Ενιαίο ευρωπαϊκό υπουργείο Οικονομικών οραματίζεται ο Τρισέ

Του Jean-Claude Trichet

 Όποτε οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν μια αιτιολόγηση για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, πάντα τείνουν να κοιτάνε στο παρελθόν. Όπως λένε, η ολοκλήρωση είναι αυτή που εξαφάνισε τους πολέμους από την γηραιά ήπειρο. Και έτσι είναι  όντως. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση εξασφάλισε μια μακρά περίοδο ειρήνης και ευημερίας, πρωτοφανή για την Ευρώπη.

Αυτή όμως η οπτική, αν και σωστή, είναι ελλιπής. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι, ακόμη και σήμερα, για να πάμε μπροστά. Να φτιάξουμε μια ακόμη πιο στενή Ευρώπη, κοιτάζοντας προς το μέλλον.

Πριν από 65 χρόνια, η παγκόσμια

διανομή του πλούτου ήταν τέτοια, που η Ευρώπη είχε ένα μόνο πρότυπο για την αγορά της: τις ΗΠΑ. Σήμερα, αντιμετωπίζουμε μια νέα παγκόσμια οικονομία, η οποία χαρακτηρίζεται από την παγκοσμιοποίηση, και από τις ανερχόμενες οικονομίες της Ασίας και της Λ. Αμερικής.

Πρόκειται για έναν κόσμο όπου κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι οικονομίες κλίμακος, και τα δίκτυα της καινοτομίας. Έως το 2016, το ΑΕΠ της ευρωζώνης, σε επίπεδο αγοραστικής δύναμης, αναμένεται να είναι κατώτερο από εκείνο της Κίνας. Μαζί, οι οικονομίες της Κίνας και της Ινδίας θα είναι περίπου διπλάσιες σε μέγεθος από αυτήν της ευρωζώνης. Αργότερα, ολόκληρο το ΑΕΠ των χωρών  G-7 θα αποτελούν κλάσμα αυτού των ταχέως αναπτυσσόμενων χωρών της περιφέρειας.

Για αυτό και η Ευρώπη θα πρέπει  να αντιμετωπίσει ένα γεωπολιτικό σκηνικό που ανασχηματίζεται από αυτές τις αναδυόμενες οικονομίες. Σε αυτό το νέο παγκόσμιο στερέωμα, η ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση αποτελεί προϋπόθεση για την συνέχιση της ευημερίας.

Όπως τα άτομα μιας κοινωνίας ξεχωριστά, έτσι και οι χώρες της ευρωζώνης είναι ανεξάρτητες αλλά και αλληλοεξαρτώμενες. Μπορούν να επηρεάσουν η μια την άλλη, τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Η σωστή διακυβέρνηση απαιτεί τόσο τα κράτη μέλη, όσο και οι θεσμοί της ΕΕ να τηρούν τις δεσμεύσεις τους.

Πάνω απ όλα, η κάθε χώρα μέλος θα πρέπει να βάλει σε τάξη τα του οίκου της. Αυτό σημαίνει υπεύθυνες οικονομικές πολιτικές από πλευράς κυβερνήσεων, και σφιχτή επιτήρηση τους από την Κομισιόν, αλλά και από τα υπόλοιπα κράτη μέλη.

Σε μια κοινωνία, οι αστυνομικές αρχές και οι θεσμοί μπορούν να πιέσουν κάποιον πολίτη να υπακούει στους κανόνες. Στην ευρωζώνη, μέχρι πρόσφατα, η υπακοή κα τήρηση των κανόνων επαφίονταν στην θέληση της κάθε χώρας.

Τι μπορεί όμως να γίνει αν μια χώρα δεν τηρήσει τις υποσχέσεις της; Για τις χώρες που χάνουν την πρόσβασή τους στις αγορές, δικαιολογείται η χορήγηση βοήθειας, υπό όρους. Τα κράτη δικαιούνται μια ευκαιρία να επιδιορθώσουν την κατάσταση, και να επαναφέρουν την σταθερότητα.

Υπάρχουν όμως σαφή όρια. Για αυτό και μελετάται μια δεύτερη φάση, για όσα κράτη συστηματικά αποτυγχάνουν στους στόχους τους. Σε αυτή τη φάση, οι αρχές της ευρωζώνης θα παίζουν έναν πιο βαθύ και εξουσιαστικό ρόλο στον σχεδιασμό των εθνικών προϋπολογισμών.

Αυτό θα είναι κάτι διαφορετικό από το σημερινό καθεστώς, όπου το κάθε κράτος αποφασίζει για τον εαυτό του. Στ