Call of Cthulhu Review

Ο μύθος του Cthulhu πρέπει να αποτελεί μία από τις βασικές πηγές έμπνευσης για τα παιχνίδια τρόμου, αλλά και για το gaming γενικότερα. Εάν κάποιος ασχοληθεί με την εν λόγω μυθολογία θα ανακαλύψει άπειρα παιχνίδια τα οποία εμπνεύστηκαν από το τόσο προχωρημένο για την εποχή του διήγημα. Άλλωστε και μόνο το όνομα H.P. Lovecraft νομίζω προκαλεί μεγαλύτερη ανατριχίλα από οποιοδήποτε ζόμπι ή άλλο horror στοιχείο.

Ο ξακουστός H.P. Lovecraft (Howard

Phillips Lovecraft), έγραψε τη σύντομη ιστορία Call of Cthulhu το 1926, η οποία και εκδόθηκε σε περιοδικό της εποχής. Παρόλη την τεράστια επίδραση που θα είχε αυτός ο μύθος, ο ίδιος ο Lovecraft δεν πρόλαβε να χαρεί τις δάφνες του καθώς απεβίωσε νωρίς και προτού διαδοθούν οι ιστορίες του. Ο Cthulhu (Κατούλου ή Καθούλου ή Κλούχλου ή Κθούλου – υπάρχουν πολλές απόψεις για τη σωστή προφορά) είναι μία θεότητα από τις αρκετές που περιλαμβάνονται στο συνολικό Μύθο – τον κόσμο που περιλαμβανουν οι ιστορίες του Lovecraft. Οι ιστορίες αυτές δεν πρωτοτυπούν με την έννοια του horror story -άλλωστε ο Bram Stoker ήδη είχε εκδώσει τον Δράκουλα από το 1897- αλλά για το ότι συμπεριλαμβάνουν τεράστια φαντασία και εξαιρετικά τρομακτική ατμόσφαιρα που δημιουργείται από το μυστικιστικό των ιστοριών. Τα τέρατα-θεότητες του Μύθου είναι συνήθως παντοδύναμα, ανίκητα όντα που προσκυνούνται από οπαδούς αιρέσεων και σε πολλές περιπτώσεις και μόνο η γνώση αυτών μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τρέλα. Η ψυχολογία και τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαισθήσεων είναι κύριο συστατικό του Cthulhu Μύθου και βέβαια αποτελεί βασικό στοιχείο και του παιχνιδιού Call of Cthulhu της Cyanide.

Είστε ο Edward Pierce, ένας ντετέκτιβ στη Βοστόνη του 1924, ο οποίος ακολουθεί τα πρότυπα του κλασικού αντι-ήρωα της εποχής: είναι εξαρτημένος από το αλκοόλ, παίρνει υπνωτικά χάπια για να κοιμηθεί και το πρακτορείο για το οποίο δουλεύει απειλεί να τον απολύσει. Στη διάρκεια του ανήσυχου ύπνου του βλέπει τρομακτικούς εφιάλτες για αιρέσεις και τέρατα που τον κυνηγούν, με αποτέλεσμα η πνευματική του διαύγεια να ακροβατεί σε οριακά επίπεδα. Μία ημέρα σας επισκέπτεται ο Stephen Webster, πατέρας της διάσημης ζωγράφου Sarah Hawkins, η οποία μαζί με τον σύζυγο και τον γιο της βρήκαν τραγικό θάνατο όταν η έπαυλή τους τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο πατέρας της Sarah πιστεύει πως ο θάνατος της κόρης του δεν ήταν ατύχημα και σας αναθέτει την υπόθεσή της. Οι ενδείξεις που έχει βασίζονται σε έναν πίνακα της Sarah, που φαίνεται να αποτυπώνει ένα τέρας με μυστικιστικά σύμβολα και ο οποίος κατά την άποψή του κρύβει το μυστικό του θανάτου της κόρης του. Εσείς αναλαμβάνετε την υπόθεση, χωρίς να γνωρίζετε πως θα σας οδηγήσει σε πολύ σκοτεινά και επικίνδυνα μυστικά που κρύβονται στο Darkwater, ένα ψαρονήσι κοντά στη Βοστόνη όπου και διέμενε η οικογένεια Hawkins.

