Αλλαγή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στη Μ. Ανατολή

Εντελώς αθόρυβα, και χωρίς καμιά δημοσιοποίηση, η Τουρκία προχώρησε στη μεταστροφή της πολιτικής της για την Μέση Ανατολή, όπως την είχε ορίσει με βάση το «κόκκινο βιβλίο» του 2010.

Στο βιβλίο αυτό που αναμορφώνεται κάθε πέντε χρόνια,  η Συρία και το Ιράν είχαν βγει από τη λίστα κρατών που αποτελούν απειλή για τα  τουρκικά εθνικά συμφέροντα. Αντιθέτως, ορίστηκε πως η μόνιμη πηγή αστάθειας για την περιοχή πηγάζει πλέον από το Ισραήλ.

Η τουρκική εξωτερική πολιτική πήρε την κατιούσα το 2010, με τις σχέσεις της Άγκυρας και Ισραήλ να βρίσκονται στο χαμηλότερο δυνατό σημείο,

εξαιτίας του αιματηρού περιστατικού με το σκάφος Mavi Marmara, και την άρνηση των Ισραηλινών να ζητήσουν συγγνώμη.

Το ίδιο τεταμένες κατέληξαν και οι σχέσεις με τις ΗΠΑ, εξαιτίας των προσπαθειών της Άγκυρας να πετύχει συμβιβασμό με την Βραζιλία, Ινδία, Ρωσία, και Κίνα, για το ζήτημα του ιρανικού πυρηνικού σχεδιασμού, με αποτέλεσμα η Αμερική να προχωρήσει σε κυρώσεις εναντίον της Άγκυρας.

Η αραβική άνοιξη οδήγησε σε πλήρη ανατροπή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, με ιδιαίτερη έμφαση στην Συρία. Η βίαιη καταστολή της συριακής εξέγερσης από πλευράς του Bashar Assad, διέρρηξε στις στενές σχέσεις μεταξύ των δυο κρατών, με αποτέλεσμα σήμερα η Τουρκία να επιδιώκει την ανατροπή του.

Η Κων/πολη αποτελεί σήμερα το αρχηγείο της κύριας αντιπολιτευτικής ομάδας της Συρίας, του Εθνικού Συμβουλίου, με ηγέτη του τον διανοούμενο Burhan Ghalioun, τον οποίο οι ΗΠΑ και Τουρκία προαλείφουν για μελλοντικό πρόεδρο της Συρίας.

Ο  Ghalioun είχε συνάντηση με τον αρχηγό των ενόπλων αντιπάλων του καθεστώτος, αν και ο ίδιος δεν συμφωνεί με την ένοπλη ανατροπή του Assad.  Πάντως, με την διαμεσολάβηση της Άγκυρας, ο Ghalioun φαίνεται πως δέχεται πλέον την περιορισμένη στρατιωτική δράση για «αμυντικούς λόγους».

Από την πλευρά της, η Τουρκία υποστηρίζει τη πλήρη στρατιωτική δράση με σκοπό την ανατροπή του Σύριου προέδρου, και παρέχει υλική υποστήριξη, και χώρους εκπαίδευσης στους αντάρτες.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 10.000 ένοπλοι λιποτάκτες  που είναι οργανωμένοι σε αντάρτικα σχήματα, αντιμετωπίζοντας τον άριστα εξοπλισμένο (από τη Ρωσία) συριακό στρατό. Ο δικός τους εξοπλισμός προέρχεται από τον Λίβανο και την Τουρκία.

Στην προσπάθεια της να αποτρέψει την λαθραία εισαγωγή όπλων, η Συρία ενθαρρύνει τις εντάσεις μέσα στον Λίβανο, και κοντά στα σύνορα με το Ισραήλ. Ο επικεφαλής της Hezbollah,  Hasan Nassrallah δεν θέλει να εμπλακεί ενεργά στη συριακή εξέγερση, αν και την στηρίζει δημοσίως.

Πάντως, το μεγαλύτερο μέρος του συριακού στρατού βρίσκεται στα σύνορα με Ιορδανία και Τουρκία, ενώ η παρουσία του στα σύνορα με το Ισραήλ θεωρείται φυσιολογική.

Η Ρωσία και η Αμερική είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικές και προσεκτικές. Καμία από τις δυο δεν έχει αναμιχθεί επισήμως. Η Ρωσία όμως συνεχίζει να αποστέλλει όπλα στην Συρία, όπως αντιαεροπορικά συστήματα τύπου SA-22.  Αυτές τις ημέρες την Μόσχα επισκέπτεται κλιμάκιο Σύριων προκειμένου να κλειστεί συμφωνία για