Ένας εύκολος εκλογικός θρίαμβος ή το υπέρτατο εθνικό συμφέρον;

του Γιώργου Χαρβαλιά

Επειδή πολλά ακούστηκαν τα τελευταία 24ωρα για «μικροπολιτικά παιχνίδια εντυπώσεων προεκλογικού τύπου» και μάλιστα από φωνές που δεν νομιμοποιούνται να ασκούν κριτική(όπως π.χ. του αρχιτέκτονα της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας, Γιώργου Παπανδρέου, του πρόθυμου βοηθού του, κ. Βενιζέλου, ή της φιλομνημονιακής  κ. Μπακογιάννη), καλό θα ήταν να βάλουμε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Ασφαλώς η όλη διαδικασία που κατέληξε στην επί της αρχής συμφωνία για το νέο πακέτο δανειοδότησης της χώρας, δεν ήταν κολακευτική. Ούτε για την χώρα, ούτε για τους πολιτικούς αρχηγούς και πολύ περισσότερο για τον πρωθυπουργό-μαριονέττα που περιορίστηκε σε ρόλο…πανελίστα-σερβιτόρου των εκατέρωθεν αιτιάσεων.

Η διαπραγμάτευση έγινε υπό το κράτος πιέσεων, τελεσιγράφων και εκβιασμών που σπάνια βιώνουν ανεπτυγμένες χώρες, τουλάχιστον εν καιρώ ειρήνης. Όμως ο τελευταίος από τους πολιτικούς αρχηγούς που θα μπορούσε να κατηγορηθεί για «επικοινωνιακό παιχνίδι», είναι χωρίς αμφιβολία, ο Αντώνης Σαμαράς. Γιατί αν ήθελε πραγματικά να διαχειριστεί την δυσβάστακτη υπόθεση της δανειακής συμφωνίας με αμιγώς επικοινωνιακούς όρους, θα απέσυρε την στήριξη του στη κυβέρνηση Παπαδήμου και θα οδηγούσε την χώρα σε εκλογές ικανοποιώντας το κοινό αίσθημα.

Θριαμβευτής θα έβγαινε από αυτές τις «εκλογές-αστραπή» ο αρχηγός της ΝΔ. Αλλά δεν είναι βέβαιο τι θα αντιμετώπιζε η χώρα την επόμενη μέρα. Αρκετοί, όπως ο Γιώργος Καρατζαφέρης, πιστεύουν ότι οι ξένοι δανειστές μπλοφάρουν, και θα «κιοτέψουν» μπροστά στην ιδέα να μας οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Άλλοι αντίθετα, θεωρούν ότι θα δίναμε ιδανικό πρόσχημα στους Γερμανούς να «μας τραβήξουν την πρίζα» και να μας στείλουν αυτομάτως στη δραχμή (πόσο μάλλον που έχουν «άχτι» τον Σαμαρά επειδή τους μπήκε στο μάτι). Υπάρχουν κάποιοι τρίτοι τέλος, που επιχειρηματολογούν υπέρ της άμεσης χρεοκοπίας, με μονομερή διαγραφή των οφειλών, υποστηρίζοντας ότι σήμερα αυτό μπορεί να γίνει με τους δικούς μας όρους, ενώ μεθαύριο θα είμαστε δεμένοι «χειροπόδαρα», με το αγγλικό δίκαιο στα νέα ομόλογα και τη δανειακή σύμβαση.

Τελικά, μόνον η ιστορία θα κρίνει ποιός είχε δίκιο και ποιός είχε άδικο. Γεγονός είναι όμως, ότι ο Σαμαράς απέφυγε τον πολιτικό τζόγο. Να παίξει με τις πιθανότητες, όπως αποφάσισε(εκ του ασφαλούς) να κάνει ο αρχηγός του «ΛΑΟΣ». Γι αυτό και επέλεξε υπεύθυνα την λύση με το βαρύτερο πολιτικό κόστος, αποφεύγοντας και πάλι να «χαϊδέψει αυτιά».

Από κει και πέρα, η παρουσία του αρχηγού της ΝΔ στις αλλεπάλληλες συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών, υπήρξε καταλυτική για την έκβαση της διαπραγμάτευσης. Γιατί υπήρξε κι ο μόνος που όρθωσε «κόκκινες γραμμές».

Για τον πρωθυπουργό μας, ας μη μιλήσω καλύτερα. Ο Γιωργάκης Παπανδρέου με εξαίρεση το θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που ανήγαγε σε προσωπική εμμονή(αφού εξακολουθεί να φαντάζεται ότι τον…έριξαν οι τραπεζίτες), κατέστησε σαφές εκ των προτέρων ότι θα πεί «ναι σε όλα», γιατί μπροστά στο δίλημμα «ταπείνωση ή χρεοκοπία»