Άλλο οι βούρτσες κι άλλο ο φιλελευθερισμός

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτης

Είμαι σκληροπυρηνικός, το παραδέχομαι. Καλύτερα από το μαλακοπυρηνικός. Υπάρχουν πράγματα στα οποία είμαι αδιάλλακτος, στον πυρήνα των ιδεών μου, στον σεβασμό στους ήρωες και στα σύμβολα, στην πίστη στον Αρχηγό μου. Είμαι αδιάφορος στην επιτήδευση, την θεωρώ δείγμα ελαττώματος χαρακτήρα. Οι κομψευόμενοι μου προκαλούν θυμηδία και χλεύη. Αγαπώ τους αληθινούς χωριάτες, είναι ντόμπροι, δουλευταράδες, φιλόξενοι, ωραίοι Έλληνες. Τους τσομπάνους όμως που παριστάνουν με το μπλέϊζερ  τους «αστούς»

στο Κολωνάκι και γλείφουν την καθεστωτική αριστερά με τα φουλάρια, τους υπολήπτομαι λιγότερο κι από αδέσποτο σκύλο, αν κι αδικώ τους σκύλους. Δεν θα κρίνω ποτέ κάποιον από την ηλικία, το φύλο, την εμφάνιση, την κοινωνική τάξη. Τον κρίνω από την ελευθεροφροσύνη, τον πατριωτισμό του και την συνέπεια.

Σιχαίνομαι τους ρουσφετολόγους, όσους κοπροσκύλιασαν μια ζωή στο Δημόσιο Πρυτανείο, έζησαν μια ζωή χλιδάτη, κερασμένη  από το Λαό κι ανάλωναν την ενέργεια τους στο να χώνουν την «πελατεία» τους σε θέσεις κι αργομισθίες, ροκανίζοντας το δημόσιο ταμείο και πουλώντας στους χαχόλους αέρα κοπανιστό.  Ντενεκέδες ξεγάνωτοι, που, αν προσπαθήσεις να θυμηθείς, για να τους συνδέσεις με μια ιδέα ή μια πράξη της προκοπής, θα ξύνεις το κεφάλι σου στην αιωνιότητα. Η επιτύμβια πλάκα τους θα γράψει «Ενθάδε κείται ο Ρούλης, πέρασε και δεν ακούμπησε».

Έχω περάσει όλη την εφηβεία μου και την ως τώρα ενήλικη ζωή μου στα κινήματα αλληλεγγύης για τους αγωνιζόμενους λαούς της περιοχής μας. Φταίει λίγο κι ο «Μικρόκοσμος» του Χικμέτ. Ακούστε το από τη Μαρία Δημητριάδη. Το 1982, όταν ο Ισραηλινός Στρατός πολιορκούσε την Βηρυτό, μαθητής της τρίτης λυκείου, ήμουν από τις λίγες χιλιάδες τρελούς Έλληνες που πήγαμε στα τότε γραφεία του PLO, Βασ. Σοφίας 25, και υπέγραψα δήλωση να πάω εθελοντής. Εφηβικός ρομαντισμός βασισμένος στο φυσικό αίσθημα δικαίου. Η πολιορκία έληξε με την αποχώρηση των φενταγίν της Φατάχ με ελληνικά πλοία, και ο παλαιστινιακός λαός δεν χρειάστηκε την ανύπαρκτη πολεμική εμπειρία μας. Σήμερα υποστηρίζω με νύχια και με δόντια τον άξονα Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ, γιατί αυτό επιβάλλει το κοινό εθνικό συμφέρον μας. Οι Παλαιστίνιοι που υποδέχθηκαν τον Ερντογάν με πανώ «καλώς ήρθες νέε Πορθητή», ας βρουν συμμάχους στον ισλαμοφασισμό. Δεν θα πάρω. Πολιτικά αλλά αργότερα και σαν μαχόμενος δικηγόρος, πάντα αμισθί, έκανα ότι μπορούσα για το κουρδικό και το αρμενικό ζήτημα. Με τ’ αρμενάκια μαζί σε πορείες, καλοί Έλληνες πολίτες αλλά και πιστοί στο όραμα του Τασνάκ, της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας. Θαρραλέοι και πείσμονες στο αγώνα, φίλοι, που τους ανταπέδωσα την συντροφική αγάπη και τίμησα τις κοινές μας ιδέες, συντάσσοντας το 1994 την Εισηγητική Έκθεση και την πρόταση Νόμου με την οποία η Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων το 1996 αναγνώρισε την 24η Απριλίου ως ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων από την Τουρκία. Γιατί έτσι τιμάς τις ιδέες και τους φίλους, με πράξεις ορατές κι όχι με φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Ποιος το πρότεινε,