Ανοίγει το «βόρειο ρεύμα» του φυσικού αερίου

Το σημαντικότερο ρωσικό ενεργειακό σχέδιο ολοκληρώνεται. Η Gazprom εγκαινιάζει τη λειτουργία της δεύτερης διακλάδωσης του υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream (Βόρειο ρεύμα), που συνδέει τη Ρωσία και τη Γερμανία, μέσω της Βαλτικής.

Στις 8 Οκτωβρίου, παρουσία του προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, τέθηκε σε λειτουργία η δεύτερη διακλάδωση του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream, που αποτέλεσε το κυριότερο ενεργειακό έργο του Κρεμλίνου τα τελευταία 12 χρόνια. Το αντίστοιχο σχέδιο, ωστόσο, στη Νότιο Ευρώπη, το «South Stream»,

Το ακριβές κόστος του αγωγού Nord Stream, μήκους 1.224 km, με το μεγαλύτερο τμήμα του να βρίσκεται στο βυθό της Βαλτικής θάλασσας, δεν είναι γνωστό. Επίσημα, οι δαπάνες για την κατασκευή του, αγγίζουν τα 15 δις. ευρώ (6 δισεκατομμύρια ευρώ για το χερσαίο τμήμα και περίπου άλλα 8,8 δισεκ. ευρώ για το υποθαλάσσιο τμήμα του αγωγού). Ο διαχειριστής λειτουργίας του αγωγού, η εταιρεία Nord Stream AG, ανήκει κατά 51% στο ρώσικο κολοσσό Gazprom. Στο μετοχικό κεφάλαιο συμμετέχουν οι γερμανικές εταιρείες E.ON Ruhrgas AG και Wintershall, με ποσοστό 15,5% η καθεμία, ενώ από 9%, έχουν μερίδιο, η ολλανδική Gasunie και η γαλλική GDF Suez.

Η ιδέα της διαφοροποίησης των διαδρομών εξαγωγής ρωσικού φυσικού αερίου από τη Δυτική Σιβηρία προς την Ευρώπη, άρχισε να συζητείται στη Gazprom από την αρχή της δεκαετίας του 1990, λίγο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Με τα νέα «γεωγραφικά» δεδομένα των ανεξάρτητων κρατών που δημιουργήθηκαν στην Ευρασία, οι εξαγωγικοί αγωγοί φυσικού αερίου, έμειναν στον έλεγχο της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας.

Ρωσο-αμερικανικές κόντρες 

Μετά την έλευση του Βλαντίμιρ Πούτιν στην εξουσία, το Κρεμλίνο πήρε τη στρατηγική απόφαση της ανάκτησης του ελέγχου σε όλες τις διαδρομές των ρωσικών εξαγωγών φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Η Μόσχα, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις τόσο με το Μινσκ, για να αγοράσει το πακέτο ελέγχου της λευκορωσικής Beltransgaz, όσο και με το Κίεβο, για τη δημιουργία μιας κοινοπραξίας μεταξύ της Gazprom και της Naftogaz, στη βάση του ουκρανικού συστήματος μεταφοράς φυσικού αερίου (GTS).

Όλα άλλαξαν στα τέλη του 2003, όταν ο πρόεδρος της Λευκορωσίας, Αλεξάντερ Λουκασένκο, αποφάσισε ότι δεν θέλει να μοιραστεί τη Beltransgaz με τους ρώσους, προκαλώντας τον πρώτο πόλεμο του φυσικού αερίου μεταξύ των δύο γειτόνων. Στη συνέχεια, ήρθε η «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία, στην οποία οι ρώσικες αρχές είδαν μια προσπάθεια των ΗΠΑ να μειώσουν την επιρροή της Μόσχας στο μετασοβιετικό χώρο. Ήταν τότε, το 2004, που τελικά αποφασίστηκε να κατασκευαστεί ένας αγωγός φυσικού αερίου, παρακάμπτοντας τις υπάρχουσες διαδρομές. Στο Κρεμλίνο, θυμήθηκαν το σχέδιο ενός υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου μέσω της Βαλτικής Θάλασσας, για το οποίο, το 2001, η Gazprom είχε υπογράψει τα σχετικά μνημόνια, με τη φινλανδική εταιρεία Fortum.

Επικεφαλής, πρώην Καγκελάριος

Μετά από αυτό, το έργο άρχισε να αναπτύσσεται με