση για την ποικιλομορφία στα επίπεδα και -ιδίως- για τον πανέμορφο οπτικό τομέα τους) καθώς και από τους μεταγενέστερους και εξίσου εξαιρετικούς τίτλους της σειράς από την Retro Studios. Για άλλη μία φορά η Playtonic προσκολλάται τόσο πιστά στη συνταγή των εμπνευστών της, ώστε πάλι να δίνει την αίσθηση ότι παραμένει στη σκιά τους. Τουλάχιστον αυτήν τη φορά η εμπειρία αφήνει πίσω τα θέματα με τον χειρισμό και την κάμερα, προσφέροντας τελικά μία στιβαρή, γεμάτη και, τελικά, αξιόλογη και παραδοσιακή platform εμπειρία, που έχει και μία φρέσκια ιδέα να προσφέρει στον τομέα του χάρτη.

Όπως είναι φυσικό παίρνουμε και πάλι τον έλεγχο του χαμαιλέοντα Yooka έχοντας στο πλευρό του την πιστή σύντροφό του, τη νυχτερίδα Laylee. Η Laylee παραμένει ένας δευτερεύοντας χαρακτήρας που παρέχει έμμεσα την ικανότητα στον Yooka να περιστρέφεται στον αέρα, ώστε να διατηρεί το ύψος από το άλμα του για μερικά επιπλέον κλάσματα του δευτερολέπτου (κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται αμελητέο, αλλά είναι ιδιάζουσας σημασίας), επιτρέποντάς του επίσης να πέφτει με δύναμη στο έδαφος έπειτα από κάποιο άλμα, προκειμένου να αποκαλύπτει ορισμένες μυστικές περιοχές που είναι κρυμμένες στο έδαφος.

Από εκεί και έπειτα ο χειρισμός δεν κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις, ακολουθώντας πλήρως την πεπατημένη σε μηχανισμούς που θα φανούν άμεσα αναγνωρίσιμοι, ιδίως σε όποιον έχει γαλουχηθεί με δισδιάστατα platforms της δεκαεξάμπιτης εποχής. Ο νευραλγικός τομέας των αλμάτων βρίσκεται σε καλά επίπεδα ώστε να επιτρέπει platforming ακριβείας σε αρκετά δίκαιο βαθμό, κάτι που βέβαια οδηγεί στην ευχάριστη ενασχόληση, αποφεύγοντας απρόσμενους εκνευρισμούς.

Εντούτοις, υπάρχει μία μικρή παραφωνία στον χειρισμό που εμφανίζεται στο κουμπί του τρεξίματος και της επίθεσης, δύο διαφορετικές ενέργειες που για κάποιον λόγο τα πεπειραμένα στελέχη της Playtonic τοποθέτησαν στο ίδιο κουμπί. Όταν ο Yooka είναι στατικός, τότε πατώντας το τετράγωνο (η ενασχόλησή μας έγινε στην έκδοση του PS4) εκτελεί μία επίθεση με την ουρά του, δίχως να μετακινηθεί από τη θέση του. Από την άλλη πλευρά, αν τη στιγμή που πατήσουμε το τετράγωνο κουνήσουμε ταυτόχρονα τον αναλογικό μοχλό, τότε ο Yooka θα κάνει μία απότομη περιστροφική κίνηση προς τα εμπρός. Προσθέστε στην εξίσωση πως το τρέξιμο του Yooka (που μας επιτρέπει, όπως είναι φυσικό, άλματα σε μεγαλύτερο μήκος) είναι τοποθετημένο στο συνεχές πάτημα του τετραγώνου, και μάλλον μπορεί να γίνει κατανοητό το μπέρδεμα που μπορεί να προκληθεί.

Όταν βρισκόμαστε έξω από τα παραδοσιακά επίπεδα ελέγχουμε και πάλι τον Yooka στον χάρτη, μέσα από μία πανοραμική προοπτική.

Δεν είναι λίγες οι φορές που σε μία κρίσιμη στιγμή όπου πρέπει να πραγματοποιήσετε κινήσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου, θα θελήσετε απλά να πατήσετε και να κρατήσετε το τετράγωνο προκειμένου ο Yooka απλά να εκτελέσει άλμα σε μεγαλύτερη απόσταση, μόνο για να τον δείτε να κάνει μία περιστροφική κίνηση προς τα εμπρός, πολλές φορές στο κενό. Στα σημεία όπου πρέπει άμεσα να εκτελέσουμε γρήγορες κινήσεις, λόγω κάποιου κινδύνου που πλησιάζει, θα ήταν σαφέστατα προτιμότερο αυτές οι δύο λειτουργίες να είναι διαχωρισμένες στο χειριστήριο ώστε να είμαστε 100% σίγουροι για την κίνηση που θα εκτελεστεί στην ακαριαία αντίδρασή μας. Θα πρέπει να τονίσουμε εδώ πως αυτές οι περιπτώσεις δεν φτάνουν σε σημείο να αλλοιώσουν πλήρως την εμπειρία, καθώς είναι κάτι που ελαφρώς συνηθίζεται, αλλά δεν παύει να αποτελεί μία περίεργη απόφαση, που -φαινομενικά έστω- θα μπορούσε να διορθωθεί με πολύ απλό τρόπο.

