Χρειαζόμαστε «νέο κόμμα» ή «τρίτη παράταξη»;

Τον Μάιο αναφερθήκαμε στην αναγκαιότητα της «τρίτης παρατάξεως».

Η πρώτη παράταξη είναι η «φιλευρωπαϊκή» (σήμερα: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ). Υπόσχεται και προτάσσει την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και στην Ευρωζώνη δια της τήρησης, όσο το δυνατόν λιγώτερο επώδυνης, των συμφωνηθέντων.

Η δεύτερη παράταξη είναι η «αντιμνημονιακή-αντικαθεστωτική» (σήμερα: ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χ.Α.). Επειδή έχει καταστεί πλέον σαφές ότι το «αντιμνημονιακός» από μόνο του, χωρίς σύζευξη

με συγκεκριμένη αντιπρόταση, δεν αποτελεί πολιτική ταυτότητα ή πολιτικό στίγμα, το κυρίως πρόταγμα αυτής της παράταξης είναι η αντικαθεστωτικότητα/αντισυστημικότητα, με ό,τι επιμέρους περιεχόμενο της δίνει ο καθένας (και η ποικιλία είναι εντυπωσιακή). Από το ιδεολογικοποιημένα αριστερό (ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι το πρωτόγονο και αντιδημοκρατικό (Χ.Α.).

(Το ΚΚΕ μοιάζει να μη συμμετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι και στις τεκτονικές ανακατατάξεις, οπότε το αφήνουμε απ’ έξω, όπως κάνει άλλωστε και το ίδιο στον εαυτό του, παραμένοντας σε ένα αχανές σταλινικό νεφέλωμα. Η Χ.Α. ναι μεν ανήκει στο παραπάνω τόξο «αντιμνημονιακής και αντικαθεστωτικής επαγγελίας», αλλά δεν συμπεριλαμβάνεται στην προοπτική εξουσίας του είτε ως ΣΥΡΙΖΑ είτε ως ΣΥΡΙΖΑ+ΑΝΕΛ.)

Το πρόβλημα είναι ότι και οι δύο παρατάξεις, ως έχουν, είναι καταδικασμένες να αποτύχουν:

-Η «φιλευρωπαϊκή» παράταξη αποτελείται κατ’ ουσίαν από τα κόμματα του μεταπολιτευτικού δικομματισμού (η ΔΗΜΑΡ αποτελεί, σεσαρκωμένη σε κόμμα, μία από τις εκφράσεις του λώρου που ανέκαθεν συνδέει το ΠΑΣΟΚ με το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ/Αριστερά) και κυβερνά επί τη βάσει της υπόσχεσης σχετικής σταθερότητας, κυβερνησιμότητας, ευρωπαϊκού δρόμου. Αποτελούμενη όμως από το στελεχιακό δυναμικό του ancien régime, δεν μπορεί παρά να αναπαραγάγει τους τρόπους, τις μεθόδους, τη λογική και -όσο είναι δυνατόν- τους σκοπούς του ancien régime (έχουμε προσπαθήσει αλλού να εξηγήσουμε το πώς και το γιατί). Δεν είναι τυχαίο το ότι η διαφθορά ζει και ενίοτε βασιλεύει με διάφορες «λίστες», αφού όσοι ανδρώθηκαν πολιτικά με την διαφθορά δεν μπορούν αλλά ούτε και θέλουν να κάνουν αλλιώς. Ως εκ τούτου, αντί οι μεταρρυθμίσεις του Μνημονίου να αξιοποιούνται για να δώσουν ορμή στην πλήρη αλλαγή του κράτους, το κόστος τους μετακυλίεται ως επί το πλείστον στους «χαμένους της μεταπολίτευσης» με ειδική φροντίδα –αν όχι της «κεφαλής», τότε σίγουρα όλων των υπολοίπων- για να θιγούν όσο γίνεται λιγώτερο οι «κερδισμένοι» (αν αυτό δεν γίνεται με τον προγραμματισμό των μεταρρυθμίσεων, τότε έστω με την ελλιπή και πλημμελή εφαρμογή τους). Έτσι μεγεθύνεται έτι περαιτέρω το έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης, ενώ η αίσθηση ατιμωρησίας και η επιθυμία/ροπή της υπάρχουσας πολιτικής τάξης να αναπαραχθεί εξαφανίζει οποιαδήποτε ρεαλιστική προοπτική κοινωνικής και πολιτικής ανάκαμψης, αναγέννησης, ανατροπής των μεταπολιτευτικών ειωθότων.

-Η «αντικαθεστωτική» παράταξη αφ’ ενός δεν έχει τα στελεχιακά, πολιτικά-προγραμματικά και αξιακά εχέγγυα για να πετύχει στην «αντικαθεστωτικότητά» της (δηλαδή, να ανατρέψει την μέχ