Ο Pierce, κλασικός ντετέτεκτιβ της εποχής με προβλήματα εξαρτήσεων.

Το παιχνίδι εμπνέεται από την αυθεντική ιστορία του Lovecraft, αλλάζοντας το βασικό πυρήνα, αλλά διατηρώντας κάποια κομμάτια ανέπαφα. Tο Darkwater κατοικείται από κυνηγούς φαλαινών, ενώ κάποιοι από αυτούς ήταν πλήρωμα στο Scylla, το θρυλικό πλοίο που έπιασε το μεγαλύτερο κήτος στην ιστορία του νησιού. Πολλοί κάτοικοι του νησιού ταλαιπωρούνται από εφιάλτες και κάνουν χρήση υπνωτικών χαπιών, ενώ αρκετοί έχουν καταλήξει σε ίδρυμα. Τα παραπάνω στοχεία αποτελούν εν μέρει κομμάτια της αρχικής ιστορίας του Lovecraft, τα οποία το παιχνίδι τα χρησιμοποιεί κυρίως στο παρασκήνιο. Το βασικό και κεντρικό κομμάτι της ιστορίας είναι το τί απέγινε η Sarah και εάν όσα υποστηρίζει ο πατέρας της στέκουν σαν επιχειρήματα. Κατά την εξέλιξη της ιστορίας βρίσκεστε σε διάφορα μέρη, από το λιμάνι και την έπαυλη των Hawkins, μέχρι το νοσοκομείο και ψυχιατρικό ίδρυμα του Darkwater. Η ιστορία έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, κυρίως γιατί εκμεταλλεύεται πολύ σωστά την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που προκαλείται από το μυστικιστικό του Μύθου και την αίσθηση ενός κακού, που όμως δεν μπορείτε να αντιληφθείτε. Αυτή ακριβώς η άγνοια του κακού είναι που γιγαντώνει μέσα σας τον Cthulhu, με αποτέλεσμα όσο πλησιάζετε στην αποκάλυψη των γεγονότων τόσο η αγωνία και ο τρόμος να ενισχύονται. Το παιχνίδι μεταξύ ψευδαίσθησης και πραγματικότητας και ο κατήφορος του ήρωα στην παράνοια αποτυπώνονται με εξαιρετικό τρόπο.

Δυστυχώς, η αρχική ιστορία του Lovecraft είναι αρκετά σύντομη και έχει τόσο έντονα στοιχεία φαντασίας που χρειάζεται κάποιος να έχει εξαιρετικό ταλέντο στην εξιστόρηση ώστε να την μετατρέψει σε κανονικού μήκους παιχνίδι. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που ακόμη δεν έχει δημιουργηθεί ταινία σχετική με τον Μύθο. Το αποτέλεσμα ως εκ τούτου, είναι αρκετές αφηγηματικές αφέλειες, κάπως αλλοπρόσαλλη εξέλιξη της ιστορίας και πολλά αόριστα και δυσνόητα σημεία, τα οποία η σχετικά άπειρη -τουλάχιστον στο συγκεκριμένος είδος- Cyanide δε φαίνεται να ελέγχει. Έτσι, ενώ το παιχνίδι σας “τραβάει” και θα επηρεάζεστε έντονα από την καταπληκτική ατμόσφαιρά του, στο τέλος έχετε πολλά αναπάντητα ερωτήματα για καταστάσεις και χαρακτήρες. Το παιχνίδι έχει τέσσερα διαφορετικά τέλη, τα οποία στη θεωρία γίνονται δυνατά ή όχι ανάλογα με τις ενέργειές σας στην διάρκεια της περιπέτειας. Το πρώτο πρόβλημα αυτού του μηχανισμού είναι ότι στην πράξη το τέλος που βλέπετε (από τα όσα είναι εφικτά για εσάς) εξαρτάται από την τελευταία φράση που λέτε – και πιστέψτε με είστε εντελώς απροετοίμαστος. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι, παρόλο που το παιχνίδι είναι χωρισμένο σε κεφάλαια, δεν υπάρχει δυνατότητα παιξίματος συγκεκριμένου κεφαλαίου μετά το τέλος. Αυτό πρακτικά σας απομακρύνει από το replayability, το οποίο κατά τα άλλα ήταν αρκετά πιθανό, αφού η ιστορία θα χρειαζόταν μία δεύτερη “ανάγνωση”.

