Remember Me Review

Το Remember Me με έβαλε σε σκέψεις. Αρκούν το όραμα και οι ιδέες για να κρατηθεί το ενδιαφέρον σε ένα παιχνίδι σχεδόν 10 ωρών? Συνήθως όχι, αλλά η περιπέτεια της Nilin στο φουτουριστικό Παρίσι τα κατάφερε. Μετά από μια αποτυχημένη συνεργασία με την Sony και πλέον με τη βοήθεια της Capcom, η Dontnod μας παρουσιάζει τον πρώτο της τίτλο, ρίχνοντάς σας έναν κόσμο που ζει με ψεύτικες αναμνήσεις και προσπαθεί να ξεχάσει την πραγματικότητα.

Μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο που διέλυσε

την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις των χωρών προσπαθούν να χτίσουν ξανά τον πολιτισμό με την βοήθεια γιγάντιων πολυεθνικών. Ο κολοσσός ανάμεσα τους είναι η Memorize, μία εταιρία που με την πρωτοποριακή τεχνολογία SenSen, έδωσε στον κόσμο την δυνατότητα να ξεχάσει για πάντα, να μοιραστεί τις αγαπημένες του στιγμές ή ακόμα και να αλλάξει την αντίληψη του για παλιές εμπειρίες ώστε να απαλλαχτεί από τις ενοχές και τη θλίψη του. Η προνομιούχα πλούσια κοινωνία της πόλης μπορεί να ζει ανέμελη μέσα σε μία τεχνητή ζωή, ενώ στις φτωχές περιοχές η βία είναι ανεξέλεγκτη και ο εθισμός στις ξένες αναμνήσεις έχει φτάσει να παραμορφώνει ανθρώπους, οι οποίοι χάνουν κάθε ίχνος συνείδησης και προσωπικότητας. Τα νερά έρχεται να ταράξει η Nilin με την αναζήτηση των αναμνήσεών της, που αφαιρέθηκαν βίαια ως τιμωρία για ένα έγκλημα που δεν μπορεί να θυμηθεί.

Η ιστορία του Remember Me είναι σχετικά απλή και πέρα από τις εξαιρετικές ιδέες σχετικά με την παραποίηση αναμνήσεων, δεν θα σας ξαφνιάσει. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός πως δεν είναι σωστά δομημένη, ειδικά στην αρχή. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν φταίει ως ένα σημείο η μετάφραση από τα γαλλικά ή αν έχουμε άλλη μία περίπτωση παιχνιδιού με αρκετό κομμένο υλικό. Η Nilin είναι μέλος της αντιδραστικής ομάδας Errorist, η οποία έχει σκοπό την καταστροφή της Memorize και την απελευθέρωση του λαού από αυτή. Με στόχο την ανάκτηση των κλεμμένων αναμνήσεων της, η Nilin, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας το σχέδιο των Errorist και συγκεκριμένα του μυστηριώδους αρχηγού τους, Edge. Μου φαίνεται πολύ αστείο αυτό το όνομα, καθώς ο Edge με έφερε κυριολεκτικά “στα άκρα” με την κακή ερμηνεία του που θυμίζει καρτούν Σαββατοκύριακου, και κυρίως με τις κακογραμμένες γραμμές διαλόγου του. Συνολικά το Remember Me δεν αποτελεί λαμπρό παράδειγμα κορυφαίας συγγραφής, όμως οι περισσότεροι χαρακτήρες φαίνονται ανθρώπινοι και κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ο Edge όμως σε κάθε ευκαιρία ταΐζει τον παίκτη με κομμάτια ιστορίας, προκαλώντας υπερβολική έκθεση σε αυτή, τη στιγμή που το σκηνικό τα λέει όλα έμμεσα και δεν έχει ανάγκη από περιγραφές. Ευτυχώς η Nilin είναι πολύ καλύτερα γραμμένη και ο χαρακτήρας της εξελίσσεται ικανοποιητικά μέχρι το τέλος.

Περασμένα μεγαλεία.