Αφήνοντας αυτήν την παραφωνία πίσω, σε γενικές γραμμές ο βαθμός δυσκολίας βρίσκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα, χωρίς να φτάνει σε σαδιστικά μονοπάτια (με μία εξαίρεση που θα αναφέρουμε παρακάτω) αλλά ούτε και να γίνεται ποτέ περίπατος. Η ύπαρξη συχνών checkpoints σε κάθε επίπεδο επίσης σημαίνει ότι δεν θα χρειάζεται να επαναλαμβάνετε μεγάλα κομμάτια όταν χάνετε. Την περιπέτεια εμπλουτίζουν και τα πέντε, καλά κρυμμένα, χρυσά νομίσματα που υπάρχουν σε κάθε επίπεδο, η εύρεση των οποίων απαιτεί συχνά μεγάλη παρατηρητικότητα αλλά και φαντασία. Αποτελεί μία δοκιμασμένη ιδέα που σίγουρα έχει κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν την εμφάνισή της αλλά δεν παύει να είναι δουλεμένη στην παρούσα περίπτωση, "εκτοξεύοντας" απόλυτα καλοδεχούμενα το replayability.

Τα εύσημα αξίζει επίσης η Playtonic για την προσοχή που έδωσε στην υλοποίηση του χάρτη. Όταν βρισκόμαστε έξω από τα παραδοσιακά επίπεδα ελέγχουμε και πάλι τον Yooka στον χάρτη, μέσα από μία πανοραμική προοπτική. Η περιφορά μας στον χάρτη δεν αναλώνεται απλά στην εύρεση του επόμενου επιπέδου (με τη μορφή ανοιχτού βιβλίου), καθώς αυτό το περιβάλλον είναι γεμάτο από κάθε λογής μυστικά, όπως κρυφά περάσματα, κρυμμένα επίπεδα και δεκάδες tonics (τα οποία φέρνουν διάφορες προαιρετικές διαφοροποιήσεις, όπως ασπρόμαυρο φίλτρο, ισχυρές επιθέσεις και πολλά άλλα, gimmick φύσεως συνήθως). Ιδιαίτερα έξυπνη επίσης είναι η ιδέα της διττής φύσης που φέρνει κάθε επίπεδο.

Συνολικά στον χάρτη υπάρχουν διασκορπισμένα περίπου 20 επίπεδα, ένας αριθμός που ωστόσο δείχνει παραπλανητικά μικρός, καθώς λύνοντας διάφορους περιβαλλοντικούς γρίφους στον χάρτη μπορούμε να ξεκλειδώσουμε την εναλλακτική μορφή τους, αυξάνοντας τελικά τον αριθμό των επιπέδων στα περίπου 40. Για παράδειγμα, ενδέχεται ένα επίπεδο να είναι τοποθετημένο επάνω σε μία γέφυρα η οποία δύναται να περιστρέφει με την εύρεση μυστικού μοχλού, ώστε επιλέγοντας το επίπεδο να βρεθούμε σε μία κατακόρυφη παραλλαγή του. Σε άλλες περιπτώσεις, το στοιχείο του ανέμου ή του νερού ενδέχεται να προστεθεί, παραλλάσσοντας σημαντικά την εμπειρία ενός γνώριμου επιπέδου.

Η περιφορά μας στον χάρτη δεν αναλώνεται απλά στην εύρεση του επόμενου επιπέδου, καθώς αυτό το περιβάλλον είναι γεμάτο από κάθε λογής μυστικά, όπως κρυφά περάσματα, κρυμμένα επίπεδα και δεκάδες tonics.

Εδώ θα πρέπει να γίνει σαφές ότι αυτές οι παραλλαγές δεν αποτελούν κάποιο φθηνό τρικ ώστε να αυξηθεί επιφανειακά ο αριθμός των επιπέδων, καθώς σε κάθε νέα παραλλαγή το εκάστοτε επίπεδο αλλάζει σε μεγάλο βαθμό ώστε να φαντάζει εντελώς ξεχωριστό στο μεγαλύτερο τμήμα του. Γενικότερα, η αξιοποίηση του χάρτη ως ένα υπο-παιχνίδι μέσα στο κυρίως παιχνίδι αποτελεί μία ιδιαίτερα ωραία ιδέα και καλά υλοποιημένη, εμπλουτίζοντας σημαντικά την εμπειρία. Κάπου εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και τον τελικό στόχο του παιχνιδιού, που αφορά στην κατάκτηση του λεγόμενου ως "Impossible Lair". Σε μία ιδιαίτερα εκκεντρική απόφαση για τα δεδομένα του είδους, η οποία φαίνεται να ρίχνει κλεφτές ματιές προς το Breath of the Wild, το τελικό επίπεδο είναι διαθέσιμο εξ αρχής. Αποτελεί, όμως, ένα τόσο σαδιστικά τεράστιο και υψηλής δυσκολίας επίπεδο (ιδίως σε αντίθεση με τα υπόλοιπα και κατά πολύ πιο βατά επίπεδα) που είναι σχεδόν αδύνατο να το ολοκληρώσετε αν δεν έχετε πρωτύτερα κατακτήσει την πλειοψηφία των υπολοίπων επιπέδων.