Καθώς η βασική έμπνευση για το gameplay είναι το pen-and-paper παιχνίδι της Chaosium, το Call of Cthulhu πασάρεται ως investigation RPG ή survival horror role-playing και προσωπικά θεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα σοβαρά του μειονεκτήματα. Το παιχνίδι είναι ένα σχεδόν καθαρόαιμο αφηγηματικό adventure με στοιχεία stealth και κάποια αμφιλεγόμενα στοιχεία RPG. Είναι σχεδόν 100% γραμμικό στην εξέλιξή του αλλά και στον τρόπο που αλληλεπιδράτε με το περιβάλλον. Δεν έχετε καμία απολύτως επαφή με τα πολλά αντικείμενα που υπάρχουν γύρω σας, παρά μόνο με όσα χρειάζονται για να προχωρήσει η ιστορία. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πρόσωπα, καθώς η επαφή με όσους χαρακτήρες υπάρχουν τριγύρω περιορίζεται σε συγκεκριμένες φράσεις που αυτοί σας λένε. Η εξερεύνηση των χώρων, βέβαια, ενισχύεται από το παιχνίδι, από την μία γιατί χρειάζεται να εντοπίσετε αντικείμενα ή χώρους μέσα σε σχετικά μεγάλες τοποθεσίες, από την άλλη γιατί λόγω ατμόσφαιρας αποζητάτε την εξερεύνηση αυτή. Ενώ περιηγείστε στους διάφορους χώρους, όταν είστε κοντά σε σημείο αλληλεπίδρασης εμφανίζεται αντίστοιχο εικονίδιο πάνω στο εκάστοτε αντικείμενο.

Welcome to Darkwater.

Παράλληλα έχετε και inventory, αν και καθαρά πληροφοριακού χαρακτήρα, αφού όσα αντικείμενα καλείστε να χρησιμοποιήσετε τα αναλαμβάνει αυτόματα το παιχνίδι, ενώ για τα υπόλοιπα που υπάρχουν στο inventory σας απλά διαβάζετε την περιγραφή. Σε ορισμένες τοποθεσίες εμφανίζεται ένα εικονίδιο με ερωτηματικό, το οποίο υποδηλώνει ότι υπάρχει κρυφό αντικείμενο που πρέπει να ανακαλύψετε. Στη θεωρία, αυτή η δυνατότητα αποτελεί ένα από τα διάφορα skills σας.