Σε θέματα gameplay το Remember Me αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα. Όταν το είχα πρωτοδεί ήλπιζα πως θα ήταν χωρισμένο σε αποστολές, με λίγο stealth, λίγη αναζήτηση αντικειμένων, μπόλικη σούπα αναμνήσεων και φυσικά πολλή κλωτσοπατινάδα. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Πρόκειται για ένα βασικό action adventure με έμφαση στο σκαρφάλωμα και στο ελαφρύ χακάρισμα μηχανημάτων και πορτών. Τουλάχιστον έχει πολύ ξύλο. Το σκαρφάλωμα είναι γελοιωδώς εύκολο και στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού δεν υπάρχει κάτι να σας αγχώσει. Το βελάκι που φαίνεται στα trailer κάνει την εμφάνισή του και δεν είναι δυνατόν να απενεργοποιηθεί. Καταλαβαίνω πως είναι τμήμα του inteface του SenSen της Nilin, αλλά είναι λίγο υπερβολικό σε έναν τόσο γραμμικό τίτλο. Πέρα από άλματα και τρεχαλητά, η Νilin αναλώνεται στο άνοιγμα πορτών και στο πείραγμα διάφορων μηχανών. Με το πάτημα ενός κουμπιού μπορείτε να σημαδέψετε με το Spammer και να μεταφέρετε εντολές ή να καταστρέψετε αδύναμες κατασκευές. Πολύ απλά πράγματα που τα έχουμε ξαναδεί σε άλλες παραλλαγές.

Αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί, τουλάχιστον σε 3D παιχνίδι και σε τέτοια κλίμακα, είναι τα Memory Remixes. Σε αυτές τις ακολουθίες παρακολουθούμε μια λεπτομερή cutscene, όπου δεχόμαστε καταιγισμό πληροφοριών. Μόλις η σκηνή λήξει, η Nilin έχει τη δυνατότητα να επιστρέψει στην αρχή και με προσεκτική παρακολούθηση να βρει ελλειπείς αναμνήσεις και να τις αλλάξει προς όφελος της. Από τις διάφορες επιλογές που εμφανίζονται, κάποιες δεν κάνουν τίποτα ενώ άλλες έχουν αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό. Υπάρχει λίγο trial and error σε αυτή τη διαδικασία, όμως είναι τόσο φρέσκια και ενδιαφέρουσα η παραποίηση μίας cutscene σε πραγματικό χρόνο που δεν θα σας ενοχλήσει. Τα Remixes δεν κρατάνε πολύ, όμως βοηθούν την ιστορία να πάρει τα πάνω της όταν κάνει κοιλιά κάπου στην μέση, ενώ προκαλούν και το ερώτημα του πόσο ανήθικο είναι όλο αυτό. Συνολικά είναι μόλις τέσσερα και πιθανότατα σας φαίνονται λίγα. Για τα δύο πρώτα θα πρέπει να συμφωνήσω, όμως το τρίτο και το απίστευτα εντυπωσιακό τελευταίο Remix με ικανοποίησαν. Είναι ένας μηχανισμός που λίγοι έχουν αξιοποιήσει και η Dontnod τα καταφέρνει περίφημα.

Η λεπτομέρεια στις διάφορες περιοχές είναι εντυπωσιακή.

Ο τομέας όπου το Remember Me “ζωγραφίζει”, είναι το σύστημα μάχης. Καταρχήν το στήσιμο των μαχών είναι σχεδόν παλιομοδίτικο. Εισέρχεστε σε μία μεγάλη ή μικρή περιοχή, κλειδώνεστε μέσα και για να βγείτε πρέπει να σπάσετε τα μούτρα όσων χρειάζεται, μαζί με το περιστασιακό mini-boss ή ακόμα καλύτερα, boss. Το σύστημα μάχης θυμίζει στιγμιαία τα παιχνίδια Batman. Όμως ενώ τα Arkham περιορίζονται στο άμυαλο πάτημα ενός κουμπιού, στα πανεύκολα counters και στα σχεδόν άχρηστα gadgets, το Remember Me πάει λίγο παραπέρα. Έχετε στη διάθεση σας το Combo Lab, όπου με την πρόοδο σας στο παιχνίδι ξεκλειδώνετε νέες κινήσεις και μεγαλύτερα combo για να χρησιμοποιήσετε. Οι κινήσεις χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες: δυνατή επίθεση, ανάκτηση υγείας, μείωση των cooldowns και πολλαπλασιαστές προηγούμενων κινήσεων. Τα combo επιτρέπουν πάρα πολλούς συνδυασμούς κινήσεων και το καλό είναι ότι μπορείτε να τα αλλάξετε ανά πάσα στιγμή. Αν βρεθείτε με χαμηλή υγεία για παράδειγμα, μπορείτε να φτιάξετε πολύ γρήγορα ένα εύκολο combo που θα αναπληρώσει την υγεία της Nilin και δεν θα χρειάζεται απομνημόνευση. Δεν υπάρχει κουμπί για counter, αλλά υπάρχει δυνατότητα αποφυγής και συνέχισης του combo χωρίς παύση.

