O Μπερνάρ Ανρί Λεβί γράφει για την «μεταθανάτια λατρεία του Ούγκο Τσάβες»

Αφήνοντας στην άκρη τον αντισημιτισμός και τις συμμαχίες με δικτάτορες, γιατί η αριστερά θα έπρεπε να τιμά έναν άνθρωπο που καταπίεσε το λαό του και κατέστρεψε την οικονομία; Είναι μια προσβολή προς το λαό της Βενεζουέλας, γράφει ο γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ Ανρί Λεβί.
Ο θάνατος του Ούγκο Τσάβες και η περίτεχνη κηδεία που ακολούθησε έχουν εξαπολύσει ένα κύμα πολιτικής ηλιθιότητας και ως εκ τούτου

παραπληροφόρησης, ενός μεγέθους που έχουμε καιρό να δούμε. Δεν θα σταθώ -γιατί αυτό είναι ήδη γνωστό- στον Τσάβες τον «φίλο του λαού», του οποίου οι στενότεροι σύμμαχοι ήταν αιμοσταγείς δικτάτορες: Αχμαντινετζάντ, Μπασάρ αλ-Άσαντ, Φιντέλ Κάστρο, και, στο παρελθόν, Καντάφι. Ούτε θα σταθώ πολύ, γιατί κι αυτό επίσης είναι γνωστό, στον παθολογικό αντισημιτισμό του Τσάβες κατά την 14χρονη περίοδο της ηγεσίας του, που οδήγησε τα δύο τρίτα της εβραϊκής κοινότητας της Βενεζουέλας στην εξορία. Δεν ήταν ο Τσάβες ο λάτρης των θεωριών συνωμοσίας του Thierry Meyssan, μαθητή του αργεντίνου αρνητή του Ολοκαυτώματος Norberto Ceresole, ο οποίος έδειξε φανερά την έκπληξή του επειδή οι Ισραηλινοί «ήθελαν να επικρίνουν τον Χίτλερ», ακόμη και αν «έχουν κάνει τα ίδια και ίσως και χειρότερα»; Πώς να αντιδράσει ένας Εβραίος στο Καράκας βλέποντας τον πρόεδρό του να στιγματίζει μια μειοψηφία που αποτελείται από «απόγονους εκείνων που σταύρωσαν τον Ιησού Χριστό» και οι οποίοι, σύμφωνα με τον Τσάβες, «φτιάχτηκαν με τον πλούτο του κόσμου»;
Από τις κατηγορίες ότι ο Λευκός Οίκος προσπαθούσε να τον σκοτώσει ως την παρέα με τον Αχμαντινετζάντ και τον Καντάφι, ιδού μια γρήγορη ματιά σε μερικούς από τους λόγους για τους οποίους θεωρήθηκε ότι ο Τσάβες μισεί την Αμερική. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό, κάτι που θα μετανιώσουμε αν το προσπεράσουμε καθώς η μεταθανάτια λατρεία του Τσάβες μεγαλώνει και γίνεται όλο και πιο τοξική, είναι ότι αυτός ο «σοσιαλιστής του 21ου αιώνα», αυτός που υποτίθεται ότι ήταν ακούραστος «υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», κυβέρνησε φιμώνοντας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κλείνοντας τους τηλεοπτικούς σταθμούς που τον επέκριναν και αρνούμενος την πρόσβαση της αντιπολίτευσης στα κρατικά ενημερωτικά δίκτυα. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό, ή σκόπιμα δεν αναφέρεται από εκείνους που θα κάνουν τον Τσάβες πηγή έμπνευσης για μια αριστερά που φαίνεται να της λείπουν αυτές οι πηγές, είναι ότι αυτός ο υπέροχος ηγέτης, φαινομενικά τόσο απασχολημένος με τους εργαζομένους και τα δικαιώματά τους, ανεχόταν τα συνδικάτα μόνο αν ήταν επίσημα. Επέτρεψε απεργίες μόνο όταν ήταν ελεγχόμενες ή ακόμη και ενορχηστρωμένες από το καθεστώς. Και, μέχρι το τέλος, δίωξε, ποινικοποίησε και πέταξε στη φυλακή ανεξάρτητους συνδικαλιστές οι οποίοι, όπως ο Ruben Gonzalez, ο εκπρόσωπος των ανθρακωρύχων της Ferrominera, αρνήθηκαν να περιμένουν να υλοποιηθεί πλήρως ο μπολιβαρισμός και άρχισαν να απαιτούν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, προστασία από τα εργατικά ατυχήματα και δίκαιους μισθούς.

Αυτό που παραλήφθηκε στα περισσότερα αφιερώματα κατά τη διάρκεια αυτών των συνόδων παγκόσμιου πένθους και που πρέπει να θυμόμαστε, αν θέλουμε να αποφύγουμε η μετα-Τσάβες εποχή να μετατραπεί σε έναν ακόμη χειρότερο εφιάλτη-είναι η καταστολή των Ινδιάνων Yukpa της Sierra de Perija, στο όνομα της «πολιτιστικής ολοκλήρωσης»: οι στοχευμένες δολοφονίες, που καλύφθηκαν από το καθεστώς, εκείνες των αρχηγών τους, οι οποίοι, όπως ο Sabino Romero το 2009, αρνήθηκαν να υποταχθούν στον Τσάβες. Και, γενικά, η καταστολή των δημοκρατικών και λαϊκών κινημάτων, που δεν είχαν την τύχη να είναι στην ατζέντα του Τσάβες. Πάρτε τα θέματα των γυναικών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα δικαιώματα των γυναικών υπέστησαν δραματικές παλινδρομήσεις κατά τη διάρκεια της βασιλείας του El Comandante. Και, θα ήταν άδικο για τον θανόντα ηγέτη να σημειωθεί ότι δύο διατάξεις του οικογενειακού δικαίου -η μία για την προστασία των γυναικών θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας και η άλλη για τις διαζευγμένες γυναίκες- καταργήθηκαν από το καθεστώς, επειδή θεωρήθηκαν πολύ μικροαστικές για το πρότυπο του ανδρισμού που επικρατούσε;

Όσο για τις καλές ψυχές που μας θυμίζουν ότι ο εθνικός λαϊκισμός του Τσάβες είχε «τουλάχιστον» το όφελος ότι έτρεφε τους πεινασμένους και ενδιαφερόταν για τους πλέον ευάλωτους και τη μείωση της φτώχειας, αμελούν να αναφέρουν ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές έγιναν δυνατές μόνο με δημοσιονομική απερισκεψία ίδια, η οποία χρηματοδοτήθηκε από κολοσσιαία έσοδα από το πετρέλαιο, που αυξήθηκαν από την υψηλή τιμή του αργού. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η πραγματική οικονομία της χώρας, ο εκσυγχρονισμός των υποδομών και των εγκαταστάσεών της και η δημιουργία επιχειρήσεων που μπορούν να δημιουργήσουν βιώσιμο πλούτο θυσιάστηκαν απερίσκεπτα στο βωμό μιας μορφής καισαρισμού που σχεδιάστηκε περισσότερο για να εξαγοράσει την κοινωνική ειρήνη παρά για να χτίσει τη Βενεζουέλα του αύριο.

http://www.thedailybeast.com/articles/2013/03/12/bernard-henri-levy-on-the-idiotic-posthumous-cult-of-hugo-chavez.html