Μιλώντας για skills, αυτά είναι τα εξής: Strength – η δυνατότητα φυσικής αντιμετώπισης αντιπάλου ή παραβίασης αντικειμένων με χειρωνακτικό τρόπο. Το συγκεκριμένο skill είναι μάλλον αχρείαστο, καθώς δεν υπάρχει σχεδόν κανένας αντίπαλος που να μπορείτε να αντιμετωπίσετε κατά μέτωπον. Στο chapter 12 μόνο γίνεται μια κάποια χρήση του strength, όπου η ικανότητα να πυροβολήσετε τους υπνωτισμένους ψαράδες εξαρτάται από το ποσό αυτού του skill. Psychology – η ικανότητα να κατανοείτε την ψυχολογική ιδιοσυγκρασία χαρακτήρων και αντιπάλων. Από το ποσό του skill αυτού εξαρτάται η δυνατότητα για συγκεκριμένες ερωτήσεις/απαντήσεις όταν μιλάτε με κάποιο χαρακτήρα. Eloquence – είναι το αντίστοιχο persuasion ή intimidation που βρίσκουμε σε RPG. Το συγκεκριμένο skill σας δίνει τη δυνατότητα να πείσετε κάποιους χαρακτήρες με τον προφορικό λόγο, προχωρώντας την ιστορία.

Spot hidden – είναι το προαναφερθέν skill, από το ποσό του οποίου εξαρτάται η εμφάνιση ή όχι κρυμμένων αντικειμένων. Investigation – αρκετά βασικό skill, το οποίο όσο αυξάνεται, τόσο καλύτερα διερευνάτε την υπόθεση. Μπορείτε να παραβιάζετε κλειδαριές και θεωρητικά να μπαίνετε σε reconstruction mode (αν και αυτό είναι μάλλον προκαθορισμένο από το παιχνίδι). Medicine – skill που αυξάνεται με την ανακάλυψη αντικειμένων και όχι με πόντους. Όσο ανακαλύπτετε βιβλία ιατρικής/ανατομίας, τόσους περισσότερους πόντους λαμβάνετε. Occultism – η γνώση για τον Μύθο. Όσο πιο αυξημένο το ποσό του skill, τόσο μεγαλύτερη η κατανόησή σας για όσα περιγράφονται και συμβαίνουν γύρω από τον Μύθο. Το skill αυτό, όπως και το medicine, αυξάνεται με το διάβασμα βιβλίων και την εύρεση αντικειμένων ή εικόνων.

Σε σκηνές που προκαλούν τη λογική του Pierce, η κρίση πανικού που παθαίνει αποτυπώνεται με οπτική αλλοίωση.

Τα παραπάνω skills αποτελούν το RPG μέρος του τίτλου. Παρότι σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται ενδιαφέρουσα η χρήση τους, ειδικά σε ένα adventure, δε γίνεται ξεκάθαρη η χρησιμότητά τους. Για παράδειγμα, ναι μεν με το investigation παραβιάζετε κλειδαριές πιο εύκολα, αλλά λόγω τoυ γραμμικού χαρακτήρα του παιχνιδιού ούτως ή άλλως μπαίνετε στους συγκεκριμένους χώρους, απλά από άλλη πόρτα. Παράλληλα, ενώ το eloquence φαντάζει ένα πολύ χρήσιμο (στο Skyrim για παράδειγμα πάντα αύξανα το speech), μόνο σε μία περίσταση φαίνεται χρήσιμο και αυτή είναι στην αρχή του παιχνιδιού, όπου εκ των πραγμάτων το skill ηταν μικρό, οπότε δεν κατάφερα να το χρησιμοποιήσω με επιτυχία. Παρόμοια, ενώ το παιχνίδι ειναι αρκετά γενναιόδωρο με τα XP, δεν είναι ποτέ ξεκάθαρο εάν αλλάζει κάτι στην ιστορία ή το gameplay με την αύξηση συγκεκριμένων skills. Προσωπικά απλώς έβαζα πόντους στα skills που θεωρητικά μου αρέσουν.

