Δεν το κλείνουν το μαγαζάκι του “Πολυτεχνείου” να τελειώνουμε;

Δεν ξέρω, αλλά σήμερα, όπως κάθε του 17 Νοέμβρη, αισθάνομαι άρρωστος. Ειδικά φέτος που άρχισα ξαφνικά να ταυτίζομαι ακόμη και με την… Άννα Διαμαντοπούλου η οποία αποφάσισε να μην πάει να καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο κάνοντας της εξής δήλωση:

«Το Πολυτεχνείο και η εξέγερση των νέων και του λαού εναντίον της χούντας είναι ένα φωτεινό παράδειγμα, ένα σύμβολο, μια μνήμη που μας ενώνει και μας εμπνέει. Σεβασμός στο Πολυτεχνείο σημαίνει πάνω από

όλα σεβασμός στην αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι – με τις συνθήκες που δημιουργούν εδώ και χρόνια οι εκτός δημοκρατικών ορίων ενέργειες δυναμικών μειοψηφιών- δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να γίνονται καταθέσεις στεφάνων με τη συνοδεία είτε της αστυνομίας είτε των κομματικών υποστηρικτών.  Αρνούμαι να συμμετάσχω σε αυτή τη διαδικασία που συνιστά βαθιά προσβολή της ιστορικής μνήμης και μετατρέπει την ουσία και το νόημα της επετείου του Πολυτεχνείου σε θέαμα βίας και εντυπώσεων».

Θα μου πείτε τώρα πώς είναι δυνατόν να ταυτίζεσαι εσύ ένας αριστερός ψάλτης με την ισοπεδωτική Ελληνίδα Σεγκολέν η οποία όλα τα παραπάνω τα λέει χωρίς να έχει κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέπτη και χωρίς να έχει κάνει την αυτοκριτική της για τη διάλυση της χώρας. Βασικό στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ήταν, τι μας λέει τώρα αυτή για το πραγματικό νόημα του Πολυτεχνείου και που το ξέρει; Όμως το ζήτημα δεν είναι η κ. Διαμαντοπούλου, είναι η σημερινή 38η επέτειος του Πολυτεχνείου και τι έχει μείνει πλέον από εκείνη την ηρωική ημέρα.

Πριν δύο χρόνια έγραφα πάλι εδώ στο antinews:

Δεν το κλείνουν το μαγαζάκι που έχουν στήσει εκεί στο Πολυτεχνείο κάθε χρόνο, να τελειώνουμε. Από το να είναι μια γραφική γιορτούλα – άλλοθι και δικαιολογία για όσα εγκλήματα γίνονται καθημερινά – προτιμότερο είναι να βάλουμε λουκέτο μια και καλή». Πιστεύει κανείς ότι έχει αλλάξει κάτι από τότε. Διότι, πλέον ελάχιστοι, αυθεντικοί, γραφικοί, ιστοριοκάπηλοι ή όπως αλλιώς θέλετε να τους πείτε, πηγαίνουν να καταθέσουν ένα λουλούδι. Οι αυθεντικοί κρατούν τα δάκρυα για το σπίτι τους, οι γραφικοί φοράνε ακόμη… ταγάρια και αμπέχονα και οι ιστοριοκάπηλοι έχουν πιάσει τις θεσούλες τους στην κρατική μηχανή.

Και τι νόημα έχει άραγε να ασχολείται κανείς με την επέτειο (το τονίζω, την επέτειο όχι το πραγματικό ιστορικό γεγονός που συγκλόνισε την Ελλάδα) όταν μια δράκα «νεολαίων», γεννημένοι μετά το 1980, έχουν κάνει «κατάληψη» στις ιδέες του Πολυτεχνείου. Φανταστείτε, οι φοιτητικές παρατάξεις τσακώνονται ακόμη γιατί η ΠΑΣΠ έχει τη ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου, λες και είναι κτήμα της.

Από την άλλη, το σημερινό πολιτικό σύστημα βολεύεται να υπάρχει κάθε χρόνο μια γιορτούλα με τα τραγούδια του Μίκη, με τους μπαχαλάκηδες, με τα επεισόδια, με τη διάλυση της Αθήνας. Όπως, βολεύεται πολλές φορές να έχει μια επέτειο όπως η φετινή η οποία, μέχρι στιγμής, μοιάζει να είναι το… Πολυτεχνείο του Παπαδήμου. Δηλαδή υποτονική σε βαθμό ύπνου.

Τι μας λες ρε Αριστερέ Ψάλτη, θα πει κανείς. Ποια είναι η πρότασή σου;

Πριν δύο χρόνια εί