Ο λόγος είναι ότι στο τέλος κάθε επιπέδου απελευθερώνεται και μία μέλισσα-πολεμιστής, η οποία χαρίζει στον Yooka μία έξτρα αντοχή σε κάποιο εχθρικό χτύπημα ή σε πέσιμο στο κενό όταν επιχειρείτε να νικήσετε το Impossible Lair (και μόνο σε αυτό). Συνολικά υπάρχουν 48 μέλισσες (40 από την ολοκλήρωση των επιπέδων, 8 κρυμμένες στον χάρτη) αλλά ακόμα και με τον πλήρη αριθμό τους, ο γράφων κατάφερε να φτάσει μόλις στο 50% ολοκλήρωσης του Impossible Lair έπειτα από αλλεπάλληλες προσπάθειες, δίχως πλέον να έχει την υπομονή να επιστρέψει σε αυτό.

Είναι μάλλον άδικο να αναφέρουμε ως αρνητική την υψηλότατη και αρκετά σαδιστική δυσκολία του τελικού επιπέδου, δεδομένου ότι το υλικό που προσφέρεται πριν από αυτό είναι χορταστικό και πλούσιο (έως αυτό το σημείο το παιχνίδι θα σας έχει κρατήσει για τουλάχιστον 12 ώρες και αρκετές περισσότερο αν θελήσετε να βρείτε όλα τα κρυμμένα νομίσματα κάθε επιπέδου). Παρόλα αυτά, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι θα καταφέρετε να δείτε τους τίτλους τέλους μόνο αφού τεστάρετε την αντοχή των νεύρων σας στα άκρα.

Για να φτάσουμε και στο κλείσιμο του κειμένου, σε γενικές γραμμές το Yooka-Laylee and the Impossible Lair αποτελεί ένα θετικό βήμα για την Playtonic, που δείχνει ότι έχει περισσότερο ταλέντο στη δημιουργία δισδιάστατων platforms έναντι των τρισδιάστατων (στα οποία ελπίζουμε να μην επανέλθει). Ο τομέας στον οποίο υστερεί βρίσκεται κυρίως στη μεγάλη προσκόλληση που έχει στους εμπνευστές της, με αποτέλεσμα να μην προσφέρει κάτι πραγματικά φρέσκο.

Το Yooka-Laylee and the Impossible Lair αποτελεί ένα θετικό βήμα για την Playtonic, που δείχνει ότι έχει περισσότερο ταλέντο στη δημιουργία δισδιάστατων platforms έναντι των τρισδιάστατων.

Ο τρόπος που ο Yooka επιτίθεται, τα άλματα, ορισμένοι -υποθαλάσσιοι κυρίως- εχθροί, τα βαρέλια που λειτουργούν ως κανόνια εκτόξευσης για τους Yooka-Laylee καθώς και διάφορα γνώριμα μουσικά θέματα, παραπέμπουν υπέρ του δέοντος στα Donkey Kong, platforms που αναμφίβολα υπερτερούν ποιοτικά. Δεν βοηθάει επίσης ότι εικαστικά δεν έχει να προσφέρει κάτι που να ξεχωρίζει.

Για να κλείσουμε όμως με μία πιο θετική νότα -κάτι που, εν τέλει, το Impossible Lair το αξίζει ως αξιόλογη προσπάθεια από την Playtonic- ο χάρτης έχει υλοποιηθεί με έναν έξυπνο τρόπο, επιτρέποντάς μας να δημιουργούμε εναλλακτικές μορφές στα επίπεδα και ο μεγάλος αριθμός των επιπέδων προσφέρει αναμφίβολα μία γεμάτη εμπειρία. Επιπλέον, με την indie σκηνή να φαίνεται πως γενικά έχει απωλέσει την ανάγκη για ευθύγραμμα platforms, προς όφελος των roguelites ή metroidvania, αποτελεί τελικά μία ευχάριστη έκπληξη να πιάνουμε στα χέρια μας ένα platform που ακολουθεί την παραδοσιακή δομή των διακριτών επιπέδων με τον κλασικό, ευθύγραμμο σχεδιασμό.

Το review για το Yooka-Laylee and the Impossible Lair βασίστηκε στην έκδοσή του για PS4.