Δεν μαθαίνουμε ούτε τις μισές αυτοκτονίες…

Στο «σκοτάδι» παραμένει ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που βάζουν τέλος στη ζωή τους, «πνιγμένοι» στα χρέη και μη αντέχοντας άλλο τα οικονομικά βάρη. Κανείς δεν γνωρίζει με σιγουριά πόσες αυτοκτονίες πραγματοποιούνται στη χώρα μας, ενώ οι επίσημες καταγραφές δεν είναι ακριβείς. Οι συγγενείς υπό το φόβο του «στίγματος» κρύβουν την αλήθεια, η Αστυνομία δεν δημοσιοποιεί τα περιστατικά αυτοχειρίας καθώς πρόκειται για ιδιωτικές υποθέσεις, ενώ ακόμα και οι ιατροδικαστικές υπηρεσίες αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τη λέξη «αυτοκτονία» στα πορίσματά τους έπειτα από νεκροψία – νεκροτομή ενός αυτόχειρα.

Οι

ειδικοί μέσα από την καθημερινή τους εμπειρία και επαφή με άτομα που απειλούν να αυτοκτονήσουν αποτυπώνουν τη δραματική αύξηση των αυτοχείρων, η οποία παρατηρείται τα τρία τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης. Δεν είναι τυχαίο που πριν από το 2009 η χώρα μας είχε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών παγκοσμίως, δηλαδή 2,8 ανά 100.000 κατοίκους. Το ποσοστό αυτό άλλαξε με το Μνημόνιο και το οικονομικό αδιέξοδο που έβαλε «θηλιά» σε χιλιάδες Έλληνες.

Χαρακτηριστικό της πρωτοφανούς αύξησης των αυτοχείρων είναι ότι η τηλεφωνική γραμμή για την Αυτοκτονία «1018» της ΜΚΟ «Κλίμακα» ξεκίνησε να χρηματοδοτείται από το κράτος, ενώ η γραμμή για την Κατάθλιψη «1034» του ΕΠΙΨΥ σύντομα ξεκινά 24ωρη λειτουργία.

Σε μελέτη που πραγματοποίησε το Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας, προκύπτει ότι μόνο για το μήνα Ιούνιο κατεγράφησαν 350 κλήσεις για απόπειρες αυτοκτονίες στην Αττική, από τις οποίες οι 50 κατέληξαν.

Ανησυχία επικρατεί και για τον Ιούλιο, καθώς το ΕΚΑΒ μετρά ήδη έξι κλήσεις, από τις οποίες οι πέντε κατέληξαν.

Αδυναμία

Ομόφωνα οι φορείς που ασχολούνται με το φαινόμενο της αυτοκτονίας υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να καταγράψουν τον ακριβή αριθμό των αυτοχείρων. Στέλεχος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας αναφέρει στον «ΤτΚ» ότι πάντα ξεφεύγουν κάποια περιστατικά.

«Εάν κάποιος πάρει ένα κουτί χάπια με σκοπό να βάλει τέλος στη ζωή του, μπορεί να φανεί ακόμα και ότι κατέληξε από ανακοπή καρδιάς».

Αντίστοιχα, συχνά πολλά περιστατικά συγχέονται με ατυχήματα και δεν μπορούν να διαγνωστούν ως αυτοκτονίες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η πτώση στη θάλασσα, καθώς και ένας θάνατος στην άσφαλτο. «Δεν ξέρουμε εάν αυτός που πέφτει στη θάλασσα ζαλίστηκε ή το έκανε συνειδητά. Επίσης στο δρόμο, κάποιος μπορεί να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και να προκαλέσει θανατηφόρο τρακάρισμα, αλλά μπορεί και να θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του», εξηγεί το στέλεχος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας.

Πάντως, εάν διαγνωστεί μια αυτοκτονία μετά τη νεκροψία – νεκροτομή που απαιτείται να γίνει, οι ιατροδικαστές δεν χρησιμοποιούν ποτέ τη λέξη «αυτοκτονία» στο πόρισμά τους. Όπως εξηγεί ιατροδικαστής, «είμαστε πολύ προσεκτικοί, καθώς η αυτοχειρία στιγματίζει μια οικογένεια, ενώ υπάρχει και διαφωνία με την Εκκλησία».

Στο «στίγμα», το οποίο δυσχεραίνει την έρευνα, στέκεται και ο πρόεδρος της ΜΚΟ «Κλίμακας», Κυριάκος Κατσαδώρος. «Δε