Μπαράκ Ομπάμα- Μπιλ Κλίντον: σχέσεις (στ)οργής

Ο Μπιλ Κλίντον έκανε από νωρίς σαφές ότι θα στηρίξει τον Μπαράκ Ομπάμα στην προεκλογική του εκστρατεία . Στο τρέχον συνέδριο των Δημοκρατικών θα σπεύσει να ξαναδηλώσει ότι η επανεκλογή Ομπάμα είναι απαραίτητη. Γιατί όμως αποφάσισε να τον στηρίξει, τη στιγμή που οι σχέσεις ανάμεσα στον 44ο και τον 42ο αμερικανό πρόεδρο δεν είναι και οι καλύτερες; Όλα ξεκίνησαν το 2008, όταν ο Ομπάμα κέρδισε το χρίσμα από την Χίλαρι. Και παρά την «θεσούλα» που η Χίλαρι εξασφάλισε στον Λευκό Οίκο, οι σχέσεις παρέμειναν ψυχραμένες. Ο Ομπάμα, πάλι, ένιωθε ότι η κυβέρνηση Κλίντον παρέμεινε, σε σκιώδη μορφή.

Την περασμένη άνοιξη, ο Κλίντον χαρακτήρισε την καριέρα του Μιτ Ρόμνεϊ «υποδειγματική» και επικρότησε τη φορολογική πολιτική Μπους. Ο Ομπάμα δεν τον χειροκρότησε όταν τα έλεγε αυτά, τώρα όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι τον έχει ανάγκη. Αν ο Κλίντον θα είναι παρών στο συνέδριο των Δημοκρατικών, όμως, ο «κλιντονισμός» θα απουσιάζει, σχολιάζουν οι αναλυτές. Ο φιλελευθερισμός του Κλίντον του χάρισε την προεδρία. Ο φιλελευθερισμός του Ομπάμα έδωσε πάτημα στους Ρεπουμπλικάνους για να πουν ότι «Αυτό είναι δικό μας δημιούργημα» λένε.

Άλλοι πάλι θεωρούν ότι το κίνημα των Δημοκρατικών άρχισε να πεθαίνει το 2000, όταν ο Αλ Γκορ βγήκε απ’ το προσκήνιο. Η αριστερόστροφη «τιμονιά» που πήρε στη συνέχεια και οι πράξεις των Δημοκρατικών όσον αφορά τον πόλεμο στο Ιράκ δεν βοήθησαν και πολύ.

Το 2008, ο Ομπάμα φαινόταν η ιδανική επιλογή για την «ξεχασμένη εργατική τάξη», κατά τους χαρακτηρισμούς του και η ιδανική ενσάρκωση της νέας εποχής των Δημοκρατικών. Οι Δημοκρατικοί του Κλίντον αγκάλιαζαν τις επιχειρήσεις και ο Ομπάμα επιτιθόταν  στο προσωπικό συμφέρον. Ο Ομπάμα, επίσης, προσέγγισε τους οικολόγους πολλοί από τους οποίους ανήκουν στους αναποφάσιστους. Οι απόψεις του για την αντισύλληψη τον βοήθησαν με τις γυναίκες και τους ψηφοφόρους των αστικών κέντρων, όχι όμως και με τους συντηρητικούς Καθολικούς.

Υπάρχει, τέλος, και η γνωστή εσωκομματική αντιπολίτευση που του χαλάει τα σχέδια. Ο Άρθουρ Ντέιβις, ο οποίος πέρασε στο αντίθετο στρατόπεδο και τάχθηκε στο πλευρό του Ρόμνεϊ, είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. «Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Ομπάμα και τον Κλίντον είναι ότι ο Κλίντον έπρεπε να χτίσει μια πολιτική καριέρα σε μια πολιτεία που έκλινε προς τα δεξιά» σχολιάζει. «Κάθε φορά που γινόταν εκλογές, ο Κλίντον έπρεπε να καταλάβει πώς να κερδίσει όσους είχαν ψηφίσει τον Ρίτσαρντ Νίξον και τον Ρόναλντ Ρέιγκαν να τον ψηφίσουν. Αντίθετα η καριέρα του Ομπάμα στηρίχθηκε σε μια Δημοκρατική πολιτεία με αδύναμο Ρεπουμπλικανικό κόμμα, με μόνη του έγνοια πώς να συσπειρώσει τους Δημοκρατικούς τριγύρω του».

Άλλη μια διαφορά που εντοπίζουν οι αναλυτές είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν το παιχνίδι της πολιτικής. Ενώ ο Κλίντον κρατούσε την ομάδα του για πολιτικά σεμινάρια ως αργά τη νύχτα, ο Ομπάμα φαίνεται να τα αντιμετωπίζει όλα αφ’ υψηλού, κάτι που μπορεί να λειτουργεί στους ακαδημαϊκούς και τα media, όχι όμως σε πολλούς ψηφοφόρους που θεωρούν τη