” Ο Τζον Κέρι συγχέει το διεθνές δίκαιο με την αμερικανική υπερηφάνεια”

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ βρίσκεται στο Λονδίνο για να προβάλλει τα επιχειρήματά του για τις επιθέσεις, αλλά τέτοιου είδους πυραυλικές επιθέσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ποταμοί τρόποι επιβολής του νόμου, σχολιάζει ο Simon Jenkins στον Guardian.

Κάθε λογικός άνθρωπος πρέπει να δεχτεί ότι η κυβέρνηση της Συρίας χρησιμοποίησε χημικά όπλα τον περασμένο μήνα στα περίχωρα της Δαμασκού.

Όλα τα όπλα είναι απαίσια. Οι Δυτικοί συγχώρεσαν τη χρήση τους από τον Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ και έχουν κατασκευάσει βόμβες ναπάλμ και λευκού φωσφόρου. Αλλά το σαρίν είναι ειδικά παράνομο κατά το διεθνές δίκαιο και ο Μπαράκ Ομπάμα είπε στη Συρία να μην το χρησιμοποιήσει. Δεν έχουν καμιά σημασία τα λόγια του;
Ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών, Τζον Κέρι, βρίσκεται στο Λονδίνο, υποστηρίζοντας ότι το διεθνές δίκαιο πρέπει να εφαρμοστεί. Μπορούμε να συμφωνήσουμε μαζί του. Στην Καμπότζη, τη Ρουάντα, τη Λιβερία και την πρώην Γιουγκοσλαβία, όσοι έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα πολέμου έχουν βρεθεί ενώπιον των διεθνών δικαστηρίων. Η Αμερική σπάνια υπήρξε υποστηρικτής των εν λόγω δικαστηρίων, φοβούμενη ότι οι συχνές επιθέσεις της εναντίον άλλων κρατών θα μπορούσαν να την κάνουν ευάλωτη σε δικαστικές διαμάχες. Αν η Αμερική τώρα αλλάζει τροπάριο για την ανελέητη εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, αυτό είναι ευπρόσδεκτο.

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν αναφέρθηκε καθόλου στο να κάνει τον πρόεδρο της Συρίας Άσαντ να λογοδοτήσει. Δεν αναφέρεται καθόλου στο ενδεχόμενο να τον φέρει μια μέρα ενώπιον της δικαιοσύνης. Θέλει απλώς να βομβαρδίσει τις πόλεις του, σε κάτι που μοιάζει με εξαγριωμένα αντίποινα επειδή ο Άσαντ ντρόπιασε τον Ομπάμα αγνοώντας την προειδοποίηση για την «κόκκινη γραμμή» του. Σε αυτό το σημείο, το διεθνές δίκαιο συγχέεται με την αμερικανική υπερηφάνεια.
Οι πύραυλοι είναι ένας ποταπός τρόπος επιβολής του νόμου. Σκοτώνουν σπάνια τους σωστούς ανθρώπους. Μπορούν να προκαλέσουν τεράστια καταστροφή, καταστρέφοντας τις ζωές των πολιτών και την αύξηση της εξάρτησής τους από τους καταπιεστές τους. Οι πυραυλικές επιθέσεις είναι απλές επιδείξεις εξουσίας, συνήθως ως μία θεαματική εναλλακτική λύση σε μια επίθεση επί του εδάφους. Η στρατιωτική αναποτελεσματικότητά τους, τους καθιστά επιρρεπείς σε μια διευρυμένη αποστολή.
Ήδη ο Ομπάμα έχει αλλάξει, από την απειλή ενός «χειρουργικού τιμωρητικού χτυπήματος», σε ένα μαζικά καταστροφικό, με σκοπό να βοηθήσει την εξέγερση και έτσι να συμβάλει στην αλλαγή του καθεστώτος. Αυτό συμβαίνει να είναι εναντίον του διεθνούς δικαίου. Πιο συγκεκριμένα, τέτοιες πυραυλικές επιθέσεις δεν «δουλεύουν» στη Σερβία, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Χρησιμοποιήθηκαν απλώς ως ένα προοίμιο για το χάος επί του εδάφους και την πίεση για την παρέμβαση χερσαίων δυνάμεων.
Αν ο Ομπάμα εννοεί το ότι θέλει να αλλάξει το καθεστώς στη Συρία θα πρέπει να είναι έτοιμος να εισβάλει. Δεδομένου ότι δεν έχει τη βούληση και τα μέσα για το σκοπό αυτό, απλώς οδεύει προς μια δεύτερη ταπείνωση. Θα έπρεπε να υπαναχωρήσει και να αναπτύξει τη διπλωματία και την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας αντ’ αυτού. Δεν είναι και πολλά, αλλά είναι καλύτερα από τους βομβαρδισμούς.

http://www.theguardian.com/commentisfree/2013/sep/09/syria-john-kerry-international-law