Μαζί με τα παραπάνω υπάρχει και το sanity, ένα ακόμα στοιχείο δανεισμένο από το pen-and-paper. Όσο περισσότερο διεισδύετε στην γνώση του Μύθου, τόσο περισσότερο τραντάζεται η ψυχική διαύγεια του Pierce, αλλά ταυτόχρονα τόσο πιο δεκτικός γίνεται σε παράλογα φαινόμενα που εμπλέκονται στην ιστορία. Δεν έχω παίξει ποτέ το pen-and-paper, αλλά ενώ βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την προσθήκη του sanity στο παιχνίδι, δυστυχώς, όπως και τα άλλα skills, φαντάζει πληροφοριακού χαρακτήρα στοιχείο και όχι ως κάτι που επηρεάζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την εξέλιξη της ιστορίας. Στη θεωρία, όσες περισσότερες ενέργειες που ταράζουν την ψυχοσύνθεση του ήρωα κάνετε, τόσο περισσότερο αυτός πιστεύει τα οράματα και τις ψευδαισθήσεις, οδηγώντας και εσάς σε ένα παιχνίδι του να προσπαθείτε να καταλάβετε αν όσα εξελίσσονται υπάρχουν στο μυαλό του ή στην πραγματικότητα. Αυτό, όμως, ενώ ακούγεται ενδιαφέρον, τελικά δεν απαντιέται επακριβώς.

Όταν έρχεστε αντιμέτωπος με κάποιον εχθρό -άνθρωπο ή τέρας- τότε (και όσο αυξημένο και αν έχετε το strength) η αντιμετώπιση κατά πρόσωπο είναι καταδικασμένη. Αντιθέτως, το παιχνίδι σας ωθεί στο stealth. Και έχει μπόλικο από αυτό. Ως το δεύτερο πιο αγαπημένο μου είδος μετά τα adventure, βρίσκω το συνδυασμό τους συναρπαστικό και μάλιστα απορώ που δεν τον έχουμε ξανασυναντήσει (όχι από όσο θυμάμαι δηλαδή). Καλείστε σε πολλά σημεία να χρησιμοποιήσετε stealth και μάλιστα μαζί με την εξερεύνηση αποτελεί το βασικό μηχανισμό gameplay. Το πρόβλημα, βεβαίως, όπως και στα παραπάνω, είναι ότι όταν προσπαθείς να κάνεις μίξη τόσων πολλών και διαφορετικών μηχανισμών, δύσκολα η συνταγή πετυχαίνει. Έτσι, το παιχνίδι έχει ένα από τα δυσκολότερα stealth που έχετε συναντήσει, πρακτικά γιατί δεν έχει βοηθητικούς μηχανισμούς – μόνο μία ένδειξη πάνω από το κεφάλι των εχθρών που αν κοκκινίσει σημαίνει ότι σας εντόπισαν. Είστε στα εντελώς τυφλά και με βάρκα την ελπίδα προσπαθείτε να μην πέσετε πάνω σε εχθρό καθώς κινείστε. Για ορισμένους χαρακτήρες με τους οποίους έχετε σχετική οπτική επαφή μπορείτε να παρακολουθήσετε τις κινήσεις τους και να τους αποφύγετε. Υπάρχουν όμως πάρα πολλοί που ούτε ξέρετε ότι υπάρχουν στο χώρο και απλά σκάτε πάνω τους.

Οι ιερείς του Cthulhu είναι άνθρωποι που έχουν υποστεί μετάλλαξη.

Θεωρητικά για να βοηθήσει, το παιχνίδι προσφέρει τη δυνατότητα να κρυφτείτε σε ντουλάπες, αλλά ακόμα και εδώ υπάρχει μία πρωτοτυπία με λάθος χρήση. Ο Pierce πάσχει από κλειστοφοβία μεγάλου βαθμού, οπότε μόλις εγκλωβιστείτε σε κλειστό χώρο τα πάντα γύρω σας αρχίζουν και γυρίζουν, η όρασή σας αλλοιώνεται και η ανάσα σας αρχίζει και γίνεται βαριά. Δεν κατάφερα να επιβεβαιώσω εάν ο Pierce πεθαίνει μετά από ώρα κλειστοφοβίας, καθώς έμεινα κλεισμένος περίπου 10 λεπτά και απλά η οπτική αλλοίωση έγινε υπερβολική. Όταν συμβαίνει αυτό, με το που βγει από τον κλειστό χώρο ο Pierce χρειάζονται κάποια δευτερόλεπτα προκειμένου να επανέλθουν όλα στο φυσιολογικό. Το πρόβλημα, όμως, με την έλλειψη βοηθητικών μηχανισμών είναι ότι αν κλειστείτε σε ντουλάπα, δεν γνωρίζετε καθόλου πότε πρέπει να βγείτε. Και αυτό στην τύχη το κάνετε. Ουκ ολίγες φορές βρίσκεστε να κλείνεστε για να γλυτώσετε (κυρίως από τον Shambler) και μόλις βγαίνετε από την κρυψώνα πέφτετε μούρη με μούρη με τον εχθρό.

