Εν έτει 2012, το ζητούμενο για την Ελλάδα παραμένει η αστική επανάσταση

«… οι κακομοίρες οι γυναίκες των αστών  φορούν τα καπέλα μας και ελπίζουν να αποκτήσουν  τους τρόπους μας …» (η Mme de Beauseant στον φιλόδοξο επαρχιώτη εξάδελφο της Rastignac, Η. de Balzac, Le Pere Goriot)

«…Αρα… τα μέτρα και θα ψηφισθούν και θα εφαρμοσθούν και τα πράγματα θα συνεχίσουν ως εχουν. Εως την τελική φάση. Οταν τελειώσουν τα κλεμμένα, οταν εκλείψουν οι “καβάτζες”, οταν οι συντριπτική πλειοψηφία επαρχιωτών – βλάχων που λυμαίνεται την ΑΘήνα πάψει να επιβιώνει

με τον παρασιτισμό του χωριού, τα κολλητιλίκια και τα συντοπιτιλίκια, τα οικόπεδα, τα λάδια, τα ξύδια κλπ. οταν δηλαδή ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ αγανακτήσουν. Ο αστικός πληθυσμός που αισθάνεται ξένος στον τόπο του και βαρέθηκε να τον απομυζούν βλαχαδερά που χώθηκαν στο ΣΔΟΕ, στις εφορίες, στο κράτος εν γένει.
Αλλά μπορεί και να μήν γίνει ποτέ… Η σοφή και εμπειρη εκκλησία το λέει “ο Θεός της Ελλάδος”…»

Το παραπάνω σχόλιο μου  στην ανάρτηση «Τα ομορφα μέτρα ομορφα καίγονται»  ετυχε ευμενούς υποδοχής απο φίλους και σκέφθηκα να το αναπτύξω.

Αφορμή για την σκέψη αυτή ηταν φυσικά η ξεφτίλα με το στικάκι, τον φαιδρό καθηγητή – επαρχιώτη δικολάβο- επίδοξο «ηγέτη» της χώρας  και βαρύγδουπα, ιστορικά ονόματα του χώρου της Εθνικής Ασφάλειας.

Πηγαίνοντας λίγο πιο πίσω, σκέφθηκα την υπόθεση Οτζαλάν, την σκέφθηκα ψύχραιμα, επιχειρησιακά, χωρίς συνωμοσιολογική διάθεση …

Ακόμη, την οδό Νιόβης και την δύστυχη Αμαλία, το φιάσκο της δυτικής Ιμιας, τις φωτιές της Πάρνηθος και της Πελοπονήσσου…

Μοιάζει ενα αόρατο νήμα αστοχίας, κάτι σαν κατάρα του Φαραώ να ενώνει αυτές τις μεταξύ τους ανεξάρτητες, ασχετες υποθέσεις, μια προειδοποίηση οτι ερχονται και αλλα, χειρότερα, κάτι λέγει οταν ακούς πως «ο κρατικός μηχανισμός είναι σε ετοιμότητα» καλύτερα να τα μαζεύεις…

Τι μπορεί να φταίει που ενα κράτος στέλνει ψυχωμένους στρατιώτες να φυλάξουν Θερμοπύλες χωρίς μπαταρίες για τους ασυρμάτους ; Τι μπορεί να φταίει που σε μια τυπική περίπτωση επεμβάσεως των ειδικά εκπαιδευμένων, θωρακισμένων, οπλισμένων ΕΚΑΜ καταφθάνει για χειρισμό κρίσεως ο Αρχηγός της ΕΛΑΣ με το …κουστούμι  του και τραυματίζεται απο θραύσμα χειροβομβίδος ενώ η ομηρος πεθαίνει αβοήθητη ; Τι μπορεί να φταίει που ενας απίστευτος θίασος «πρακτόρων», υπουργών, απόστρατων, ποιητριών και στ@ρχιδιστών υπαλλήλων χειρίζεται με την γνωστή αποτελεσματικότητα μια υπόθεση που μπορούσε να εμπλέξει σε πόλεμο την χώρα ;

Πόσο εκτίθεται μια χώρα οταν ενας ολόκληρος εσμός υπουργών, μυστικών υπηρεσιών, γενικών γραμματέων και «υπηρεσιακών παραγόντων» περιφέρει σε συρτάρια και φακέλλους ενα αρχείο που αφορά την οικονομική ασφάλεια του κράτους και που τους εδόθη για συγκεκριμένο σκοπό απο αλλη κρατική αρχή ;

Τι μπορεί να φταίει που ενας υπουργός, οχι απο τους πλέον αστοιχείωτους, αποφασίζει δίκην προπονητού ποδοσφαίρου να «παίξει αμυνα» οταν καίγεται η πρωτεύουσα και καταλύεται το Κράτος ;

Δεν είναι ομως μόνον αυτές οι εκδηλώσεις αστοχίας και παρακμής. Ζούμε σε μια ασχημη, βρώμικη πόλη, τα προάστια της γίνονται κα