Ανάμεσα σε Σκύλλα και Χάρυβδη ο δύσμοιρος Έλληνας

«Δεν μπορώ να θυμηθώ τι μού είπε η γυναίκα μου : Να πιω τρία και να γυρίσω σπίτι στις έντεκα – ή να πιω έντεκα και να γυρίσω στις τρείς;» (Ανώνυμος γλεντζές)

Η κυβέρνηση φέρνει λίγο στο μυαλό τον σύζυγο του ανεκδότου.

Ο λαός της έδωσε εντολή να εξυγιάνει τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, απολύοντας αν χρειαστεί, και να διαφυλάξει τη δημόσια περιουσία.

Η κυβέρνηση διατηρεί όλες τις θέσεις εργασίας και πουλά με συνοπτικές διαδικασίες την δημόσια περιουσία.

Πρόσφατα

η ΑΤΕ. Το όποιο παρασκήνιο ή όσα διατείνεται ο κ. Προβόπουλος δεν απαντούν το θεμελιώδες ερώτημα :

Ποιος ευθύνεται για το ότι η ΑΤΕ έφτασε στο σημείο να μην είναι βιώσιμη;

Και τι έκανε ο ίδιος ως εποπτική αρχή, περίμενε την καταγγελία ;

Δεδομένου ότι η τέχνη της εξαπάτησης συνιστά τεχνική εξουσίας, μάλλον οι ισχυρισμοί στοχεύουν ακριβώς στο να μην απαντήσουν στα ουσιώδη ερωτήματα.

Ας το ξεκαθαρίσουμε : όλοι και όλες είμαστε μέτοχοι του Ελληνικού κράτους με μετοχή 1/10.000.000.

Η μετοχή πηγάζει από την Ελληνική ιθαγένεια και την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη, από την καταβολή φόρων, από την κοινότητα αίματος και από την κληρονομιά των προγόνων που απελευθέρωσαν την πατρίδα.

Ό,τι ανήκει στον δημόσιο τομέα ανήκει στον καθένα μας κατά το ανωτέρω κλάσμα.

Όποιος πουλάει χωρίς κέρδος, απαξιώνει τις μετοχές μας.

διαίτερα οι δημόσιες επιχειρήσεις, λειτουργούν με τριπλό σκοπό :

1) να παρέχουν υπηρεσίες και αγαθά κοινής ωφέλειας σε προσιτές τιμές με ευνοϊκούς όρους

2) να δημιουργούν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας σε κρίσιμους στρατηγικά τομείς, όπου ο «ιδιώτης» ούτε θέλει ούτε μπορεί να επενδύσει τα τεράστια κεφάλαια που απαιτούνται

3) να εισφέρουν τα κέρδη τους στα κρατικά έσοδα, ελαφρύνοντας έτσι την άμεση και έμμεση φορολογία των πολιτών και τροφοδοτώντας με πόρους Υγεία, Άμυνα, Παιδεία, Ασφάλιση, Δημόσια Έργα.

Γι’ αυτό έχει τόση σημασία για τον μέσο πολίτη η χρηστή διαχείρισή τους.

Αυτή η απλή αλήθεια δεν συζητείται πλέον δημόσια.

Αντίθετα, η δημόσια περιουσία κατασυκοφαντείται σαν επαχθές βάρος, από το οποίο θα απαλλάξει το λαό ο «μυθικός» ιδιώτης, το τοτέμ του νεοφιλελευθερισμού.

Γιατί; Επειδή η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας άπτεται της Πολιτικής.

Και επειδή μεγάλο ποσοστό της πολιτικής τάξης, επίορκα, συνέδεσε τον προσωπικό πλουτισμό με τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας.

Ψηφίζοντας στις εκλογές, ορίζουμε διαχειριστή αυτής της περιουσίας.

Είτε ο διαχειριστής αστοχήσει είτε, ακόμα χειρότερα, ζημιώσει τη δημόσια περιουσία, υπέχει όχι μόνο πολιτικές αλλά και ποινικές ευθύνες.

Το 2004, το ΠΑΣΟΚ, μετά το 11ετές όργιο, φοβούμενο έντονα την ποινική λογοδοσία, εφηύρε την πολιτική στρεψοδικία «τιμωρηθήκαμε πολιτικά – παύει κάθε άλλη ενασχόληση με το θέμα».

Ώστε έτσι;

Από το 1981 το ΠΑΣΟΚ, για να σχηματίσει το κομματικό κράτος-καθεστώς που το διατήρησε έκτοτε στην εξουσία, επέβαλε υπαλληλικό υπερπληθυσμό και παροχές με δανεικά σε όλον το στενό και τον ευ