Ο προαναφερθείς Shambler είναι και το μοναδικό τέρας που καλείστε να αντιμετωπίσετε – δύο φορές μάλιστα. Αυτά τα σημεία είναι η Αχίλλειος πτέρνα του παιχνιδιού. Ειδικά η πρώτη επαφή του Pierce με το τέρας είναι ένα σαδιστικό μάθημα του πώς δεν πρέπει να σχεδιάζονται τα παιχνίδια – η λύση του γρίφου είναι τραγικά τραβηγμένη, δεν υπάρχει κανένα μα κανένα hint για την επίλυση, ενώ ο χρόνος και το κακό stealth απλώς προκαλούν άπειρους θανάτους. Εξαιτίας αυτού του μέρους, αφαιρώ μισό βαθμό από το παιχνίδι. Εδώ φαίνεται και η απειρία των δημιουργών, καθώς έχουν πάρει τέσσερα διαφορετικά είδη -adventure, RPG, stealth, survival horror- και προσπαθούν να φτιάξουν αυγά μάτια, αλλά πολλές φορές όλα φαντάζουν ομελέτα.

Στα θετικά, να αναφέρω τη χρήση και άλλων χαρακτήρων. Σε δύο συγκεκριμένα κεφάλαια αναλαμβάνετε το ρόλο άλλου χαρακτήρα, παρακολουθώντας συνάμα τα γεγονότα από άλλη οπτική γωνιά. Αυτή η “πατέντα” πάντα μου άρεσε και το θεωρώ ατού για κάθε τίτλο. Ο χειρισμός είναι πολύ εύκολος, καθώς ακολουθούνται τα πρότυπα των adventure σε κονσόλα: κινείστε και όπου υπάρχει δυνατότητα ενέργειας εμφανίζεται αντίστοιχο εικονίδιο. Με το touchpad (PS4) ανοίγετε μια σειρά από καρτέλες, όπου περιλαμβάνονται τα skills του Pierce, τα logs, το inventory κτλ. Όταν χειρίζεστε άλλο ήρωα, η καρτέλα με τα skills είναι απενεργοποιημένη, αλλά τα XP μαζεύονται και μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε όταν αναλάβετε και πάλι τον Pierce.

Με φειδώ η χρήση της λάμπας, γιατί ξεμένετε από λάδι.