Εκτός από τα combo, η Nilin έχει στη διάθεση της πέντε ειδικές δυνάμεις και το Spammer. Οι ειδικές δυνάμεις γίνονται διαθέσιμες σταδιακά κατά την διάρκεια της ιστορίας και είναι πάρα πολύ χρήσιμες, καθώς από ένα σημείο και μετά οι εχθροί είναι τόσο πολλοί και επικίνδυνοι που πρέπει να εξαντλήσετε κάθε διαθέσιμη βοήθεια. Οι δυνάμεις περιλαμβάνουν από ομαδικό stun, ψηφιακές βόμβες, μέχρι και έναν ενισχυτή δύναμης. Με τον ενισχυτή αυτό μπορείτε για κάποια δευτερόλεπτα να ρίξετε μερικές πανίσχυρες κατραπακιές χωρίς να σας νοιάζουν τα combo. Όλες οι δυνάμεις έχουν cooldown μέχρι να μπορέσετε να τις χρησιμοποιήσετε ξανά και εδώ έρχονται τα combo με την μείωση αυτών των αντιπαθητικών αναμονών. Αυτό φυσικά σημαίνει πως απαιτεί λίγη σκέψη η σωστή χρήση των δυνάμεων την κατάλληλη στιγμή, γιατί είναι εύκολο να βρεθείτε σε μειονεκτική θέση. Τέλος, το Spammer είναι σαν ένα μικρό πολυβόλο... spam... που βραχυκυκλώνει τους ρομποτικούς εχθρούς και αποσυντονίζει τους υπόλοιπους. Τα animations της Nilin είναι άκρως εντυπωσιακά και η σωστή χρήση των combo, του Spammer και των δυνάμεων, δημιουργεί μια φανταστική χορογραφία με την πρόκληση να κυμαίνεται σε αρκετά καλό επίπεδο. Τα αφεντικά κάνουν σωστά τη δουλειά τους, ενώ ο ρυθμός μεταξύ περιήγησης και μαχών μου φάνηκε σωστός.

Ο χειρισμός είναι εύκολος και θα μάθετε τα πλήκτρα μέσα σε λίγα λεπτά. Προτίμησα να παίξω με πληκτρολόγιο/ποντίκι, γιατί το gamepad που έχω στη διάθεση μου είναι μια φτηνή απομίμηση και κάνει μόνο για platformers. Παρόλα αυτά δεν είχα κανένα πρόβλημα. Σωστή απόκριση στις μάχες και καλή κίνηση στο υπόλοιπο παιχνίδι. Αν έχω ένα πρόβλημα με τις μάχες, αυτό είναι η δύστροπη κάμερα που πολλές φορές είναι πολύ πιο κοντά από ότι θα έπρεπε.

Το παλιό και το νέο. Ποιο θα αντέξει στον χρόνο και δεν θα ξεχαστεί;

Το Remember Me χωρίς αμφιβολία διαπρέπει στον εικαστικό τομέα. Τα τελευταία χρόνια θεωρούσα το Alice Madness Returns το πιο όμορφο παιχνίδι που έχω δει. Επειδή όμως είμαι λιγάκι εθισμένος στην sci fi / cyberpunk θεματολογία και αισθητική, δίνω αυτό τον τίτλο στο Remember Me. Είναι πραγματικά υπέροχο. Τα βρώμικα σοκάκια, οι κατεστραμμένες από τον πόλεμο συνοικίες, τα χαλασμένα ρομπότ που βλέπουν τον κόσμο να σαπίζει γύρω τους με τα τελευταία volt που τους έχουν απομείνει. Στον αντίποδα οι πεντακάθαρες γειτονιές των πλούσιων και τυχερών, εκεί που οι αναμνήσεις είναι σαν συνάλλαγμα και κάτι εύκολο για να περάσει ευχάριστα η ώρα. Αγορές και πεζόδρομοι, εμπορικά κέντρα στολισμένα με πανέμορφα μαρμάρινα αγάλματα και στο βάθος το σύμβολο της πόλης, ο Πύργος του Άιφελ, φαντάζει μικρός πλέον στην σκιά των γιγάντιων τεχνολογικών θαυμάτων που στεγάζουν τις εταιρίες που απομυζούν την πόλη και όλο τον κόσμο για το κέρδος. Μπορεί να υπάρχουν αρκετές έμμεσες αναφορές στα έργα των Gibson και K. Dick, η Dontnod όμως επέλεξε να επικεντρωθεί στην ιδέα της ανάμνησης, οπότε έχουμε έναν καθόλα cyber κόσμο, αλλά χωρίς punk στοιχείο. Η λεπτομέρεια και ο σχεδιασμός του Νέου Παρισιού δείχνουν πόσο μεράκι και ταλέντο είχαν οι δημιουργοί του παιχνιδιού και κάνουν ακόμα πιο έντονο το απλό gameplay του. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πόσο θα ήθελα να εξερευνήσω λίγο παραπάνω αυτόν τον σκουριασμένο και παράλληλα ουτοπικό κόσμο, δυστυχώς όμως δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα.

