Assassin’s Creed: Revelations Review

Το Assassin’s Creed για πολλούς είναι η κορυφαία σειρά της τωρινής γενιάς και όχι άδικα. Σε κανένα άλλο action adventure δεν συναντάμε τόσο δυνατό συνδυασμό ατμόσφαιρας, ιστορίας και gameplay. Μετά από την επιτυχία των προηγούμενων τίτλων, ώρα για… αποκαλύψεις με το AC: Revelations. Tο Revelations είναι το τέταρτο Assassin’s Creed σε πέντε χρόνια. Όπως αντιλαμβάνεστε, η Ubisoft ακολουθεί τη συνταγή FIFA/CoD, κυκλοφορώντας ένα

νέο παιχνίδι κάθε χρόνο. Γνώμη μου είναι ότι αυτό δεν ταιριάζει στη συγκεκριμένη σειρά, η οποία ήδη έχει αρχίσει να δείχνει σημάδια κάμψης. Aναφέρομαι φυσικά στο περσινό Assassin’s Creed: Brotherhood, που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί single-player expansion του AC2 (το multiplayer είναι άλλο καπέλο). Δεν σας κρύβω ότι ανησύχησα όταν αντί για το Assassin’s Creed 3 ανακοινώθηκε το Revelations, ένα ακόμα “ενδιάμεσο” παιχνίδι τύπου Brotherhood που ολοκληρώνει επιτέλους την ιστορία του Ezio Αuditore. Ευτυχώς, η τελευταία περιπέτεια του Ιταλού ήρωα αποδεικνύεται αντάξια του ονόματος της σειράς.

Στο Assassin’s Creed: Revelations, το μυαλό του Desmond τα έχει παίξει τελείως μετά το εξωφρενικό τέλος του Brotherhood, και φυλακίζεται στο Animus, όπου διαδραματίζεται όλο το παιχνίδι (αυτή τη φορά δεν βγαίνετε από το Animus δηλαδή). Mην έχοντας άλλη διέξοδο, αναγκάζεται να ζήσει μία ακόμα περιπέτεια του προγόνου του. Στο παιχνίδι αναλαμβάνετε για άλλη μια φορά τον ρόλο του – μεσήλικα πλέον – Ezio, ο οποίος ταξιδεύει στην Κωσταντινούπολη (και σε μια άλλη περιοχή στο τέλος που δεν θέλω να αποκαλύψω), που βρίσκεται υπό Οθωμανική κατοχή. Ο Ezio ψάχνει πέντε κλειδιά που ανοίγουν μια μυστηριώδη “βιβλιοθήκη” του Altair στο οχυρό των Assassins, Masyaf, η οποία περιέχει το μεγάλο μυστικό της αδελφότητας – το περίφημο Apple of Eden. Παράλληλα, στην Πόλη μαίνεται η αντιπαλότητα Οθωμανών και Βυζαντινών, στην οποία φυσικά ο Ezio αναμιγνύεται. Από εκεί και πέρα, για πρώτη φορά μετά το πρώτο AC επισκέπτεστε το Masyaf, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις αναλαμβάνετε τον έλεγχο του Altair σε flashbacks!

Tο Revelations δικαιολογεί το όνομά του απόλυτα. Στο παιχνίδι γίνονται διάφορες αποκαλύψεις και για τους τρεις ήρωες – Ezio, Altair, Desmond – και βέβαια για την γενικότερη ιστορία της σειράς. Ποια είναι η γυναίκα με την οποία μοιράζεται το υπόλοιπο της ζωής του ο Ezio; Τι κάνει ο Altair αφότου νικάει τον Al Mualim; Ποιο είναι το παρελθόν του Desmond; Τι παίζει με τον Πρώτο Πολιτισμό και το τέλος του κόσμου; Ποια είναι τα μυστικά της εταιρίας-κολοσσού των Templars, Abstergo; Αυτά και άλλα αποκαλύπτονται στο παιχνίδι, προετοιμάζοντας το έδαφος για το Assassin’s Creed 3 το 2012. Απόλαυσα ιδιαίτερα τα σύντομα κομμάτια με τον Altair και την επιστροφή στο Masyaf, κυρίως γιατί το πρώτο Assassin’s Creed είναι μία από τις καλύτερες gaming εμπειρίες που έχω ζήσει. Το σενάριο είναι καλοφτιαγμένο, όλοι οι χαρακτήρες – βασικοί και δευτερεύοντες – εξαιρετικά προσεγμένοι, και υπάρχει η καθιερωμένη ανατροπή προς το τέλος. Το δε τέλος του Revelations, αν και