Ο εικαστικός τομέας αφήνει ανάμικτες εντυπώσεις. Από την μία οι εσωτερικοί χώροι, που είναι εντυπωσιακοί. Έχουν απίστευτη λεπτομέρεια – ειδικά η κεντρική αίθουσα στην έπαυλη των Hawkins όταν εισέρχεται το φως από τα παράθυρα είναι ένα οπτικό αριστούργημα. Ταυτόχρονα επικρατεί μία “σκοταδίλα” κατάλληλη για το ύφος του τίτλου, χωρίς όμως να ενοχλεί οπτικά. Οι όποιες αλλοιώσεις που συμβαίνουν όταν ο Pierce παθαίνει κρίση κλειστοφοβίας ή βλέπει μία παράλογη σκηνή είναι όμορφα σκηνοθετημένες και καλοσχεδιασμένες. Από την άλλη όμως τα μοντέλα των χαρακτήρων απλά απογοητεύουν. Ξύλινα κακέκτυπα άλλης εποχής, με κινήσεις αστείες, ομιλίες τραγελαφικές και κυρίως υφάσματα και μαλλιά που προκαλούν γέλιο. Είναι κρίμα, γιατί το υπολοιπο εικαστικό κυμαίνεται σε υψηλό επίπεδο. Ευτυχώς ο ήχος ικανοποιεί. Η μουσική επένδυση, αν και όχι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη, προκαλεί ανατριχίλα και περιέχει σωστές εντάσεις που συνοδεύουν τις κατάλληλες σκηνές. Τα εφέ επίσης είναι προσεγμένα, ενώ οι ερμηνείες σε γενικές γραμμές ακολουθούν το επίπεδο της μουσικής, ειδικά όταν είναι μαζεμένοι όλοι οι οπαδοί της αίρεσης και προσεύχονται στον Cthulhu. Ο Pierce κάπως απογοητεύει, καθώς η φωνή του κυμαίνεται από αδιάφορη έως υπερβολική – δε χαλάει την ατμόσφαιρα, αλλά περιμέναμε περισσότερα από τον ήρωα ενός τέτοιου παιχνιδιού.

Ειλικρινά είμαι πολύ διχασμένος με το Call of Cthulhu. Ως φαν των adventure με κέρδισε η ενδιαφέρουσα ιστορία εμπνευσμένη από τον μετρ του τρόμου και η εκπληκτική ατμόσφαιρα γεμάτη τρόμο, ανατριχίλα και φόβο για έναν άγνωστο εχθρό που προκαλεί αϋπνίες και εφιάλτες. Η εξερεύνηση των χώρων είναι απολαυστικότατη, βοηθούμενη και από ένα ωραίο εικαστικό, ενώ η ενσωμάτωση του stealth είναι καλοδεχούμενη, αν και όχι πολύ σωστά υλοποιημένη. Δυστυχώς η ανάμιξη πολλών στοιχείων σε ένα παιχνίδι που ήδη είναι πολύπλοκο λόγω του χαρακτήρα της ιστορίας, το κρατάει πίσω. Εάν είχε φτιαχτεί ως καθαρόαιμο adventure με λίγο stealth και χωρίς τις σκηνές κυνηγητού με τον Shambler, ίσως θα μιλούσαμε για ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς. Αυτή τη στιγμή όμως μιλάμε για μία χαμένη ευκαιρία, έναν τίτλο που θα μπορούσε να είναι αριστούργημα, αλλά βρίθει από προβλήματα. Αν είστε φαν του Lovecraft, ασχοληθείτε οπωσδήποτε με το Call of Cthulhu. Οι υπόλοιποι αγοράστε το αν το βρείτε με έκπτωση, γιατί παρά τις αδυναμίες του είναι ό,τι πιο κοντά στην ατμόσφαιρα του Lovecraft. Μέχρι τότε, απολαύστε την αυθεντική ιστορία.

Ο ΜύθοςΑτμόσφαιρα βγαλμένη απευθείας από το μυαλό του H.P. LovecraftΌμορφα γραφικά εσωτερικών χώρωνΉχοςΕνδιαφέρουσα προσέγγιση stealth σε παιχνίδι adventureΗ ιστορία παραείναι πολύπλοκηΑπαράδεκτα μοντέλα χαρακτήρωνΜίξη πολλών ειδών παιχνιδιού χωρίς επιτυχίαΜεγάλοι χρόνοι φόρτωσηςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:CyanideΕΚΔΟΣΗ:Focus Home InteractiveΔΙΑΘΕΣΗ:IGEΕΙΔΟΣ:Adventure RPGΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.callofcthulhu-game.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:30/10/2018

Game20.gr, το Άσυλο των gamers