Ευτυχώς η Unreal Engine 3 μπορεί να υποστηρίξει το όραμα των σχεδιαστών χωρίς κανένα πρόβλημα. To παιχνίδι είναι πολύ ελαφρύ, τρέχει αποκλειστικά σε DX9 και δεν συνάντησα το παραμικρό bug σε αυτό. Είναι ευχάριστο που το texture loading δεν έχει αυτές τις καθυστερήσεις που μας έχει συνηθίσει η UE3. Μπορεί βέβαια τα ίδια τα textures να μην έχουν την πιο υψηλή ανάλυση, αλλά ευτυχώς ο καλός σχεδιασμός τους σώζει την κατάσταση. Τα καρέ μου ήταν καρφωμένα στα 60 ακόμα και με πολλούς εχθρούς στην οθόνη, αλλά και στα αρκετά μεγάλα τοπία που του παιχνιδιού. Ο φωτισμός δεν είναι ο κλασικός της Unreal και άρα δεν υπάρχουν “λαδερές” πλαστικές επιφάνειες. Μπορώ να πω πως είναι στα επίπεδα του Mirror's Edge και ντύνει σωστά τα τοπία και τις περιοχές. Να σημειώσω επίσης πόσο καλοσχεδιασμένη είναι η Nilin. Τα άψογα animations κολακεύουν κάθε της κίνηση και στις μάχες μοιάζει πραγματικά σαν να χορεύει. Σχεδόν όλο το παιχνίδι το έπαιξα περπατώντας για να την καμαρώνω! Από την άλλη, το lipsync είναι αδύναμο και ίσως ταιριάζει περισσότερο στην γαλλική γλώσσα. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμμία αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, πέρα από τις λειτουργίες του Spammer.

Στον ήχο έχουμε επίσης ευχάριστες εκπλήξεις, με ένα soundtrack γεμάτο ηλεκτρονικούς ήχους και ευρωπαϊκή κλασική μουσική να συνοδεύει άψογα, κάθε στιγμή, την ιστορία. Στις μάχες η μουσική ανεβάζει ρυθμό και ένταση όσο τα combo σας είναι επιτυχημένα, ενώ σχεδόν σωπαίνει όταν η Nilin είναι σε κίνδυνο. Τα εφέ είναι άριστης ποιότητας και ταιριάζουν τέλεια με το συχνό πιξέλιασμα της οθόνης και τον ψηφιακό χαρακτήρα του τίτλου. Το voice acting είναι καλό και σωστό σε γενικά πλαίσια, εκτός από τον Edge, ο οποίος όχι μόνο έχει κακές ατάκες, αλλά και ο ηθοποιός που τον ερμηνεύει είναι λες και μιλάει σε τηλεμάρκετινγκ. Ευτυχώς η ηθοποιός στο ρόλο της Nilin κάνει άριστη δουλειά, παρουσιάζοντας έναν δυναμικό και συνάμα αγχωμένο χαρακτήρα.

Οι μονόλογοι της Nilin, ανάμεσα στα κεφάλαια του παιχνιδιού, είναι καλογραμμένοι.

Πέρασα πολύ καλά με το Remember Me. Μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και ξεχωριστού gameplay, είναι όμως γεμάτο καλές ιδέες, αν και ποτέ δεν τις αξιοποιεί πλήρως. Ότι κάνει το κάνει χωρίς προβλήματα και προσφέρει ένα αξιόλογο περιεχόμενο. Ο κόσμος και η αισθητική του Remember Me το κάνουν ξεχωριστό και απαραίτητο για κάθε λάτρη των sci fi παιχνιδιών. Οι βόλτες σας στους δρόμους του Νέου Παρισιού θα σας μείνουν αξέχαστες.

Κορυφαίος εικαστικός τομέαςΤρομερή προσοχή στη λεπτομέρειαΚαταπληκτική μουσικήΑπολαυστικό σύστημα μάχης με το Combo LabΤα Memory Remixes είναι έξυπνη ιδέαH Nilin, αχ αυτή η NilinΟ EdgeΑπλό gameplay εκτός μαχώνΑδύναμα δομημένη ιστορίαΔύστροπη κάμεραΜηδενική αλληλεπίδραση με τον κόσμοΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PC (review), Xbox 360, PS3ΑΝΑΠΤΥΞΗ:DontnodΕΚΔΟΣΗ:CapcomΔΙΑΘΕΣΗ:CD MediaΕΙΔΟΣ:Action adventureΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.remembermegame.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:7/6/2013PEGI:16

Game20.gr, το Άσυλο των gamers